Αντιγράφω από το δελτίο τύπου: «Με το πολυαναμενόμενο άλμπουμ “Purge”, οι GODFLESH επιστρέφουν και επαναπροσδιορίζουν το concept του “Pure” (1992) προσδίδοντάς του ένα ύφος πιο μελαγχολικό και θρηνητικό ενώ o τίτλος του άλμπουμ αναφέρεται στο πως ο Justin K. Broadrick χρησιμοποιεί τη μουσική των GODFLESH ως προσωρινή ανακούφιση από τον διαγνωσμένο του αυτισμό και διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD)». Αρκετά ενδιαφέροντα τα παραπάνω με τον παραλληλισμό με το “Pure” να ενισχύεται με την περσινή κυκλοφορία του “Pure: Live” το οποίο περιέχει την εμφάνιση των GODFLESH στο Roadburn το 2013 όπου παρουσίασαν στην ολότητά του το εν λόγω άλμπουμ.
Στην ένατη κατά σειρά ολοκληρωμένη τους δουλειά, το δίδυμο των Justin Broadrick και G.C. Green συνεχίζει απτόητο μετά την επαναδραστηριοποίησή τους, παραμένοντας heavy, ανίεροι και κλειστοφοβικοί, με εμμονικές λούπες και riffing και σχεδόν μηδαμινή post ατμόσφαιρα, έντονη χρήση κιθάρας, πνιχτά φωνητικά και με παραμορφωμένη παραγωγή που νιώθεις το τελικό αποτέλεσμα να στο στρίβουν στα μούτρα. To “Purge” ακούγεται σαγηνευτικά ενοχλητικό και ωμό, πιο δυσοίωνο από το “Post self” του 2017 και σε τραγούδια όπως το “Land lord” ελλοχεύει άβυσσος εφάμιλλη του “Monotheist” για να καταλάβουν και οι εξωσχολικοί, αν και το 2006 λέγαμε για το άλμπουμ των CELTIC FROST πως ήταν έκδηλες οι GODFLESH και COIL αναφορές αλλά επιρροές είναι αυτές, πάνε κι έρχονται. Δεν ξέρω αν η old-school ταυτότητα του χαρακτηριστικού industrial ήχου τους παραμένει αναλλοίωτη ή αν η σχεδόν πρωτόγονη συνθετική προσέγγιση είναι αυτή που κάνει το “Purge” απολαυστικό και πρωτόλειο ως άκουσμα αλλά σίγουρα οι GODFLESH έχουν κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ χωρίς χρονικό προσδιορισμό.
8 / 10
Κώστας Αλατάς
