Αν είστε από κείνους που περίμεναν με το “Sorceress”, ειδικά με εκείνο το εκπληκτικό εξώφυλλο, ένα επικό και εμπνευσμένο άλμπουμ συμμερίζομαι την απογοήτευση σας. Έχω αποδεχτεί πλήρως τη νέα φάση των OPETH και γουστάρω γενικά που ο Akerfeldt δοκιμάζει νέα στυλ, ήχους και προσεγγίσεις και φυσικά που κάνει το progressive των GOBLIN επίκαιρο (για να πω μόνο ένα παράδειγμα του θησαυρού που έχει ανασύρει ο Σουηδός). Αλλά το “Sorceress” γράφτηκε βιαστικά και είναι ένα γενικά τσαπατσούλικο άλμπουμ με τρομερές ιδέες αλλά ελάχιστη συνοχή και άστοχα πειράματα. Αν αναθαρρήσατε, απ’ την άλλη, με τα δύο νέα single και ειδικά με το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ “Dignity”, σας έχω καλά νέα. Με το “In cauda venenum” κλείνει ένας κύκλος και μπορώ να πω, με το χέρι στη φωτιά και με σώας τας φρένας, πως μπορούμε να μιλάμε για το καλύτερο δίσκο των νέων, «αλλαγμένων» OPETH.
Εδώ λοιπόν έχουμε δέκα κομμάτια εκ των οποίων κανένα δεν πάσχει από έλλειψη συνοχής. Το βασικό παράπονο που έχω από τη μετά – “Heritage” περίοδο είναι που ο συνδυασμός τραχύτητας με ποιητικό λυρισμό και καθαρά φωνητικά δεν είναι πλέον τόσο ουσιώδης και σταθερός όσο κάποτε. Συχνά τα κομμάτια ηχούν ασύνδετα μεταξύ τους και μόνα τους. Καλή ώρα το ομώνυμο “Sorceress” που έχει intro, κουπλέ, outro που δεν κολλάνε μεταξύ τους και δεν ρέουν προς μία ολότητα. Αυτό το πρόβλημα δεν παρατηρείται εδώ ούτε για δευτερόλεπτο. Επομένως από συνθετική άποψη το “In cauda venenum” είναι στέρεο και αυθεντικό, με δέκα κομμάτια που ρέουν όμορφα με πολλές εκπλήξεις και το στίγμα των OPETH που κάθε οπαδός θα αναγνωρίσει. Ναι αγαπητοί μου, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα προσωπικό tribute σε άλλες μπάντες και εποχές από τα επτασφράγιστα κιτάπια του 70’s progressive rock. Εδώ ακούμε 100% OPETH, και ας μην γρυλίζουν ή ξύνουν κοφτερά riff σε χαμηλές, μπάσες χορδές. Τα δύο single που ανοίγουν το δίσκο το μαρτυρούν ξεκάθαρα. Η συνέχεια όμως είναι ακόμα καλύτερη με το “Next of kin” που επαληθεύει πως ο Akerfeldt θυμήθηκε πώς να κάνει δυνατή και προσεγμένη ενορχήστρωση, πράγμα που είχε λείψει πολύ τα τελευταία δέκα χρόνια. Με το “Lovelorn crime” που θυμίζει απίστευτα το εκπληκτικό “Burden” από το “Watershed”, είναι πλέον γεγονός: μιλάμε για ό,τι καλύτερο έχει βγάλει η μπάντα τα τελευταία δέκα χρόνια. Το “Charlatan” θα μπορούσε άνετα να έχει death growls αλλά δε χρειάζεται μιας και έτσι, είναι απίστευτα μοχθηρό και σκοτεινό με έναν άρτιο συνδυασμό τραχύτητας με λυρισμό.
Όντως, μέχρι εδώ ο δίσκος ηχεί σκοτεινός και μοχθηρός χωρίς κάτι το επιτηδευμένα evil (κοινώς cheesy που λέμε). Το διακατέχει ένα πνεύμα και μια προσωπικότητα από αρχή μέχρι τέλους, ακόμα και στο μόνο κομμάτι που ίσως δεν έχει θέση εδώ, το παιχνιδιάρικο “The garrotter” (αμαξάς) που εξελίσσεται σε κάτι μεταξύ foxtrot και Charleston για φαντάσματα στις απόκριες. Αφήνοντας αυτό στην άκρη, το “Universal truth” έχει ένα από τα πιο ψαρωτικά ρεφραίν του δίσκου δίνοντας αρκετό χώρο για σκαμπανεβάσματα στη διάθεση και όμορφες εναλλαγές που, σ’ εμένα τουλάχιστον, δημιούργησαν αυθόρμητα χαμόγελα μέχρι τα αυτιά με κλειστά μάτια και τέλος πάντων καταλαβαίνετε. Το κλείσιμο του δίσκου μας επαναφέρει στις μεσαιωνικές φόρμες του “Sorceress” (“A fleeting glance” για παράδειγμα) και δίνουν την εντύπωση μιας αρμόζουσας κατακλείδας χωρίς τα κλασσικά δίλεπτα outros που δεν έχουν κάτι να προσφέρουν. Σ’ αντίθεση επίσης με τον προκάτοχο, εδώ ο Akerfeldt τραγουδάει μέσα στα όρια του, με τη γνώριμη «ζεστή» φωνή του. Είπα πως ο Σουηδός σε όλο το δίσκο τραγουδάει τα άντερά του; Ναι λοιπόν, οι ερμηνείες του Akerfeldt στο μικρόφωνο είναι τουλάχιστον εμπνευσμένες και ουσιαστικές.
Επιστρέφω ξανά και ξανά στο “In cauda venenum” μετά από κάθε ακρόαση για να σιγουρευτώ, μήπως παρασύρομαι από τον ενθουσιασμό μου και δεν είμαι αντικειμενικός αλλά, διάολε, πρέπει να το μοιραστώ μαζί σας πως οι OPETH κατάφεραν και έβγαλαν έναν πολύ καλό δίσκο που θα συζητηθεί πολύ και για τους σωστούς λόγους κι όχι μόνο επειδή το κυκλοφορεί με αγγλικούς και σουηδικούς στίχους σε δύο διαφορετικές εκδόσεις.
8 / 10
Φίλιππος Φίλης
Αγοράστε το άλμπουμ από το Music Megastore
