ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Spiral castle” – MANILLA ROAD
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2002
ΕΤΑΙΡΙΑ: Iron Glory Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: MANILLA ROAD, Steve Falke, Achim Köhler
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Bryan Patrick – Φωνητικά
Mark Shelton – Κιθάρα, φωνητικά
Mark Anderson – Μπάσο
Scott Peters – Τύμπανα
ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ:
Momadon – Βιολί
Με τους MANILLA ROAD, συμβαίνει το εξής περίεργο και αξιοπρόσεκτο:
H μπάντα ξεκίνησε να δισκογραφεί το 1980 και σταμάτησε, μοιραία, το 2017, με τον θάνατο του ιδρυτή της, Mark Shelton. Ωραία; Ωραία. Όλα αυτά τα χρόνια της «ζωής» της, κυκλοφόρησε στο σύνολο δεκαοχτώ (18) studio δίσκους. Ναι; Ναι. Πρόσεξε τώρα λοιπόν, τι γίνεται: Δε λέω να ρωτήσουμε έναν οποιοδήποτε φίλο του επικού metal, ούτε έναν που του αρέσουν οι MANILLA ROAD γενικά, μαζί με πλείστα άλλα συγκροτήματα. Να ρωτήσουμε αυτούς που τους έχουν στην top πεντάδα – δεκάδα τους, στα πολύ αγαπημένα τους groups. Πόσους από τους δίσκους που κυκλοφόρησαν μετά το 1990, τους γνωρίζουν καλά και πόσοι είναι αυτοί; Μην σου πω να παίξουμε το κλασσικό, εκφοβιστικό παιχνίδι που γινόταν στα 80s-90s, το «πες γρήγορα τίτλους και χρονιά που βγήκαν, αλλιώς θα πέσει φάπα». Χμ… μάλλον θα είναι απογοητευτικά τα αποτελέσματα.
Δε θα αδικήσω όμως κανένα από τα παιδιά αυτά, κι εγώ θα την έτρωγα πιθανότατα τη φάπα, χαμένος/μπλεγμένος/μπερδεμένος κάπου μεταξύ “Voyager”, “Mysterium”, “The blessed curse” και λοιπών δίσκων. Ας είμαστε ειλικρινείς, το χέρι θα πάει πολύ πιο εύκολα στο “Open the gates” παρά στο “Atlantis rising”. Η δεύτερη περίοδος των MANILLA ROAD (1983-1987) ήταν τόσο σπουδαία, που επισκίασε την πρώτη και τις επόμενες με χαρακτηριστική άνεση, γεγονός. Η ίδια η μπάντα εξάλλου δε μπόρεσε να φτάσει τα μεγαλεία του παρελθόντος και συνέπεια αυτού, ήταν να ρίξει το βάρος της σε αυτό, όταν ανέβαινε στο συναυλιακό σανίδι, έστω κι αν είχε πρόσφατη, καινούργια δουλειά. Οπότε, τι να σου κάνει και ο οπαδός; Προσαρμόζεται στο «περιβάλλον» που φτιάχνει ο ίδιος ο αγαπημένος του καλλιτέχνης. Είναι όμως σωστό αυτό; Αν ρωτήσεις εμένα, όχι, δεν είναι. Κάποιος άλλος όμως, μπορεί να σου πει το αντίθετο.
Το 2002 βρήκε τον μεγάλο Mark Shelton να έχει «ζεστάνει» για τα καλά τις «μηχανές». Το “Atlantis rising” της προηγούμενης χρονιάς ήταν ένα καλό album, που έδειξε πως οι ήρωες από το Kansas επέστρεψαν κατασταλαγμένοι και αποφασισμένοι, προστατεύοντας έτσι το ένδοξο όνομά τους, τιμώντας το και εισερχόμενοι στη νέα χιλιετία με αξιώσεις. Το “Spiral castle” συνετέθη και ηχογραφήθηκε μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο, με συνεισφορά όλων των μελών του group. Χαρακτηριστικό σημάδι του καλού κλίματος, αλλά πρωτίστως της απουσίας οποιουδήποτε κόμπλεξ και συναισθήματος ανασφάλειας από πλευράς Shelton, ο οποίος θα μπορούσε πολύ εύκολα να είναι ένας πραγματικός δικτάτωρ και να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, χωρίς η γνώμη των υπολοίπων να έχει την οποιαδήποτε βαρύτητα.
Τούτος ο δίσκος έμελλε να είναι ο δίσκος της καθιέρωσης του πρώην roadie του group, Bryan Patrick, στα φωνητικά, αλλά και ο τελευταίος του ομολογουμένως πολύ καλού διδύμου των Mark Anderson και Scott Peters. Πέραν όμως των εγκυκλοπαιδικών πληροφοριών, το «ζουμί», η ουσία του “Spiral castle” βρίσκεται στις συνθέσεις του. Χωρίς καμία διάθεση υπερβολής και πάντα υπό αυστηρή ματιά, που γίνεται αυστηρότερη όσο περνά ο καιρός μιας και δεν είμαστε πια παιδιά να ενθουσιαζόμαστε εύκολα με το κάθε τι και μετά να το ξεχνάμε, το “Spiral castle” είναι ένας δίσκος που έχει κάθε δικαίωμα να κοιτά στα μάτια τα κλασσικά «αδέρφια» του, χωρίς να ντραπεί. Αναγνωρίζει την αξία και το «βάρος» τους, κατανοεί πως δε μπορεί να σταθεί ως ίσος προς ίσον απέναντί τους αλλά παράλληλα αντιλαμβάνεται και τις δικές του δυνατότητες, οι οποίες δεν είναι ούτε λίγες, ούτε μικρές.
Το τότε νέο, εκσυγχρονισμένο πρόσωπο των MANILLA ROAD, έδωσε ένα υπέροχο album. Ίσως, κρατώ μια επιφύλαξη ως προς αυτό, το καλύτερο της μπάντας από το 1988-1990 και μετά. Τραχύ, βαρύ, χωρίς να χάνει τη μαγεία που πάντα συνόδευε τη μουσική του συγκροτήματος, με μια μυστικιστική αύρα να το περιβάλει και τραγούδια σαν το ομώνυμο, το “Seven trumpets”, το θεόρατο ενδεκάλεπτο “Merchant of death” και την αριστουργηματική, συνολικής διάρκειας δεκαπέντε λεπτών, διλογία “Born upon the soul”/”Sands of time”. Δώσε λίγη περισσότερη από την προσοχή σου, ειδικά στο τελευταίο. Πρόκειται για ένα εξαίσιο, oriental ΕΠΟΣ, όπου δεσπόζουν το solo του (το αγαπημένο μου, ίσως, απ’ όλη τη MANILLA ROAD δισκογραφία) και το βιολί, παιγμένο από τη μητέρα του Shelton. Άκουσέ το και θα σου ανοίξει τις πύλες της μεσαιωνικής Βαγδάτης, τόσο καλό είναι.
Είκοσι χρόνια μετά, το «Σπειροειδές Κάστρο» είναι ακόμη εκεί, περιμένοντας εσένα, που τότε και μέχρι σήμερα, δεν του έδωσες την απαιτούμενη προσοχή, να το πράξεις. Και με αφορμή αυτό, να ακούσεις λίγο καλύτερα τη δεύτερη «νιότη» του group, η οποία έχει αρκετά να σου δώσει. Κάνε το, στο λέει κάποιος που το έκανε και δε βγήκε ζημιωμένος.
Did you know that:
– Το “Spiral castle” είναι αφιερωμένο σε φίλους του συγκροτήματος, που είχαν φύγει από τη ζωή, όπως ο Allen Denny (επικεφαλής των επί σκηνής οπτικοακουστικών συστημάτων του group), ο Al Arnold (ξανά στη λίστα αφιερώσεων, μετά το “Open the gates”), ο Robert Park (αδερφός του Scott Park), o Ronnie True και ο Cliff Burton.
– Το τραγούδι “Shadow” είναι επηρεασμένο από την ομότιτλη ιστορία του Edgar Allan Poe.
– Μεταξύ των κομματιών “Seven trumpets” και “Merchants of death” υπήρχε και ένα ακόμη, το “Throne of lies”, το οποίο τελικά (και ορθώς, αφού μεταξύ μας, «δε λέει») «κόπηκε». Μπορείς να το βρεις πλέον στις επανακυκλοφορίες της Black Widow, της Shadow Kingdom και της High Roller.
Δημήτρης Τσέλλος
