a
Αλήθεια, πόσο λείπουν από την μουσική μας καινοτόμοι δίσκοι, όπως το “Flow”; Όταν οι Νορβηγοί CONCEPTION τόλμησαν να βγάλουν έναν δίσκο αυτού του διαμετρήματος, πάτωσε εμπορικά και οδηγήθηκαν στη διάλυση μετά βαΐων και κλάδων. Μιλάμε για δίσκο που ουδέποτε επανατυπώθηκε, απλά επειδή δεν υπήρχε ζήτηση για να γίνει κάτι τέτοιο, εξ ου και είναι τόσο σπάνιος. Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Khan πήγε στους KAMELOT όπου διέγραψε λαμπρή καριέρα μέχρι να «καεί» από το overexposure και να αποσυρθεί, ο Tore Ostby έφτιαξε τους ΘΕΟΥΣ ARK, έβγαλε το απίστευτο υπερδημιούργημα “Burn the sun”, πάτωσε κι αυτό, έτσι για να γουστάρει, κι έκτοτε δεν ασχολήθηκε με κάτι μόνιμο σε σοβαρή βάση… Οι υπόλοιποι ασχολήθηκαν με τους blacksters CREST OF DARKNESS και διάφορα blues σχήματα. Όταν πριν δύο χρόνια αποφάσισαν να επανενωθούν, είχα θέσει τον πήχη χαμηλά. Το single “re:conception” ήταν καλό. Το EP που ακολούθησε, το “Dark symphony” ακόμα καλύτερο, έδειχνε ότι το σχήμα ήταν στον σωστό δρόμο. Τι γίνεται όμως με το “State of deception” που χρηματοδοτήθηκε από τους οπαδούς εξ ολοκλήρου μέσω του crowdfunding campaign που είχαν κάνει;
Επειδή είμαι γκρινιάρης (όχι σαν τον Σαμοΐλη, αλλά είμαι), ξεκινάω με το γεγονός ότι είναι μικρό σε διάρκεια (δύο κομμάτια παραπάνω θα τα ήθελα). Εφτά τραγούδια, σχεδόν 30 λεπτών συνολικά, μία εισαγωγή και μία remastered εκτέλεση του πιο αδύναμου κομματιού του single τους, “Feather moves”, με αφήνει να θέλω να ακούσω περισσότερο. Γιατί; Πολύ απλά επειδή πραγματικά έχω κολλήσει με τον δίσκο, αφού έπιασα τον εαυτό μου να τον ακούω ακόμα και μία μέρα συνεχόμενη στο repeat. Αρκετές ιδέες υπήρχαν από την περίοδο του “Flow” αλλά και των ARK, που δουλεύτηκαν πρόσφατα και πήραν τη μορφή που ακούμε. Μη μου πείτε ότι το πρώτο single, το “Waywardly broken”, δεν είναι ένα κλασικό κομμάτι CONCEPTION, με δόξα και τιμή! Το “By the blues”, το δεύτερο single, δεν έχει καμία σχέση με τα blues, αλλά το tempo του και η μελωδία του, μ’ έκαναν να κολλήσω από το πρώτο άκουσμα και να το λατρέψω. Αλήθεια, τι ρεφρενάρα είναι αυτή;
Ο δίσκος ξεκινά μ’ ένα πολύ δύσκολο κομμάτι, το “Of raven and pigs”, του οποίου η τεχνοτροπία μου έφερε στο μυαλό το “March of Mephisto” των KAMELOT, μόνο που το μέρος του Shagrath, το κάνει ο ίδιος ο Khan, με τον δικό του, μοναδικό τρόπο. Στριφνό riff, με πολύ μοντέρνο ήχο και τι μελωδίες… Μου πήρε λίγο χρόνο να το συνηθίσω, αλλά μιλάμε για απίστευτη συνθετική σύλληψη. Γενικότερα ο δίσκος είναι εντελώς mid tempo, με άλλο ένα τραγούδι να με κερδίζει σε απόλυτο βαθμό, που δεν είναι άλλο από το “She dragoon”, το οποίο έχει ακριβώς την ίδια αισθητική του ομώνυμου τραγουδιού του “Burn the sun” των ARK. Δεν με χαλάσανε οι μπαλάντες “Anybody out there” και “The mansion”, με τη συμμετοχή της Elize Ryd των AMARANTHE στα γυναικεία φωνητικά, θα προτιμούσα όμως, να υπήρχε ένα ακόμη πιο uptempo τραγούδι, πλέον του “No rewind”, που έχει μία ασυνήθιστη δομή, η οποία το κάνει ξεχωριστό.
Προχωρήστε άφοβα όσοι γουστάρετε τρελά το “Flow” και την ατμόσφαιρά του. Θα μπορούσε να είναι ο δίσκος που θα είχε βγει μετά από εκείνον τον σπουδαίο δίσκο, αν ο κόσμος ήταν πιο έτοιμος να δεχτεί τέτοιου είδους ακούσματα 20 χρόνια πριν. Τώρα νομίζω ότι έχει ωριμάσει ο χρόνος πολύ περισσότερο, μας έχουν λείψει ο Νορβηγοί progsters, η φωνάρα του Khan, οι μελωδίες του Ostby και πλέον τα πράγματα θα είναι πολύ πιο φυσιολογικά για τους CONCEPTION. Έχοντας έναν ΠΟΛΥ καλό δίσκο στις αποσκευές τους, δυνατό management και την άνεση που τους δίνει η καθολική υποστήριξη των οπαδών τους, όλων εμάς δηλαδή, νομίζω ότι είναι ζήτημα χρόνου να ακούσουμε ακόμα περισσότερο υλικό που θα αξίζει τον οβολό μας. Εγώ πάντως, δηλώνω γοητευμένος από το άκουσμα του “State of deception”. Να είχε και δύο τραγούδια περισσότερα (τον χαβά μου εγώ…).
8,5 / 10
Σάκης Φράγκος
