ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The battle rages on” – DEEP PURPLE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1993
ΕΤΑΙΡΙΑ: RCA/BMG
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Thom Panunzio, Roger Glover
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Ian Gillan – Φωνητικά
Ritchie Blackmore – Κιθάρα
Roger Glover – Μπάσο
John Lord – Keyboards
Ian Paice – Drums
Να τα λέμε τα πράματα με το όνομα τους, το “Slaves and masters” ήταν ένα εξαίσιο άλμπουμ, αλλά ο Turner δεν έγινε αποδεκτός από το σύνολο των οπαδών εκείνη την περίοδο κι εμπορικά δεν πήγε όσο καλά θα ήθελε η μπάντα. Ήταν μια κίνηση με μεγάλο ρίσκο, η αλήθεια να λέγεται, αλλά και από την άλλη ο κόσμος είχε κουραστεί από τα τερτίπια μέσα στη μπάντα και την ξανά-μανά αποχώρηση του Gillan. Όταν λοιπόν «έπεσε η σκόνη» και ήταν ώρα να ετοιμάσουν το νέο τους άλμπουμ τα πράγματα δεν ήταν και πολύ ομαλά στις τάξεις της μπάντας. Η εμμονή του Turner στο Αμερικάνικο ράδιο, μπορεί να ήταν σύμφωνη με αυτή του Blackmore, αλλά δεν ήταν το στυλ των DEPP PURPLE, πόσο μάλλον η ανάμιξη του Jim Peterik που του ζητήθηκε να συνεισφέρει στις συνθέσεις.
Αυτό έφερε ανησυχία στους Paice, Glover, Lord και παρά το γεγονός πως είχαν γράφει σχεδόν όλα τα τραγούδια για το επόμενο άλμπουμ, το πράμα πήγε προς διάλυση… Εύκολο θύμα φυσικά ο Turner, αλλά η τάση του Blackmore ήταν να βρουν νέο τραγουδιστή και σε καμία περίπτωση να μην φέρουν πίσω τον Gillan. Το παρασκήνιο λέει πως η εταιρία πίεσε πολύ για την επιστροφή του Gillan λόγω και της 25ης επετείου του συγκροτήματος , οι Lord, Paice και Glover πίεσαν επίσης καθώς δεν ήθελαν την μουσική στροφή των Blackmore/Turner, και ο Blackmore μπροστά στην πίεση υποχωρεί (ήθελε να φέρει στη μπάντα τον DiMeo από τους RIOT, o οποίος έχει ηχογραφήσει σχεδόν όλο το “The battle rages on”) και βάζει όμως όρους. Μεγάλη οικονομική αποζημίωση από την εταιρία και, οι φήμες λένε, 500.000$ bonus για να κυκλοφορήσει άλμπουμ με τους RAINBOW, μεγαλύτερο μερίδιο από την κάθε συναυλία και ένα εφάπαξ ποσό για να πει το τελικό «ναι» και έτσι η περίφημη MKII να βγει ξανά στο προσκήνιο. Το μόνο που δεν πρόβλεψαν οι υπόλοιποι PURPLE, τα στελέχη της BMG και οι διάφοροι manager ήταν πως ο κιθαρίστας το μόνο που είχε στο μυαλό του, ήταν τα τσεπώσει τα λεφτά, να κάνει και λίγες συναυλίες να τσεπώσει και πολλά ακόμα και κατόπιν να τους χαιρετήσει υπερήφανα προκειμένου να φτιάξει πάλι τους RAINBOW.
Από την στιγμή που ο Gillan ήταν πίσω στα τέλη του 1992, ήταν απλά θέμα χρόνου να φύγει ο Blackmore και μη ξεχνάτε ότι στο παρελθόν πάντα οι δρόμοι τους χώριζαν με άσχημο τρόπο. Αυτό ακριβώς έγινε και αυτή τη φορά… Και με πιο άσχημο τρόπο ακόμα… Όπως τέλος πάντων και να είχε το πράμα, οι ηχογραφήσεις, το άλμπουμ, η περιοδεία μετά, όλα, ήταν γεμάτα από ανταγωνισμό ανάμεσα σε Gillan και Blackmore, οι οποίοι με το ζόρι μιλούσαν, ο μεν πρώτος ένιωθε δυνατός από την επιστροφή του, ο μεν δεύτερος ήταν τόσο εγωιστής που δεν θα δέχονταν ποτέ ούτε καν την ιδέα της ήττας, και πραγματικά τρελαίνονταν όταν έβλεπε επί σκηνής τον Gillan να χάνει τη φωνή του και να ξεχνάει τους στίχους των τραγουδιών. Γυρνάμε πάλι στο θέμα μας όμως. Για πρώτη φορά οι DEEP PURPLE ηχογράφησαν άλμπουμ χωρίς ποτέ να βρεθούν μαζί στο στούντιο, τουλάχιστον όλοι μαζί, για αυτό και η κόντρα τους ήταν ολοφάνερη, μα και ως ένα σημείο δημιουργική. Αλλά για πόσο θα ανέχονταν ο ένας τον άλλον; Για πολύ λίγο όπως φάνηκε.
Τα πιο πολλά τραγούδια ήταν έτοιμα, γραμμένα, και ο Gillan έπρεπε απλά να τα ερμηνεύσει ή να γράψει και κάποιους στίχους. Ούτε εκεί μπόρεσαν να βγάλουν μια άκρη και ξεκίνησαν τα όργανα, πριν καν την κυκλοφορία του άλμπουμ, όσο διαρκούσαν οι ηχογραφήσεις. Γενικά στο “The Battle rages on”, κατά την άποψή μου, είναι πολύ έντονη η αίσθηση του «Έλα να το κάνουμε να τελειώνουμε για μη βλέπουμε ο ένας τα μούτρα του άλλου», οι συνθέσεις δεν έχουν το βάθος και την πιστότητα του “Perfect strangers”, ούτε τον πειραματισμό του υποτιμημένου “The house of blue light”, ούτε την κοφτή χροιά του “Masters and slaves”. Το “The Battle rages on” είναι απλά ένα διεκπαιρεωτικό άλμπουμ, φτιαγμένο με ένταση, ταχύτητα, βιαστικά και χωρίς καμία χαλαρότητα ή μεγάλη έμπνευση στην ηχογράφηση. Δεν είναι φτιαγμένο από μια δεμένη μπάντα, και αυτό φαίνεται. Έχει στιγμές;
Φυσικά και έχει γιατί αυτοί οι DEEP PURPLE ακόμα και στα χειρότερά τους, μπορούσαν να γράψουν και να υποστηρίξουν τραγούδια όπως το “Anya” ( πανέμορφο τραγούδι, αλλά γιατί ποτέ και κανείς εδώ δεν αναφέρει το κλεμμένο riff από το “Live and let die”;) , “The battle rages on”, “Solitaire” και το απλά καλό “Time to kill”. ‘Όλα τα υπόλοιπα απλά δεν έχουν κάνα σοβαρό λόγο ύπαρξης για να είμαστε και σοβαροί σε αυτά που λέμε. Για τους DEEP PURPLE ήταν η αρχή της εποχής χωρίς τον Blackmore, αλλά με τον συμπαθέστατο Steve Morse, η αρχή της εποχής που ξεφορτώθηκαν τον «ενοχλητικό» και μπόρεσαν να κάνουν ότι ήθελαν (ο Gillan βασικά δηλαδή), να κυκλοφορούν αδιάφορα άλμπουμ στην πλειοψηφία τους και να μην είναι ικανοί να προσθέσουν, μέσα από αυτά, παρά ελάχιστα πραγματικά καλά τραγούδια επιπέδου (μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού) που θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν σε ένα best of της μπάντας. Ακολούθως ο στριμμένος τύπος με τα μαύρα θα κάνει ένα πολύ ωραίο άλμπουμ με τους RAINBOW, μετα για χρόνια θα κάνει την πλάκα του με τα μεσαιωνικά και όταν ξανάφτιαξε (που λέει ο λόγος δηλαδή) τους RAINBOW τα μισά τραγούδια στα live του ήταν από τους DEEP PURPLE. Σήμερα όλοι μαζί ξεμωραμένοι (οκ, έχει «φύγει» ο Lord), στα όρια της αιωνιότητας, σαν τσακωμένοι πεισματάρηδες γέροι σε κάποιο χωριό της Σικελίας ή της Μάνης ή της Κρήτης αν θέλετε, κρατούν καλά τη βεντέτα μεταξύ τους και δεν έχουν τα μούτρα να δουν ένας τον άλλον στα μάτια κάνοντας γεροντοπείσματα… Μα την Παναγία πολύ θα γελούσα να έβλεπα τον γερο- Blackmore να έπαιρνε τον μπαρμπα-Coverdale, τον αειθαλή Hughes, τον Turner να έκαναν περιοδεία και να κορόιδευαν σαν πεντάχρονα τους …άλλους!!!
Δημήτρης Σειρηνάκης
