Υπήρχε ένας που να έλεγε στις 23 Ιουνίου του 2009, όταν βγήκε το “Black clouds and silver linings”, ότι αυτό θα ήταν το τελευταίο άλμπουμ τους με τον Mike Portnoy; Εκτός από τίποτα εξυπνάκηδες, αυτοί εξαιρούνται! Αυτό είναι το βασικό στοιχείο που χαρακτηρίζει το άλμπουμ αυτό. «Το τελευταίο με τον Mike Portnoy». Μέχρι το επόμενο; Ποτέ μη λες ποτέ, από τη στιγμή που είδαμε να φεύγει από το γκρουπ… Επίσης, άλλο ένα χαρακτηριστικό, είναι ότι περιείχε το μεράκι του αγαπημένου μας ντράμερ, που συμπύκνωνε όσο υλικό μπορούσε μέσα στο δίσκο. Θεωρώ αδιανόητο να έχεις την απλή έκδοση του άλμπουμ κι όχι την τριπλή, με τις instrumental εκτελέσεις, μα πάνω απ’ όλα με τις εκπληκτικές διασκευές που περιείχε το δεύτερο CD:
“Stargazer” – RAINBOW, “Tenement funster” / “Flick of the wrist” / “Lily of the valley” – QUEEN, “Odyssey” – DIXIE DREGS, “Take your fingers from my hair” – ZEBRA, “Larks’ tongues in aspic, Part two” – KING CRIMSON, “To tame a land” – IRON MAIDEN. 46 λεπτά bonus CD και 75 το κανονικό, συν τα instrumental.
Μιλάμε για έναν ακόμη πολύ καλό δίσκο των DREAM THEATER, με έξι μόλις τραγούδια, τέσσερα εκ των οποίων ξεπερνούν τα 10 λεπτά (κατά πολύ). Ας δούμε λοιπόν την αντίστροφη μέτρηση, πάντα σύμφωνα με τα δικά μου γούστα.
The “Black clouds and silver linings” countdown:
- “The shattered fortress” (12.49)
Δεν μπορείς να θεωρείς τον εαυτό σου οπαδό των DREAM THEATER και να μην ξέρεις τη διαβόητη 12-step suite του Mike Portnoy για να καταπολεμήσει τον εθισμό του στο αλκοόλ, σύμφωνα με το πρόγραμμα “Twelve steps” των Ανώνυμων Αλκοολικών, που όπως λέει ο ίδιος ο Portnoy, του έσωσαν τη ζωή. Από το “Six degrees of inner turbulence”, έγραφε ένα τραγούδι, που αποτελούνταν από διάφορα μέρη (όλα τους άρχιζαν με το γράμμα “R”), για πέντε δίσκους. Τα δώδεκα αυτά βήματα τερματίστηκαν με το “The shattered fortress” και στόχος ήταν κάποια στιγμή να παιχτεί όλο μαζί. Μπορεί να μην έγινε με τους DREAM THEATER, αλλά έγινε με μουσικούς από τους HAKEN σε κάποια από τις κρουαζιέρες που έπαιζε (αν δεν κάνω κάποιο φριχτό λάθος).
Τα τραγούδια που αποτελούσαν την “12-step suite”, ήταν τα: “The glass prison”, “This dying soul”, “The root of all evil”, “Repentance” και το επιστέγασμα όλων, το “The shattered fortress”. Τα μέρη τους ήταν: “Reflection”, “Restoration”, “Revelation”, “Reflections of reality (revisited), “Release”, “Ready”, “Remove”, “Regret”, “Restitution”, “Restraint”, “Receive” και “Responsible”.
Ο Portnoy, λοιπόν, θεωρούσε το “The shattered fortress”, σαν το επικό, μεγάλο φινάλε, έβαλε να ακούσουν όλοι μαζί τα προηγούμενα μέρη κι έκανε ένα ποτ-πουρί, μία συρραφή από μέρη των προηγούμενων τεσσάρων τραγουδιών και το έβαλαν στο δίσκο. Για τον ίδιο, ήταν κάτι πάρα πολύ σημαντικό, για μία live εκτέλεση όλων των μερών της “12-step suite”, θα ήταν κάτι εξαιρετικό, όπως για παράδειγμα ήταν το “Instrumedley” που παιζόταν στην περιοδεία του “Train of thought” κι έχουμε τη ζωντανή του αποτύπωση στο “Live at Budokan”. Σε προσωπικό επίπεδο, όμως, θεωρώ ότι μου λείπουν 12 λεπτά και 49 δευτερόλεπτα από το δίσκο των DREAM THEATER, γιατί όλα τα σημεία τα έχω ξανακούσει. Νομίζω τα εξηγώ ωραία και ψύχραιμα…
- “Wither” (5.25)
Το πιο δημοφιλές τραγούδι του δίσκου στις streaming πλατφόρμες, είναι μία μπαλάντα, που μιλά για τις δυσκολίες να γράψει κανείς τραγούδι, ιδιαίτερα όταν έχεις writer’s block, που συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Οι μπαλάντες, είναι τα τραγούδια, όπου ο James LaBrie, έχει τις πιο καλές του ερμηνείες, το ίδιο συμβαίνει κι εδώ. Το σόλο είναι ΕΝΤΕΛΩΣ QUEEN, έχει γυριστεί video clip και για εμάς που είμαστε βλαμμένοι και μαζεύουμε ότι βγάζει το αγαπημένο μας σχήμα, δεν πρέπει να παραβλέψουμε το promo single, που περιέχει επιπλέον την piano version του τραγουδιού, την έκδοσή του με τον John Petrucci στα φωνητικά και το “The best of times”, με τον Mike Portnoy στα φωνητικά. Μία από τις καλύτερες μπαλάντες των DREAM THEATER κατά τη γνώμη μου.
- “A nightmare to remember” (16.12)
Εναρκτήριο τραγούδι, στο ύφος του “The root of evil”. Σκοτεινό, τεχνικό, heavy. ΠΟΛΥ heavy. Μιλά για ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο που είχε ο John Petrucci όταν ήταν μικρός και παραλίγο να σκοτωθεί. Εγώ πάλι, νομίζω, ότι το τραγούδι γράφτηκε για να βρει χώρο ο Portnoy να τραγουδήσει το a la SACRED REICH σημείο κοντά στα 11.30 λεπτά της διάρκειας, για να κάνουμε και λίγη πλάκα. Εξαιρετικό τραγούδι, συμπυκνώνει σε μεγάλο βαθμό όλα τα στοιχεία που αγαπήσαμε και αγαπάμε στους DREAM THEATER.
- “A rite of passage” (8.36)
Το κλασικό, δεύτερο τραγούδι των άλμπουμ των DREAM THEATER, που ήταν το πιο «εμπορικό», εκείνο που προοριζόταν για single και video clip. Στο “Black clouds…” αυτή τη θέση είχε το “A rite of passage”. Απίστευτο τραγούδι, με το «ανατολίτικο» riff και το video clip που θύμιζε το “Eyes wide shut” με τον Τομ Κρουζ και τη Νικόλ Κίντμαν. Λογικό από την άλλη, επειδή μιλάει για τη μασονία, στιχουργικά. Στα συν και το γεγονός ότι το edit που έγινε στο video clip είναι αξιοπρεπέστατο, αλλά μεγαλύτερη σημασία, έχει το γεγονός ότι δεν προσπάθησαν να γράψουν κάτι «διαφορετικό» από το ύφος του συγκροτήματος, ώστε να έχουν εμπορική επιτυχία. Άλλωστε, από το “Pull me under” και μετά, δεν είχαν καμία mainstream επιτυχία, όσο και να προσπάθησαν να γράψουν κάτι προσανατολισμένο προς τα εκεί. Το άλμπουμ, να πούμε, ότι έφτασε στο #6 στο Billboard, που είναι η ψηλότερη θέση που έχει πάρει ποτέ δίσκος του σχήματος. Κι όλα αυτά, με 4 τραγούδια που είχαν 10+ λεπτά διάρκεια.
- “The best of times” (13.07)
Μακράν από τα πιο συναισθηματικά τραγούδια που έχουν γράψει οι DREAM THEATER. Για κάποιους πιο σκληροπυρηνικούς, ίσως ακούγεται λίγο cheesy, αλλά δεν πειράζει, γι’ αυτούς υπάρχει το #monoθρας ή το #monomaiden. Μιλάμε για ένα τραγούδι που έγραψε ο Portnoy για τον πατέρα του που πέθαινε από καρκίνο. Ο πατέρας του, που ήταν και υπεύθυνος για την ονοματοδοσία των DREAM THEATER, ήταν εκείνος που τον μύησε στους BEATLES, WHO, LED ZEPPELIN και ήταν ο μεγαλύτερος οπαδός του. Όταν ήταν στα τελευταία του, του έβαλε και άκουσαν μαζί, μία έκδοση του κομματιού, με τον ίδιο στα φωνητικά (αυτή που είπαμε ότι συμπεριλαμβάνεται στο promo single του “Wither”), κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου. Νομίζω ότι μπορείτε να καταλάβετε για πόσο έντονα φορτισμένη συναισθηματικά στιγμή μιλάμε… Το δε σόλο του Petrucci, είναι εφάμιλλο της live εκδοχής του “Hollow years”. Όσοι ξέρουν, καταλαβαίνουν… Εντυπωσιακός και ο LaBrie, που τραγουδά σε γήινα επίπεδα, χωρίς να ζορίζει τη φωνή του (αυτό συμβαίνει σε μεγάλο ποσοστό του δίσκου).
- “The count of Tuscany” (19.17)
Ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια των DREAM THEATER ever και από τα αγαπημένα μου με τεράστια διάρκεια. Έχει ροή, απίστευτες αλλαγές, είναι τεχνικότατο, heavy, με ποικιλία στα φωνητικά, απαλά σημεία, ότι θέλει κανείς να ακούσει από το συγκρότημα. Με περίεργο θέμα, αφού μιλά για έναν κόμη από την Τοσκάνη, που είχε τρομάξει τον John Petrucci, αλλά αυτό δεν μας απασχολεί καθόλου. Δεν είναι τυχαίο, ότι το παίζουν συχνά-πυκνά σε συναυλίες, ακόμα και στην τρέχουσα περιοδεία τους με τον Devin Townsend και τους ANIMALS AS LEADERS. Άλλωστε, βγαίνει και πολύ ωραία live. Με τεράστια ρεφρενάρα, παρεμπιπτόντως.
Σάκης Φράγκος
