Κάποιες μπάντες, στην Ελλάδα, τις αγαπάμε περισσότερο από άλλες. Είτε μερικές φορές αυτό ταυτίζεται και με τη γενικότερη εμπορικότητα και αναγνώρισή τους στον υπόλοιπο κόσμο, είτε όχι. Πολλά τα ονόματα και για τις δύο περιπτώσεις. Οι KAMELOT, ανήκουν στην πρώτη κατηγορία. Απλά ίσως εδώ, εκεί στα early 00s, ήταν μεγαλύτεροι από οπουδήποτε. Γιατί; Αρχικά ήμασταν power metal χώρα για κάποια χρόνια. Κάθε (καλή) power metal μπάντα, εδώ ήταν μεγάλη. Εκτός αυτού όμως, οι μπάντες που έχουν τη μελαγχολία στη μουσική τους, το λυρισμό, τα μινοράκια, μπάντες όπως οι KAMELOT δηλαδή, μας τραβάνε ρε παιδί μου. Και λογικότατο, αφού αυτά είναι στοιχεία και της μουσικής μας κουλτούρας!
13ο άλμπουμ λοιπόν για τους πιο εξευρωπαϊσμένους Αμερικάνους power-μεταλλάδες και για να είμαι απολύτως ειλικρινής, το περίμενα με αρκετή διστακτικότητα. Προσωπικά πάντα, μετά το “The ghost opera” (2007), οι συμπαθέστατοι KAMELOT έχουν πάρει μία φθίνουσα δισκογραφική πορεία, η οποία κορυφώθηκε (αρνητικά), στο “The shadow theory” του 2018, το οποίο ήταν μακράν το χειρότερο άλμπουμ της καριέρας τους. Γι’ αυτό φταίει και η πολύ συγκεκριμένη νοοτροπία που έχουν αποκτήσει στον ήχο τους και δεν αλλάζει σε κανένα δίσκο από το 2007 και μετά. Δεν έγιναν «άλλη μπάντα» φυσικά, αλλά η περισσότερη ατμόσφαιρα, η μείωση των πιο «ανεβαστικών» τραγουδιών και η ναι μεν πιο μοντέρνα προσέγγιση, αλλά με τραγούδια από την ίδια μανιέρα δε, κάπου τους εγκλώβισε νομίζω. Και είναι αυτό, το δίκοπο μαχαίρι της επιτυχίας. Γιατί με αυτούς τους δίσκους, οι KAMELOT μεγάλωσαν εμπορικά. Όμως πλέον, χρειάζεται νομίζω κάποια αλλαγή. Τα υλικά τα έχουν και πρωτίστως τη ΦΩΝΑΡΑ του Tommy Karevik, τον οποίο ακόμα δεν έχουν εκμεταλλευτεί πλήρως, ούτε σε εύρος, ούτε σε μελωδίες, αλλά πλέον και έναν εξαιρετικό drummer, τον Alex Landenburg (και οι KAMELOT θέλουν τον Γερμανό τους φαίνεται), ο οποίος είναι και διαφορετικός σε παικτική νοοτροπία από τους προκατόχους του, αφού η θητεία του σε MEKOND DELTA και CYHRA (ακόμα σε αυτούς τους δύο), αλλά και το πέρασμα από ANNIHILATOR και LUCA TURILLI’S RHAPSODY μεταξύ άλλων, έχουν διαμορφώσει ένα πιο ποικίλο παίξιμο και αντίληψη. Αλλά αυτά αφορούν το «μετά», γιατί το «σήμερα», έχει “The awakening”.
Για να μην κουράζω παραπάνω, το άλμπουμ είναι καλύτερο απ’ ότι περίμενα μεν, χωρίς, για ακόμη μία φορά δυστυχώς, να είναι κάτι το τρομερά καλό όπως είχαμε μάθει παλαιότερα χρόνια από αυτήν τη μπαντάρα. Έχει 4 κομμάτια που είναι super και το παίρνουν από το χεράκι. Με τη σειρά του tracklisting, αυτά είναι τα “Eventide” (εξαιρετικό ρεφρέν), “Opus of the night (Ghost requiem)” (το οποίο είναι η συνέχεια του “Ghost opera” και είναι σε αντίστοιχα επίπεδα σαν τραγούδι, με το τσέλο της Tina Guo να το απογειώνει), “The looking glass” (που είναι όλο γεμάτο ωραίες μελωδίες και είναι από τα κλασικά KAMELOT που εδώ βγήκε πολύ καλά), αλλά και το “My pantheon (forevermore)”, που από τη μέση και μετά απογειώνεται. Στα υπόλοιπα κομμάτια, έχουμε και καλές και λιγότερο καλές στιγμές. Η «μανιέρα» που λέγαμε πιο πριν δεν έχει λειτουργήσει τρομερά σε στιγμές (“Bloodmoon”, “Nightsky”, “Midsummer’s eve”), κάπου είναι σε πολύ καλύτερη μοίρα (“The great divide”, “Willow”), ενώ υπάρχει και το “New Babylon”, που ναι μεν μου αρέσει πάρα πολύ, απλά από την πρώτη ακρόαση, το ρεφρέν μου κάνει «καρφί» το (έπος) “Fleurs du Mal” της Sarah Brightman. Το τραγούδι που επέλεξαν για πρώτο βίντεο και δείγμα του δίσκου, το “One more flag in the ground”, πέραν του ότι είναι τίγκα WITHIN TEMPTATION τελευταίων ετών, είναι σε αυτά που με έχουν στο «περίπου», αφού και μου αρέσει πολύ σε σημεία και όχι και τόσο σε άλλα.
Η παραγωγή είναι μια χαρά. Το δίδυμο Sascha Paeth (εννοείται) με Jacob Hansen έχει συνεργαστεί super και η ατμόσφαιρα που ήθελαν οι KAMELOT έχει βγει στο μέγιστο. Ειδική μνεία όμως θα ήθελα να κάνω στον «δικό μας» Γιάννη Νάκο και το υπέροχο εξώφυλλό του. Όχι τόσο γιατί ήταν κάποια «έκπληξη» το επίπεδο της δουλειάς του, αλλά για τα συγχαρητήρια που ανέβηκε ακόμα περισσότερο σε επίπεδο και με αυτήν τη δουλειά θα γίνει διπλάσια πιο γνωστός από ότι με EVERGREY. Πολλά μπράβο και εις ανώτερα!
Δεν ξέρω αν το “The awakening” λειτουργήσει σαν κάποια αφύπνιση για τη μπάντα (ελπίζω όχι όπως τα ξυπνητήρια στο κινητό μου, τα οποία τα ακούει η πολυκατοικία αλλά όχι εγώ), όμως είναι ένας καλός δίσκος KAMELOT των τελευταίων πολλών ετών, με κάποια εξαιρετικά τραγούδια, αλλά και με αυτό το αίσθημα που σου αφήνει στο τέλος ότι θα μπορούσε να είναι και πολύ καλύτερος. Σίγουρα καλύτερος από τον προκάτοχό του, αλλά όχι στα επίπεδα της μπάντας μέχρι και τα τέλη των 00s. Μια χαρά, αλλά ως εκεί.
7/10
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
Μπορεί εγώ να λέω ότι οι KAMELOT, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία, δείχνουν μία συνθετική κάμψη, ο κόσμος που τους ακολουθεί όμως, αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, οπότε μάλλον η άποψή μου είναι κάτι σαν αυτή των γερόντων του Muppet Show! Παρόλα αυτά, ακολουθώντας το σχήμα από το ξεκίνημά του, δεν μπορώ να πω ότι είμαι ικανοποιημένος από τις δύο τελευταίες –τουλάχιστον- δισκογραφικές δουλειές του Thomas Youngblood και της παρέας του.
Τι συμβαίνει στο “The awakening”; Δεν αλλάζουν πολλά πράγματα, είναι η αλήθεια. Οι KAMELOT, έχουν φτιάξει ένα καθαρά προσωπικό στυλ με το συμφωνικό, μελωδικό power metal τους και δεν είναι απαραίτητο να κάνουν κάποια ιδιαίτερη αλλαγή. Σε κάθε δίσκο τους, το ζητούμενο είναι οι συνθέσεις να είναι όσο το δυνατόν καλύτερες, παρότι γνωρίζουμε εκ των προτέρων το ύφος τους.
Στην περίπτωσή μας, θεωρώ ότι τα τραγούδια του νέου τους άλμπουμ, είναι ένα κλικ ανώτερα από τους προκατόχους του. Όχι κάτι εντυπωσιακά καλύτερο πάντως, ώστε να μιλάμε για έναν από τους καλύτερους δίσκους του συγκροτήματος. Ιδιαίτερη μνεία, πρέπει να δώσω στο “Opus of the night (Ghost requiem)”, που αποτελεί τη συνέχεια του “Ghost opera” κι έχει αυτούσια μέρη του, αλλά και το “Bloodmoon” με το “The looking glass”.
Όπως πάντα, δεν χρειάζεται να μνημονεύσουμε τις εξαιρετικές ερμηνείες του Tommy Karevik, που είναι ένας πολύ καλός τραγουδιστής, παρότι έχω ήδη έρθει σε ειρήνη με το γεγονός ότι ακούγεται πιο Khan απ’ ότι χρειάζεται, αλλά και τις ενορχηστρώσεις που είναι απλά τιτάνιες. Παρόλα αυτά, για μία ακόμη φορά, κάτι λείπει κι αυτό ίσως είναι το στοιχείο της έκπληξης. Συνολικά, μία αρκούντως ικανοποιητική προσπάθεια, όχι όμως για Top-5 των KAMELOT. Μία πρώτης τάξεως αφορμή, πάντως, για να τους ξαναδούμε σε συναυλία.
7 / 10
Σάκης Φράγκος
Λόγω έλλειψης χώρου, θα είμαστε λακωνικοί. Εκτός από τέτοιοι όμως, θα είμαστε και ειλικρινείς, με τους εαυτούς μας (γιατί αναφέρομαι στον εαυτό μου σε α’ πληθυντικό, δεν ξέρω) περισσότερο: Οι KAMELOT των τελευταίων πολλών ετών, ακολουθούν την «Youngblood μανιέρα» που τους θέλει συμφωνικούς, «γοτθικούς», υπέρ το δέον ρομαντικούς, διόλου επικούς και όπως θα πουν οι επικριτές (της μανιέρας), γλυκανάλατους και άνευρους. Εν πολλοίς, είναι ομόσταυλοι με συγκροτήματα σαν τους EPICA και NIGHTWISH, θα πω εγώ. Και μπορεί αυτό να έχει κάνει καλό στις τσέπες τους, αλλά καλλιτεχνικά, όποιος δε βλέπει τέλμα σε σύγκριση με κάτι “The fourth legacy”, “Karma” και “Epica”, μάλλον κάτι δε βλέπει σωστά.
Μια από τα ίδια λοιπόν για το “The Awakening”. Η αποχώρηση του Grillo και η έλευση του Landenburg περνούν απαρατήρητες (ουδεμία διαφορά δηλαδή μεταξύ του ενός και του άλλου, στο τέλος της ημέρας), ο Karevik είναι σταθερά ίδιος με τον Khan (εκνευριστικό για μένα αλλά αντικειμενικά είναι φωνάρα ο τύπος) οι guest συμμετοχές είναι όπως πάντα το κερασάκι στην τούρτα το οποίο και να έλειπε δε θα μας ένοιαζε… όλα αναμενόμενα. Άφησα όμως στην άκρη το φτυάρι που ήδη κρατούσα, διότι αυτό που ΔΕΝ ήταν αναμενόμενο, είναι η αισθητή συνθετική ανάκαμψη! Όχι, δεν κυκλοφορούν κάποιο αριστούργημα οι KAMELOT, αλλά όντως φαίνεται πως ξεπερνούν το τέλμα των δύο προηγουμένων (κυρίως) δίσκων, με αρκετά καλά τραγούδια στο σύνολο των έντεκα συνθέσεων.
Οδηγίες προς ναυτιλομένους: Ο δίσκος αφορά όσους έμαθαν το group από το μεγάλο “boom” του “The Black Halo” και τους ακολουθούν πιστά από τότε. Αυτοί θα ακούσουν πολλές φορές το άλμπουμ και θα ξεχωρίσουν αρκετά κομμάτια. Προσωπικά, δίνω το χρυσό μετάλλιο στο υπέροχο “The looking glass”, που αν είχε βγει επί Roy Khan θα ανατρίχιαζαν και τα τσιμέντα. Τώρα, αν εσύ ηδονίζεσαι με το έπος “Song of Roland” και περιμένεις να ακούσεις ζωντανά το “Lunar sanctum”, πιθανότερο είναι να δεις να φυτρώνουν χουρμαδιές στην Αλάσκα, από το να σου αρέσει το “The Awakening”. Επομένως, μόνο για τους όψιμους οπαδούς ο βαθμός. Ευχάριστη έκπληξη!
7,5 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
Αναμένοντας πολύ καιρό από το μέτριο “The shadow theory” (2018), ήρθε η ώρα να δούμε αν ο τίτλος (“The Awakening”) του νέου δίσκου των KAMELOT δικαιολογεί το περιεχόμενό του. Μετά την εισαγωγή “Overture” μπαίνει καταιγιστικά το “The Great Divine” όπου οι KAMELOT ακούγονται σε μεγάλη φόρμα.
Ταξιδιάρικο, μελωδικό και πιο κοντά σε power metal μονοπάτια, το opener δίνει τη σκυτάλη στο εμπορικότερο “Eventide” που είναι χτισμένο γύρω από ένα μελωδικό απολαυστικό ρεφρέν. Ο Tommy Karevik πλέον βρίσκεται εδώ πάνω από 10 χρόνια και η φωνή του δένει με τον ήχο άψογα, ως μια πιο heavy (αλλά και απλοϊκότερη) εκδοχή του αποχωρήσαντος Roy Khan. Στo “One more Flag in the Ground” προσπαθούν να γράψουν hitάκι, αλλά κατά την προσωπική μου άποψη δεν τα καταφέρνουν. Στο “Opus of the Night” η ποιότητα ανεβαίνει κατακόρυφα πιάνοντας ταβάνι, με ένα prog/power track αντάξιο του ονόματος και της ιστορίας του συγκροτήματος, κινηματογραφικό, φαντασμαγορικό, με φοβερά solo μέρη. Ήμουν σίγουρος ότι το “Midsummer’s Eve” θα είναι μπαλάντα, και όντως ήταν. Δεν μου άφησε όμως κάτι, σε αντίθεση με το συναυλιακό “Bloodmoon” που με καταιγισμό μελωδιών και αλλαγές ρυθμών είναι από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου.
Το “NightSky” έχει δυνατό ρεφρέν και το “The Looking Glass” κρατά το ενδιαφέρον ψηλά, θυμίζοντας έντονα το feeling του “Karma”. Σε αυτό το σημείο αντιλαμβανόμαστε πως να κάνουμε με έναν πραγματικά καλό KAMELOT δίσκο, κάτι πολύ θετικό ενόψει του επερχόμενου live στη χώρα μας. Το συμφωνικό “New Babylon” περιέχει επίσης ωραίες ιδέες και μελωδίες, η μπαλάντα “Willow” έχει πανέμορφη ατμόσφαιρα, και το μελοδραματικό έπος “My Pantheon” περιέχει το καλύτερο ρεφρέν όλου του δίσκου. Το outro “Ephemera” προσδίδει έναν ακόμη πόντο στη συνολική εικόνα που έχουμε για το “The Awakening”, κλείνοντας ένα πραγματικά καλό album που σηματοδοτεί την επιστροφή του σχήματος στις επιτυχίες.
8 / 10
Δημήτρης Μελίδης
Δεν μπορώ παρά να χαμογελάσω με το δέκατο τέταρτο άλμπουμ των KAMELOT και τι άλμπουμ έτσι; Πενήντα δύο λεπτά ποικιλόμορφης μουσικής, με το power metal συγκρότημα να προσφέρει άλλοτε πιο συμφωνικές και μελωδικές στιγμές και άλλοτε να χτυπάει αλλεπάλληλα με δυνατούς power metal ρυθμούς. Το “The awakening” είναι ένα άλμπουμ με τρομερή παραγωγή και μίξη, που φυσικά έχουν βοηθήσει στο να αναδειχθούν όλα τα στοιχεία των τραγουδιών, αλλά θα σταθώ περισσότερο στην συνθετική δεινότητα του group, που για ακόμα μία φορά παρουσιάζει ένα άρτιο αποτέλεσμα, ένα άλμπουμ που φωνάζει KAMELOT από χιλιόμετρα. Δηλαδή αυτή η εισαγωγή του “The looking glass” πόσο “Karma” μπορεί να είναι; Είναι όμως και ένα άλμπουμ που θεωρώ ότι ο Tommy Karevik δίνει τα ρέστα του.
Και ξέρετε κάτι, μπορώ να κλείσω τα μάτια και να αγνοήσω ότι μου θυμίζει υπερβολικά τον Roy Khan. Δεν με ενδιαφέρει και δεν θα σταθώ σε αυτό, όταν η απόδοση του είναι σε αυτά τα επίπεδα που ακούμε στο “The awakening”. Ο άνθρωπος απλά τραγουδάει και ερμηνεύει με απίστευτο πάθος και δίνει μία τρομερή διάσταση στις συνθέσεις τους. Μπορεί να είμαι υπερβολικός, ίσως είναι ο ενθουσιασμός των πρώτων ακροάσεων και είναι πάντα η προσωπική μου άποψη, αλλά μέχρι στιγμής μπορώ να πω ότι το “The awakening” είναι το καλύτερο τους άλμπουμ την τελευταία δεκαετία.
8 / 10
Δημήτρης Μπούκης
Για συγκροτήματα όπως οι KAMELOT, πέντε χρόνια αναμονής για ένα νέο δίσκο νομίζω ότι είναι πολλά. Από την άλλη όμως το ίδιο το group, έχει αποδείξει ότι διαθέτει όλα τα εχέγγυα για να δημιουργεί καλές δουλειές που θα «μένουν» στον χρόνο, θα αρέσουν και θα ακούγονται όχι μόνο από τους οπαδούς τους αλλά και από άλλους, φυσικά που αρέσκονται στο ιδίωμα που καταπιάνονται. Παρόλο το μεγάλο διάστημα από την προηγούμενη κυκλοφορία, το group δεν ξέχασε/έχασε το ταλέντο της παρουσίασης τέτοιων τραγουδιών, που θα διαγράψουν μονομιάς τη δισκογραφική απουσία. Το τελικό αποτέλεσμα στο “The awakening”, είναι αναπάντεχα καλό.
Οι KAMELOT εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχουν υιοθετήσει ένα συγκεκριμένο μοτίβο συνθετικής έκφρασης με άκρως δυναμικές συνθέσεις, έχοντας κύριο γνώμονα η κάθε μια να έχει ωραίες μελωδίες, είτε μουσικές, είτε φωνητικές και ένα γενικότερο «ανεβαστικό» ύφος, συνδυασμένο αρμονικά με τα πιο ήρεμα μέρη, που δίνουν τις όποιες απαραίτητες «ανάσες» στο τραγούδι για να κρατάει τον ακροατή σε μια εγρήγορση για το τι θα επακολουθήσει. Το σχήμα παίρνοντας την σκυτάλη από “The shadow theory”, «κινείται», συνθετικά και ερμηνευτικά στο στυλ τραγουδιών που το έχουμε συνηθίσει με ξεσηκωτικά, up tempo μέρη που εναλλάσσονται είτε μεταξύ τους σε έντονους πομπώδεις ρυθμούς ή ανά στιγμές αναδύονται οι πιο προοδευτικές στιγμές της σύνθεσης. Η νέα δουλειά έχει όλα τα trademarks του ήχου αλλά και την συνθετικής δόμησης των τραγουδιών των KAMELOT, με κομμάτια που για ακόμα μια φορά θα καθηλώσουν θετικά τους οπαδούς. Αντί να παρουσιάσουν άλλο ένα album, που θα διατηρούσε απλά το όνομα τους ενεργό, έγραψαν τραγούδια που ακούγοντας τα, θα δυσκολευτείς να βρεις ένα που να υστερεί πολύ σχετικά με τα άλλα. Η νέα δισκογραφική τους δουλειά, όχι μόνο γρουσούζικη δεν είναι, αλλά θεωρώ πως μετά από χρόνια θα μνημονεύεται σαν μια από τις πιο αντιπροσωπευτικές τους.
8 / 10
Θοδωρής Μηνιάτης
Χαρά μου πάντα να ακούω μια νέα δουλειά των Αμερικανών KAMELOT με τους οποίους ένα δέσιμο το έχω από τα πρώτα τους βήματα. Σπάνια με απογοητεύουν ευτυχώς και κατά βάση με αφήνουν ικανοποιημένο με τις στούντιο δουλειές. Μιας και λοιπόν ο φίλος και συνάδελφος Φραγκίσκος Σαμοΐλης θα κάνει μια ενδελεχή παρουσίαση του άλμπουμ, σε εμένα όπως και σε άλλους καλούς συναδέλφους του rockhard.gr έλαχε ο κλήρος να πούμε δυο λογάκια για την καινούργια δουλειά των KAMELOT.
Ξεκινώ με το γεγονός πως ελέω αναποδιών που μου συνέβησαν, δεν έχω καταφέρει να έχω όσες ακροάσεις θα ήθελα από το ”The awakening”, αυτό όμως το προσπερνώ καθώς στις έστω και λίγες ακροάσεις του δίσκου, έμεινα πολύ ευχαριστημένος από τη γενική εικόνα. Οι KAMELOT ευτυχώς κατ’ εμέ αφήνουν στην άκρη τα μέτρια αποτελέσματα του προηγηθέντος ”The shadow theory” και μας προσφέρουν μια δουλειά, με πάρα πολύ καλές συνθέσεις στο μεγαλύτερο μέρος αυτής. Σωστές δόσεις και αναλογίες στο δικό τους power metal, με τα prog στοιχεία να δίνουν το παρόν όταν και όποτε πρέπει, τα symphonic να είναι πολύ ωραία στημένα και τον Palotai να έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στις ορχήστρες. Οι κλασικές groov-ες που μας έχουν συνηθίσει από την ”Karma” εποχή να μπλέκουν υπέροχα με τον πιο κλασικό power ήχο Γερμανικής κοπής, είναι και πάλι εδώ και αυτές στις σωστές δόσεις. Οπότε με λίγα λόγια ακούω τους KAMELOT που ήθελα. Από εκεί και πέρα, οι συνθέσεις μοιάζουν να αντλούν την έμπνευση τους από την περίοδο του ”The black halo” και έπειτα κατά βάση, με αρκετά από ”Ghost opera” περίοδο, λίγη από ”Poetry for the poisoned” κι ευτυχώς από το ”Silverthorn” πρωτίστως και δευτερευόντως από το ”Haven”. Νομίζω πως επιτέλους ακούμε λίγο πιο ελεύθερο φωνητικά πάντα τον εξαιρετικό Tommy Karevik και λιγότερο κοπιαρισμένο στα μέτρα του εκπληκτικού Roy Khan, τον οποίον πάντα σεβόμαστε και αγαπάμε. Προσωπικά μιλώντας θα ήθελα ακόμα πιο ελεύθερο τον Karevik σε αυτό τον τομέα, αλλά ο αρχηγός Youngblood κάνει το κουμάντο οπότε πάω πάσο.
Τραγούδια που ξεχώρισα υπάρχουν αρκετά, μιας και το σύνολο του δίσκου είναι πολύ καλό, με εξαιρετικές ενορχηστρώσεις, φανταστική δουλειά όπως προανέφερα σε ορχήστρες και χορωδίες και πολύ ωραίες συμμετοχές που δίνουν και αυτές το κάτι τους. Το άνοιγμα του δίσκου ”The great divide” είναι πάρα πολύ δυνατό και στα κλασικά τους μέτρα τους, όπως και το ”Eventide” που ακολουθεί, εξαιρετικά κουπλέ και refrain και στα δυο. Το ”One more flag in the ground” που ακολουθεί μου μοιάζει ένα από τα λιγότερο καλά τραγούδια στον δίσκο και ας είναι το πρώτο που παρουσιάστηκε ως single δεν με κέρδισε ιδιαίτερα, μάλλον γιατί μου φέρνει πολύ από το ”Poetry for the poisoned” χωρίς να σημαίνει βέβαια αυτό ότι είναι κακό τραγούδι. Στο ”Opus of the night (ghost requiem) έρχονται και πάλι όλα στα ίσα τους, ξεκάθαρα μια σύνθεση που συνδέεται με το ”Ghost opera” και μια από τις κορυφαίες του άλμπουμ νομίζω. Με την τσελίστρια Tina Guo να προσφέρει τις υπέροχες πινελιές της με το τσέλο. Όπως το ίδιο κάνει και στην πολύ όμορφη μπαλάντα ”Midsummer’s eve”. Πολύ ωραίο και το ”Bloodmoon” με τα ανατολίτικα στοιχεία του σε πρώτο φόντο στην εισαγωγή. Το ”Nightsky” φέρνει πολύ σε ”The black halo” περίοδο με μια μίξη από ”Silverthorn”, πολύ καλό τραγούδι με όμορφο ρεφραίν. Το ”The looking glass” το έχω και αυτό στα κορυφαία του άλμπουμ, με πολύ ωραίο κουπλέ, έξυπνη γέφυρα και ένα πολύ δυνατό ρεφραίν. Όπως στα ψηλά έχω και το ”New Babylon” με τις συμμετοχές της κυρίας Simone Simons των EPICA και της κυρίας Melissa Bonny των AD INFINITUM να λειτουργούν εξαιρετικά συνδυαστικά με την φωνάρα του Karevik. Το ”Willow” είναι ένα καλό εισαγωγικό μέρος για το ”My pantheon (forevermore) που ακολουθεί, άλλα όχι κάτι το ιδιαίτερο, κάνει μεν την σύνδεση αλλά μάλλον δεν υπήρχε λόγος να είναι δυόμιση λεπτά. Τέλος στα top του άλμπουμ θα έβαζα και το κλείσιμο ”My pantheon (forevermore), πολύ ωραίες groov-ες γενικά στο τραγούδι, μελωδίες όσες χρειάζονται , κάποια brutal φωνητικά και γενικά ένα πολύ δυνατό και γεμάτο τραγούδι.
Συνολικά λοιπόν θα πω πως το ”The awakening” στα δικά μου αυτιά είναι ένας δίσκος που ξαναφέρνει τους KAMELOT στα σωστά τους βήματα και τους δίνει την ευκαιρία να ξεπεράσουν τον σκόπελο του ”The shadow theory” πολύ γρήγορα. Από εκεί και πέρα στο χώρο του prog/power μοιάζει πως θα είναι ένα άλμπουμ που θα είναι στις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς, ίσως όμως να σταθεί και όχι άδικα και στις καλύτερες της χρονιάς με την γενικότερη έννοια και όχι απλά στο είδος του.
8 / 10
Παναγιώτης ”The Unknown Force” Γιώτας
