Διόνυσος. Ο θεός του τρύγου των σταφυλιών, της οινοποιίας, των οπωρώνων και των φρούτων, της βλάστησης, της γονιμότητας, της γιορτής, της παραφροσύνης, της τελετουργικής τρέλας, της θρησκευτικής έκστασης και του θεάτρου. Κατά το ρωμαϊκό, ο Βάκχος. Μια θεότητα αγαπημένη από τους προγόνους μας, παρεξηγημένη σήμερα, σημαντική πάραυτα για τον αρχαίο μεσογειακό κόσμο.
Οι ΑΧΕΡΟΥΣΙΑ, ναι θα γράψω το όνομα τους στα Ελληνικά, άλλωστε είναι λέξη η οποία στην Ελληνική της απόδοση αναλύεται και προέρχεται από το ἄχος, το στεναγμό ή κατά μια άλλη εκδοχή προέρχεται από τη ρίζα ἀχ της μορφής ἂχη του ἠχέω, που σημαίνει ηχώ, κάνω θόρυβο. Το αγαπημένο αυτό Ελληνικό σχήμα, ξεκίνησε την πορεία του ως ένα κλασσικό black metal συγκρότημα. Στην πορεία, άρχισε να αναζητά, να εξελίσσεται και να ψάχνει την δική του ταυτότητα, που το κάνει μοναδικό. Γιατί όμως όλη αυτή η ανάλυση σε ονόματα και αρχαίους θεούς; Γιατί τελικά σε αυτή τους την αναζήτηση, οι ΑΧΕΡΟΥΣΙΑ βρήκαν την ταυτότητα τους δίπλα στην Ελληνική μουσική παράδοση. Μία παράδοση της οποίας οι ρίζες, όπως και οι παραπάνω θεότητα και λέξη, έχει βάθος, έχει ουσία και δεν απλά ένας ήχος που προσδιορίζει κάτι αλλά από κάτι προέρχεται.
Έτσι και η παρέα του Γιώργου Μελά, σε μία black metal βάση, πρόσθεσε αυτήν την παράδοση. Από το “Prometheus: Seven principles on how to be invincible” στο εξαιρετικό “Nostos ~ An answer (?)” και πλέον στο “Bacchus ~ Epiphanies of the crazy God” η σταδιακή εξέλιξη της μπάντας σε ένα ξεκάθαρα folk/(black) metal σχήμα είναι πλέον πιο προφανής από ποτέ. Γιατί σε παρένθεση η λέξη black; Γιατί το “Bacchus ~ Epiphanies of the crazy God”, τιμώντας και την τρέλα του Βάκχου, έρχεται σε δύο εκδόσεις. Μία χωρίς black metal στοιχεία και μία που αστράφτει και βροντάει και η παρά την ευχάριστη ακουστικά μουσική και μελωδία, το παρελθόν της μπάντας τιμάται στο έπακρον κουβαλώντας όλο το σκοτάδι του “And the tides shall reveal the traces” μαζί του.
Τι συναντάμε στο “Bacchus ~ Epiphanies of the crazy God”; Μουσικές εμπνευσμένες από την πλούσια παράδοση του τόπου μας, στίχους και τίτλους τραγουδιών στην αρχαϊκή, και έναν «διονυσιακό» χορό από γυναικεία φωνητικά, με αρχιέρεια το νεότερο μέλος του σχήματος, την Iony. Ένα πολύ όμορφο σύνολο, ένας δίσκος – τιμητής του παρελθόντος όχι μόνο των ΑΧΕΡΟΥΣΙΑ, αλλά και μιας λαϊκής μουσικής παράδοσης που όχι μόνο δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα folk συγκροτήματα του βορρά αλλά το αντίθετο μάλιστα.
8,5/10 (8 στην απλή, 9 στην brutal εκδοχή, ευχαριστώ)
Φανούρης Εξηνταβελόνης
