To death doom είναι μπελαλίδικο άθλημα. Μπορείς εύκολα να περάσεις από την επιβλητική ατμόσφαιρα στη βαρεμάρα και την κούραση. Με έναν παράδοξο τρόπο οι ΟΑΚ καταφέρνουν να αποφύγουν με μαεστρία αυτούς τους κινδύνους. Θα αναρωτηθεί κανείς: Οι άνθρωποι έβγαλαν ένα δίσκο κοντά στα σαρανταπέντε λεπτά που είναι ΕΝΑ τραγούδι. “Disintegrate”. Αποσύνθεση. Πως γίνεται να μη σαπίσεις στην καρέκλα σου ακούγοντας μια τέτοια μακρόσυρτη σύνθεση;
Καταρχάς, για ανθρώπους που φτιαχνόμαστε με “Dopesmoker” αυτά είναι πταίσματα. Δεύτερον. Οι ΟΑΚ χτίζουν ένα έργο σε όλη αυτή την κάθοδο του νέου τους άλμπουμ. Ξεκινώντας από καθαρές ατμοσφαιρικές μελωδίες το καράβι τους από ξύλο βελανιδιάς περιπλανάται από ήσυχες κιθαριστικές θάλασσες μέχρι κύματα από blastbeat και σκοτεινά riffs. Ο μουσικός πλούτος είναι εμφανής και το κομμάτι – άλμπουμ είναι συνθετικά πυκνό. Ποια είναι η μαγκιά τους; Η επανάληψη των doom μοτίβων με τις μουσικές εναλλαγές διατηρούνται σε μια ισορροπία. Η δεύτερη μαγκιά τους είναι ότι όλη η σύνθεση παραμένει στο ίδιο tempo παρόλο που αλλάζουν οι ρυθμοί των τυμπάνων. Αυτό ναι μεν σου δημιουργεί την αίσθηση ότι δεν ακούς το ίδιο πράγμα συνέχεια αλλά από την άλλη δε νιώθεις πως έχεις μπλέξει σε μια ασύνδετη συρραφή κομματιών που απλά για λόγους marketing το βάφτισαν “ένα κομμάτι”.
Θέλω να σταθώ στα εξής. Τα φωνητικά είναι growls. Κάτι που συχνά το θεωρώ αποτρεπτικό για πολλές μπάντες σαν “εύκολη λύση”. Κι όμως, το ηχόχρωμά τους στο δίσκο είναι καταπληκτικό. Η παραγωγή στις κιθάρες είναι αψεγάδιαστη και το ταμπούρο είναι απλά κατακλυσμιαίο. Δεν είναι απλή υπόθεση. Το ταμπούρο στο doom metal είναι σημαντικό. Εδώ έχει το κατάλληλο χτύπημα και το κατάλληλο βάθος. Όποιοι ψάχνουν τους νέους CANDLEMASS ή hitακια τύπου PARADISE LOST δεν θα βρουν κάτι εδώ. Η φάση τους δεν πλησιάζει καν τους MY DYING BRIDE καθώς αν και ατμοσφαιρικοί και σκοτεινοί έχουν μια πιο έντονη αγριάδα. Ωστόσο οι Πορτογάλοι βαδίζοντας στα χνάρια των MOONSPELL δίνουν έναν ακόμα λόγο για να ελπίζουμε σε μια μελλοντική έξαρση του σκοτεινού metal στην Πορτογαλία. Βάλτε το δίσκο να παίζει μονοκοπανιά αφού δεν αξίζει αποσπασματικά και κατά προτίμηση όχι σε κάποια φάση που είστε ευδιάθετοι γιατί εύκολα θα σας σπάσει την ψυχούλα. Για Doomυστες.
7 / 10
Άρης Λάμπος
