Μια μέρα πριν το live των SACRAMENTUM με τους BEWITCHED, είχα πετύχει τον Nisse Karlén, τραγουδιστή των SACRAMENTUM. Όταν η κουβέντα πήγε στους NECROPHOBIC γιατί ένας φίλος φορούσε μπλουζάκι τους, του είπα “Πως να μην αγαπήσω μπάντα που πήρε το όνομα της από το γρηγορότερο κομμάτι των SLAYER;”. Ο Karlén συμφώνησε απόλυτα με αυτό, ενώ θυμήθηκε τα παλιά, με τον David “Blackmoon” Parland, πόσο καλοί φίλοι ήταν και ούτω καθ’ εξής. Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Μα για να σας εξηγήσω πόσο σπουδαία μπάντα θεωρούνται οι Σουηδοί black metal ήρωες NECROPHOBIC, από συναδέλφους τους! Ο σεβασμός βέβαια πηγάζει από την εξαίρετη δισκογραφία τους βέβαια, την οποία θα εξετάσουμε παρέα επ’ αφορμή της εμφάνισης τους επί ελληνικού εδάφους.
THE DEMO YEARS (1989 – 1993) – Η ΓΕΝΝΗΣΗ
Το ημερολόγιο γράφει 1989. Ο κιθαρίστας David “Blackmoon” Parland και ο drummer Joakim Sterner αποφάσισαν να σχηματίσουν μια μπάντα, προκειμένου να γράψουν πιο σκοτεινό death metal από αυτό που κυκλοφορούσε εκείνη τη περίοδο. Με όνομα παρμένο από τον ύμνο των αρχόντων SLAYER, ξεκίνησαν χωρίς φόβο και πάθος να γράφουν το πρώτο τους υλικό. Πίσω από το μικρόφωνο για αρχή, ο μπασίστας Stefan Zander. Το rehearsal demo “Realm of terror” (1989) με ένα κομμάτι, το ομώνυμο ήταν το πρώτο σκαλοπατάκι. Ακολούθησε σε αμιγώς death metal ύφος με μια πιο μαύρη επίστρωση το “Slow asphyxiation” demo (1990), η πρώτη ηχογράφηση σε studio.
Οι επιρροές από SLAYER, SODOM και POSSESSED δεν κρύβονταν, όπως και η λύσσα της μπάντας για το κάτι διαφορετικό. Τελευταία κυκλοφορία με τον Zander, κλείσιμο της πιο death metal εποχής τους. Μια έτερη εποχή εγκαινιάζει το “Unholy prophecies” demo (1991). Εκτός ότι αποτελεί τη πρώτη μη-ανεξάρτητη κυκλοφορία τους (από την Wild Rags), εκτός του ότι άρχισαν να ηχογραφούν στα ιστορικά Sunlight studios, έχει ως session μέλη στο μικρόφωνο τον Stefan Harrvik (των Σουηδών deathsters CREMATORY – “Denial” EP και τα λέγαμε!) ενώ μπάσο έπαιζε ο Joakim Stabel των HETSHEADS. Η μετάβαση σιγά σιγά προς το black metal συνεχίζεται, με την μπάντα να κάθεται ακριβώς στη μέση των δύο ιδιωμάτων.
Το “The call” EP (δεύτερη κυκλοφορία από την Wild Rags που ανέλαβε και τα δύο πρώτα demo) που σηματοδοτεί την είσοδο του Harrvik ως κανονικού μέλους στους NECROPHOBIC, σηματοδοτεί και το πέρασμα στο black metal αφήνοντας πίσω, ακόμα περισσότερο τον πρώιμο ήχο. Εξοικειωμένοι πλέον με τα Sunlight, κάνανε το αμέσως επόμενο βήμα. Τόσο αυτό, όσο και το “Unholy prophecies” demo θα επανηχογραφηθούν (πλην της εισαγωγής “Shadows of the moon”) στo ντεμπούτo της μπάντας “The nocturnal silence”. Αξίζει να σημειωθεί, πως όλη αυτή η περίοδος συνοψίστηκε το 2009 στη συλλογή “Satanic blasphemies”, οπότε, δεν υπάρχει λόγος να ξοδέψετε ένα βασικό μισθό για να τα πάρετε χώρια!
THE BLACK MARK YEARS (1993 – 1999) – Η ΚΑΤΑΞΙΩΣΗ
Οι NECROPHOBIC αποτέλεσαν μια από τις μπάντες που είχε στο δυναμικό της στη δεκαετία του ’90 η Black Mark του πατέρα του Quorthon των BATHORY. Αυτή τους η “θητεία” ξεκινάει με τρία ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ black metal με ορισμένες death metal επιρροές εδώ κι εκεί. Περισσότερο στο πρώτο και λιγότερο στα δύο επόμενα η αλήθεια είναι, αλλά υπήρχαν. Ξεκινώντας με το ΜΝΗΜΕΙΟ “The nocturnal silence” που όχι μόνο ανέδειξε τα κομμάτια του τελευταίου demo και του πρώτου EP, αλλά έφερε μερικούς ακόμα ύμνους στο black metal ιδίωμα όπως το “Where sinners burn”, το καταστροφικό φερώνυμο ή το εκπληκτικό “Before the dawn”. Εδώ ξεκινάει να παίζει μπάσο στη μπάντα ο μετέπειτα τραγουδιστής της μπάντας Tobias Sidegård, ενώ εδώ τραγουδάει ο σημερινός τραγουδιστής της μπάντας Anders Strokirk. Πως τα φέρνει η ζωή καμιά φορά όμως ε;
Το ’93, o David “Blackmoon” Parland θα κουνήσει μαντήλι στους NECROPHOBIC, μεταβαίνοντας στο αμιγώς black metal, φτιάχνοντας με τον Jan Michael “Lord Ahriman” Svanberg τους DARK FUNERAL. Tο “Bloodfreezing” EP (1994) φέρνει τον Martin Halfdan στις κιθάρες, ενώ ο Sidegård αναλαμβάνει και τα φωνητικά (όπως προείπαμε), σε ένα μεταβατικό EP, πιο κοντά στον ήχο των DISSECTION πλέον. Θα μεσολαβήσει το “Spawned by evil” EP (1996), περιέχοντας το ομώνυμο κομμάτι καθώς και τρείς διασκευές: “Die by the sword” (SLAYER), “Nightmare” (VENOM) και “Enter the eternal fire” (BATHORY). Το “Darkside” (1997) ανοίγει τόσο με το “Black moon rising” όσο και με το “Spawned by evil” δείχνοντας μας ακριβώς τη κατεύθυνση που θα ακολουθήσουν οι NECROPHOBIC τα επόμενα χρόνια.
Λυσσασμένο black metal, με χαρακτήρα, με δυνατές μελωδίες και με ΑΑ ποιότητα συνθέσεων. Αξίζει να σημειωθεί, ότι στο “Nailing the holy one”, καλεσμένος είναι ο Jon Nodtveidt των DISSECTION. Έχοντας μπει σε μια ροή, καλωσορίζουν επίσης, τον Sebastian Ramstedt στις lead κιθάρες, ο οποίος ήταν καλεσμένος στο “Darkside” για δύο κομμάτια. Στο “The third antichrist” (1999) (τρίτη και φαρμακερή δηλαδής!), εκτελεί κανονικά χρέη μόνιμου κιθαρίστα. Η μπάντα δείχνει να έχει μια μεγάλη σταθερότητα πλέον και να ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον της. Αποτελεί επίσημα το κλείσιμο του κεφαλαίου Black Mark, μια και από τον επόμενο δίσκο θα αρχίσει ένα πήγαινε έλα μεταξύ εταιρειών.
THE NEW MILLENIUM YEARS (2002 – 2013) – ΑΣΤΑΘΕΙΑ ΜΑ ΚΑΙ ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΔΥΝΑΜΕΩΝ
Το “Bloodhymns” αποτελεί το ιδανικότερο μπάσιμο στην νέα χιλιετία για τη μπάντα, κάνοντας το εμφατικό 4/4 στο συγκρότημα, αυτή τη φορά υπό τη δισκογραφική σκέπη της Hammerheart. Κομματάρες τύπου “Cult of blood”, “Dream shall flesh” και “Hellfire” αποτελούν “παλιά μου τέχνη, κόσκινο” για τους ασταμάτητους Σουηδούς. Ο Johan Bergebäck, αντικαθιστά τον Martin Halfdan στις κιθάρες και παραμένει ως και σήμερα (με εξαίρεση τη περίοδο 2011 – 2016) σταθερό μέλος. Νέο άλμπουμ, νέα αλλαγή δισκογραφικής (Regain) με το “Hrimthursum” (2006) (πως το πες αυτό αντίχριστε;) νέες ιδέες. Η διάρκεια του δίσκου αγγίζει τη μια ώρα, με τους NECROPHOBIC να τολμούν και να προσθέτουν διακριτικά δεύτερα φωνητικά από την κυρία Sandra Caménisch.
Μάλιστα, εκεί έχουμε και το πρώτο video clip της μπάντας για το “Blinded by light, enlightened by darkness”. Το “Death to all” (2009), που ακολούθησε (δεύτερος δίσκος στη Regain), αποτελεί μια στροφή στο καθαρόαιμο ύφος της μπάντας, με το “Revelation 666” να είναι το κομμάτι “εισαγωγής” του γράφοντα στη μπάντα προ πολλών ετών. Η φρεσκάδα του μουσικού τους ύφους, αλλά και οι πολύ δυνατές και στρατηγικά τοποθετημένες μελωδίες, κολακεύουν το τελικό αποτέλεσμα κάνοντάς το να ηχεί μοναδικό. 2 χρόνια μετά φεύγει ο Bergebäck όπως προείπαμε, ο Fredrik Folkare τον αντικαθιστά στις κιθάρες, με τον Tobias Sidegård να αναλαμβάνει και τις κιθάρες, με τη σύνθεση να συμπληρώνει ο Alexander Friberg.
Αποτέλεσμα όλου αυτού, ήταν το “Womb of Lilithu” (2013) από τη Season Of Mist. Από τα πλέον πειραματικά άλμπουμ των NECROPHOBIC που πραγματικά δίχασε τους οπαδούς χωρίς να είναι ούτε καν μέτριο ποιοτικά. Ένα άλμπουμ, όπου βλέπουμε μέχρι και κάποιες gothic επιρροές σε σημεία, ενώ πάλι η διάρκεια επιστρέφει στη μια ώρα, κάνοντας το, το μεγαλύτερο άλμπουμ τους σε διάρκεια. Εδώ κιόλας κλείνει το κεφάλαιο του Tobias Sidegård στη μπάντα, μια και βγήκε στη φόρα περιστατικό ενδοοικογενειακής βίας προς τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Δεν σχολιάσουμε σε τέτοιες περιπτώσεις συνήθως, αλλά εδώ θα το κάνουμε περιεκτικά: ηθελέστα και παθέστα!
THE CENTURY MEDIA YEARS (2018 – σήμερα) – ΔΕΥΤΕΡΗ ΝΙΟΤΗ
Πολλά τα χρόνια από το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας, επιστροφή Bergebäck/Strokirk, και μια ωραία πρωία το 2018 (το καιρό που ο γράφων ήταν φαντάρος), τσουπ, βγαίνει το “Mark of the necrogram”! Ολέθριο, καταστροφικό black metal, που με βάση το σπουδαίο παρελθόν χτίζει στιβαρό μέλλον. “Tsar bomba” και ψάχνουμε τι μας χτύπησε, “Pesta” (είχε προϊδεάσει ένα χρόνο πριν!), “Requiem of a dying sun”…τι να λέμε τώρα! Σοκ και δέος, επίδειξη ισχύος και άλλα τέτοια. Ενώ δύο χρόνια μετά, το κάνουν “ζευγάρι” τα τσογλάνια με το “Dawn of the damned”. Απλά απερίγραπτο αποτέλεσμα…λιώνω σβήνω χάνομαι. Έχεις μέσα “Darkness is my guide”, έχεις “The infernal depths of eternity”, έχεις το απίστευτο “Mirror black” και καταλήγεις σε ένα thrash-ύτατο, καταστροφικό ντουέτο με τον Marcel “Schmier” Schirmer των DESTRUCTION και μας στέλνεις για τσάι. Αστείρευτη έμπνευση, που αν δούμε την ευρύτερη οικογένεια των NECROPHOBIC “κουμπώνει” και με το “Moribund” των IN APHELION (το πιο majestic alter-ego τους).
Κάπως έτσι, φτάνουμε στο τέλος αυτής της διαδρομής στη δισκογραφία των σπουδαίων Σουηδών. Ραντεβού στις 22 Απριλίου!
Γιάννης Σαββίδης
