“Σίγουρα ο Φράγκος αστειεύεται”, ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν έλαβα το mail από τον αξιολάτρευτο αρχισυντάκτη μας. Βλέπετε, την τελευταία φορά που μου έστειλε δίσκο του THOR το είχα αξιολογήσει με…(πες το να πάει στο διαόλο, όπως έλεγε και ο Περικλής Χριστοφορίδης στο πρώτο ΘΟΥ ΒΟΥ) ΜΗΔΕΝ!
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν δύο τρόποι να δεις την υπόθεση THOR: ο πρώτος είναι να τον πάρεις στα σοβαρά και έτσι να κρίνεις ψυχρά κάθε νέα του δουλειά και ο δεύτερος να τον εκλάβεις σαν ένα καλόγουστο ή κακόγουστο αστείο και έτσι να είσαι λίγο πιο επιεικής. Η ελαστικότητα αυτή, γίνεται μεγαλύτερη, από τη στιγμή που θα δεις και το σχετικό documentary για τη ζωή του, που φέρνει στο νου εικόνες από το αντίστοιχο documentary των ANVIL και είναι ειλικρινά αξιόλογο.
Το αστείο (μάλλον) της όλης υπόθεσης, είναι ότι και ο ίδιος ο THOR δε φαίνεται να παίρνει και τόσο σοβαρά τον εαυτό του, αφού αυτοχαρακτηρίζεται στο δελτίο τύπου σαν μία heavy metal θεότητα (!) και έτσι με αυτά και με αυτά πάτησα το “play” για άλλη μία ηχητική… περιπέτεια, στον περίεργο κόσμο του THOR. Δυστυχώς, από τα πρώτα δευτερόλεπτα, ανακαλύπτουμε ότι ο Bob Rock δεν έχει αναλάβει την παραγωγή και έτσι η τουαλέτα του σπιτιού του THOR χρησιμοποιήθηκε και για studio ηχογράφησης για να πιάσει τον… ωμό, rock n’ roll χαρακτήρα του “Rising”. Αμέσως μετά, γινόμαστε (ιερο)μάρτυρες της μαγευτικής φωνής του THOR και είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο Bruce Dickinson σίγουρα δε δούλεψε μαζί του, με αποτέλεσμα τα γρεζάτα φωνητικά του THOR να αναδεικνύουν τη demo αισθητική του δίσκου! Όσον αφορά το αμιγώς μουσικό σκέλος, φανταστείτε μία απόπειρα να ακουστεί σαν SABBATH (μη γελάτε), να περνάει από τα μονοπάτια των MANILLA ROAD (αλήθεια) και να καταλήγει σε ένα SPINAL TAP metal, που μόνο γέλια προκαλεί.
Επαναλαμβάνω, ότι αν δεν ειχα δει το αυτοβιογραφικό του documentary, θα ήμουν ξανά πολύ αυστηρός. Επειδή όμως συγκινήθηκα, ο σχετικός βαθμός είναι…
0.8/10
Σάκης Νίκας
