DARK ANGEL / XENTRIX (Gagarin205, 11/7/2023)

Rock Hard

July 14, 2023

3046

15 χρόνια πέρασαν από τη πρώτη φορά που άκουσα έναν από τους 5 αγαπημένους μου δίσκους στην ιστορία του thrash. Το “Darkness descends” των Αμερικανών thrash ηρώων DARK ANGEL. Δε ξέρω κι εγώ πόσες φορές έχει παίξει το βινύλιο ή γενικά ο δίσκος σε οποιαδήποτε μορφή. Αποτελεί έναν από αυτούς που έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στο DNA μου. Ως εκ τούτου, η 11η Ιουλίου, όπου θα το άκουγα στην ολότητα του μεταξύ άλλων, ήταν μια μέρα όπου ξεκάθαρα περίμενα όσο τίποτα. Το επιπλέον δέλεαρ των Βρετανών thrash θεών XENTRIX που έχουν επιστρέψει εμφατικά στις επάλξεις με δύο δισκάρες σε 3 χρόνια (“Bury the pain” – 2019, “Seven words” – 2022), έκανε το πακέτο άχαστο για κάθε σοβαρό thrasher εκεί έξω. Ο κόσμος αρχίζει από τις 8 η ώρα να μαζεύεται έξω από τον χώρο του Gagarin 205, με ανυπομονησία. Βλέπεις ανθρώπους που περίμεναν από 20+ χρόνια ως και μερικά μόλις χρόνια, το οποίο είναι το σπουδαιότερο πράγμα.

Στις 20:45, οι XENTRIX πατάνε στο σανίδι για πρώτη φορά μετά από 9 χρόνια. Η τελευταία φορά, θυμίζω ήταν στο Up The Hammers του 2014 με τον κλασσικό τραγουδιστή – κιθαρίστα Chris Ashley. Πλέον, στη θέση του, είναι ο σαρωτικός Jay Walsh, ο οποίος δείχνει να έχει αγκαλιαστεί από τους οπαδούς. Έμπα μετά την εισαγωγή του “Terminator”, με “Behind the walls of treachery” από το “Seven words” και τα κεφάλια αρχίζουν να ζεσταίνονται πηγαίνοντας πάνω κάτω. Χώρια που ανοίγει και ο πρώτος κύκλος, μεγαλώνοντας σιγά σιγά σε αριθμό ατόμων. Η πατροπαράδοτη χοροεσπερίδα ενός thrash live δηλαδής. Κι ας είχε μικρά θέματα ο ένας κιθαρίστας με τον ήχο του, οι XENTRIX δε μασάνε από τέτοια, για κανένα λόγο. To σετ μοιρασμένο απολύτως στα 2 πρώτα θρυλικά άλμπουμ της μπάντας (“Shattered existence” – 1989, “For whose advantage” – 1990) από τη μια και στα δύο τελευταία, από την άλλη. Η παρόμοια ανταπόκριση του κόσμου και στα δύο, έδειχνε πέραν αμφιβολίας το πόσο αγκαλιάστηκαν.

Όταν οδοστρωτήρες μοντέρνου τύπου όπως το “Bury the pain”, το “Everybody loves you when you’re dead”, το “Seven words” και το “As the red mist descends” έρχονται και δένουν ουχί σαν φτωχοί συγγενείς αλλά σαν σημεία εξέλιξης της ίδιας μπάντας με το “Balance of power”, το “Crimes”, το “Dark energy”, το “Νο compromise” και το “Questions” καταλαβαίνεις ότι το reunion σου, έχει λόγο ύπαρξης, έχει συνέχεια. Δεν είναι ένα πυροτέχνημα του τότε. Φυσικά οι Άγγλοι αναφέρθηκαν στη τιμή που τους έκαναν οι DARK ANGEL να τους έχουν μαζί τους ως εκλεκτούς καλεσμένους της βραδιάς, ευχαριστώντας μας που τους τιμήσαμε με τη παρουσία μας σε ένα πραγματικά όμορφα γεμάτο Gagarin ειδικά δεδομένης της εποχής. Highlight το φερώνυμο του προσωπικά αγαπημένου μου δίσκου “For whose advantage” που με γύρισε πίσω μια δεκαετία και κάτι όταν το πρωτοάκουγα. Τρομερή συγκίνηση, ενώ η απόδοση τους εξαίρετη.

Η φρέσκια φουρνιά οπαδών που έκαναν με την επανένωση, δείχνει να τους έδωσε κίνητρο και σκοπό. Νομίζω μπορούμε πλέον να πούμε με ασφάλεια ότι οι XENTRIX, έχουν έρθει για να μείνουν. Και άμα τότε στο Up The Hammers κοίταζαν το παρελθόν κατά κύριο λόγο (είχαμε ακούσει τότε το “World of mouth” θυμάμαι – που φυσικά κατέληξε στο “Bury the pain”) εδώ μοιράζουν τα χαρτιά τους, ατενίζοντας με αισιοδοξία το μέλλον. Εις το επανιδείν κύριοι, σπουδαία εμφάνιση!

Η ώρα είναι 22:30. Η αρμάδα από το Los Angeles, η “LA Caffeine Machine” πατάει επιτέλους, μετά από χρόνια κυνηγητού, ακυρώσεων και ούτω καθεξής στο σανίδι του Gagarin. Εγώ έγραψα ότι περίμενα 15 χρόνια. Άλλοι τι να πω ότι περίμεναν; Όσο ζω εγώ ο ίδιος; Μικρή σημασία έχουν όλα αυτά. Ή μεγάλη, τώρα που το ξανασκέφτομαι. Κυρίως διότι αυτή η αναμονή, η λαχτάρα, η δίψα μας έφερε σε ένα ραντεβού με την ιστορία. Που ξεκίνησε με το πρώτο το κομμάτι του πρώτου δίσκου. “We have arrived” και καλώς τα παιδιά, καλώς τα 3-0. Ε ρε Αλέφαντε, αν τους έβλεπες θα έλεγες “παιχταράδες Αμερικανοί χαλάνε το κόσμο”. To pit έχει πάρει φωτιά, αποτελώντας ένα από τα πιο βίαια πράγματα που έχω δει στη ζωή μου ολόκληρη. Και όχι τίποτε άλλο, έχω δει το μερίδιο μου από σκηνικά εδώ κι εκεί. Αλλά αυτό ήταν πεδίο μάχης, ΑΠΕΙΡΟΕΛΑΧΙΣΤΑ μέχρι και τα κινητά, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα κολαστήριο!

Από την αρχή, στο τέλος και στο “Time does not heal”, με το πράγμα να ξεφεύγει πολύ επικίνδυνα….μιλάμε για Απόβαση στην Νορμανδία πλέον, κατεβαίνουν από χαρακώματα – σκαλάκια διάφοροι γενναίοι και μπαίνουν στο κύκλο που όλα αρχίζουν και όλα τελειώνουν. Η απόδοση της μπάντας τώρα, είναι λίαν επιεικώς φρενήρης. Δεν μπορώ επ’ ουδενί να πιστέψω ότι ΑΥΤΟΙ οι άνθρωποι που κοντεύουν τα 60, παίζουν τόσο μα τόσο δυναμικά και λυσσασμένα, σαν να έχουν το 1/3 της ληξιαρχικής τους ηλικίας. Δεν είναι δυνατόν να βιώνουμε σκηνικά που μόνο σε βιντεοκασέτες από αυτές της σειράς “Ultimate revenge for disco” βλέπαμε: κορμιά πάνω σε κορμιά, είτε μέσα σε κύκλο είτε στον αέρα, η μπάντα να καταπίνει αμάσητο ό,τι βρίσκεται στο διάβα της για όσο βρίσκεται στο σανίδι, με εμάς όταν δε δέρνουμε ή δεν κοπανιόμαστε, να λέμε “πως συμβαίνει αυτό;”. Να σταθώ πρώτα – πρώτα και ξεχωριστά στη κυρία της μπάντας (όπως επιβάλλει το savoir vivre), τη κιθαρίστρια Laura Christine. Το άτομο με το μεγαλύτερο ειδικό βάρος στους ώμους της.

Η κυρία είχε ψυχή και απόδοση εφάμιλλη μιας Jo Bench (όσοι έχετε δει BOLT THROWER το 2010 στο Gagarin, καταλαβαίνετε). Σεβασμός στην άμεσα επιλεγμένη από τον συγχωρεμένο Jim Durkin, η οποία όχι μόνο δεν επαναπαύεται στις δάφνες της, αλλά δίνει ένα show, δείχνοντας πως ούτε νεποτισμός ήταν αυτό (γυναίκα του Gene Hoglan), ούτε τίποτα. Μπήκε γιατί το άξιζε και το απέδειξε μέχρι και στον τελευταίο μέχρι να λήξει η συναυλία. Τώρα, για την απόλυτη φωνή της μπάντας Ron Rinehart τι να πω; Ο τύπος είναι σκύλος του πολέμου, πάνω κάτω, δεξιά αριστερά, κάνοντας όλο το κόσμο ό,τι στο διάολο ήθελε. Μετά από αυτά τα δύο κομμάτια το μόνο που ξεστόμισε είναι “Μου είπαν νωρίτερα ότι εδώ ξεκίνησε το pit. Επίσης μου είπαν ότι εδώ είναι το σπίτι του thrash. Και δεν απογοητεύετε! Αυτό εξισορροπεί όσα περάσαμε για να έρθουμε εδώ”. Εξιστόρησε το πως χάθηκαν οι αποσκευές του, με τον ίδιο να μένει με τα ίδια ρούχα, αλλά να μη μασάει και να προχωράει. Πάρε τώρα τριπλέτα φωτιά από το “Leave scars” για να στρώσεις χαρακτήρα! “Never to rise again”/”No one answers”/”The promise of agony”….

Ξύλο σαν άλλοτε, ξύλο μέχρι να μη μπορείς να δείρεις άλλο. Οδηγούμενοι από τον θρυλικό, τον τιτάνα Gene Hoglan, την πλέον ήρεμη δύναμη καταστροφής, οι DARK ANGEL γράφουν ιστορία, με τους Eric Meyer/Mike Gonzalez να συμπληρώνουν έχοντας πλήρη επαφή με το κοινό. Για τον Rinehart τα είπαμε, να τονιστεί μόνο η συγκίνηση του όταν αναφέρθηκε στον Jim Durkin, με όλο το χαμό που έλαβε χώρα, αλλά και που έγινε μια φωνή όλος ο χώρος φωνάζοντας “Jim, Jim, Jim, Jim”. Φαίνεται πως δεν ήταν έτοιμοι για αυτή την υποδοχή και η ευγνωμοσύνη ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο τους, με τον Eric Meyer συχνά πυκνά να ευχαριστεί το κοινό και να το ξεσηκώνει. Το τοπίο μυρίζει ΗΔΗ μπαρούτι, μα δεν φτάσαμε ακόμα στο κυρίως πιάτο της βραδιάς. ΌΛΟ ΤΟ “DARKNESS DESCENDS”. ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ, ΧΩΡΙΣ ΣΑΛΙΟ, ΧΩΡΙΣ ΤΙΠΟΤΑ. Πέντε νότες με ισάριθμα χτυπήματα στα πιατίνια, όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. Το φερώνυμο “Darkness descends” και το Gagarin γίνεται βομβαρδισμένο τοπίο Τρίτου Παγκοσμίου.

Άνθρωπος εναντίον ανθρώπου, ο σώζων εαυτόν σωθείτο και άλλα τέτοια! “The burning of sodom” για τη συνέχεια, με “Hunger of the undead” ζευγαράκι σχεδόν (το τελευταίο είπε ο Ron πως έχει παιχτεί όλες κι όλες 3 φορές φέτος και πρώτη στην Ευρώπη) να συνεχίζουν την ανακαίνιση εκ βάθρων του Gagarin. Παύση για να συστήσουμε τον Mike Gonzalez και οποίος αναλαμβάνει να παίξει ένα από τα παλιότερα κομμάτια των Αμερικανών, με τίτλο “Merciless death”. Η ακριβής περιγραφή θα έλεγε κανείς του τι μας έφεραν οι DARK ANGEL εκείνο το βράδυ. Οι κραυγές, πόνος πώρωση ευχαρίστηση σε ένα σώμα, από τη μπάντα, από εμάς, από τα πάντα όλα! Κάπως έτσι, οδηγούμαστε στη συμπαντική αλήθεια του δίσκου “DEATH IS CERTAIN, LIFE IS NOT”. Άνθρωποι ήρθαν με crowdsurf από πίσω μπροστά, κορμιά να αιωρούνται στον αέρα λες και επιπλέουν και οι σεκιουριτάδες να μην τους προλαβαίνουν, το pit πλέον είναι ανεμοστρόβιλος που έμπα άμα έχεις τα άντερα, τι να πεις σε κάποιον που δεν ήταν μέσα, τι να πρωτοεξηγήσεις άλλο;

Το δε φινάλε με το δαιδαλώδες μα και τόσο καταστροφικό “Black prophecies” (ΎΜΝΟΣ όλου του thrash) και το ολέθριο “Perish in flames” αναλαμβάνουν να δώσουν τη χαριστική βολή στα θεμέλια του Gagarin 205 το οποίο αφού άντεξε αυτά, δε θα γκρεμιστεί ποτέ των ποτών ω ποτέ! “THE ORDERS ARE GIVEN, THE TIME FOR DESTRUCTION IS NOW” ωρύεται ο Rinehart, ήτο σαφέστατος. “Κάψτε τα όλα μη μείνει τίποτα”, “Ρίξε στο κορμί μου σπίρτο να πυρποληθώ” και άλλα λαϊκά άσματα ασμάτων που μετουσιώθηκαν σε πράξη! “Gods of war have gone insane, you’ve played with fire and you’re to blame, PERISH IN FLAMES, DIE IN FLAMES”. Έλα καληνύχτα και να ζήσουμε να τον θυμόμαστε! Άμωμοι εν οδώ αλληλούια! Η μπάντα μετά από 85 ΑΣΑΛΙΩΤΑ λεπτά (με τα κρανία μας να βρίσκονται “εκεί κάτω, ολούθε” που λέει και ο Γκιωνάκης) αποχωρεί εν μέσω πανηγυρισμών και επιθυμίας του κοινού να παίξουν ΚΙ ΑΛΛΟ. Ναι, κάποιοι θέλανε ΟΝΤΩΣ να πεθάνουν κατά πως φαίνεται. Και το λέω, γιατί άκουσα ότι 3 από το κοινό τους πήρε όντως ασθενοφόρο.

Από το Νοέμβριο του 2008 και τους HAGGARD που πηγαίνω σε συναυλίες, έχουν δει τα ματάκια μου πράγματα και θαύματα στο Gagarin. Εξέχουσα η εμφάνιση των BOLT THROWER το Μάιο του 2010 όπου είναι η προσωπική αγαπημένη μου συναυλία σε αυτό το χώρο. Σήμερα ωστόσο, υπήρξε ισχυρότατος ανταγωνισμός από τους DARK ANGEL, οι οποίοι ήρθανε, κατακτήσανε, πήρανε τα κουφάρια μας ως λάφυρα και γυρίζουν σπίτι με γερές αναμνήσεις από τη χώρα που τους πρωτοϋποδέχτηκε ως βασιλιάδες. Και έρχομαι εγώ και αναρωτιέμαι τώρα: τη τελευταία δεκαετία που οι DARK ANGEL έχουν επαναδραστηριοποιηθεί συναυλιακά, υπάρχουν νύξεις για νέο υλικό που είναι στα σκαριά. Μέχρι και ο Gene Hoglan μας είπε πως μετά από σειρά νύξεων ανά τα χρόνια από την επιστροφή τους, σύντομα θα μπορούν να ανακοινώσουν νεότερα με μεγαλύτερη ασφάλεια αναφορικά με νέο δίσκο από τη πλευρά της μπάντας. Άμα πάρουν ΑΥΤΗ την ενέργεια που είδαμε στο σανίδι, τη μεταφέρουν στο δίσκο και αυτό το δίσκο τον βγάλουν στο δρόμο, ΠΟΣΑ ΘΥΜΑΤΑ ΘΑ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ;