«Πόσα αντίτυπα έχει πουλήσει το συγκρότημα; Από ποια εταιρεία κυκλοφορεί το album; Παίζει μέσα κανένας γνωστός;». Ερωτήματα που τουλάχιστον εδώ, δεν υφίστανται. Και δεν υφίστανται, διότι πολύ απλά, δε μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις τους. Η ποιότητα στη μουσική είναι αυτό που μας ενδιαφέρει. Το να ανακαλύπτει κανείς νέες αγαπημένες μπάντες εκεί που δεν το περιμένει, θα αποτελεί πάντα, εκτός από μεγάλη ικανοποίηση, την πλέον ευχάριστη πρόκληση, καθώς κι εμείς είμαστε πρωτίστως οπαδοί. Σε μια στήλη λοιπόν όπου τα «αδηφάγα» αυτιά των ολοένα και αυξανόμενων φίλων της δεν έχουν σύνορα, έτσι κι εμείς θα προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε τη μεγαλύτερη δυνατή γκάμα ήχων και συγκροτημάτων. Άλλωστε, κανένα best seller δε θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η σκηνή του UNDERGROUND.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: FATAL EMBRACE
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Manifestum infernalis”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Black Lion Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Henrik Serholt – Φωνητικά
Andreas Johansson – Κιθάρες
Manne Engström – Κιθάρες
Christian Silver – Τύμπανα
John Silver – Μπάσο
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Facebook
Website
Instagram
YouTube
Spotify
Αρκετά συγκροτήματα, κάνουν κάποια εμφάνιση σε κάποια χρονική στιγμή και μετά απλά εξαφανίζονται, είτε διατηρώντας τύποις ενεργό στάτους, είτε ανακοινώνοντας την διάλυση τους, πρόσκαιρη και μη. Ένα τέτοιο συγκρότημα είναι οι Σουηδοί FATAL EMBRACE οι οποίοι ιδρύθηκαν το 1992, υπήρξαν ενεργοί έως το 1998, έχοντας δύο demo, ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ και ένα ακόμα ηχογραφημένο και ανακοινωθέν προς κυκλοφορία το 1998, αλλά το οποίο δεν είδε ποτέ το φως της δημοσιότητας και μετά σιωπή. Μια σιωπή, που κράτησε 18 ολόκληρα χρόνια, για να επανενεργοποιηθούν το 2016 και να κυκλοφορήσουν νέα μουσική μόλις φέτος, με το ολοκαίνουριο άλμπουμ τους “Manifestum infernalis”.
Σουηδικό συγκρότημα, extreme ήχου… το μυαλό πάει συνήθως στην μεγάλη των death-αδων σχολή της Σουηδίας, όμως οι εν λόγω, αποφάσισαν να “μαυρίσουν” το death metal τους, προσφέροντας στους ακροατές τους ένα πανέμορφο μείγμα μελωδικού blackened death. Μια συνταγή όχι καινούργια προφανώς, αλλά καθόλου κορεσμένη, μιας και το προσωπικό στοιχείο και η ταυτότητα της μπάντας είναι προφανέστατη, δίνοντας εννέα πολύ συμπαγή κομμάτια και ένα άλμπουμ που είναι γεμάτο μπόλικες δόσεις μελαγχολίας, σχεδόν γοτθικού επιπέδου, χωρίς μουσικά να έχει καμία σχέση το άλμπουμ με το gothic metal.
Οι Σουηδοί υμνητές της μελαγχολίας, μέσα από τον δεύτερο δίσκο τους, κατορθώνουν να κερδίσουν τα χρόνια της σιωπής τους, παρουσιάζοντας ένα πολύ ηχηρό σύνολο το οποίο δεν ξέρουμε αν όλα αυτά τα χρόνια ήταν σε στάδιο παρασκευής, πάντως σίγουρα είναι αποτέλεσμα προσεκτικής δουλειάς, με μεράκι και προσοχή σε κάθε λεπτομέρεια, από την παραγωγή και το εξώφυλλο μέχρι τον υπέροχο, «σκοτεινιασμένο» όσο πρέπει ήχο τους. Τραγούδια όπως τα “Wolves of Golgotha”, “Call of the dark” και “Sign of the Pentagram”, είναι περίτρανοι ομολογητές των παραπάνω. Αν είναι να κάνουν τόσα χρόνια να ξανακυκλοφορήσουν άλμπουμ, τουλάχιστον ας φροντίσουν να είναι εξίσου καλό (τουλάχιστον) με αυτό.
(8 / 10)
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: HYPNAGOGIA
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Carving the subconscious”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Theogonia Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Sotiris – Μπάσο
Paris – Κιθάρες, τύμπανα
Pelo – Φωνητικά
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Deezer
Facebook
Spotify
Από την Βασίλισσα του Βορρά, την Βέροια, έρχεται μια κυκλοφορία – έκπληξη φέτος! Ένα άλμπουμ πιστός υπηρέτης και μεγάλος κράχτης για την Ελληνική black metal σκηνή. Οι αυτουργοί αυτής της έκπληξης είναι μια τριάδα, η οποία ακούει στο όνομα HYPNAGOGIA, συστάθηκε το 2021 και φέτος, με το ντεμπούτο άλμπουμ της, ταράζει καλά – καλά, τα ευτυχώς όχι στάσιμα νερά της Ελληνικής σκηνής, αλλά τα οποία νερά διψούν για νέο αίμα, το οποίο θα της δώσει διάρκεια και ελπίδα για το μέλλον. Αξίζει να αναφερθεί το γεγονός, ότι ενώ το σχήμα είχε κόψει κάποια αντίτυπα του άλμπουμ του κυρίως για το φιλικό του περιβάλλον, ήδη ενώ γράφονται τα παρόντα, έχει υπογράψει συμβόλαιο και η εξαιρετική μουσική του που πήρε την αναγνώριση που της αξίζει μέσω του YouTube και του Black Metal Promotions με χιλιάδες θεάσεις, πλέον σε φυσική μορφή, μπορεί να ταξιδέψει σε ακόμα περισσότερα μέρη, διαδιδόμενη έτη περισσότερο.
Σίγουρα τα παραπάνω σας ιντρίγκαραν να τους τσεκάρετε, αλλά ας δούμε και κάποια πράγματα παραπάνω για αυτήν την πραγματική όμορφη δουλειά. Πρόκειται για έναν δίσκο αποτελούμενο από επτά τραγούδια, με πρώτο το ομώνυμο του σχήματος (άραγε, τι ενέπνευσε τι;), δύο πολύ μακροσκελείς και πανέμορφες συνθέσεις, τα “Sadness of insanity” και “Hypnopompia” και ένα εξαιρετικό σύνολο, το οποίο άπτεται στιχουργικά του κόσμου του υποσυνείδητου, όπως ο μαρτυρά ο τίτλος του δίσκου, ο οποίος ονομάζεται “Carving the subconscious“. Όνειρα, εμπειρίες μέσα από αυτά, σκέψεις βαθιές, ντυμένες με μελωδικό black metal και παραγωγή ανάλογη της δεκαετίας που κυκλοφόρησε το άλμπουμ. Καθαρή, δυναμική, αξιοπρεπέστατη.
Σαφής πρόταση για τους φίλους του είδους και όχι μόνο και ευχές για ανάλογη και καλύτερα συνέχεια στο συγκρότημα που δείχνει να έχει όλα τα φόντα για να συνεχίσει σε πολύ όμορφα μονοπάτια, τεχνικά, λυρικά, συνθετικά.
(8 / 10)
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ/ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: LURK
ΤΙΤΛΟΣ ΔΙΣΚΟΥ: “Aegis”
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Transcending Obscurity Records
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Kalle Nurmi – Τύμπανα, κιθάρες, πλήκτρα
Arttu Pulkkinen – Κιθάρες
Kimmo Koskinen – Κιθάρες, φωνητικά
Eeto Nurmi – Μπάσο
ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ:
Bandcamp
Facebook
Spotify
Και death και doom και sludge. Συνδυασμός ο οποίος αν μη τι άλλο εγγυάται κάτι πολύ λασπώδες, βορβορώδες, σχεδόν ασήκωτο και τραχύ. Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγραφεί το νέο άλμπουμ των Φιλανδών LURK (ακόμα και το όνομα τους, κάτι λασπωμένο βγάζει).
Οι LURK, γεννήθηκαν στο Tampere το 2008 και έκανα το δισκογραφικό τους ντεμπούτο το 2012. Όντες πιστοί σε ένα δικό τους χρονοδιάγραμμα, ανά δύο χρόνια έβγαζαν και έναν νέο δίσκο, μέχρι το 2016, οπότε και κυκλοφόρησαν το τρίτο τους άλμπουμ, το “Fringe”. Μετά από αυτό, χάθηκαν στο βόρβορο της ίδιας τους της μουσικής για να επιστρέψουν φέτος με την νέα τους ολοκληρωμένη κυκλοφορία, το “Aegis”.
Ελάχιστες διαφοροποιήσεις μπορεί να εντοπίσει κανείς στη νέα δουλειά των LURK, σε σχέση με τις προηγούμενες δισκογραφικές τους απόπειρες. Αν σε κάτι είναι ειδήμονες όμως, αυτό είναι η δημιουργία ατμόσφαιρας. Πνιγηρή, κατασκότεινη, απειλητική, χαμένη μέσα σε μέρη που ίσως δεν θα ήθελες να επισκεφθείς, με φωνητικά τέτοια που σου κόβουν το αίμα, όταν αρχίζουν να γρυλίζουν προκαλώντας ανατριχίλα σε ένα μουσικό περιβάλλον ούτως ή άλλως κλιμακούμενα απειλητικό, μιας και η μουσική, αργόσυρτη και βρώμικη, είναι το κατάλληλο χαλί για να σε οδηγήσει στο εφιαλτικό μέρος, βγαλμένο από πολύ δυσοίωνα όνειρα, που θέλει να σε ξεναγήσει η μπάντα.
Με τραγούδια όπως το opener “Ashlands” στο οποίο κυριαρχεί επιβλητικά ένα τεκτονικό riff το “Infidel”, το “Blood surge” και το “The blooming” να σου προσφέρουν ένα ταξίδι μέσα στην ομίχλη, μέσα σε σκέψεις από τις οποίες τίποτα καλό δεν πρόκειται να βρει, οι Φιλανδοί, καίτοι μη πρωτοτυπούντες, αλλά ακολουθώντας τη δική τους πεπατημένη, καταφέρνουν, όπως με κάθε προηγούμενη δουλειά τους, να σε ταξιδέψουν. Αναγκαστικά. Εκεί που θα απέφευγες να πας αν ήταν στο χέρι σου. Όμως θα το ξανακάνεις το ταξίδι. Έχει κάτι το δικό του, το οποίο σε προκαλεί να το ξαναζήσεις. Σε ιδανικές, σκοτεινές στιγμές σου.
(7,5 / 10)
Φανούρης Εξηνταβελόνης
