ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Life is killing me” – TYPE O NEGATIVE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2003
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Roadrunner
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Peter Steele/Josh Silver
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά, μπάσο, πλήκτρα – Peter Steele
Keyboards, programming – Josh Silver
Κιθάρες, φωνητικά – Kenny Hickey
Drums, percussion – John Kelly
Όντας το “Life is killing me” το τελευταίο album των TYPE O NEGATIVE στη Roadrunner βάσει του συμβολαίου τους, θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι θα είχε τον χαρακτήρα της διεκπεραίωσης και της αγγαρείας. Αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι δεν είχε και κανένα από τα cliché που υπήρχαν στις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, η καχυποψία θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη. Και όμως…
Ο Steele, εκτός από μια χρόνια κατάθλιψη, που φάνηκε εντονότατα και στον προκάτοχο “World is coming down”, είχε πλέον να αντιμετωπίσει και την κρίση μέσης ηλικίας, έχοντας μπει επίσημα στην τέταρτη δεκαετία της (βραχύβιας όπως αποδείχτηκε αργότερα) ζωής του. Σε συνδυασμό και με την απώλεια των γονιών του, στους οποίους αφιερώνει εδώ τα “Todd’s ship Gods” και “Nettie”, θα περίμενε κανείς ότι το έκτο ΤΟΝ album θα ήταν μέσα στην πίσσα και στο σκοτάδι. Μέγιστο λάθος.
Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, το “Life is killing me” είναι το πιο up tempo album της καριέρας αυτών των παράξενων τύπων από το Brooklyn. Όχι μόνο οι ταχύτητες είναι ανεβασμένες, αλλά και τα τραγούδια είναι αρκετά “μαζεμένα” για τα μέχρι τότε δεδομένα τους, με το μικρότερο να είναι κάτω από το τρίλεπτο και το μεγαλύτερο να διαρκεί κάτι ψιλά μετά το επτάλεπτο. Και κάπως έτσι, να υπάρχει ένα ποικιλόμορφο tracklist δώδεκα συνθέσεων συν τριών intros, το μεγαλύτερο σε αριθμό στην ιστορία των ΤΟΝ.
Μη μείνετε μόνο στο “I don’t wanna be me”, που μπορεί να το ακούγατε μέχρι και στα πιο mainstream ραδιόφωνα. Εδώ υπάρχει μια σειρά εκπλήξεων και μικρών θησαυρών, που σας περιμένουν να τους επανεκτιμήσετε, σε περίπτωση που σας είχε διαφύγει αυτός ο εκπληκτικός δίσκος όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει. Όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία του ΤΟΝ ήχου υπάρχουν εδώ, σε συνδυασμό με μια απροσδόκητη, ματζόρε διάθεση. Ακούστε για παράδειγμα το “…A dish best served coldly”, το “How could she?” ή το “Anesthesia” και ελάτε να το συζητήσουμε.
Το “Life is killing me” στο ranking με τα καλύτερα TON albums στρογγυλοκάθεται στην τρίτη θέση με χαρακτηριστική άνεση. Αν και η συνολική διάρκειά του φέρνει στα όρια την χωρητικότητα ενός CD, κάθε δευτερόλεπτο εδώ είναι απολαυστικό. Και όσο κι αν φαίνεται παράξενο που κυκλοφόρησε μια ζεστή, καλοκαιρινή ημέρα πριν μια εικοσαετία, είναι αρκετά ευχάριστο για ακρόαση στο μπαλκόνι, με παρέα λίγο παγωμένο αλκοόλ.
Did you know that:
- Στην Ευρώπη το άλμπουμ κυκλοφόρησε σε διπλή limited edition. Στο bonus δισκάκι μεταξύ άλλων ΤΟΝ rarities υπήρχε και μια διασκευή στο “Out of the fire”, το entrance theme του πρώην wrestler και νυν δήμαρχου στο Knowx County, Glen Jacobs (aka Kane).
- Όποτε δε μπορούσε ο John Kelly, τη θέση του έπαιρναν προγραμματισμένα τύμπανα στα κομμάτια του δίσκου. Παρ’ όλα αυτά, μετά από μια δεκαετία, στο σχεδόν-punk “I like Goils”, o Peter Steele μοιράζεται το μικρόφωνο με τον πρώην drummer του Sal Abruscato.
- Το “We were electrocute” συμπεριλήφθηκε στο soundtrack της Ε-Π-Ι-Κ-Η-Σ μ@λ@κί@ς “Freddy vs Jason”. Το soundtrack αυτού του εκτρώματος είναι ουσιαστικά ένα compilation album από διάφορους καλλιτέχνες της Roadrunner εκείνης της εποχής. Δυστυχώς, μόνο ο Steele αντιλήφθηκε την προσβολή και δεν ανανέωσε το συμβόλαιό του με τη συγκεκριμένη δισκογραφική…
Γιώργος Κόης
