ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ : “Bounce” – BON JOVI
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ : 2002
ΕΤΑΙΡΕΙΑ : Mercury
ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ : Luke Ebbin, Jon Bon Jovi, Richie Sambora, Desmond Child, Andreas Carlsson
ΣΥΝΘΕΣΗ :
Jon Bon Jovi – Φωνή, κιθάρα
Richie Sambora – Κιθάρες
Tico Torres – Τύμπανα
David Bryan – Πλήκτρα, πιάνο
Ο Οκτώβριος του 2002, σήμανε την επιστροφή των BON JOVI μετά από την εκκωφαντική επιτυχία του “It’s my life”και τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου. Μια επιστροφή που έγινε σχετικά σύντομα, δύο μόλις χρόνια μετά (το “Crush” ήρθε 5 χρόνια μετά το “These days”), πριν κοπάσει το κύμα αγάπης μια νεότερης γενιάς οπαδών. Στο Λονδίνο, λίγες ημέρες πριν την κυκλοφορία του, είχα την ευκαιρία να παρευρεθώ στην πρώτη μεγάλη Συνέντευξη Τύπου που έδωσαν, αλλά και να πραγματοποιήσω την πρώτη face-to-face συνέντευξη με το συγκρότημα για Ελληνικό έντυπο. Προσθέστε και την παρουσία μου στην μοναδική τους εμφάνιση στο Shepherds Bush Empire, με μόλις 1200 άτομα και καταλαβαίνετε γιατί το “Bounce” κατέχει μια τόσο ξεχωριστή θέση στις αναμνήσεις μου. Άλλωστε μιλάμε για ένα συγκρότημα που λάτρεψα όσο ελάχιστα.
Μουσικά τώρα, η παρέα από το New Jersey, είχε ήδη βρει τον ήχο που θα την χαρακτήριζε για την τρέχουσα δεκαετία, διαφοροποιημένο από τον πιο μελαγχολικό προσανατολισμό των 90s. Το “Crush” είχε δείξει την τάση τους για να επιστρέψουν στο feel-good ήχο τους, αλλά και τον συνδυασμό από επιρροές τόσο από τον Elton John, όσο και τους U2. Το “Bounce”, ανοίγοντας με το “Undivided” (φανερά ενωτικό μετά τους δίδυμους πύργους), το “Every day” (που αντιγράφει τους εαυτούς τους, μην πετυχαίνοντας να φτάσει το επίπεδο του “It’s my life”) και το “The distance” (με πετυχημένο ριφ και μελωδία), γίνεται αντιληπτό, πως ο δίσκος είναι πιο σκληρός και κάπως πιο σκοτεινός με μεγαλύτερη έμφαση στην κιθάρα του Sambora και το συγκρότημα να δηλώνει πως ήταν μια συνειδητή επιλογή.
Δυστυχώς, το άλμπουμ εξισορροπεί τις πιο up-tempo στιγμές του, με υπερβολικά σε αριθμό τραγούδια που κινούνται από μπαλάντες ως mid-tempo και τον Jon Bon Jovi να υπολείπεται σε φρεσκάδα. Μαζί με τα προαναφερθέντα τρία τραγούδια, αξίζει να αναφερθούμε στο αγαπημένο μου “Bounce” που σε ξεσηκώνει με την ανάλαφρη αισθητική του, που δυστυχώς όμως δεν έγινε το single που περίμεναν. Επίσης υπάρχουν δυο υπέροχα τραγούδια, που είναι πιο σοφιστικέ. Από την μια το “Love me back to life” με την προσθήκη εγχόρδων κι από την άλλη το “Joey” (εμφανώς επηρεασμένο από το Elton John), με τον Dave Bryan στο προσκήνιο με το πιάνο του. Και τα δυο μεστά και καλοστημένα.
Η Αμερική χρειαζόταν εκείνη την εποχή την θετική αύρα και οι BON JOVI ήταν το φάρμακο. Άλλωστε αυτό ταιριάζει στο DNA του συγκροτήματος και εκεί είναι που κερδίζουν τις εντυπώσεις. Όταν όμως αφιερώνουν το μισό δίσκο σε κάτι “Right side of wrong”, “Open all night”, “You had me from hello” κλπ, ρίχνουν το επίπεδο και μειώνουν την υστεροφημία του “Bounce”.
Το 2002-2003, το κύμα ενθουσιασμού όμως, δεν είχε ξεφτίσει και οι JOVI έκαναν μια τεράστια και άκρως επιτυχημένη σειρά συναυλιών, είχαν φουσκωμένες πωλήσεις και απέδειξαν πως για μια τρίτη δεκαετία, μπορούσαν να ανταπεξέλθουν τόσο μουσικά όσο και εμπορικά. Το καλοκαίρι του 2003, στο Λονδίνο, στο Hyde Park, προσέλκυσαν 90.000 κόσμου καταδεικνύοντας την απήχηση που είχαν. Με το άλμπουμ στο νούμερο 2 σε Αμερική και Βρετανία, αλλά και πλήθος νεανικού κοινού, η παρέα από το New Jersey δεν φαινόταν να πτοείται από trends. Βέβαια, αυτό έμελλε να είναι και η αρχή μιας καμπής που ακόμα, καλά κρατεί.
Did you know that:
- Ο Jon Bon Jovi εκείνη την περίοδο ήταν αρκετά απασχολημένος με την κινηματογραφική του καριέρα, έχοντας κυκλοφορήσει τις τρεις πιο επιτυχημένες του ταινίες με τα “U-571”, “Pay it forward” και “Vampires: Los Muertes”, ενώ τηλεοπτικά εμφανιζόταν ως ένας από τους κύριους χαρακτήρες στο επιτυχημένο σήριαλ “Ally McBeal”.
- Την χρονιά αυτή και συγκεκριμένα στις 7 Μαΐου, γεννήθηκε ο δεύτερος γιος του, ο Jacob Hurley.
- Το άλμπουμ, την πρώτη του εβδομάδα κυκλοφορίας ήταν στο νούμερο 2 στις ΗΠΑ, το υψηλότερο ντεμπούτο που είχαν κάνει ποτέ!
Γιώργος “B-B-B-B-Bounce” Κουκουλάκης
