Το φετινό metal φεστιβαλικό καλοκαίρι, ξεκινάει λοιπόν στις 7 Ιουνίου, από την Πλατεία Νερού και το Release Festival, με τη συναυλία των NIGHTWISH – IN FLAMES – INSOMNIUM – ELYSION. Υπέροχο πακετάκι αν μη τι άλλο! Και headliners μία μπάντα που βρίσκεται στην κορυφή εδώ και πάρα πολλά πλέον χρόνια, ηγούμενη από έναν από τους πιο ταλαντούχους συνθέτες (αυτό δεν είναι ανάγκη να σου αρέσει η μπάντα για να το παραδεχθείς) της γενιάς του τα τελευταία 20 (τουλάχιστον) χρόνια, τον κύριο Tuomas Holopainen.
Να είσαι τώρα ένα παιδί εκεί στο Kitee της Φινλανδίας, μίας πόλης 9 και κάτι χιλιάδων κατοίκων, κάτω δεξιά όπως κοιτάμε τον χάρτη, παραλιακά, να διαβάζεις συνέχεια ιστορίες του φανταστικού, από απλά comics και τον (λατρεμένο του) Σκρουτζ μέχρι φυσικά Lord Of The Rings και λοιπά έπη, να ονειρεύεσαι και να καταφέρνεις να πραγματοποιείς τα όνειρά σου στο έπακρον και ίσως και παραπάνω από εκεί που είχες φανταστεί. Και να καταφέρνεις να κρατάς τη μπάντα σου στο υψηλότερο επίπεδο, παρόλα τα εμπόδια που έχουν προκύψει (είτε με δική σου ευθύνη είτε όχι), με αλλαγές σημαντικότατων μελών κ.ο.κ. Μία έτσι απλά αναδρομή στην ιστορία της μπάντας, δεν έχει μεγάλη σημασία νομίζω, αφού και εμείς αλλά και πάμπολλα μέσα έχουν αναφερθεί εκτενώς στο φαινόμενο (γιατί τέτοιο ήταν και είναι) NIGHTWISH. Ας πάμε λοιπόν στο “αγαπημένο” μας (για κανένα λόγο!) worst to best, αυτήν τη φορά όμως, προσπαθώντας να βάλουμε σε μία σειρά, όχι τα τραγούδια ενός δίσκου μίας μπάντας, αλλά τους δίσκους της. Να το κάνουμε δηλαδή τρισχειρότερο από ότι είναι κανονικά σε αυτήν τη στήλη. Προκαταβολικά να πω ότι δεκτές όλες οι αντιρρήσεις και τα αναθέματα! Εδώ δεν τα βρίσκουμε στη σειρά τραγουδιών, θα τα βρούμε σε ολόκληρων δίσκων; Αλλά ας είναι. Έχουν τη πλάκα τους αυτά τα “παιχνίδια”, οπότε πάμε να δούμε τι γίνεται με αυτούς τους Φινλανδούς που θα απολαύσουμε σε λίγα βράδια.
The Nightwish discography countdown:
09.“Angels fall first” (1997)
Εντάξει. Αυτό ήταν αναμενόμενο νομίζω και για την ώρα νιώθω ασφαλής στην τοποθεσία Γουδή. Η αλήθεια βέβαια, είναι, πως αυτό το ντεμπούτο των NIGHTWISH ήταν και το πρώτο άλμπουμ τους που άκουσα τότε που βγήκε, στην αυθεντική, limited edition μάλιστα έκδοση (όχι ότι το ήξερα τότε που το αγόραζα, αφού απλά αυτό βρήκα, αυτό πήρα) 500 αντιτύπων, που περιέχει 7 τραγούδια μέσα (το λες και EP οριακά) και μάλιστα δύο εξ αυτών δεν είναι καν στην “κανονική” ας πούμε έκδοση του άλμπουμ. Μιλάμε για το “κανονικό” εδώ όμως (όχι ότι αλλάζει κάτι, απλά είπα την ιστοριούλα μου με την ευκαιρία). Γλυκό άλμπουμ. Τι να κάνω, αυτός ο χαρακτηρισμός μου ήρθε. Τίμιο. Αληθινό. Ανώριμο και ώριμο μαζί, ας σκεφτούμε ότι είναι η πρώτη απόπειρα, ο Tuomas είναι 19 ετών αλλά από την άλλη, έχει ήδη ένα μουσικό όραμα, σαφέστατα εμπνευσμένο από τη σκηνή της πατρίδας του, είτε την πιο λυρική, είτε την STRATOVARIUS-ιακή (τι λέξη!). Κακό δεν είναι για κανένα λόγο! Απλά δεν μπορεί να συγκριθεί με τα υπόλοιπα καλώς ή κακώς. Τη δουλειά του την έκανε πάντως, αφού με αυτό έγινε ντόρος στη χώρα τους και με τα επόμενα σιγά σιγά κατακτήθηκε και ο κόσμος. Η πρώτη επαφή με τη συνθετική νοοτροπία του Tuomas και τα ψαρωτικά (τότε, που δεν είχαν γίνει ακόμα μόδα) οπερατικά φωνητικά της Tarja. Όποια θέση και αν έχει, όντας η πρώτη μου επαφή μαζί τους, είναι Lacta.
Highlight του δίσκου: “Astral romance”
Προσωπική αδυναμία: “Know why the nightingale sings”
8. “Endless forms most beautiful” (2015)
Let the kraksimo begin! Ρε μεγάλε, έχει το “The greatest show on earth”, τον υπερκόμματο! Ναι. Το ξέρω. Αλλά μιλάμε για σύνολο δίσκου εδώ, σωστά; Άλλωστε οι NIGHTWISH δεν ξέρουν τι σημαίνει “κακός δίσκος”, οπότε τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Αλλά πείτε μου, με το χέρι στην καρδιά, έχει έρθει το οπλοπολυβόλο, η πυρηνική βόμβα, η Phoenix, η Βαλκυρία, η όποια θέλετε πείτε την, η Floor Jansen, έχει εκτοξευθεί στα ύψη ξανά το ενδιαφέρον για νέο δίσκο της μπάντας, τον περιμένει πως και πως τόσος κόσμος (αφού είχε γίνει αυτό που φωνάζανε/φωνάζαμε πολλοί, δηλαδή να πάει η Floor στη μπάντα όταν έφυγε η Tarja) και βγαίνει αυτός ο δίσκος. Θέλετε να μου πείτε ότι πλην μερικών κομματιών, ήταν αυτό που περίμενε ο κόσμος να ακούσει; Αν για κάποια/κάποιον όλοι οι δίσκοι των NIGHTWISH είναι 10άρια ακατέβατα, ε προφανώς και δεν υπάρχει καν σειρά προτίμησης ή αξιολόγησης, άρα μιλάω για τους υπόλοιπους. Προσωπικά, ο Tuomas το πήγε safe συνθετικά, παρόλο που γύρισε λίγο πίσω το χρόνο σε νοοτροπία, όμως “συγκρατώντας” σε μεγάλο βαθμό τη Floor φωνητικά. Ίσως γιατί αυτός ο δίσκος ήταν γραμμένος για την Anette αρχικά; Μόνο ο ίδιος ξέρει το γιατί. Φυσικά και μου αρέσει. Φυσικά και το “The greatest show on earth” είναι στα top-10 τραγούδια τους, αλλά σαν σύνολο, όσο και αν μου αρέσει ο δίσκος, τον έχω χαμηλότερα από άλλους.
Highlight του δίσκου: “The greatest show on earth”
Προσωπική αδυναμία: “Weak fantasy”
- “Imaginaerum” (2011)
Ίδια εισαγωγή με εκείνη του “Endless forms most beatiful”, οπότε πάμε παρακάτω, να βγει η ψυχή που είναι να βγει. Για να είμαι δίκαιος, αυτός είναι και ο πιο διαφορετικός δίσκος της μπάντας, από την άποψη ότι είναι ένα concept άλμπουμ, του οποίου η παραγωγή έγινε ταυτόχρονα με την ομότιτλη ταινία και είναι ένα grande στοίχημα του Tuomas, σαν μέγας λάτρης των scores που είναι (δεν υπήρχε ακόμα το “Scrooge”). Τελευταίο άλμπουμ της Anette Olzon και του Juka Nevalainen, δίσκος τεράστιων hits του σχήματος, όπως τα “Storytime”, “I want my tears back” και “Last ride of the day”, αλλά επίσης και ένας αρκετά άνισος δίσκος όσον αφορά την ποιότητα και δυναμική των κομματιών του. Άλλωστε, ξαναλέω, βάζουμε σε σειρά δίσκους, όχι κομμάτια δίσκων. Προφανώς και είναι ωραίο το “Imaginaerum”. Εννοείται έχει πέσει ΤΡΕΛΗ δουλειά μουσικά και δεν είναι τυχαίο που ο δίσκος έσκισε στα charts (είχε και τη φόρα των δύο προηγούμενων, μαζί με τις 3 χιτάρες). Προφανώς και ο Tuomas αφήνει και πάλι διαπιστευτήρια. Απλά, προσωπικά, έχει αφήσει σε άλλους δίσκους ακόμα περισσότερα και καλύτερα σαν σύνολο.
Highlight του δίσκου: “Storytime”
Προσωπική αδυναμία: “Last ride of the day”
- “Wishmaster” (2000)
Η αλήθεια είναι, πως υπάρχουν δύο άλμπουμ των NIGHTWISH που ποτέ δεν θα καταλάβω μάλλον ποιο μου αρέσει περισσότερο. Και ο λόγος είναι για τα “Oceanborn” και “Wishmaster”. Ίσως επειδή ακολουθώντας τη μπάντα από το “Angels fall first”, το κόλλημα ήταν πολύ μεγάλο με αυτά τα δύο, ενώ είναι τελείως διαφορετικοί δίσκοι. Και μπορεί στα δικά μου “κολλήματα” να είναι πιο ψηλά και τα δύο, όμως προσπαθώ να βγάλω το συναίσθημα όσο περισσότερο μπορώ έξω από αυτό το countdown. Με βαριά καρδιά λοιπόν, “Wishmaster” εδώ. Ο, μακράν, πιο STRATOVARIUS δίσκος της μπάντας. Η αγάπη του Tuomas για τους τεράστιους συμπατριώτες του, εδώ ξεχειλίζει. Είναι ταυτόχρονα και ο πιο “λιτός” ας πούμε δίσκος τους (βγάζουμε λέμε έξω το “Angels fall first” γενικότερα αφού είναι το καλωσόρισμα, το ορεκτικό). Heavy/power κατά βάση, για τα δεδομένα και με τα δεδομένα των NIGHTWISH, μπροστά μπασοτύμπανα και κιθάρες, πλήκτρα συνοδευτικά σε πολλά τραγούδια και μερικά από τα πλέον αγαπημένα μου άσματα από αυτήν τη μπάντα. Άλμπουμ γεμάτο πολύ ωραίες μελωδίες και τραγούδια. “She is my sin”, “The kinslayer”, “Come cover me”, “Wishmaster” (hamster, a dentist… Steven Seagull), “Crownless”, “Deep silent complete”, “Dead boy’s poem”, “Sleepwalker” (OK bonus, αλλά είναι τόσο ωραίο το άτιμο και παραλίγο να τους στείλει και στην Eurovision τότε). Δεν είναι τυχαίο ότι με την έλευση της Floor, άρχισαν να ξαναπαίζουν κομμάτια είτε από εδώ, είτε από το “Oceanborn”. Ναι, είναι πιο απλός δίσκος από άλλα που είναι πιο πίσω από αυτό στη λίστα, αλλά μερικές φορές το less is more «κερδάει». Αυτή είναι μία από αυτές τις φορές.
Highlight του δίσκου: “Wishmaster”
Προσωπική αδυναμία: “Deep silent complete”
- “Human II Nature” (2020)
Ορίστε. Θα σπάσω το δίπολο (αφού είμαστε και σε περίοδο εκλογών τρομάρα μας) και θα βάλω ανάμεσα από τα δύο ξαδελφάκια το τελευταίο άλμπουμ των Φινλανδών. Θα μπορούσα να είμαι ακόμα πιο εριστικός και η σειρά να είναι “Human”, “Wishmaster”, “Oceanborn”, αλλά θα παίξω λίγο διπλωματικά εδώ, μπας και μου μείνει καμία τρίχα στο κεφάλι (ευτυχώς είναι αρκετές ακόμα) με όλα όσα θα μου σύρετε! Βέβαια, δεν είναι και καμία τρελή διπλωματία, αφού στο μυαλό μου είναι αρκετές ξεκάθαρες οι τρείς τριάδες δίσκων αυτής της μπάντας στη σειρά προτίμησης/αξιολόγησης, με μικρές διαφοροποιήσεις σε μερικές θέσεις απλά, ανάλογα ίσως και τα κέφια της ημέρας. Σε ένα βαθμό, το “Human II nature” είναι το “Imaginaerum” αυτής της δεκαετίας για τον Tuomas. Απλά, προσωπικά, καλύτερο, εξαιτίας της μεγαλύτερης ισορροπίας μεταξύ των τραγουδιών του. Πάλι μας το χαλιναγωγείς το καθαρόαιμο άτι για να λέμε και αλήθειες, αλλά ευτυχώς όχι όσο στο “Endless forms…”. Τα είχαμε γράψει υπεραναλυτικά και στην ομαδική παρουσίαση που είχαμε κάνει σαν Rock Hard για αυτό το άλμπουμ. Τρία χρόνια μετά, δεν έχει αλλάξει κάτι από την άποψη που είχα τότε για αυτόν το δίσκο. Ο Tuomas εδώ έχει δουλέψει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ενορχηστρωτικά και συνθετικά, ασχέτως πόσο θεωρεί ο καθένας μας ότι του βγήκε σε κάθε τραγούδι (ε, γούστα είναι αυτά, τι να κάνουμε). “Music”, “Noise”, “Procession” είναι σπουδαία κομμάτια. Αλλά αυτός ο δίσκος λειτουργεί καλύτερα σαν σύνολο παρά σαν μεμονωμένα τραγούδια. Μπορεί να υστερεί σε σύγκριση “ένα προς ένα” με άλλους, αλλά έχει αυτήν την ατμόσφαιρα στο σύνολό του, που σε κρατάει. Και ο Tuomas φεύγει σε αρκετό βαθμό από αυτό που μας είχε συνηθίσει με τις 3 προηγούμενες κυκλοφορίες του σχήματος και αυτό μόνο θετικό είναι για μία μπάντα που μας είχε μάθει σε μεγάλες αλλαγές στη μουσική της, σε όλη την πορεία της. Αντί για Νο 6 λοιπόν, σήμερα θα είναι Νο 5. Αλλά λίγη σημασία έχει, αφού αυτό και τα “Wishmaster” και “Oceanborn” τα έχω στην ίδια τριάδα προτίμησης. Ασχέτως που τα άλλα δύο τα αγαπώ περισσότερο ελέω και των χρόνων που έχουμε περάσει (τραγική ατάκα, το παραδέχομαι).
Highlight του δίσκου: “Noise”
Προσωπική αδυναμία: “Procession”
- “Oceanborn” (1998)
Δεν γίνεται αλλιώς. Με το δεύτερο άλμπουμ τους, οι NIGHTWISH έκαναν (μέσα σε μόλις ένα χρόνο) όχι ένα βήμα μπροστά, αλλά ένα άλμα αλά Sergey Bubka (άντε, Armand Duplantis, να μην με λέτε και γέρο), σε όλα. Παραγωγικά, ενορχηστρωτικά, συνθετικά, παικτικά, στα πάντα. Power metal βάση, πολύ πιο ουσιώδες και εμφατικό το συμφωνικό στοιχείο, η φωνή της Tarja να έχει βρει αυτοπεποίθηση και πατήματα (λογικό) και να ηχεί τεράστια και εντυπωσιακή και η σφαλιάρα στο χώρο έχει πέσει. Λίγα χρόνια μετά θα σκάσει η απόλυτη, αλλά εδώ είναι αυτό το αναγνωριστικό μεν, αλλά δυνατό χαστούκι (σαν τους καμένους που αλληλοχαστουκίζονται σαν σπορ… θεούληδες). “Stargazers”, “Devil and the deep dark ocean”, “Sacrament of wilderness” (είπαμε… STRATOVARIUS αγάπη μεγάλη τότε του Tuomas), “The riddler”, “The Pharaoh sails to Orion”, “Walking in the air” (συγκινητική, συγκλονιστική διασκευάρα), “Sleeping sun”. Και επειδή έχω το κουσούρι και δεν τσεκάρω playlists πριν τις συναυλίες, ΑΝ παίζουν κάποιο από αυτά, να μην μου το πείτε. Να είστε καλά! Επίσης δίσκος χωρίς τις υπερπαραγωγές, τις αληθινές ορχήστρες και χορωδίες και όλα, αλλά κατευθείαν από την ψυχή και γεμάτο μελωδιάρες. Όχι ότι το ένα αναιρεί το άλλο φυσικά. Απλά εδώ λειτουργεί πάλι εξαιρετικά το πιο “απλό”, πιο “αθώο” ίσως. Κόλλημα από παλιά.
Highlight του δίσκου: “Sleeping sun”
Προσωπική αδυναμία: “The riddler”
- “Century child” (2002)
Ο δίσκος προσωπική αδυναμία της μπάντας. Δεν είναι ο καλύτερος, δεν είναι ο εμπορικότερος, δεν είναι πολλά, όμως είναι αδυναμία. Πως να το κάνουμε. Και είναι αρκετά σημαντικός δίσκος για την μετέπειτα πορεία της μπάντας. Όχι ότι μουσικά είναι κάτι δραματικά διαφορετικό. Απλλά είναι πιο μεστό και κάτι σαν “ζέσταμα” σε ένα βαθμό για το “Once” φυσικά. Πιο γήινα φωνητικά από την Tarja εδώ, με τα οπερατικά να περνάνε πιο πίσω συγκριτικά με τα full οπερατικά που είχαμε μάθει ως τότε, η καλύτερη παραγωγή μέχρι εκείνη τη στιγμή (λογικό, αφού όσο ανέβαινε η μπάντα ανέβαινε και το μπάτζετ το οποίο εκτοξεύσανε δύο χρόνια μετά) και ένα σύνολο τραγουδιών που παρόλες τις διαφορές τους σε ύφος, δημιουργούν μία ενιαία πολύ ωραία ατμόσφαιρα παραδόξως. Σε στιγμές μοιάζει με μία μίξη των δύο προηγούμενων σε πολύ πιο ώριμο και κατασταλαγμένο επίπεδο, αφού έχει και πιο “σκοτεινά” σημεία από το “Oceanborn”, έχει power-ίλες αλα “Wishmaster”, έχει την πρώτη σοβαρή απόπειρα δημιουργίας 10-λεπτου έπους (“The beauty of the beast”… που στο επόμενο θα γίνει ΤΟ έπος), έχει όμως και Marco Hietala για πρώτη φορά. Την μεταγραφή αεροδρομίου αλά Giovanni Oliveira που έκανε τότε ο Tuomas και θα βοηθούσε με την πείρα του, τη φωνάρα του και φυσικά το know how του στο να έρθει η εκτόξευση. Τα “Once” και “Dark passion play” είναι φυσικά οι κορυφαίοι και ταυτόχρονα πιο σημαντικοί δίσκοι στην ιστορία της μπάντας. Το “Century child” όμως, λόγω των παραπάνω, από τα κομβικότερα άλμπουμ τους. Θα το ξαναπώ, η αδυναμία. Το σύνολο που κερδίζει κομμάτια; Κάπως έτσι.
Highlight του δίσκου: “Ever dream”
Προσωπική αδυναμία: “Feel for you”
- “Dark passion play” (2007)
Είτε αυτό βάλει κάποιος πρώτο, είτε το “Once”, δε νομίζω ότι θα στερείται επιχειρημάτων του γιατί επέλεξε οποιοδήποτε από αυτά τα δύο. Αδιαμφισβήτητα, είναι οι δύο κορυφαίες δισκογραφικές στιγμές του Tuomas και της παρέας του. Όπως και να το δει κανείς. Προσωπικά όμως, το “Once” ήταν και θα είναι η κορυφή τους. Παραγωγικά ναι, είναι το “Dark passion play”. Από άποψη grande δίσκου, ναι είναι το “Dark passion play”. Αν συνυπολογίσουμε δε και την ΤΕΡΑΣΤΙΑ αλλαγή από την Tarja Turunen, με τα όσα μελό έγιναν τότε και την έλευση μίας παντελώς διαφορετικής τραγουδίστριας, της Anette Olzon, πάνω στο peak της καριέρας της μπάντας, το “Dark passion play” είναι μία βροντερή δήλωση του Tuomas, ότι αυτός είναι οι NIGHTWISH και η μπάντα θα συνεχίσει να ανεβαίνει. Και αυτό ακριβώς έκανε. Επομένως, λογικό να το έχει πολύς κόσμος Νο 1. Μιλάμε για δισκάρα άλλωστε. Μόνο και μόνο που ξεκινάει με 14-λεπτη κομματάρα, για να παρουσιάσει με το δυσκολότερο τρόπο την Anette (δεν είναι σίγουρα τυχαίο ότι επέλεξε ένα από τα δυσκολότερα φωνητικά τραγούδια του άλμπουμ σαν πρώτο), δείχνει την (δικαιολογημένη εκ του αποτελέσματος) πίστη του Tuomas στο υλικό του. Μουσικά, συνεχίζει από εκεί που έκλεισε το “Once” και το πάει παραπέρα, κυρίως ενορχηστρωτικά. Έχει τις χιτάρες του μέσα: “Bye bye beautiful” (η απόλυτη μπηχτή στην Tarja που τύφλα να έχει η Shakira με τα casio και τον Pique), “Amaranth”, “The islander”, “The poet and the pendulum”. ‘Εχει και τραγούδια underdogs που είναι επίσης εξαιρετικά (λατρεμένο ρεφρέν το “For the heart I once had”), έχει μεγάλη ποικιλία, τα έχει όλα. Έχει και κάποιο πιο αδύναμα και εκεί είναι που προσωπικά χάνει λίγο συγκριτικά με το “Once”, αλλά περί ορέξεως σπανακοτυρόπιτα. Μιλάμε για μεγάλη δισκάρα και δεν έχει καμία σημασία έχει αν είναι 1ο ή 2ο στις προτιμήσεις του καθενός.
Highlight του δίσκου: “Amaranth”
Προσωπική αδυναμία: “For the heart I once had”
- “Once” (2004)
Την εισαγωγή για αυτό το άλμπουμ την έκανα ήδη στο κείμενο για το “Dark passion play”. Επόμενως πάμε στο ζουμί. “Once” λοιπόν. Ο δίσκος της εκτόξευσης της μπάντας, τόσο εμπορικά, όσο όμως και στο θέμα status και σεβασμού ανάμεσα στους συναδέλφους τους, αφού καθόρισε σε μεγάλο βαθμό τον ήχο (μαζί με 2-3 άλλες κυκλοφορίες της εποχής) αντίστοιχων σχημάτων μουσικά. Μία από τις ακριβότερες παραγωγές στο χώρο, η οποία όχι μόνο έβγαλε τα λεφτά της, αλλά τα υπερπολλαπλασίασε και που αυτά που έκανε τους NIGHTWISH το νούμερο 1 στον ήχο τους και τους έβαλε με τη μία στα μεγάλα σαλόνια της μουσικής μας (είπαμε, άλλο τα γούστα, άλλο τα ρεαλιστικά, για όσους διαφωνούν). Από το σκάσιμο του “Dark chest of wonders” φαίνονται όλα ότι έχουν ανέβει σε δυσθεώρητα ύψη πλέον. Ήχος, νοοτροπία, ενορχήστρωση, σύνθεση. Τα πάντα όλα. Τα είπαμε αναλυτικότατα και στο αντίστοιχο “worst to best” του δίσκου. Μεγάλη στιγμή τότε, που στο Rockwave είδαμε αυτήν τη μπάντα στο peak της με το άλμπουμ. Μεγάλες στιγμές με το “Nemo” και την ταινία και το να παίζει στο Mad μετά από Sakis (όχι Tolis προφανώς). Ίσως ο πιο ισορροπημένος δίσκος σε ποιότητα τραγουδιών από όλους τους σχήματος επίσης. Και έχει το “Ghost love score”, το “Dark chest of wonders”, το “Nemo”, το “Planet hell”, το “Wish I had an angel” (το “Bye bye beautiful” πριν το “Bye bye beautiful” και δεν είναι τυχαίο πως επέλεξε αντίστοιχο τραγούδι για τη μπηχτή), το “Creek Mary’s blood”, το “Dead gardens”, έχει πράγμα ρε παιδί μου. Σαν σύνολο λοιπόν, προσωπικά αυτό είναι το Νο 1 της μπάντας. Κάθε άποψη προφανώς δεκτή και αποδεκτή. Τα λέμε στην Πλατεία Νερού στις 7 Ιουνίου για μία υπέροχη συναυλιακή βραδιά!
Highlight του δίσκου: “Ghost love score”
Προσωπική αδυναμία: “Planet hell”
Φραγκίσκος Σαμοΐλης
