Άλλη μια (σερί αυτή τη φορά) βραδιά, που κατεβήκαμε προς το κέντρο της Αθήνας, συγκεκριμένα στο Temple. Ο λόγος; Μα φυσικά, προκειμένου να δούμε τρεις μπάντες της ντόπιας σκηνής, σε διαφορετικά στάδια της ύπαρξης τους η καθεμία. Οι DRAMA NOIR, οι GENTIHAA και εν τέλει οι βετεράνοι πλέον και headliners W.E.B. μας υπόσχονταν μια βραδιά δυνατή στα πλαίσια του ακραίου ήχου (με την ευρεία έννοια, βεβαίως). Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή.
Με το που το ρολόι έδειξε 8:30 κατά το πρόγραμμα, οι DRAMA NOIR, βρέθηκαν στο σανίδι. Οδηγούμενοι από την δυνατή ποιότητα της ως τώρα δισκογραφίας τους, καθώς και την καταστροφική μανία του Νίκου Σάμιου (γνωστού – σεσημασμένου γυρολόγου της σκηνής – ακόμα και στους W.E.B. είχε παίξει για ένα διάστημα), απέδειξαν ότι μόνο τυχαία δε βρέθηκαν σε αυτό το billing. Σύμμαχος τους βέβαια, ο πολύ καλός ήχος. Με μπάσιμο από το “A necromancy lore” (“Luminous seduction”, “Chaos melathron”), δύο επιλογές από το split τους με τους MORGENROTHE (“Morna”, “Invaders from the north”) συν δύο επιλογές από τον επερχόμενο τους δίσκο “Nightfall upon the asylum” (“Risen to avenge”, “Nightfall upon the asylum” που έκλεισε και το σετ εμφατικά), οι DRAMA NOIR επιβεβαιώνουν όσα όμορφα είχα ακούσει στους δίσκους τους από αυτούς, δείχνοντας κιόλας πως τα καλύτερα έπονται.
Μετά από γρήγορη εναλλαγή μεταξύ των μπαντών (δεδομένου του εξοπλισμού που έπρεπε να κουβαλήσουν από και προς τη σκηνή), στις 9:30 με το ρολόι, οι ανερχόμενοι GENTIHAA βρέθηκαν στο σανίδι. Με μια διαφορά από τη τελευταία φορά που τους είδα. Πίσω από το kit βρέθηκε η εγνωσμένης αξίας στους κόλπους του Ελληνικού underground και όχι μόνο, Ελένη Νότα. Με τέτοιο drummer να αποδίδει το υλικό από το “Reverse entropy” τι να φοβηθεί άραγε κανείς; Η μπάντα σαν καλολαδωμένη μηχανή αποδίδει το συμφωνικό death/black της, με δικό της κοινό από κάτω (έχουν κάνει ξεκάθαρο γκελ στη σκηνή) και ακόμα πιο άνετη στην επί σκηνής κινησιολογία της. Κάνουν τις κατάλληλες κινήσεις, ενώ εγώ ακόμα περιμένω την δεύτερη δουλειά, να δω που θα το πάνε.
Τα μελωδικά φωνητικά, τα γκρουβάτα σημεία, αποτελούν σημεία πάνω στα οποία μπορούν να πατήσουν και να εξελιχθούν έτι περαιτέρω. Το “ακυκλοφόρητο” single “Into the unknown” ίσως μαρτυράει μια πιθανή πορεία της μπάντας στο δεύτερο πόνημα. Μέχρι αυτό να βρίσκεται στα χέρια μας βέβαια, έχουμε μέλλον (“θα κυκλοφορήσει, μόλις στρώσω κώλο και γράψω στίχο για κανένα ακόμα κομμάτι” είπε ο τραγουδιστής – αν μη τι άλλο, παίρνει πόντους που είναι αυτοσαρκαστικός!). Κλείσιμο με το “Beyond”, εν μέσω χειροκροτημάτων για μια ακόμα πολύ καλή εμφάνιση, από ένα συγκρότημα που έχει σίγουρα όρεξη για πράγματα. Μένει μόνο να τα υλοποιήσει.
10:35 οι W.E.B. ανεβαίνουν στη σκηνή με το “Pentalpha” από το εξαιρετικό “Colosseum”, εν μέσω θερμότατης υποδοχής. Κλείνοντας το κομμάτι, ο Darkface γυρνάει και λέει “Σε αυτό το σημείο στη περιοδεία έλεγα “we are W.E.B. from Athens, Greece” αλλά εδώ που βρισκόμαστε λέω “είμαστε οι W.E.B. και είμαστε δικοί σας”!”. Εν μέσω χειροκροτημάτων, ακολουθεί το σαρωτικό “Dark web” για τη συνέχεια, με το κόσμο να έχει αγκαλιάσει πλήρως το τελευταίο πόνημα της μπάντας. Αλλαγή θέσεων με την Hel Pyre να λέει χαριτολογώντας “Θα σας πω κι εγώ ένα τραγούδι, αν δεν έχετε αντίρρηση….”Morphine for saints”!”. Τι αντίρρηση να ‘χαμε άραγε, μπροστά σε τέτοια μπάντα που παίζει με ακρίβεια Ελβετικού ρολογιού;
Επιστροφή στο “Tartarus” για το ομώνυμο κομμάτι, με το κοινό να νιώθει δέος μπροστά σε μια πραγματικά μεγάλη μπάντα της σκηνής. Ο συγχρονισμός επί σκηνής ακόμα και στο κοπάνημα, το πάθος, η ενέργεια, σε κάνουν και τους χαζεύεις σε στιγμές, με καμάρι κυρίως, βλέποντας μια ομάδα παγκόσμιων προδιαγραφών (που όπως αποδείχθηκε, έχει σπάσει από τα σύνορα της χώρας και στοχεύει διαρκώς ψηλότερα). Πίσω στο “Colosseum” για ένα θανατηφόρο “Dominus maleficarum” (είχαμε σβέρκο…τον χάσαμε!). Εκεί παρέμεινε η μπάντα, με τον πρόλογο για το επόμενο κομμάτι, να κάνει λόγο για “θλιβερές, σκοτεινές ιστορίες” που τους αρέσει να διηγούνται. Μια από αυτές είναι ο μοναχικός θάνατος…”Murder of crows” και άντε γεια!
Τουλάχιστον ανατριχιαστική εκτέλεση, από ένα συγκρότημα που ήταν τόσο σίγουρο για το πόνημα του που το τίμησε κατά το ήμισυ και βάλε. Το παλαιότερο άλμπουμ που τιμήθηκε, ήταν το “For bidens” με το φερώνυμο κομμάτι όπου ο Darkface άφησε τη κιθάρα, φόρεσε τη χαρακτηριστική του μάσκα, ενώ προς το τέλος του κομματιού, μας ράντισε και με ψεύτικο αίμα, σε μια πολύ όμορφη λεπτομέρεια που πρόσθετε αν μη τι άλλο στο επί σκηνής θέαμα, κάνοντας μας κοινωνούς αυτής της εμπειρίας. Πρώτο wall of death έκανε την εμφάνιση του στο “Dragona”, το οποίο ήρθε και έκλεισε σαν ζευγαράκι την εμφάνιση τους με το συναυλιακό “Eligos” (η μόλις δεύτερη επιλογή από το “For bidens”).
Άλλη μια εξαίρετη εμφάνιση από ένα συγκρότημα που παρακολουθώ στενά εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια. Άμα κάτι μου έλειψε είναι ΊΣΩΣ μια εκπροσώπηση από τα δύο πρώτα άλμπουμ (έστω ένα “Blessed blood” ή ένα “Sorrow means madness”). Ωστόσο, έχοντας δει ξανά αυτό το συγκρότημα, με επιλογές από αυτά, είμαι καλυμμένος. Συν τοις άλλοις, είμαι απόλυτα χαρούμενος να τους βλέπω να κινούνται σε μια άλλη φάση, πιο συγκεντρωμένη, πιο ουσιώδη, έχοντας βρει τον ήχο τους εδώ και μια δεκαετία. Τα καλύτερα έπονται, ειδικά όντες στη Metal Blade. Προσωπικά, είμαι πεπεισμένος ότι θα μας βγάλουν ξανά ασπροπρόσωπους, μέχρι τότε, πάντα τέτοια!
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
