«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το album; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: BLOOD STAR
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “First sighting”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Shadow Kingdom Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Madeline Smith – Φωνητικά
Τyler Barrani – Τύμπανα
Noah Hadnutt – Μπάσο
Jamison Palmer – Κιθάρες, φωνητικά
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Spotify
YouTube
Δώσε μου μισό λεπτό να συνέλθω και θα ξεκινήσω το γράψιμο… Λοιπόν… μόλις έφαγα ένα τούβλο στο κεφάλι που δεν το περίμενα, ένα τούβλο που εκσφενδονίστηκε από το Salt Lake City της Utah. Δεν είχα ιδέα για τους BLOOD STAR. Δεν τους είχα ακούσει ούτε σαν όνομα. Μόλις λοιπόν ολοκληρώθηκε η πρώτη ακρόαση του “First sighting”, έμοιαζα με εκείνα τα cartoons που έχουν μια έκφραση απορίας και ένα τεράστιο ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι τους. Δημιούργημα του κιθαρίστα των επίσης Αμερικανών VISIGOTH, Jamison Palmer, οι BLOOD STAR υπάρχουν από το 2017 και μέχρι να μου σκάσει το τούβλο που λέγαμε στο κεφάλι, είχαν κυκλοφορήσει τρία singles, το “The Fear” που είχε δυο δικές τους συνθέσεις, το “Paris is burning/Too scared to run” με διασκευές στα αντίστοιχα έπη των DOKKEN και URIAH HEEP και το “Silver Stallion”, διασκευή σε σύνθεση του Lee Clayton.
Καταρχάς ΚΑΙ το “The Fear” ΚΑΙ οι διασκευές είναι super, να τα λέμε και αυτά έστω «κατόπιν εορτής». Πάμε όμως στο ντεμπούτο “First sighting”, ήρθε η ώρα του. Οι BLOOD STAR μπορούν να υπερηφανεύονται από τώρα πως ανήκουν στους καλύτερους νέους εκπροσώπους του NWOTHM κινήματος και δεν έχουν καμία σχέση με τις μετριότητες με τις οποίες μας βομβαρδίζει η σκηνή αυτή αρκετό καιρό τώρα, παρουσιάζοντας τη μία γραφικότητα μετά την άλλη (φαντάσου δεν αναφέρομαι καν στα κακά albums, μόνο στις ανυπόφορες μετριότητες). Η μουσική τους, απίστευτα εμπνευσμένη, άμεση, στοχεύει στην πιασάρικη μελωδία και στο μεγάλο refrain και μα την αλήθεια, το πετυχαίνει αβίαστα, κινούμενη κάπου μεταξύ VISIGOTH, NIGHT DEMON, SANHEDRIN, RIOT, SAXON (υπάρχει ένα πολύ ωραίο a la “Crusader” break στο κομμάτι “Going home”) και JUDAS PRIEST. Κάθε τραγούδι είναι ένας μικρός (ή και μεγαλύτερος) ύμνος, θα περάσουν πολλές ακροάσεις μέχρι να κατασταλάξεις στο αγαπημένο σου κι αν αυτό δεν αποτελεί κομπλιμέντο για τον δίσκο, τότε δεν ξέρω τι αποτελεί.
Extra credit το ότι η μουσική των BLOOD STAR είναι εντελώς “live” και απόλυτα συναυλιακή, κάτι που θα δούμε ιδίοις όμμασι στο προσεχές Up the Hammers, όπου προβλέπω να στέκονται παραπάνω από αξιοπρεπείς και να παίρνουν πολλούς πόντους. Τέλος, ιδιαίτερη αναφορά αξίζει στην ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ Madeline Michelle η οποία, βελτιωμένη αισθητά, πιάνει top απόδοση και δίνει ρεσιτάλ ερμηνειών από μικροφώνου (μόνο στο “The Observers” έχει αναλάβει τα πρώτα φωνητικά ο Palmer). Στεντόρεια φωνή, επιβλητική, γεμάτη διαφορετικά ηχοχρώματα, βάζει χωρίς κόπο κάτω δέκα άνδρες. Μήπως γινόμαστε μάρτυρες της γέννησης μιας πραγματικής heavy metal ντίβας και δεν το έχουμε καταλάβει; Μακάρι!
Κλείνω με κάποια χαρακτηριστικά λόγια που γράφονται στο promo, για να σου δώσω και από μια άλλη οπτική γωνία να καταλάβεις, τι γίνεται εδώ: “And then, before you know it, First Sighting is over and you’re pressing ‘play’ again…and again…and again!”. Φίλε το προσυπογράφω αυτό, ισχύει μέχρι κεραίας! Πόσο όμορφο, πόσο ΥΠΕΡΟΧΟ HEAVY METAL! Αξιότιμοι BLOOD STAR, πάρτε μια θέση στα καλύτερα της χρονιάς, από τώρα, το αξίζετε. Τα λέμε τον Μάιο.
(8,5 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: CENTURY
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “The conquest of time”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Electric Assault Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Staffan Tengnér – Φωνητικά, κιθάρα, μπάσο
Leo Ekström – Τύμπανα, κιθάρα, μπάσο
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Instagram
YouTube
Τι γίνεται πια σε αυτήν την Σουηδία, έχει κάποιος κάποια εξήγηση να μου δώσει; Ρητορικό το ερώτημα, ξέρουμε όλοι πολύ καλά που οφείλεται αυτός ο οργασμός κυκλοφοριών και συγκροτημάτων και η αιτία δεν είναι μια, αλλά συνδυασμών πολλών. Οπότε ας αφήσουμε τις θεωρητικές συζητήσεις για άλλη φορά και ας «πιάσουμε» ένα ακόμη «φρέσκο» προϊόν που έρχεται από τη χώρα αυτή του Βορρά, ένα ακόμη vintage, κλασσικομεταλλικό ντεμπούτο. Πρόκειται για το “The conquest of time” των CENTURY. Τους δύο μουσικούς που τους απαρτίζουν, τον Staffan και τον Leo, τους βρίσκουμε μαζί στο “Under siege” EP των TORONTO, ενώ ο Leo ήταν ο drummer των γνωστών μας LETHAL STEEL για μια σειρά κυκλοφοριών. Μουσικοί της νέας γενιάς του παραδοσιακού metal ήχου και οι δυο τους λοιπόν, που δοκιμάζουν εκ νέου κάτι καινούργιο από κοινού, πιάνοντας το “vibe” της για τα καλά επικρατούσας true/vintage metal τάσης.
True/vintage στον απόλυτο βαθμό μάλιστα, αφού το album αυτό ακούγεται ως ένας συνδυασμός του NWOBHM των DIAMOND HEAD, SATAN και AVENGER με το πρώιμο heavy metal των συμπατριωτών τους HEAVY LOAD και GOTHAM CITY. Πρωτόλειος ήχος, φέρει και φέρνει στο σήμερα όλη την «αύρα» των early 80s με έναν πολύ όμορφο τρόπο, ενώ και η παραγωγή εξυπηρετεί με την σειρά της τον σκοπό αυτό, όντας επιτηδευμένα retro. Το ωραιότερο της υπόθεσης πάντως είναι πως, αν δεν υπήρχε καμία πληροφορία γύρω από τη μπάντα, οι γνώμες θα ήταν διχασμένες: οι μισοί θα θεωρούσαν πως πρόκειται όντως για NWOTHM συγκρότημα, οι άλλοι μισοί πως πρόκειται για επανακυκλοφορία κάποιου ξεχασμένου album από τη σουηδική σκηνή του 1980-1982.
Σαν ανεξάρτητο άκουσμα, το “The conquest of time” μας δίνει τα πρώτα πολύ θετικά του δείγματα και αξιολογείται ως «αρκετά καλό», για αυτό που ΕΙΝΑΙ αλλά και για αυτό που ΘΕΛΕΙ να είναι. Και προσοχή, υπάρχει μεγάλη διαφορά όσο και σημασία σε αυτό. Η μικρή του διάρκεια, όπως και η αμεσότητα των συνθέσεων είναι τεράστια πλεονεκτήματα τα οποία σε συνδυασμό με την ήδη υπάρχουσα retro φρενίτιδα η οποία καλά κρατεί και δε λέει να τελειώσει, του δίνουν αβαντάζ από την πρώτη μέρα και μια καλή “pole position” θέση. Τώρα μένει να δούμε αν θα είναι ένα studio project ή θα γίνουν μια κανονική μπάντα. Γιατί το πρώτο παρέχει την ασφάλεια του studio, ενώ το δεύτερο εμπεριέχει τον παράγοντα “live” και έχουμε δει ουκ ολίγες περιπτώσεις σχημάτων που βγάζουν ισάξιες ή και (πολύ) καλύτερες δουλειές μα επί σκηνής είναι χειρότερα και από σχολικές μπάντες… Κάποια μάλιστα τα είδαμε πολύ πρόσφατα, σε μεγάλα events του χώρου. Welcome, CENTURY!
(7,5 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: ETERNAL WHITE TREES
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “The summer that will not come”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: MY KINGDOM MUSIC
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Γεράσιμος Ευαγγέλου – Πρώτα και δεύτερα φωνητικά
Antonio Billè – Κιθάρα, μπάσο
Andrea Tilenni – Τύμπανα, synths
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Facebook
Instagram
YouTube
Μελαγχολία. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κομμάτι, αυτό είναι το κυριότερο συναίσθημα που περνάει το “The summer that will not come” στον ακροατή του. Ξεκινώντας με το “It comes the rain”, απευθείας, μεταφέρει τον ακούοντα σε ένα βαθύ Φθινόπωρο, γκρίζο, βροχερό.
Η τριάδα που απαρτίζει το σχήμα, έχει σαφείς επιρροές. Οι ETERNAL WHITE TREES, αγαπούν πολύ τους ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ. Τους αγαπούν τόσο που φαίνονται σε ολόκληρο το άλμπουμ τους, ως μία σκιά που τονίζει ακόμα περισσότερο τις σκιές που δημιουργεί η δική τους δουλειά. Τους αγαπούν, αλλά δεν τους αντιγράφουν. Οι ατμόσφαιρες τους είναι παρεμφερείς, αλλά οι ETERNAL WHITE TREES, αφήνουν κάποιες μικρές ακτίνες φωτός να κρυφοφαίνονται μέσα από τα σύννεφα.
Το άλμπουμ είναι άρτιο. Είναι γεμάτο. Απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό, ένα κοινό που αγαπά την μελαγχολία, τις μελωδίες που θα σου απαγορέψουν να χαρείς ας πούμε το καλοκαίρι, ένα καλοκαίρι που του απαγορεύουν να έρθει. Το doom, ίσως από την φύση του έχει αυτό το αργό, το βαρύ, το πένθιμο. Εδώ, δεν μιλάμε για μόνο για doom, μιλάμε όμως για μία απόλυτη ταύτιση του ύφους του στη μουσική του δίσκου.
Το στυλ της κιθάρας είναι καθαρά ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ. Ο ρυθμός και το καθαρό τραγούδι είναι SWALLOW THE SUN, ενώ η στοιχειωμένη, ονειρική ατμόσφαιρα, θυμίζει εκτός των άλλων NOVEMBRE. Τα φωνητικά συχνά επικαλύπτονται και μπορεί να θεωρηθούν αποπνικτικά (θετικό για το είδος τους). Με κάθε τραγούδι νιώθεις σαν να πλέεις σε μια θάλασσα θλίψης, από την οποία δεν θέλεις να βγεις.
Όταν οι επιρροές πάψουν να είναι τόσο ξεκάθαρες, όταν το συγκρότημα βρει (και θα τον βρει, σίγουρα), έναν πιο δικό του ήχο που ήδη είναι εδώ, απλά θέλει λίγο περισσότερο τονισμό, τότε θα μιλάμε για μία ανερχόμενη, εμπνευσμένη δύναμη.
(7,5 / 10)
Φανούρης Εξηνταβελόνης
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: FRENZY
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Of hoods and masks”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Fighter Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Anthony Stephen – Φωνητικά
Luis Pinedo – Κιθάρες
Alex Gabasa – Κιθάρες
Angel Muñoz “Choco” – Μπάσο
Tato Bazán – Τύμπανα
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Facebook
Bandcamp
Instagram
YouTube
Οι Μαδριλένοι FRENZY επιστρέφουν με το δεύτερό τους ολοκληρωμένο, full length album “Of hoods and masks”. Του χρόνου θα συμπληρώνουν, Θεού θέλοντος, δέκα χρόνια ζωής. «Έπιασαν» διψήφιο και αυτοί, πάει, «μέστωσαν». “Lethal protector” λεγόταν το πρώτο τους EP, “Blind justice” το ντεμπούτο τους. Πριν να κυκλοφορήσουν το “Of hoods and masks”, είχαν δώσει στη δημοσιότητα τρείς από τις συνθέσεις του, υπό τη μορφή τριών ξεχωριστών digital singles. Περιμένοντας λοιπόν τον δίσκο, ακούσαμε λοιπόν τα “The Doomsday” (που έγινε και video clip), “Where is the joke” και “Uncompromised”, παίρνοντας μια πρώτη ιδέα του τι μέλλει γενέσθαι. Και η συνέχεια ήταν αυτή ακριβώς που πιστεύαμε πως θα ακολουθήσει.
“I believe in olde worlde ways” λέει ένας στίχος του “Uncompromised” και αυτό γίνεται πράξη (και) στον καινούργιο δίσκο, από μουσικής πάντα άποψης. Εντελώς 80s ήχος, εντελώς 80s ατμόσφαιρα, image, αισθητική… τα πάντα είναι ταγμένα σε εκείνη τη δεκαετία, που για πολλούς, ήταν και η «χρυσή» για το heavy metal. Συνεπώς, είναι δεδομένο σε ποιους απευθύνεται το “Of hoods and masks”, δίσκος που δεν απαιτεί την προσήλωση του ακροατή, δεν είναι γεμάτος βαθιά νοήματα και δύσκολες έννοιες που προβληματίζουν και υπηρετεί και πρεσβεύει τις βασικές αρχές του ιδιώματος που ονομάζεται «κλασσικό metal». Ποιοι είναι αυτοί;
Αυτοί που δε θέλουν και πολλά περισσότερα για να το ακούσουν και να το εκτιμήσουν, από καλή διάθεση και μια κρύα μπύρα. Αυτά, τους αρκούν. Απλά, καθημερινά πράγματα δηλαδή, αυτά που μας έκαναν να αγαπήσουμε αυτήν τη μουσική και που, σε τελική ανάλυση, τα χρειαζόμαστε όλοι μας, ακόμη και τώρα. Σαν τονωτικό, σαν αγχολυτικό. Για τους υπολοίπους ναι, τούτο το νέο πόνημα των Ισπανών δεν έχει να προσφέρει τίποτα καινούργιο οπότε, ουδείς λόγος να ασχοληθούν. Ωραία και η διασκευή στο “Living in Oz” του Rick Springfield.
(7 / 10)
Δημήτρης Τσέλλος
EPs/LIVE & COMPILATION ALBUMS
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την κυκλοφορία του εξαιρετικού “Close” των Ιταλών ambient/folk/progressive doomsters MESSA. Ένας χρόνος και κάτι μέρες, συγκεκριμένα. Το αποτύπωμά του όμως είναι έντονο, δεν έχει ξεθωριάσει στο ελάχιστο. Σπουδαίος δίσκος, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία. Νεωτεριστικός, καινοτόμος, εμπνευσμένος, πειραματικός, προοδευτικός… ένα πραγματικό μουσικό κόσμημα το οποίο ακόμη ανακαλύπτουμε. Στα πλαίσια της προώθησής του λοιπόν, οι Ιταλοί έδωσαν μια σειρά συναυλιών και διάλεξαν αυτή από το Roadburn Festival 2022 ώστε να ηχογραφηθεί το πρώτο τους live album.
To “Live at Roadburn” κυκλοφορεί από την Svart Records και περιέχει τέσσερεις από τις συνθέσεις του “Close”, τα κομμάτια “Pilgrim”, “Suspended”, “Orphalese” και “O=2”, σε εκτελέσεις που καταφέρνουν και «πιάνουν» όσο γίνεται περισσότερο το «κλίμα» μιας συναυλίας των MESSA. Αυτό σημαίνει αυτόματα πως η μπάντα δεν είναι στουντιακό κατασκεύασμα και δύναται να αποδώσει το υλικό της πιστά στην σκηνή, ίσως και καλύτερα από το studio. Τούτο είναι κάτι που διαπίστωσαν θεωρώ κι όσοι βρέθηκαν στο Κύτταρο, στο πρόσφατο Αθηναϊκό τους show. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, για να υπάρξει όσο το δυνατόν ταύτιση και πιστότητα μεταξύ studio και live, συμμετέχουν ο Giorgio Trombino σε ούτι, duduk (παραδοσιακό πνευστό που συναντάται κυρίως στην Αρμενία, υπέροχο όργανο) και σαξόφωνο, ο Alex Fernet στο μαντολίνο και στην ακουστική κιθάρα και ο Blak Saagan στα πλήκτρα, πετυχαίνοντας μαζί με τη μπάντα να σου μεταδώσουν το τελετουργικό που ονομάζεται “Live MESSA” στον απόλυτο, στα όρια και πλαίσια ενός album, βαθμό.
Οι MESSA δεν είναι πια μια «ελπίδα για το μέλλον», είναι ένα μεγάλο underground σχήμα και το “Live at Roadburn” είναι ένας πρώτης τάξεως τρόπος να «γεμίσει» τα κενό μεταξύ του “Close” και του επόμενου album τους, το οποίο θα είναι και αυτό αριστούργημα. Να είσαι σίγουρος για αυτό. Βρες το στους παρακάτω ιστότοπους:
https://messaproject.bandcamp.com
https://open.spotify.com/artist/6vFinMN4E9leUfcEyIIO0D
https://www.amazon.com/gp/aw/d/B09KMHXBDN/ref=tmm_fbs_msc_title_0?ie=UTF8&&qid=1649857999&&sr=8-1
https://music.apple.com/us/artist/messa/359236835
Δημήτρης Τσέλλος
