ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Into the mirror black” – SANCTUARY
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1990
ΕΤΑΙΡΙΑ: Epic Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Howard Benson
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά: Warrel Dane
Κιθάρες: Lenny Rutledge, Sean Blosl
Μπάσο: Jim Sheppard
Τύμπανα: Dave Budbill
Αν ρωτούσες έναν metalhead στις Η.Π.Α το 1990 να σου πει ένα συγκρότημα που θεωρούσε το επόμενο μεγάλο όνομα, το “next big thing” που λέμε, υπήρχαν πολλές πιθανότητες να σου έλεγε πως αυτό ήταν οι SANCTUARY. Είχε προηγηθεί βλέπεις ένα από τα καλύτερα «πρώτα» άλμπουμ όλων των εποχών, το αριστούργημα “Refuge denied”. Μια παρέα παιδιών από την μεταλλομάνα περιοχή του Seattle είχε συστηθεί κάνοντας γνωστές προθέσεις και ικανότητες, είχε βαλθεί να αποδείξει πως το ταλέντο δεν γνωρίζει όρια και πως μπορείς να νιώσεις τις μεγαλύτερες ανατριχίλες ως ακροατής εκεί που δεν το περιμένεις. Όπως τις ένιωσε μέχρι και ο Dave Mustaine, ο οποίος μέσα στην παραζάλη και στην θολούρα των απαγορευμένων ουσιών όπου ζούσε τότε, κατάλαβε τι θησαυρός υπάρχει μπροστά του και θέλησε να τους βοηθήσει αναλαμβάνοντας την παραγωγή του “Refuge denied”. Άσχετα αν τελικά το μόνο που κατάφερε ήταν να χαντακώσει τον δίσκο. Το όνομά του ήταν ικανό να τραβήξει ακόμη περισσότερα βλέμματα, ήταν ένα επιπλέον βέλος στην φαρέτρα του γκρουπ το οποίο και έπαιξε όλα του τα χαρτιά σωστά, όσο αυτό ήταν δυνατόν βέβαια καθώς είχε ξεκινήσει να αχνοφαίνεται αυτό το σχεδόν καταστρεπτικό για το metal των Η.Π.Α και της σκηνής του Seattle ειδικότερα, πρώτο μισό των 90’s.
Το τι είναι το “Refuge denied” και ποια η αξία του το ξέρουμε. Αυτό που ίσως όμως δεν μπορούμε να συλλάβουμε, είναι πως τέτοιοι δίσκοι αποτελούν το καλύτερο σκαλί ώστε να έρθουν στην συνέχεια κάποιοι ωριμότεροι και πληρέστεροι και να κάνουν την διαφορά. Κάτι που ισχύει και εδώ, αφού το “Into the mirror black” δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς το “Refuge denied”. Είναι η εξέλιξή του, είναι ο άλλος του εαυτός, είναι το δεύτερο πρόσωπο μιας ιανόμορφης μπάντας όπου στο ένα υπάρχει η επιθετικότητα, η μανία, ο παρορμητισμός της νιότης και η άγνοια κινδύνου (κυριολεκτικά, αφού ο Dane προσπαθούσε να φτάσει την φωνή του πιο ψηλά και από τον Sputnik με κίνδυνο να πάθει μεγάλη ζημιά) και στο άλλο η ωρίμανση, η θέληση για πρόοδο και το καταστάλαγμα απόψεων, ιδεών και προτιμήσεων. Ο Howard Benson στην παραγωγή κάνει την διαφορά από την πρώτη νότα διορθώνοντας το «έγκλημα Mustaine» και δίνοντας την δυναμική που αρμόζει στα τραγούδια, πράγμα που στην ουσία αποτελεί το 50% του τελικού αποτελέσματος. Πάντα μια σωστή παραγωγή παίζει σημαντικότατο ρόλο στην τελική εικόνα ενός δίσκου και εδώ ο Benson έκανε ακριβώς αυτό που έπρεπε, σε σχέση με τον Mustaine: έδωσε στα τραγούδια την κατάλληλη «φορεσιά» ώστε να «βγουν» στον κόσμο και αυτός να τα θαυμάσει.
Το υπόλοιπο 50% ανήκει φυσικά στους συντελεστές των συνθέσεων. Συνθέσεις που «περπατούν» στην γραμμή που διαχωρίζει το ευθύ power metal τύπου VICIOUS RUMORS και LIEGE LORD από το τεχνοκρατικό, σχεδόν progressive των πρώιμων FATES WARNING, των MYSTIC FORCE και των LETHAL επί παραδείγματι. Συνθέσεις που συμπυκνώνουν την ευρύτερη έννοια “US metal” ούσες το «χωνευτήρι» πέραν του power metal, του progressive, του κλασσικού heavy ακόμη και του επικολυρικού ήχου. Εκτός αν όλα τα παραπάνω δεν μπορείτε να τα ακούσετε στο “Eden lies obscured”… Ένα άλλο επίσης ατού του δίσκου είναι πως ενώ η πρόοδος είναι εμφανέστατη και τα τραγούδια εννοείται πιο πολύπλοκα και δύσκολα από αυτά του “Refuge denied”, εν τούτοις οι SANCTUARY δεν ξεχνούν τον οπαδό του πρώτου δίσκου και η μετάβαση γίνεται ομαλά, μέσα από οργισμένα έπη σαν το “Taste revenge” ή το “Seasons of destruction”. To “Future tense” ήταν το video clip που τους εκπροσώπησε σε MTV και Headbanger’s Ball, η μπάντα βγήκε σε περιοδεία αλλά κάπου εδώ ξεκίνησαν τα άσχημα μαντάτα: η Epic θέλει να βγει στην αγορά ένα live album για να κλείσει ο κύκλος και το συγκρότημα στην πορεία να παίξει alternative. Ο Dane και ο Sheppard οργίζονται, οι υπόλοιποι δεν έχουν και καμιά ιδιαίτερη αντίρρηση όπως λεγόταν και ακουγόταν τότε, οπότε μοιραία έρχεται η διάλυση μετά από το “Into the mirror live” ep, το οποίο έχει πίσω του μεγάλη ίντριγκα. Η εταιρεία ήθελε να είναι ένα full length live album αλλά οι Dane και Sheppard δίνουν μόνο πέντε τραγούδια, που θα κυκλοφορούσαν αρχικά σε 1000 κόπιες και τελικά κυκλοφόρησαν σε 500 αφού οι υπόλοιπες καταστράφηκαν από την ίδια την Epic! Δυστυχώς ο θάνατος του Dane δεν μας άφησε να δούμε αν όντως οι ισχυρισμοί του πως έχει υλικό για πλήρη δίσκο, ώστε να βγει αυτός όπως πρέπει, ήταν αληθείς. Ίσως κάνει κάτι στο μέλλον ο Rutledge που πλέον «τρέχει» την μπάντα.
Τι είδους επίλογος αρμόζει σε ένα μεγαθήριο όπως το “Into the mirror black” άραγε; Τι άλλο να γράψεις που δεν έχει γραφτεί/ειπωθεί; Όλα είναι άσκοπα, από την στιγμή που μιλάμε για έναν κολοσσό. Για ένα από τα ποιοτικότερα άλμπουμ που «γέννησε» η «ιερή μήτρα» των Η.Π.Α. Για έναν δίσκο που όσο μεγάλο και αν ήταν το ταλέντο του Dane, ποτέ, καμία κυκλοφορία των NEVERMORE δεν μπόρεσε να ξεπεράσει. Και αν αυτό πολλές «παλιοσειρές» το θεωρούν δεδομένο, για κάποιους νεότερους ίσως πει πολλά.
Δημήτρης Τσέλλος
