Είχαμε – δεν είχαμε συνέλθει από το σοκ και δέος των DARK ANGEL τη προηγούμενη βδομάδα (άμα χρειάζεσαι ενημέρωση του τι έγινε, εδώ είσαι), και ήρθε η ώρα των πιονέρων του death metal POSSESSED. Συμπατριωτών των DARK ANGEL και για τους λάτρεις των ιστορικών γεγονότων όπως ο υποφαινόμενος, είχαν περιοδεύσει παρέα στο μακρινό ’86 – ’87 παρέα (οι μεν με “Darkness descends”, οι δε με “Beyond the gates”). Ενδιαφέρουσες συμπτώσεις αν μη τι άλλο. Επ’ αφορμή λοιπόν την επιστροφή τους στα πράγματα με το “Revelations of oblivion” προ 4ετίας, οι POSSESSED βρέθηκαν ενώπιον του ελληνικού κοινού για δεύτερη φορά μετά από εκείνο το συγκλονιστικό live στο Κύτταρο 22 Δεκεμβρίου 2016, με τους συμπατριώτες μας ABYSSUS. Κάποιοι ήταν ΚΑΙ εκεί και εδώ, κάποιοι άλλοι, πιτσιρικάδες, ήταν η πρώτη φορά που έρχονταν σε επαφή με τον θρύλο αυτής της τεράστιας μπάντας.
Πρώτος στο σανίδι ο Matt Miller σε απειροελάχιστο κόσμο, αλλά κατά το πρόγραμμα. Ο κύριος μου ήταν άγνωστος. Με μια πρόχειρη έρευνα πριν φτάσω στο χώρο, είδα ότι είναι ένα solo project, με έναν shredder το οποίο είναι κατά βάση instrumental. Καλοδεχούμενο το shredding φυσικά, αρκεί να εξυπηρετεί το κομμάτι. Προσωπικά από το πρώτο – δεύτερο κομμάτι, άρχισα να βαριέμαι. Καλές ιδέες…μια εδώ, μια εκεί, αλλά όχι ολοκληρωμένα τραγούδια. Φάνηκε ξεκάθαρα ότι ήταν ένα studio project που βγήκε στο δρόμο όπως – όπως, με μόλις έναν drummer και εκείνον. Εύχομαι ειλικρινά να το πάρει αλλιώς συνθετικά, γιατί όσο φιλότιμα κι αν παλεύει, άμα δεν έχεις κάποια ολοκληρωμένη σύνθεση, που πας με σκέτο shredding ρε Καραμήτρο; Δείχνοντας τους πρέποντες τρόπους ωστόσο, μας ευχαρίστησε που ήρθαμε από νωρίς. Μάλιστα, είπε χαρακτηριστικά, ότι “τελευταίο κομμάτι, για να έρθουν να παίξουν “κανονικές” μπάντες”. Θα το εκλάβω ως αυτοσαρκασμό και θα σταματήσω εκεί.
Επόμενοι, οι STOIC SUFFERING, σε έναν σαφώς πιο ενεργητικό ρόλο από τον Matt Miller (που παίζει κιθάρα εδώ). Το deathcore μπολιασμένο με ηλεκτρονικά/συμφωνικά στοιχεία χαρμάνι τους, έκανε φιλότιμες προσπάθειες να ζεστάνει το κοινό και κάτι κατάφερε δεδομένου του πόσο εκτός κλίματος παρέμεναν. Κι ας μην ακούγαμε καλά τις κιθάρες. Μπάντες όπως οι LORNA SHORE σίγουρα είναι μέσα στις επιρροές τους, ωστόσο έχουν πολλά ψωμιά να φάνε για να φτάσουν έστω στο επίπεδό τους συνθετικά. Όρεξη έχουν, ενέργεια έχουν (ειδικά ο τραγουδιστής), νέα μπάντα είναι, θα βρουν τα πατήματα τους με το καιρό. Οι κιθάρες αρχίσανε να ακούγονται μετά από λίγο, προς τέρψη όλων των θαμώνων. Άχαρος ρόλος των STOIC SUFFERING, αλλά θεωρώ ότι τον φέρανε εις πέρας. Στο φινάλε, ξέρανε ότι ο κόσμος εν πολλοίς δεν τους ήξερε, οπότε όσο καλύτερα το παλέψουν, κερδισμένοι θα βγουν. Θαύμασα την ενέργεια τους και ας μην έσκισα τα ρούχα μου με τη μουσική τους.
Έφτασε κάπως έτσι η ώρα των VAPOR. Προσωπικά, κάπου εδώ ξεκινάει ουσιαστικά η συναυλία, με τις πρώτες νότες τους να ξυπνάνε το κόσμο για τα καλά. Μοντέρνας υφής thrash, που κοιτάζει προς THE HAUNTED, ύστερους KREATOR, SLAYER και TESTAMENT μεταξύ άλλων. Ογκώδες, συναυλιακό υλικό, που ξύπνησε τους πρώτους σβέρκους. Drummer ωραίος και μοιραίος με μπλούζα ANTHRAX παίζοντας σαν πνευματικό τέκνο του Charlie Benante. Δυνατά, γρήγορα και με ακρίβεια. Τιμήσανε αμφότερα τα άλμπουμ τους (“A violent existence” – 2012, “Mass mortality” – 2023) με έμφαση στο ούτε τριμήνου νέο πόνημα, το οποίο επανεκκίνησε τη δισκογραφία τους επί τη ουσίας και τους έβγαλε σε αυτή τη περιοδεία. Άνοιξε και το πρώτο pit, σε μια φάση, ζεσταίνοντας και αυτό το κομμάτι του κοινού, πάνω στην ώρα ενόψει των POSSESSED. Προσωπικά η μοναδική μπάντα που κάπως ταίριαζε με το κύριο σχήμα, μα και οι μόνοι που συνθετικά έλεγαν πράγματα. Με διαφορά από τις πλέον αψυχολόγητες επιλογές support σχημάτων. Θέλω να τους ξαναδώ!
Οι POSSESSED οι οποίοι καθυστέρησαν 45 λεπτά να βγουν, για ανεξήγητο λόγο (σ.σ. Σάκη Φράγκου: ο βοηθός του Beccera, είχε πάρει λάθος σακίδιο από το ξενοδοχείο με τα προσωπικά αντικείμενα του τραγουδιστή και μέχρι να αντιληφθούν τι είχε γίνει, νόμιζαν ότι τους είχαν κλέψει. Κάποια στιγμή, κατάλαβε το λάθος του και πήγε στο ξενοδοχείο κι έφερε τη σωστή τσάντα κι όχι αυτή του μπασίστα. That’s all, όσο βλαμμένο κι αν ακούγεται!) επηρεάζοντας τη διάθεση του κόσμου ολίγον τι (καθώς και την επιστροφή του μετά – καθημερινή γαρ – αυτά, καλό είναι να μη γίνονται), άλλο που όταν έσκασε μύτη ο Beccera στο σανίδι, με το χαρακτηριστικό του δερμάτινο eyepatch λόγω πρόσφατης επέμβασης στο μάτι, είχε υποδοχή αρχηγού κράτους! Ξεκινάμε με το “Chants of oblivion” και το “No more room in hell”/”Damned” να ανοίγουν το χορό στο circle pit, το οποίο προβλεπόμενα πήρε φωτιά! Ενδεικτικό του πόσο θερμά έχει υποδεχτεί ο κόσμος την επιστροφή τους στα πράγματα, μια και στήθηκε τρικούβερτο γλέντι. Ο ήχος στο μικρόφωνο έχει τα θεματάκια του, αλλά ο Jeff Beccera δε μασάει στιγμή. Άλλωστε τι να πτοήσει έναν άνθρωπο που την έσκασε στο θάνατο, στέκεται σε σκηνές σε όλο το κόσμο αγέρωχος παρότι καθιστός, με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά για την αγάπη που εισπράττει;
Βουτιά στο παρελθόν πρώτη, με τριπλέτα “Beyond the gates”/”Pentagram”/”Tribulation” να φέρνει ΤΟΥΜΠΑ το Gagarin 205! Το pit ανοίγει, τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα και μόνο οι γενναίοι τολμούν να πατήσουν μέσα! Φυσικά αρχίζει το crowdsurfing με διάφορους να παίρνουν φόρα από πίσω και να φεύγουν μπροστά, δημιουργώντας τις όμορφες εικόνες που ταυτίζουμε με μιας παλαιάς κοπής συναυλία. Επιστροφή στο “Revelations of oblivion” για το υπέροχο “The word”. Πόσο όμορφα λειτουργούν αυτά τα κομμάτια live τη τύχη μου; Πόσο μάγκες είναι συνθετικά; Πόση συγκίνηση διάολε…το δε “Graven” και το “Demon” δημιούργησαν σκηνικά απείρου κάλλους, όντας ήδη κλασσικά/αγαπημένα από μια νέα φουρνιά οπαδών. Μεγάλη δουλειά αυτό, ειδικά όταν έχεις 33 χρόνια να βγάλεις δίσκο! Ενδιάμεσα είχαμε το “Storm in my mind” (και όχι μόνο στο μυαλό σου Jeff…αλλά και από κάτω στο κόσμο!) και το “My belief”, τιμώντας το φανταστικό “The eyes of horror” EP.
Μέσα στο χαμό, ακούμε, μια πολύ χαρακτηριστική εισαγωγή πλήκτρων. Ένα φόρο τιμής στην εισαγωγή του “Tubular bells” του Mike Oldfield….SINNERS HATE WILL DIE, THE EXORCIIIIIIST! ΣΦΑΓΗ ΑΜΑΧΩΝ. ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ, με το pit να πιάνει δύο σκαλιά πλέον στο Gagarin, το κοινό να ξεσπάει άγρια, να ξεφεύγει με τρόπο που δεν περιμένεις Τετάρτη βράδυ! Όλα ίσωμα, με τη μπάντα να το καταχαίρεται, τα “νέα” μέλη, να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της σκηνικής παρουσίας. O Chris Aguirre στα τύμπανα να θερίζει και να ξανασπέρνει, οι Daniel Gonzalez/Claudeous Creamer να ξεσαλώνουν στις κιθάρες ενώ ο Robert Cardenas μαζί με τον Aguirre κρατάνε στιβαρά τα μπόσικα για την υπόλοιπη μπάντα. Και εδώ έρχεται το τριπλό φονικό χτύπημα από το “Seven churches”. Καμπάνες σημαίνουν “Fallen angel” φέρνουν, ενώ είμαι σίγουρος ότι ο εξαποδώ ήταν στο κύκλο μαζί μας εκείνο το βράδυ!
Προτού πάρουμε ανάσα….ο εθνικός ύμνος ενός ολόκληρου ιδιώματος. ARISE FROM THE DEAD, ATTACK FROM THE GRAVE! “Death metal” και ο πρώτος διδάξας μας εξηγεί μέσα από τους στίχους από που προέρχεται το ρημάδι το death metal και τι πρέπει να δημιουργεί. Κάνοντας ζευγαράκι με το “Burning in hell” έστειλε εμάς στον αγύριστο να “καούμε” και τους POSSESSED σπίτια τους μετά από 70 λεπτά περίπου. Προσωπικά, άμα κόβαμε λίγη από τη καθυστέρηση (που επηρέασε το κόσμο, όπως προείπαμε) και την αξιοποιούσαμε για να μπορέσουν να χωθούν κανένα δύο ακόμα κομμάτια, θα ήμουν έτι πιο πλήρης. Ωστόσο και έτσι, ο κόσμος πέρασε υπέροχα, παρά τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες λόγω καθημερινής. Επίσης, τα εύσημα που τίμησαν τόσο έντονα το live παρά την ημέρα. Και εις άλλα, με υγεία!
DEATH METAL CAME IN THE WIND!
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Έλενα Βασιλάκη
