Με την αναβίωση του speed/thrash ιδιώματος τις 2 προηγούμενες δεκαετίες, έχει δοθεί η ευκαιρία σε πάρα πολλές μπάντες του παρελθόντος να βγουν από την απόσυρση και να επιστρέψουν στις επάλξεις. Μέσα σε όλους, επιστρέφουν και συγκροτήματα, που δεν είναι ακριβώς από το «πάνω ράφι» της σκηνής της χώρας τους και απευθύνονται/απασχολούν τους πλέον ορκισμένους οπαδούς του ιδιώματος. Ένα από αυτά, είναι οι Γερμανοί S.D.I.
Οι ταγμένοι thrashers, μόλις θυμήθηκαν εκείνη την τριάδα φοβερών δίσκων στη τριετία 1986-1989 (“Satan’s defloration incorporated”, “Signs of the wicked” και “Mistreated”), αλλά μετά… σιωπή. Ένα συγκρότημα που ακόμα και τότε ήταν underground δυναμικής, με γερή δόση χιούμορ, που έχει επανενωθεί από το 2014 κάνοντας συναυλίες. Έχοντας βγάλει το demo “Ballrun” το 2017, με 3 καινούργια κομμάτια και έχοντας υπογράψει συμβόλαιο με την MDD (που έχει και τους δικούς μας EXARSIS τα τελευταία χρόνια στο roster της), κυκλοφόρησαν στις 31 του Γενάρη, το νέο τους δίσκο, με τίτλο “80s metal band”.
Κλισέ τίτλος – δήλωση; Ίσως. Αυτό που μετράει όμως, είναι το περιεχόμενο του δίσκου. Το μπάσιμο του δίσκου, με το ομώνυμο κομμάτι, είναι συνδυασμός του mid-tempo riffing των ANTHRAX, αλλά και των TANKARD, στους οποίους προσιδιάζουν περισσότερο, στον τομέα του χιούμορ. Αξιοπρεπέστατο κομμάτι, τίμιο που λέμε. Μόνη ένσταση τα καθαρά φωνητικά, που είναι κάπως επίπεδα, εν αντιθέσει με τα πιο γρεζάτα. Εντάξει, ποτέ δεν ήταν καμια φωνάρα ο Reinhard Kruse (μπασίστας/τραγουδιστής), αλλά ήταν τουλάχιστον πειστικός. Τα “Freeride” και “Porno” (ωραία τύμπανα στο μπάσιμο του), βγάζουν μία κεφάτη διάθεση, σαν να είχαν κοπανήσει 2-3 μπύρες πριν τα γράψουν. Τα γκάζια ανεβαίνουν στα “Action” και “Trash”, με τα γρεζάτα φωνητικά να πείθουν πολύ περισσότερο από τα καθαρά. Highlight του δίσκου είναι ο drummer Christoph Olbrich, για να τα λέμε αυτά. Με την παραγωγή με το μέρος του, βαράει με φινέτσα, δυνατά και Γερμανικά, παίρνοντας τη μπάντα από το χεράκι και ανεβάζοντάς την επίπεδο.
Στο mid-tempo “Sneaky war”, κάνει την εμφάνισή της η μελωδικότητα που χαρακτήριζε τη μπάντα, σε ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου. Η δυάδα “(Let the) ball run” και ”Here and now”, αποτελείται απο πιο γκρουβάτα και περίεργα για εκείνους κομμάτια. Δε μπορώ να πω ότι με τρέλαναν και προσωπικά θα τα πέταγα εκτός δίσκου. Για να έρθει το heavy metal-άδικο και κάπως μπαλαντοειδές “Back against the wall” να αποζημιώσει για αυτό, με το ωραίο του ρεφρέν. Το δίλεπτο “I hate you”, επαναφέρει τα γκάζια, με το πιο μελωδικό “Dead and gone” να γκρουβάρει κατά το ήμισυ και μετά να γκαζώνει και αυτό. Ο δίσκος κλείνει με το “She said”, που στην αρχή σε ξεγελάει ότι είναι μπαλάντα, μετά γκρουβάρει και τέλος θρασάρει όπως πρέπει.
Το νέο άλμπουμ των S.D.I., είναι ένα άλμπουμ, με αδυναμίες. Μια από αυτές είναι οι αδέξιες μοντέρνες επιρροές (γιατί υπάρχει πάντα ο σωστός και ο λάθος τρόπος να κάνεις κάτι), ενώ μία άλλη είναι τα φωνητικά. Ως εκ τούτου, δε θα βγάλει το κόσμο στους δρόμους σε κατάσταση πώρωσης (όπως έκαναν οι XENTRIX και οι POSSESSED πέρυσι), αλλά είναι σίγουρα, ένα συμπαθητικό άλμπουμ, που έχει μία τσίπα συνολικά και που ενδέχεται να ακολουθηθεί από κάτι καλύτερο στο μέλλον. Τώρα, φέρτε μου το νέο ASSASSIN, να τα σπάσω σαν άνθρωπος!
6.5/10
Γιάννης Σαββίδης
