Το ταξίδι στο Βέλγιο ξεκίνησε με μεγάλες προσδοκίες κι ευτυχώς στέφθηκε με επιτυχία. Αν κι έχω πάει σε πολλά φεστιβάλ, το GRASPOP METAL MEETING, έχει κάποια σοβαρά πλεονεκτήματα, όπως η εύκολη πρόσβαση στα πάντα, εντός κι εκτός του συναυλιακού χώρου. Επίσης η αμεσότητα, ευγένεια και αναγνωρισιμότητα από τους διοργανωτές, με έκανε άμεσα να νοιώσω άνετα κι ευχάριστα. Σπάνια βλέπεις μέλη της διοργάνωσης να συναναστρέφονται με το κοινό κι εμάς τους ανταποκριτές, με τέτοια αμεσότητα και φιλικό ύφος. Ακόμα και οι σεκιουριτάδες, έβγαζαν φωτογραφίες με το κοινό, βοηθούσαν όλους εμάς και ήταν πάντα φιλικοί. Έτσι το τετραήμερο, ήταν μια ευχάριστη εμπειρία, που σίγουρα θέλω να επαναλάβω.
Day 1 (15/06)
Η πρώτη μέρα ξεκίνησε με τις καλύτερες συνθήκες. Ο καιρός, η κίνηση, το τοπίο, όλα ήταν ιδανικά. Φτάνοντας στο χώρο του φεστιβάλ, μια καθυστέρηση μας εμπόδισε από το να δούμε όλη την εμφάνιση των BEAST IN BLACK, όμως παρακολουθώντας το μεγαλύτερό της μέρος, μπορώ να πω ότι είχαν φοβερή απόδοση. Έχοντας υπόψη, πως ήταν από τα πρώτα συγκροτήματα, είχαν αρκετό κόσμο. Η συνέχεια είχε τους Βρετανούς ΗΑΚΕΝ που έχουν μεγαλώσει αρκετά το όνομά τους στο χώρο και σχεδόν γέμισαν το Metal Dome, με το μεγαλεπίβολο prog rock τους. Έχοντας να υποστηρίξουν το σπουδαίο “Fauna”, ήταν ανάλογα ντυμένοι (ωραία πουκαμισάκια) και το έκαναν με τρία τραγούδια από αυτό (“Taurus”, “Lovebite”, “Sempiternal beings”). Αφού άκουσα και το αγαπημένο μου “Invasion” δεν είχα παράπονο, πριν πεταχτώ για να προλάβω τους MAMMOTH του Wolfgang Van Halen. Δεν ξέρω πως έχουν καταφέρει να παίζουν τόσο νωρίς στην καριέρα τους στην κεντρική σκηνή, αλλά μια χαρά τα κατάφεραν με τον κλασικό τους ήχο.
Λίγο πιο πάνω, στο Marquee για τους BUTCHER BABIES που τόσο ήθελα να δω. Είχαν σοβαρά προβλήματα στα δικά τους μόνιτορ (και στο κλικ) αλλά προσπάθησαν να τα δώσουν όλα. Aπό τα πιο πρόσφατα “Red thunder” “Yorktown” μέχρι το κορυφαίο “Monsters ball” και το bitchy “Best friend”, αλλά και το “Magnolia Blvd.”. Γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι να κερδίσουν το ελληνικό κοινό, όμως στο Βέλγιο ευτυχώς έχουν καλή ανταπόκριση κι εγώ ευχαριστήθηκα την ενέργεια που βγάζουν με την μουσική τους. Λόγω των τεχνικών προβλημάτων ολοκλήρωσαν με 2 λιγότερα τραγούδια, κάτι που μου έδωσε την ευχέρεια να δω σχεδόν όλη την εμφάνιση του Tom Morello. Ο κιθαρίστας που σταδιακά κερδίζει όλο και περισσότερους θαυμαστές στο χώρο μας, έχει πλέον μια προσωπική δισκογραφία με 4 άλμπουμ, αλλά και τεράστια συλλογή από κυκλοφορίες με διάφορα projects. Έτσι ακούσαμε πολλά γνωστά, αλλά και λιγότερο γνωστά τραγούδια. Εγώ ανατρίχιασα στο “Like a stone”, αφού αγάπησα τους AUDIOSLAVE και στο “Cochise” (που ήταν μέρος ενός μεγάλου medley).
Οι EPICA στην μεγάλη σκηνή, είχαν το χώρο αλλά και τον κόσμο για να ανεβάσουν την θερμοκρασία σε ένα ήδη ζεστό μεσημέρι στο Dessel, και κέρδισαν τις εντυπώσεις, αλλά οι PAPA ROACH λίγο μετά, είχαν ακόμα μεγαλύτερη ανταπόκριση. Όταν ένα μεγάλο εμπορικά συγκρότημα, παίζει τόσες διασκευές, με ξενερώνει, πόσο μάλλον αν δεν είμαι μεγάλος οπαδός τους. Κλείνοντας με το “Last resort” τα έσπασαν όλα όμως. Πρόλαβα να δω κι ένα καλό μέρος της εμφάνισης των EVERGREY που είχαν καλό ήχο και αρκετά μεγάλο κοινό, αλλά αυτοί που με ξεσήκωσαν ήταν οι ARCH ENEMY. Δεν χορταίνω να τους βλέπω ζωντανά, επειδή τα ριφ του Ammott και η όλη τους σκηνική παρουσία, είναι ένα εκρηκτικό κοκτέιλ. Θα έλεγα πως – αν και στηρίχτηκαν αρκετά στο “Deceivers” ήταν χορταστικοί.
Αν και θα έχανα τους αγαπημένους ALTER BRIDGE, δεν μπορούσαν να μην παρακολουθήσω ολόκληρη την εμφάνιση των SYMPHONY X που τόσο λατρεύω και πραγματικά δεν ξέρω αν θα ξαναδώ. Καθηλωτικό σετ με (βαθιά ανάσα) : “Nevermore”, “Sea of lies”, “Dehumanized”, “Without you”, “Run with the devil”, “Serpent’s kiss” και “Set the world on fire”. Τεράστιος ο Allen, τα έβγαλε απίστευτα και ο Romeo ήταν υπέροχος. Κρίμα που αυτό το συγκρότημα δεν έχει συνέπεια. Υποκλιθήκαμε και μεταβήκαμε στους GHOST. Δεν θα βάλω προσωπικό σχόλιο, αλλά αρκούμαι στο ότι περισσότερο τραγουδούσαν άλλοι τραγουδιστές, παρά ο Tobias. Τα σκηνικά και η ενέργεια της μπάντας ήταν εξαιρετικά και το σετ τους μάγεψε το τεράστιο κοινό από κάτω. Πιστεύω, αν έπαιζαν πιο βράδυ, θα έκανε ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση το σκηνικό τους. Εγώ δεν έκανα προσευχή, κι έφυγα για THE WINERY DOGS. Το απίστευτο τρίο Kotzen, Sheehan, Portnoy έπιασε τις πολύ υψηλές μου προσδοκίες. H μουσική τους, είναι μια απόλαυση, με τεχνικά, μελωδικά hard rock ξεσπάσματα να θυμίζουν βέβαια VAN HALEN, MR. BIG, CHICKENFOOT, κλπ. Ξεκίνησαν με το εντυπωσιακό “Gaslight” από το πρόσφατο τρίτο τους άλμπουμ κι ευτυχώς έπαιξαν τα πάντα (“Oblivion”, “Elevate”, “Hot streak”, “Desire”, “Regret”) με έμφαση στο ντεμπούτο τους. Yeah.
Η μέρα θα έκλεινε με τους GUNS N’ROSES. Οι Αμερικανοί στα 35 χρόνια ύπαρξης έχουν ελάχιστες κυκλοφορίες, αλλά πολύ δράμα. Έχουν ακόμα λιγότερα άλμπουμ, αλλά ατελείωτες συναυλίες και περιοδείες. Επιτέλους θα περάσουν κι από την Ελλάδα, αλλά επιτρέψτε μου να χαλάσω λίγο τον παράγοντα έκπληξη και να σας γράψω μερικές λεπτομέρειες.
Ως πραγματικοί headliners είχαν ένα καλοδουλεμένο σόου, καλά προβαρισμένο με πολλά από τα αγαπημένα μας τραγούδια. Κάποια από τα πιο μακροσκελή είναι και τα πιο ιδιαίτερα για μένα. Αναφέρομαι στα “Estranged”, “Civil war” και το υπέρτατο “November rain” βέβαια. Τραγούδια σταθμοί από την εποχή των “Use your illusion”. Το ξαναλέω ότι δεν μου αρέσουν οι πολλές διασκευές, αν και οι GNR πάντα τις είχαν και κάποιες τις έκαναν απόλυτα δικές τους. Ιδιαίτερα το “Live and let die” ήταν τέλειο, αλλά πρέπει να παραδεχτώ πως δεν μου άρεσε η εκτέλεση του “Knockin’ in Heaven’s door” κυρίως λόγω Axl. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα υψηλές προσδοκίες για την απόδοση του τραγουδιστή και γενικά τα πήγε πολύ καλά, τηρουμένων των αναλογιών. Όμως σε σημεία, αποτυχαίνει να τα αποδώσει ικανοποιητικά. Δηλαδή, το όμορφο “This I love” το σκότωσε για παράδειγμα. Οι φωνητικές του ικανότητες έχουν σίγουρα μειωθεί, και δεν θέλω να είμαι υπερβολικά επικριτικός, όμως μια πιο σωστή επιλογή τραγουδιών (ίσως και τρόπου απόδοσης) θα μπορούσε να γίνει. Οι GUNS είναι πάντως εκρηκτικοί. Ύμνοι όπως το “Paradise city”, “Sweet child o’ mine”, “You could be mine”, “Welcome to the jungle” το αποδεικνύουν. Υπάρχουν κι αρκετές εκπλήξεις όπως το “Reckless life”, “Bad obsession”
Day 2 (16/06)
Έχοντας μπει πλέον στο κλίμα και τον ουρανό να παραμένει γαλανός, είχαμε θετική διάθεση οδεύοντας προς το Dessel για την δεύτερη μέρα του GRASPOP METAL MEETING. Ήταν ακριβώς όπως την είχα φανταστεί, αν και με αισθητά περισσότερο κόσμο. Όταν πλησίασα στην North Stage, είχαν ήδη εμφανιστεί οι ASKING ALEXANDRIA, και παρά τους τριάντα βαθμούς Κελσίου, είχαν καταφέρει να ξεσηκώσουν τον κόσμο. Δεν συγκαταλέγομαι στους οπαδούς τους, αλλά παραδέχομαι πως ζωντανά, ακούγονται καλύτεροι. Η πρώτη μεγάλη έκπληξη της ημέρας ήταν οι δικοί μας PLANET OF ZEUS. Έκπληξη όχι επειδή ήταν φοβεροί, ενεργητικοί και έβαλαν δυναμίτη στην σκηνή του Metal Dome, αλλά επειδή ο κόσμος είχε γεμίσει ασφυκτικά το χώρο. Σύντομο, σφιχτό και δυναμικό σετ με αρκετούς Έλληνες στο κοινό να φορτίζουν περισσότερο την ατμόσφαιρα με τα συνθήματά τους (χαχα). Έτσι….
Το πάρτι συνεχίστηκε στην μεγάλη σκηνή, με τους Αυστραλούς AIRBOURNE. Μπάντα που έχει στο πετσί της το rock n’ roll party spirit, με το κλασικό τους ροκ κοντά στους AC/DC, ROSE TATTOO, κλπ, έκαναν την αρένα του GRASPOP να μοιάζει με κλαμπάκι. Ο κόσμος χόρευε ακατάπαυστα και οι πωλήσεις στις μπύρες πρέπει να αυξήθηκαν κατά 500%. Αμέσως μετά έπρεπε να χωριστώ στα δύο, αλλά αντί αυτού, επέλεξα να δω την αρχή της εμφάνισης των THE ANSWER και το τέλος των HATEBREED. Οι Ιρλανδοί είχαν ελάχιστο κόσμο, δείγμα του πόση δυναμική έχουν χάσει από τις λάθος επιλογές τους. Μουσικά όμως είναι εξαιρετικοί στο κλασικό ήχο τους και ο Corman Neeson ευτυχώς διατηρεί την απίστευτη φωνάρα του. Από την άλλη οι Αμερικάνοι παραμένουν ο οδοστρωτήρας που ήξερα. Φαίνεται πως στο Βέλγιο έχουν και πολλούς ακόλουθους, με αποτέλεσμα η επιλογή της μεγάλης North Stage να είναι κατανοητή. Δίπλα τους, αμέσως μετά βγήκαν οι BEHEMOTH. Εντυπωσιακοί, επιβλητικοί, λες και ήταν headliners. Δεν υπάρχουν μεγαλύτερα ονόματα στην Ευρώπη στο χώρο του Black-Death. Εδώ και χρόνια έχουν επενδύσει και στα σκηνικά τους, με αποτέλεσμα να είναι εντυπωσιακοί. Αν τους βλέπαμε νύχτα, φαντάζομαι θα μας είχαν κάνει, με τα κρεμμυδάκια!
Οι Σουηδοί AMON AMARTH φημίζονται για τα τεράστια σόου τους και ιδιαίτερα στα φεστιβάλ, έχουν τεράστια σκηνικά, κομπάρσους, φλόγες και δεν συμμαζεύεται. Εκτός από τα τεράστια αγάλματα και τις ασταμάτητες φλόγες, έβγαλαν και τους δράκους στην σκηνή και από κάτω χαμός, με ένα πλήθος από μούσια, κράνη βίκινγκ (πού τα βρήκαν οι Βέλγοι) και πολύ χτύπημα. “Great heathen army”, “Heidrun”, “Deceiver of the Gods”, το πρόσφατο “Put your back into the oar” και κλείσιμο με το “Twilight of the thunder God”. Το λες και οδοιπορικό στην δισκογραφία τους. Άξιοι.
Επειδή οι DELAIN είναι ένα σχήμα που συμπαθώ πολύ και οι αλλαγές τελευταία με θορύβησαν, είχα μεγάλη περιέργεια να τους δω ζωντανά, κυρίως διότι ήθελα να τσεκάρω και την απόδοση της Diana που πήρε την σκυτάλη από την Charlotte. Αν και λιγότερο εντυπωσιακή στην σκηνή, εκτελεστικά ήταν άψογη. Η σκηνική της παρουσία μπορεί να βελτιωθεί περεταίρω, όσο μεγαλώνει η αυτοπεποίθησή της, διότι άλλες τραγουδίστριες είναι σημαντικά μπροστά της. Τραγούδια όπως το “The quest and the curse” και το “Don’t let go” ανέβασαν το πλήθος. Ευτυχώς με λιγότερα απρόοπτα στο ηχητικό μέρος, κυλούσε πιο ευχάριστα η δεύτερη μέρα.
Οι DISTURBED συνηθίζουν τα καλοκαιρινά φεστιβάλ πλέον και το μεγάλο τους κοινό, καλωσόρισε το σούρουπο στην κεντρική σκηνή, όσο οι Αμερικάνοι σέρβιραν το γνωστό metal με τα κοφτά ριφ και τα “άκα, άκα” τους. Ο David Draiman παραδέχτηκε πως έφτασε ένα βήμα πριν την αυτοκτονία πριν 4 μήνες, κάτι που δίνει μεγαλύτερη συναισθηματική φόρτιση στην εμφάνισή τους, ενώ ακούμε όλα τους τα χιτ. Πριν το κυρίως πιάτο της βραδιάς, οι γείτονες GOJIRA πέρασαν με τον οδοστρωτήρα τους από το χωράφι του GRASPOP κι έλιωσαν τους πάντες στο πέρασμά τους. Είναι εντυπωσιακός ο ήχος τους αλλά και το δέσιμό τους. Με έμφαση στα σκηνικά τους και ένα σετ που επισκέφτηκε όλη τους την δισκογραφία, μας άφησαν κατενθουσιασμένους για άλλη μια φορά. Δεν χορταίνω να τους βλέπω, πραγματικά.
Οι headliners της δεύτερης ημέρας, ήταν οι MACHINE HEAD στην μοναδική τους Ευρωπαϊκή εμφάνιση. Ο επιθετικός τους ήχος, που ήταν άψογος και τεράστιος, έκανε το φεστιβάλ να ταρακουνηθεί. Κρίμα που οι MESHUGGAH έπαιζαν παράλληλα και τους έχασα, αλλά οι Αμερικάνοι ήταν καθηλωτικοί. Αναφορικά, τα “Halo”, “Imperium”, “Old”, “Now we die”, “Ten ton hammer” ήταν αρκετά για να μας ξεσηκώσουν, αλλά αυτό που έγινε στο “Aesthetics of hate” ήταν σκοτωμός στο πιτ (βλέπετε οι PANTERA θα έπαιζαν την επόμενη), όπως και το ανεπανάληπτο “Davidian” βέβαια. Οι Αμερικάνοι, έδειξαν πως η απήχησή τους στην κεντρική Ευρώπη, είναι τεράστια, ώστε να παίζουν σαν πρώτο όνομα, σε ένα τέτοιο φεστιβάλ. Ο Rob Flynn, πλέον μπορεί να παίζει περήφανα τραγούδια από ολόκληρη την δισκογραφία του ( “The blood, the sweat, the tears”, “Crashing around you”) ενώ όταν μπήκε το “Unto the locust” έγινε πανικός. Η εμφάνιση έκλεισε πανηγυρικά με πυροτεχνήματα, λες και ήταν οι πραγματικοί headliners όλου του φεστιβάλ.
Day 3 (17/06)
Το περίεργο με το την τρίτη ημέρα, ήταν πως το ενδιαφέρον για μένα ξεκινούσε αργά (μετά τις 16:00), όμως ακολουθούσε καταιγίδα από φοβερά ονόματα. Οι HALESTORM, ένα από τα λίγα συναυλιακά μου απωθημένα, ήταν εκρηκτικοί. Η Lzzy κι ο αδερφός της, εκτός από οικογενειακή υπόθεση, αποδεικνύουν την ποιότητά τους ως συγκρότημα με κάθε τραγούδι και κάθε ριφ που παίζουν. Απέσπασαν σχεδόν όλο το θηλυκό μέρος του κοινού, έριξαν το μέσο όρο ηλικίας της ημέρας και πραγματικά με ενθουσίασαν. Το μοντέρνο hard rock τους, τα προσωπικά θέματα των στίχων που όμως βρίσκουν ανταπόκριση μέσα σε όλους μας και η ωμή δύναμη που ξεχειλίζουν, σε κερδίζουν. Κομματάρες όπως το “Wicked ways” και “Back from the dead”, από το τελευταίο άλμπουμ, στέκονται αντάξια δίπλα στα κλασικά “I miss the misery”, “Love bites (so do I)” και “Freak like me”. Υπόκλιση.
Εδώ ξεκινά το τρέξιμο. Χωρίζομαι στα τρία, ώστε να προλάβω τους δικούς μας SUICIDAL ANGELS, που προσέλκυσαν μεγάλο κοινό στο Marquee, απασφάλισαν με το gory thrash metal τους, θυμίζοντας στους πάντες, πως οι γόνοι των SLAYER βρίσκονται ανάμεσά μας. “Bloody ground”, “Endless war”, “Apokathilosis”, “Born of hate”, σπάνε σβέρκο και όχι μόνο ζεσταίνουν τον κόσμο που είχε έρθει για κλασικό old school thrash, αλλά παράλληλα ανεβάζουν τον πήχη για τα μεγαλύτερα ονόματα που ακολουθούν. Πρόλαβα να τσεκάρω και τους ακραίους SLEEP TOKEN, το πιο πολυσυζητημένο όνομα στο χώρο του προοδευτικού, ακραίου ήχου. Εξίσου ακραία και η σκηνική τους παρουσία, με τις στολές, τις μάσκες και τα φώτα τους, να ντύνουν τον παρανοϊκό τους ήχο ανάλογα. Η αλήθεια είναι, πως από όλα τα συγκροτήματα του τετραημέρου, οι SLEEP TOKEN σίγουρα με ταρακούνησαν περισσότερο απ’ όλους τους άλλους. Θέλουν σπουδή αυτοί οι Βρετανοί, που όμως με δυσκολεύουν με τα μοντέρνα R&B στοιχεία τους. Τέλος, τρέχω να τσεκάρω και τους IN FLAMES στην κεντρική, προλαβαίνοντας το δεύτερο μισό τους, με πρώτο και καλύτερο το “Only for the weak” της “Clayman” εποχής. Στο καπάκι “Foregone pt.1”, “State of slow decay” από το τελευταίο άλμπουμ, το “The mirror’s truth” από το “A sense of purpose” και το κορυφαίο του “I, the mask” το “I am above”, ενώ έκλεισαν με το “Take this life”. Δείχνουν να είναι σε φόρμα, όπως είδατε και στην Αθήνα πρόσφατα, που ελπίζω να κρατήσει.
Μόνο δέκα λεπτά για μπύρα και πάμε σε δεύτερο γύρο τρεξίματος. Ξεκινάμε με ARCHITECTS, με δυνατό, μοντέρνο metalcore, εξαιρετική παρουσία στην σκηνή και τραγούδια που κέρδισαν το ενδιαφέρον μου, κάνοντάς με να τους ψάξω περισσότερο. Αυτή ήταν η πέμπτη τους εμφάνιση στο GRASPOP!!! Πέμπτη!!! Πλέον, όπως απέδειξαν, μπορούν να αναμετρηθούν με τους κορυφαίους του είδους PARKWAY DRIVE. Ο χρόνος ήταν περιορισμένος και μέχρι να φτάσω στο Metal Dome, παραλίγο να χάσω την αρχή των SOEN. Και με τίποτα δεν ήθελα να χάσω το αγαπημένο μου “Monarch” που άνοιξε τη συναυλία τους. Τα “Deceivers”, “Martyr” και “The antagonist” ευτυχώς τα πρόλαβα, πριν τρέξω για να δω τους DARK ANGEL. Παίζοντας τέσσερα τραγούδια μέσα από το “Darkness descends” έκαναν λαιμούς να πονέσουν με – για όποιον μπορούσε να παρακολουθήσει – το ακραίο τους thrash metal. Δίχως να έχουν νέο υλικό, το cult όνομά τους αρκεί για να προσελκύσει το πλήθος και το συγκρότημα μου θυμίζει κάτι από την αναγέννηση των EXODUS. Δεμένοι και γεμάτοι ενέργεια, με τον Hoglan στα τύμπανα και τη γυναίκα του στην δεύτερη κιθάρα, να συνοδεύει τον Eric Meyer, στρώνοντας το χαλί για τον αεικίνητο Ron Rineheart (που είναι αγνώριστος εμφανισιακά). Θα τους ευχαριστηθείτε στις 11 Ιουλίου. Μην διανοηθείτε ν’ απέχετε!
Μάζεψα τα κομμάτια μου και κατέβηκα στην κεντρική σκηνή, όπου θα έβγαινε το μεγαλύτερο metal συγκρότημα της δεκαετίας του ’90. Οι πραγματικοί headliners για μένα, ήταν οι PANTERA. Ακριβώς 25 χρόνια μετά την τελευταία φορά που τους είδα, δίχως τα αδέρφια δυστυχώς, αλλά με την καλύτερη εκδοχή που θα μπορούσαν να έχουν. Τόσο ο Benante όσο και ο Wylde, πιστοί στις αυθεντικές εκτελέσεις των τραγουδιών, τιμούν τον Vinnie Paul και τον Dimebag Darrel αντίστοιχα με τον καλύτερο τρόπο. Τεράστια εμφάνιση από το μοναδικό συγκρότημα όλου του φεστιβάλ που με έκανε να χτυπιέμαι σαν 20άχρονο! Δεν αστειεύομαι, αφού ακόμα και σήμερα πονάω (η ηλικία βλέπετε). Κεραυνός με “A new level”, μετά από ένα εισαγωγικό βίντεο με το συγκρότημα από τις πρώτες βιντεοκασέτες του και βόμβα “Mouth for war”. O ήχος βαρύς κι ασήκωτος, λες κι ο Terry Date έκανε παραγωγή στην νέα τους δουλειά. Ανεβαίνει το θερμόμετρο με “Strength beyond strength” και την ριφάρα του “Becoming”.
Η πρώτη κορύφωση έρχεται με το “I’m broken” και το κοινό να προσκυνά. Ο Anselmo, πιο νηφάλιος από την εποχή που πήγαινε δημοτικό, προσέχει την φωνή του, όσο προστατεύει και το κορμί του (χρόνια έχει θέμα με την πλάτη του), ενώ είναι φανερό πως θέλει να χτυπηθεί, αλλά κρατιέται. «Αυτό δεν είναι από τα τραγούδια που τα παίζει σε πάρτι» μας λέει, και μπαίνει το “Suicide note pt. II”. Στο “This love” φάνηκε πως έχει σπάσει η φωνή του, όμως λίγο μας ένοιαξε μόλις μπήκε το ρεφραίν, με 50.000 κόσμου να χοροπηδά και το crowd surfing να είναι ανελέητο! Το ξύλο συνεχίστηκε με “5 minutes alone”, το καταστροφικό ριφ του “Domination” που ενώθηκε με το “Hollow” και ανεβάσαμε στροφές με το “Fucking hostile”. Δυστυχώς η εισαγωγή του “Cemetery gates” δεν μετουσιώθηκε σε ολοκληρωμένη εκτέλεση, αλλά κλείνοντας με το “Walk” και το “CFH” μας άφησαν με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη.
Για τους PARKWAY DRIVE ελπίζω να τους είδατε ζωντανά όταν εμφανίστηκαν στην χώρα μας. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην σας συγκινήσουν. Από τα συγκροτήματα που έχουν εξελιχθεί, έχουν ωριμάσει κι έχουν γιγαντωθεί. Οι PD χαμογελούσαν συνεχώς, δίχως να μπορούν να πιστέψουν στα μάτια τους, δηλώνοντας πως ίσως να ήταν η καλύτερη εμφάνιση της καριέρας τους. Τεράστιο κοινό να χοροπηδά, σαν σε χορογραφία και ασταμάτητο crowd surfing. Κολλητικά ρεφραίν, κοφτά metalcore ριφ – που εμένα με τρελαίνουν – και ασταμάτητη ένταση. Με εντυπωσίασαν σε σημείο που αμφισβητούσα, αν θα ευχαριστιόμουν τους TESTAMENT που θα έβλεπα. Ευτυχώς, το διαφορετικό τους στυλ, δεν τους έκανε συγκρίσιμο μέγεθος, αλλά και το πετυχημένο τους set list κράτησε τα προσχήματα. “DNR”, “More than meets the eye”, “Practice what you preach”, “The new order”, είναι εγγύηση. Την βραδιά την ολοκλήρωναν οι επίσης Αμερικάνοι μαέστροι του εμπορικά ακραίου ήχου, τα παιδιά από την Iowa, οι SLIPKNOT. Σταθερή καλοκαιρινή ατραξιόν πλέον στα Ευρωπαϊκά φεστιβάλ, οι SLIPKNOT αποτελούν εγγύηση ψυχαγωγίας. Καλο-προβαρισμένοι, με ανανεωμένο σόου (κι εν μέρη ανανεωμένο line up), είναι ειδήμονες στον να ανακατέψουν μελωδία κι επιθετικότητα για να κρατήσουν όλους ικανοποιημένους. Οι SLIPKNOT, είναι ένα φαινόμενο των τελευταίων 25 χρόνων.
Day 4 (18/06)
Η τέταρτη θα ήταν η δυσκολότερη ημέρα σωματικά, αφού υπήρχε η κούραση των προηγούμενων τριών, αλλά και ένα σερί που ξεκινούσε στις 12 το μεσημέρι με τους ECLIPSE. Από τα καλύτερα μελωδικά συγκροτήματα των τελευταίων ετών, οι Σουηδοί, όχι μόνο έπαιζαν νωρίς, αλλά την ώρα που ξεκίνησε μια ελαφριά βροχή, που σίγουρα κράτησε αρκετό κόσμο στο κάμπινγκ. Εγώ ευχαριστήθηκα την μπάντα του ταλαντούχου Erik Martensson, όπως και τους συντοπίτες τους KISSIN’ DYNAMITE που ακολούθησαν, με το δικό τους, πιο βρώμικο glam n’ roll. Εκτός από την επένδυση που έχουν κάνει στα σκηνικά, έχουν στήσει την εμφάνισή τους προσεκτικά, γεμάτη ενέργεια, κλισέ αλλά και χαμόγελα. Γρήγορα έφτασε η ώρα των ELEGANT WEAPONS. Απορίας άξιο, ότι έπαιζαν στην κεντρική σκηνή, αλλά όχι κι αδιανόητο, έχοντας τον Richie Faulkner, κιθαρίστα των JUDAS PRIEST ως κινητήριο μοχλό. Μετά το περιστατικό με την υγεία του, φαίνεται πως θέλει να κάνει αυτό που γουστάρει, παίζοντας μελωδικό hard n’ heavy. Δεν με εντυπωσίασε το άλμπουμ, και ίσως δίχως τον Romero (μα παντού είναι αυτός; ) να μου άρεσαν περισσότερο. Η εμφάνισή τους ήταν όμως μια χαρά, όπως το ίδιο θα έλεγα και για τους DIETH του David Elefson που έπαιζαν σχεδόν παράλληλα. Δυστυχώς όμως το ενδιαφέρον μου, ήταν μειωμένο.
Αντιθέτως οι αγαπημένοι SKID ROW μας κέρδισαν από την αρχή, με την ενέργειά τους, αλλά κυρίως με τα εξαιρετικά τους τραγούδια. Με βάση στα δυο πρώτα τους άλμπουμ, μας εξηγούν πως ο Erik Gronwall (ex-HEAT), αποδίδει σχεδόν απολύτως πιστά τα κομμάτια του Bach. Μας ταξίδεψαν 30 χρόνια πριν, με “Monkey business”, “Big guns”, “Slave to the grind”, αλλά και το “Makin’ a mess”, κλείνοντας με το “Youth gone wild”. Τα τρία αυθεντικά μέλη, Scotti Hill, Dave Sabo και Rachel Bolan με ικανοποιητική αλαζονεία, αρκετά χαμόγελα και διατηρώντας την μαγκιά τους, μας απέδειξαν πως αποτελούν το ιδανικό live συγκρότημα. Πριν ανέβει ο Udo στην σκηνή, πρόλαβα να δω λίγο τους Βέλγους deathsters CARNATION, από την γειτονιά του GRASPOP. Οι νεαροί, όχι μόνο ήταν άνετοι, αλλά το ευχαριστιόταν κιόλας. Δυνατοί! Επέστρεψα όμως για να δω τον Peter Baltes, τον αγέραστο μπασίστα των ACCEPT, να παίζει με τον παλιόφιλό του στους DIRKSCHNEIDER. Μαντέψτε τι έπαιξαν! “Princess of the dawn”, “Starlight”, “Living for tonite”, “Midnight mover”, “Breaker”, “Metal heart”, “Fast as a shark” και “Balls to the wall”. Τι να σχολιάσω εγώ τώρα; Αξία οι Γερμανοί, αλλά αγγίζουν τα όρια μιας cover band.
Αντιθέτως οι αγαπημένοι μου AVATAR, με έντονη διάθεση, θεατρικότητα και χιούμορ, στάθηκαν ακριβώς όπως τους περιμέναμε και έδωσαν άλλη μια διασκεδαστική εμφάνιση. Ανοίγοντας με το “Dance devil dance” και ύμνους όπως το “Colossus” και το “The eagle has landed” με παλιότερα, σαν το “Hail the apocalypse” ανέβασαν το επίπεδο. Η τρέλα τους καλά κρατεί και χαίρομαι που διευρύνουν το κοινό τους. Η εντυπωσιακή εμφάνιση των THREE DAYS GRACE μου στέρησε χρόνο από τους KATATONIA, αλλά οι Καναδοί ήταν όλα τα λεφτά. Στο γενικότερο hard rock ύφος της ημέρας, μας έδωσαν λόγους να χαμογελάμε με “Riot”, “Never too late”, “Pain”, “Animal I have become” και το αγαπημένο μου “I hate everything about you”.
Από τα πιο περίεργα σχήματα του φεστιβάλ, ήταν οι GENERATION SEX, μια παρέα γερόλυκων punk rockers που έπαιξαν μια μίξη τραγουδιών GENERATION X και SEX PISTOLS, οπότε καταλαβαίνετε από πού βγαίνει και το όνομά τους. Από τους πρώτους είναι ο Billy Idol που κυριαρχεί και στην σκηνή με την παρουσία του, αλλά και την καλοδιατηρημένη φωνή του, αλλά και ο μπασίστας Tony James. Από τους δεύτερους, προέρχονται ο Paul Cook στα τύμπανα και ο Steve Jones στην κιθάρα. Έτσι, για όσους γουστάρουν, γεννήθηκε αυτό το supergroup, που έπαιξε 12 τραγούδια, μοιρασμένα βέβαια, από το “Pretty vacant” μέχρι το “Your generation” και το “My way”. Είναι συγκινητικό να βλέπεις δεινόσαυρους του punk χώρου, αλλά μέχρι εκεί. Εγώ μεταφέρθηκα πιο πάνω για να ευχαριστηθώ τους THE HALO EFFECT, που έπαιξαν σχεδόν όλο το “Days of the lost” αλλά κι ένα νέο τραγούδι, το “Become surrender” που τους δείχνει να συνεχίζουν στο ίδιο ύφος, μεγαλώνοντας έτσι την ανυπομονησία για τον δεύτερο δίσκο τους. Έκλεισαν με το “Shadowminds” δείχνοντας πως ήδη έχουν το πρώτο τους ξεκάθαρο χιτ. Η περιέργεια για τους HOLLYWOOD VAMPIRES είναι περισσότερο για εγκυκλοπαιδικούς λόγους, παρά επειδή μου αρέσουν οι δίσκοι τους. Τα δυο τους άλμπουμ, είναι απλά ΟΚ και τίποτα παραπάνω, όμως το να βλέπεις τόσους μεγάλους καλλιτέχνες να μοιράζονται την ίδια σκηνή, σε τόσο φιλικό κλίμα, είναι αξιοθαύμαστο. Σίγουρα το μεγαλύτερο «όνομα» είναι ο Johnny Depp, που ξεσηκώνει το πλήθος και μόνο που πατάει στην σκηνή. Όμως στην σκηνή το όνομα του Joe Perry, όπως και αυτό του Alice Cooper έχουν μεγάλη πέραση και ο ηθοποιός, αν και αρπάζει το μικρόφωνο σε κάποια τραγούδια, περιορίζεται κυρίως σε υποστηρικτικό ρόλο. Ακούμε “Raise the dead”, “Walk this way”, “School’s out”, “I’m eighteen”, αλλά και τo δικό τους “I want my now”.
Το φετινό GRASPOP θα ολοκληρωνόταν με τους co-headliners του τεράστιου stadium tour, που τόσο περιμέναμε να δούμε και στην Ευρώπη. MOTLEY CRUE και DEF LEPPARD. Οι Αμερικάνοι, όπως ανέκαθεν, στηρίχθηκαν αρκετά στο σόου τους, με καπνούς, φουσκωτές κούκλες αλλά και δυο όμορφες χορεύτριες, ενώ ακούμπησαν σχεδόν όλη την δισκογραφία τους. Από “Wild side”, “Shout at the devil”, “Live wire”, μέχρι “Saints of Los Angeles” και το “The dirt”.
Να υπογραμμίσω πως τα φωνητικά του Vince Neil ήταν ζωντανά, ακόμα και με τα λαθάκια του να ακούγονται, αλλά τα πήγε αξιοπρεπέστατα. Σίγουρα κάποια δεύτερα φωνητικά ήταν προηχογραφημένα, αλλά σίγουρα αυτό είναι θεμιτό, ώστε να αφοσιωθούν στην σκηνική τους παρουσία. Ο Nikki Sixx ανέμισε την Βελγική σημαία, ο Tommy Lee ζήτησε μια τζούρα από… βυζιά πάλι, ενώ ο John 5 ήταν λιγότερο θεατρικός απ’ ότι με τον Rob Zombie, αλλά προσεκτικός.
Από την άλλη οι Βρετανοί στηρίχθηκαν περισσότερο στις πιστές εκτελέσεις των τραγουδιών τους, δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση σε αυτά, παρά στο σόου τους. Με καλοφτιαγμένα βίντεο όμως, έδωσαν χρώμα στην εμφάνισή τους. Με τρία τραγούδια από το “Diamond star halos”, και τα υπόλοιπα να είναι ένα καλό best-of, έκαναν το κοινό να τραγουδά ακατάπαυστα. “Animal”, “Let’s get rocked”, “Love bites”, “Armaggedon it”, “Rocket”, “Hysteria” αλλά και το υπέροχο “Promises” ήταν ό,τι πρέπει για να μας αφήσουν κατενθουσιασμένους. Δεν αμφιβάλλω πως κι αυτοί με την σειρά τους είχαν κάποια προηχογραφημένα δεύτερα φωνητικά, αλλά δεν μας χαλάει καθόλου. Τόσο ο Phil Collen, όσο και ο Viv Campbell έπαιρναν την σειρά τους για τα σόλο τους, ο Sav ήταν αεικίνητος και ο Joe Elliot έκανε φιλότιμη προσπάθεια να πιάσει τις ψιλές νότες. Ο Rick Allen βέβαια ήταν άψογος, όπως πάντα και οι DEF LEPPARD έκλεισαν ένα τεράστιο φεστιβάλ, με το “Photograph” να είναι το 17ο τραγούδι στο σετ τους και αφήνοντάς μας γεμάτους.
Γενικά το ταξίδι στο Βέλγιο και το φεστιβάλ του GRASPOP προτείνεται ανεπιφύλακτα. Είναι από τα καλύτερα στην Ευρώπη και είδα αρκετούς συμπατριώτες μας να το επισκέπτονται φέτος, που είμαι σίγουρος πως θα σας είπαν τα ίδια. Η οργάνωση, η καθαριότητα, η ποικιλία φαγητού, η πρόσβαση είναι όλα προσεγμένα. Πρέπει να συγχαρώ και την ομάδα παραγωγής που ήταν ιδιαίτερα φιλική, κάτι που συνέβαλλε. Αντί επιλόγου, κλείνουμε ανανεώνοντας το ραντεβού μας για του χρόνου.
Κείμενο και φωτογραφίες
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
