Έτσι είχε πει κάποτε ο αγαπημένος μου, Gene Simmons, μιλώντας σε ένα γενικότερο πλαίσιο, αλλά εστιάζοντας στη μουσική. Ο σκληρός ήχος ανδρώθηκε και μεγάλωσε, όχι μόνο λόγω της καλής μουσικής που έβγαινε προς τα έξω, αλλά και επειδή είχε την τάση να δημιουργεί ινδάλματα, «θεούς», ήρωες, που στο μυαλό του κάθε οπαδού ήταν κάτι άφταστο! Κάτι το οποίο είχε τη δυνατότητα να θαυμάσει μόνο σε ζωντανές εμφανίσεις και στις σελίδες κάποιου περιοδικού!
Για 40 περίπου χρόνια, αυτό ήταν μέρος του όλου σκηνικού που ονομάζεται σκληρός ήχος! Όλα όμως, άλλαξαν άρδην με την έλευση των social media και ειδικά την έξαρσή τους τα τελευταία χρόνια. Θα μου πεις, «μεγάλε, τι εννοείς;». Εννοώ, πως υπάρχει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ανθρώπων εκεί έξω, που για τον οποιονδήποτε λόγο, «αποδομούν» τα πρόσωπα και τα συγκροτήματα τα οποία έδωσαν και δίνουν νόημα στη μουσική που ακούμε! Για να το πω πιο λαϊκά, το «κράξιμο» προς τους μεγάλους πάει και έρχεται, χωρίς κανέναν ενδοιασμό ή ντροπή. Και όχι μόνο υφίσταται, αλλά λαμβάνει και τεράστιας αποδοχής.
Είναι πραγματικά λυπηρό το να βλέπεις υποτιμητικά σχόλια για ονόματα τα οποία πριν λίγα χρόνια δε μπορούσες να τα ακουμπήσεις, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είχες το βήμα να το κάνεις. Το έκανες μόνο σε «καφενειακές» συζητήσεις, οι οποίες γινόντουσαν και σε κλίκες 3-4 ατόμων. Ήταν κάτι που συζήταγες με φίλους. Πλέον, αυτό που κάποτε θεωρούνταν πλάκα, αποκτά τεράστιες διαστάσεις, καθώς μέσω του διαδικτύου μπορεί να σχολιαστεί από εκατοντάδες ανθρώπους. Το λυπηρό όμως δεν είναι μόνο αυτό.
Κατά την προσωπική μου ταπεινή άποψη, το πλέον λυπηρό είναι ότι όλο και μεγαλώνει ο κύκλος όλων αυτό που έχουν ανάγει το «σχολιασμό» όλων αυτών των γεγονότων σε επιστήμη, με κάθε λογής ανυπόστατα επιχειρήματα. Διότι αν τα επιχειρήματα είναι η ηλικία, ο λόγος που ο κάθε καλλιτέχνης κυκλοφορεί κάτι και το νέο αίμα που έρχεται προσωπικά, τότε, προσωπικά, δεν τα δέχομαι. Θα τα δεχόμουν, αν ο καθένας από αυτούς δεχόταν τα σχόλια των άλλων, χωρίς να νευριάζει. Γιατί, όπως ο καθένας «κατακρεουργεί» τον κάθε μουσικό, έτσι και ο καθένας μπορεί να σχολιάσει αυτόν που κάνει το εκάστοτε σχόλιο. Έτσι, δεν είναι; Γιατί σε πολλές περιπτώσεις δεν κρίνεις μουσικά, αλλά στοχευόμενα στην προσωπικότητα.
Ο Steve Harris έχει ακόμα τους MAIDEN για τα χρήματα, λες και δεν έχει, ο Hetfield κάνει περιοδείες 5 χρόνια γιατί δεν έχει έμπνευση, οι BLACK SABBATH έκαναν δύο reunion με την πρόφαση του νέου υλικού και έβγαλαν ένα δίσκο μόνο και μόνο για να μην πει κανείς κουβέντα, οι MANOWAR κοροϊδεύουν τους φανατικούς οπαδούς τους, ο Ozzy και οι DEEP PURPLE δεν έχουν λόγο ύπαρξης, το ίδιο και οι KISS. Oι JUDAS PRIEST έπρεπε να σταματήσουν μαζί με τους SCORPIONS, γιατί κάνουν αποχαιρετιστήρια περιοδεία, αλλά μένουν για τα φράγκα!
Αλήθεια, ένιωσε ποτέ κανείς από αυτούς του «δικαστές» τι σημαίνει για όλους αυτούς η μουσική; Έχει μπει κανείς έστω και για λίγο στα παπούτσια τους; Καταλαβαίνει τη σημαίνει για τον Steve Harris, για παράδειγμα, τι σημαίνει να δημιουργείς και να είσαι στο δρόμο; Και αναφέρομαι στον συγκεκριμένο, διότι έκανε ένα project δικό του, απλά και μόνο για να βρίσκεται στον δρόμο, όταν δεν μπορεί να το κάνει με τους MAIDEN! Είναι η ζωή τους και κανείς δε μπορεί να το επικρίνει αυτό, όπως δε μπορεί να κρίνει κανείς τη ζωή του άλλου. Γιατί αν το κάνει και κρίνει τον διπλανό του, θα έχουμε «ομορφιές». Το κράξιμο στον «μεγάλο», είναι η εύκολη λύση, γιατί δε θα φτάσει τίποτα από αυτά στην οθόνη του για να τα διαβάσει. Όχι πως αν το κάνει θα αλλάξει κάτι, αλλά είναι μία αλήθεια αυτό.
Πλέον, η μουσική δεν παράγει ήρωες. Και δεν παράγει για τους παραπάνω λόγους. Όχι γιατί δεν το αξίζουν οι μουσικοί του σήμερα. Αλλά γιατί υπάρχει η δυνατότητα να «επικοινωνήσεις» πλέον με αυτούς του μουσικούς. Και αν δεν μπορείς να το κάνεις τώρα που κάποιες μπάντες έχουν μεγαλώσει, μπορούσες να το κάνεις παλαιότερα, αν τους ακολουθούσες στα social media. Δεν υπάρχει αυτή η μυσταγωγία του παρελθόντος, που ακόμα και το πιο μικρό μέγεθος φάνταζε τεράστιο στα μάτια του οπαδού.
Θα μου πεις πως δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από το να μιλάς με κάποιο μέλος μίας μπάντας την οποία γουστάρεις και φυσικά και θα συμφωνήσω μαζί σου. Αλλά σε επαναφέρω στην αρχή του κειμένου. Δες πόσα είδη μουσικής παρήλθαν με το πέρασμα των χρόνων και κάνε τη σύγκριση με τον σκληρό ήχο. Όλα πάνε και έρχονται, μόνο η αγαπημένη μας μουσική έμεινε τόσα χρόνια στο προσκήνιο. Και θεωρώ πως εκτός από την καλή μουσική, το θέμα των ηρώων και των ειδώλων, ήταν αυτό που την κράτησε ζωντανή εδώ και 50 χρόνια. Με τη μόνη διαφορά πως εξακολουθεί να παράγεται καλή μουσική, χωρίς όμως να παράγει ήρωες, είδωλα. Και μόλις αποσυρθεί και ο τελευταίος μεγάλος, τότε το κενό θα είναι δυσαναπλήρωτο για το χώρο. Τόσο για τους μουσικούς όσο και για τους οπαδούς.
Ντίνος Γανίτης
