Η σκιά που αφήνει το όνομα του Ozzy Osbourne είναι αρκετή για να σκεπάσει οτιδήποτε άλλο και μετά την διαστημική επιτυχία του “No more tears”, το φιάσκο της «τελευταίας περιοδείας» και το άρτιο “Live & loud” πήρε σειρά η ετοιμασία του έβδομου προσωπικού δίσκου που θα κυκλοφορούσε το 1995.
Στα μέσα αυτής της δεκαετίας, οι μουσικές τάσεις είχαν διαφοροποιήσει την rock μουσική και η γενικότερη μαυρίλα που επικρατούσε στον απόηχο της επιτυχίας της grunge αλλά και του επερχόμενου nu-metal, είχαν ρίξει τις ταχύτητες και οι περισσότερες κλίμακες από ματζόρε, είχαν μετατραπεί σε μινόρε.
Ακριβώς επειδή η τάση είχε αλλάξει, ο Ozzy πήρε την απόφαση να αλλάξει παραγωγό, ενώ η αλλαγή στην ατμόσφαιρα, οδήγησε και σε αλλαγή μουσικών. Συγκεκριμένα, πολλά από τα τραγούδια είχαν ηχογραφηθεί με την ομάδα του “No more tears” (Mike Inez, Randy Castillo, Duane Baron, John Purdell, Michael Wagener) και στην συνέχεια προσαρμόστηκαν στα νέα δεδομένα, με τον Michael Beinhorn να αναλαμβάνει την σκυτάλη.
Ο τεράστιος Βρετανός και η ομάδα του, γνώριζαν καλά πως χρειαζόταν έναν σκληρό, αλλά και σκοτεινό δίσκο και το αποτέλεσμα τους επιβράβευσε. Αν και για πολλούς πιο σκληροπυρηνικούς οπαδούς του, το “Ozzmosis” είναι υπερβολικά μελαγχολικό, εγώ το έχω λατρέψει και μέχρι και σήμερα το ακούω ευχάριστα. Οπότε, η απόφαση για την αξιολογική κατάταξη, δεν ήταν εύκολη, ούτε αυτή την φορά.
The “Ozzmosis” countdown:
- “Denial” (05:12)
Από τα τραγούδια που έδωσαν λόγο σε πολλούς να κατακρίνουν το άλμπουμ. Είναι ο τραβηγμένος τρόπος που τραγουδάει ο Ozzy, είναι το νερόβραστο ρεφραίν, είναι τα δεύτερα φωνητικά, είναι η ατμόσφαιρά του. Γενικά από τις άχρωμες στιγμές.
- “My little man” (04:53)
Ένα καθαρά προσωπικό τραγούδι για τον τραγουδιστή που μετά την “No more tours” περιοδεία, ένιωσε περισσότερο πατέρας από ποτέ. Πέρασε περισσότερο χρόνο με την οικογένειά του και έγραψε δύο τραγούδια για τα παιδιά του, με το δεύτερο (το “Aimee”), να βρίσκεται ως Β’ side. Μουσικά διαφέρει αρκετά από το υπόλοιπο άλμπουμ, αφού συνθετικά ανήκει περισσότερο στον Steve Vai, με τον οποίο είχε συνεργαστεί αν και η συνεργασία αυτή δεν ολοκληρώθηκε όμορφα. Πάντως είναι αρκετά συναισθηματικό και παρουσιάζει μια πιο γήινη και ευαίσθητη πλευρά του “Prince of darkness”.
- “Ghost behind my eyes” (05:10)
Αν και είναι μια σύνθεση σχετικά πεζή, οι παρανοϊκοί στίχοι, κεντρίζουν το ενδιαφέρον και προσθέτουν στην περίεργη ατμόσφαιρα που αναδύεται εδώ. Άδικα βρίσκεται στην καίρια τρίτη θέση (από το τέλος), αφού υπάρχουν καλύτερα τραγούδια.
- “My Jeckyll doesn’t hide” (06:33)
Άλλο ένα σκληρό τραγούδι, με φοβερές ιδέες από τον Zakk Wylde και το μπάσο του Geezer να σιγοντάρει. Κιθαριστικά το τραγούδι είναι κορυφαίο και μπορεί να το σνομπάρουν πολλοί, όμως αν υπήρχε σε κάποιον από τους μελλοντικούς του δίσκους, θα το είχαν λατρέψει. Κεραυνός,
- “Tomorrow” (06:36)
Τραγούδι που αν το βάλεις σε πιο γρήγορη ταχύτητα και γυαλίσεις κάπως την παραγωγή του, θα ταιριάξει γάντι στο “No more tears”. Τραγουδάρα, που όμως ανήκει στα παρεξηγημένα τραγούδια αυτού του δίσκου. Το μπάσο του Geezer Butler είναι από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία, τόσο του τραγουδιού, όσο και του δίσκου γενικότερα. Από τις αστοχίες του όλου εγχειρήματος, είναι η θολή παραγωγή!
- “I just want you” (04:56)
Ω ναι, του αξίζει να είναι κάπου στην μέση. Μπορεί να κυκλοφόρησε ως single, μπορεί να μας αρέσει, αλλά ως σύνθεση, δεν κυριαρχεί στο δίσκο, σε βάθος χρόνου, παρόλο που βρίσκεται δεύτερη στην ροή του. Σε έναν δίσκο γεμάτο πεντάλεπτα κι εξάλεπτα τραγούδια, κάτι που απέφυγε στο μέλλον το “I just want you” είναι από τα πιο σύντομα και από τα ελάχιστα που έπαιξε επανειλημμένως ζωντανά.
- “Thunder underground” (06:28)
Αν το Heavy metal και οι SABBATH γεννιόντουσαν το 1995, αυτός θα ήταν ο ήχος που θα έπεφτε σαν βράχος στο κεφάλι μας. Αυτό το βαρύ κι ασήκωτο riff θα το ζήλευε κι ο Iommi το 1973 δηλαδή. Το συγκεκριμένο τραγούδι θα μπορούσε να είναι και το προσχέδιο για οτιδήποτε έκανε ο ίδιος στην προσωπική του καριέρα ή με τους BLACK SABBATH, αφού δεν είχε κυκλοφορήσει κάτι τέτοιο μέχρι το 1995.
- “Old L.A. tonight” (04:49)
Ανατριχιάζω κάθε φορά που ακούω αυτή την μπαλάντα. Το “Old L.A. tonight” είναι το πρώτο δείγμα του ότι έμαθε να γράφει μπαλάντες ο Zakk Wylde! Κλείνει τον δίσκο με μια νότα αισιοδοξίας, αν και απλό, βασισμένο στο πιάνο και πλησιάζοντας κάποιες από τις παιδικές του μουσικές επιρροές. Η αντίφαση, σε έναν σκοτεινό δίσκο, είναι αυτό το θετικό πρόσημο στο κλείσιμο.
- “See you on the other side” (06:10)
Τώρα αν αυτό το τραγούδι δεν φωτογραφίζει υπέροχα την ταυτότητα του Double O, τότε τι; Καταφέρνει να συνδυάσει μια γλυκιά μελωδία στο ρεφραίν, με ένα τόσο σκοτεινό, σχεδόν μακάβριο στίχο και μάλιστα το κυκλοφορεί και σε single. Αν και μιλά για θάνατο, το κάνει από την οπτική αυτού που αφήνει τα εγκόσμια κι απομακρύνεται… Κι όμως, είναι από τις καλύτερες στιγμές και είναι συνεργασία με τον Lemmy Kilmister, με τον οποίο έκαναν αρκετή παρέα.
- “Perry Mason” (05:53)
Επειδή υπήρχαν κάποιες καλές ιδέες από την παρέα που συνεργάστηκε στο προηγούμενο άλμπουμ, έγινε μια σοβαρή απόπειρα να επαναλάβουν το πείραμα, όπως γράψαμε και παραπάνω. Το συγκεκριμένο τραγούδι, προέκυψε από αυτή την προσπάθεια και έμελλε να γίνει η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ, ένας ύμνος που έφτασε την διαχρονικότητα των κλασικών. Τραγούδι εμπνευσμένο από μια παλιά τηλεοπτική σειρά, για έναν δικηγόρο, με τον Osbourne να δίνει ρεσιτάλ και μια πιο θεατρική ερμηνεία σε κάποια σημεία.
Γιώργος “Riding painted horses” Κουκουλάκης
