Πάμε να αραδιάσουμε για μια ακόμα φορά τη ψυχούλα μας με αφορμή την άτυπη κατάταξη ενός δίσκου που είναι έρωτας μας, soundtrack της ζωής μας και τα συναφή. Τι πιο ταιριαστό από το άλμπουμ που πριν κάτι μήνες είδα και ζωντανά να παίζεται ολόκληρο από τους LEFT TO DIE. Σήμερα, κάτω από τη γκιλοτίνα μπαίνουμε για το “Leprosy” των DEATH. Εκεί που εξέλιξαν δραστικά τον πρώιμο ήχο τους, αφήνοντας σταδιακά πίσω τους το “Hell awaits” – meets – “Seven churches” μοτίβο του “Scream bloody gore” (1987). Κάποιο άλλο συγκρότημα, απλά θα έβγαζε τον ίδιο δίσκο υφολογικά. Όχι οι DEATH, όχι ο Chuck Schuldiner.
Αυτός ο πρωτοπόρος του metal, δε θα δεχόταν ποτέ να κάνει τον ίδιο δίσκο δύο φορές, παρότι ήταν τόσο πολύ μπροστά από τον υπόλοιπο ανταγωνισμό που “τον έπαιρνε” να το κάνει. Τι διαφορετικό έχει το “Leprosy”; Τα αργά, μονολιθικά θανατερά riffs που προσκυνάνε τους άρχοντες CELTIC FROST, ανεπτυγμένες συνθέσεις που διαλύουν ό,τι βρουν στο πέρασμα τους και αποτελούν δείγματα ωρίμανσης και συνθετικής τελειότητας, μετατρέποντας το δίσκο αυτό σε μια από τις πιο πρωτόλεια χαρακτηριστικές στιγμές του είδους. Στο πλευρό του Μέγα Chuck, τα 3/5 των MASSACRE (Terry Butler, Bill Andrews, Rick Rozz) σε ένα 10άρι του είδους, 3 χρόνια πριν βγει το “From beyond” των MASSACRE.
Ωραία όλα αυτά, άιντα πάμε για τη κατάταξη τώρα!
The “Leprosy” countdown
8) “Primitive ways” (4.34): Οδοστρωτήρας πρώτης τάξεως, με το γύρισμα στα τύμπανα του Bill Andrews να δίνει το σύνθημα: πίσω και σας φάγαμε! Και όντως το πρώτο λεπτό πάει κάπως έτσι, μέχρι που ο ίδιος ο Andrews, “σπάει” το ρυθμό με ένα φοβερά ευρηματικό ρυθμό, μετά το ρεφρέν. Ποικιλόμορφο και απειλητικότατο, με το καλπασμό να ενισχύει αυτό το συναίσθημα. Και πάνω από αυτό στέκεται αγέρωχος ο Chuck, γρυλλίζοντας: “CANNIBALS PRACTICING, THE ART OF BUTCHERY”. Έτσι απλά, έτσι όμορφα, έτσι ρομαντικά. Ο μόνος λόγος που αυτό εδώ το υπέροχο κομμάτι μπήκε τελευταίο είναι γιατί τα επόμενα είναι ανώτερα, χώρια που αυτό “δένει” το δίσκο με το “Scream bloody gore”.
7) “Forgotten past” (4.37): “An unimaginable gore, was your past time high, to hear people screams, to watch them DIE!”. Έχεις βάλει τώρα εσύ, να παίξει ο δίσκος, φτάνει σε αυτό το σημείο που σταμάτησα τους στίχους το κομμάτι αυτό. To κομμάτι κόβεται, Η ΑΝΑΣΑ ΣΟΥ ΤΟ ΙΔΙΟ. Γιατί κάτι έρχεται και σε πετάει στο τοίχο με φόρα, υπό τη μορφή του ανελέητου skank beat του Andrews, που απλά είναι ένας ανεμοστρόβιλος από αυτούς που χαρακτηρίζουν τέτοιους δίσκους. Κοπάζει, μόνο για να εστιάσεις στο ρεφρέν που δε θα βγει ΠΟΤΕ από το μυαλό σου, εν αντιθέσει με το (ξεχασμένο) παρελθόν του χαρακτήρα του κομματιού.
6) “Left to die” (4.38): Το “ομώνυμο” κομμάτι της tribute μπάντας που είδαμε την άνοιξη. Σφαγή μουσική και στιχουργική. Από ό,τι κι αν είναι να γυρίσεις, όσο παίζει το κομμάτι, δεν θα τα καταφέρεις. Τι εννοείς δε κατάλαβες; Περίμενε, να στα ξαναπεί το παιδί, γιατί είσαι και ξεχασιάρης. “Time stands still as you pass away, no more tomorrow, this is your last day….ON THIS…FUCKING EAAAAAAAAAAAARTH”. Τώρα, κατάλαβες; Παρεμπιπτόντως μια από τις αγαπημένες μου στιγμές στη πρώτη περίοδο των DEATH, με αυτό το “σπάσιμο” ρυθμού, να είναι για σεμινάριο δυναμικών στο είδος.
5) “Choke on it” (5.56): To αρχηγικό κλείσιμο σε ένα διαμάντι του death metal. Από τις μεγαλύτερες συνθέσεις σε διάρκεια στον δίσκο, δείχνοντας πόσο θα του αρέσει του Chuck Schuldiner να γράφει όλο και πιο μεγάλα κομμάτια στο μέλλον. “CHOKE ON IT, DEATH IS ALL AROUND”. 7 λέξεις που περιγράφουν ό,τι γίνεται, όπως γίνεται ακριβώς. Εδώ έχουμε μια από τις πλέον ισορροπημένες συνθέσεις του δίσκου, από πλευράς δυναμικών, με mid-tempo, με αργόσυρτες μα και γρήγορες στιγμές να εναλλάσονται αβίαστα και ασάλιωτα, ρίχνοντας τη ταφόπλακα πάνω σου με τις τελευταίες νότες. Να ζήσουμε να σε θυμόμαστε.
4) “Born dead” (3.28): Κομμάτι που συνοψίζει την εξέλιξη από το προηγούμενο άλμπουμ. Απέριττη, περιεκτική, δωρική θα έλεγε κάποιος σύνθεση. Κομπλέ με τις δυναμικές του (παρότι ευθύ σχετικά κομμάτι), με το διπλό tapping μετά το πρώτο ρεφρέν (αυτό έρχεται καθαρά από το μέλλον ως άλλος Terminator), με το σπάσιμο του ρυθμού στα καπάκια, και τα δύο solos που διακόπτονται από την υπέροχη φράση που μόνο γκαρίζεται “RELIEF DOES NOT EXIST, WHEN YOU ARE BORN TO DIE”. Το δε δεύτερο solo, είναι μνημειώδες μες τη μελωδικότητα του, δείχνοντας πόσο αγαπάει ο Chuck το κλασσικό metal. Θα του αποτίσει “φόρο τιμής” μια δεκαετία μετά στο “Story to tell”.
3) “Pull the plug” (4.27): To πιο σκληρό κομμάτι θεματολογικά του άλμπουμ. Ένας άνθρωπος σε μηχανική υποστήριξη, που περιμένει το θάνατο αργά και βασανιστικά. Επειδή αρνούνται να τραβήξουν τη πρίζα προκειμένου να βρει γαλήνη η ψυχή του. Ο Chuck Schuldiner ρίχνει ψήγματα του πως θα έλαμπε το άστρο του ως στιχουργού που η πένα του κόβει σαν σπαθί, όντας οριακά ενήλικας. Χαρακτηριστικότατο κομμάτι της πρώιμης περιόδου του συγκροτήματος, “hit” υπό προυποθέσεις, με πανέξυπνη δομή, αναπτύσσοντας αργά και σταθερά το μεγαλείο του, με ένα ακόμα σημείο από το μέλλον (μετά το πρώτο ρεφρέν). “LIFE ENDS SO FAST, SO TAKE YOUR CHANCE AND MAKE IT LAST”
2) “Leprosy” (6.21): Μια ανάσα από τη κορυφή, ένα από τα κομμάτια που είναι ανώτερο όλου του ντεμπούτου, μόνο του. Τρείς νότες, τρία χτυπήματα, χτίσιμο από το μέλλον και από το παρόν….ταυτόχρονα. Έπειτα, οι στίχοι…..”BOOOOOODIEEES DEEEEEFOOOORMED WAAAAYYYY BEYOOOOOND BELIEEEEEEF”. Εγώ εδώ τι να σου πω; Ότι εδώ έχουμε τη πεμπτουσία του παλιομοδίτικου death metal; Ότι μιλάμε για σεμινάριο διαχρονικής σύνθεσης 35 χρόνια μετά την σύλληψη και κυκλοφορία αυτού του συνόλου; Όλα αυτά, συν ότι δε μπορώ να σκεφτώ, με κάθε ειλικρίνεια καλύτερο άνοιγμα δίσκου από αυτό από όλα τα κομμάτια του. Σε βάζει στο κλίμα με τη μια.
1) “Open casket” (4.56): Και τώρα γκαρίζεις εσύ….γιατί αυτό; Ω χαίρομαι τόσο μα ΤΟΣΟ πολύ που ρώτησες. Πρώτον, mid-tempo RIFF-ΑΡΑ 100 ΚΑΡΑΤΙΩΝ που ανοίγει το κομμάτι αρχοντικά και το χτίζει σιγά σιγά. Πάνω σε αυτό, χτίζεται μια άλλη γρήγορη riff-άρα….και εκεί, έρχεται το αγαπημένο μου riff του δίσκου. Ένα riff γλυκό σαν τη λύτρωση του θανάτου, αργό σαν τον βασανιστικό θάνατο και συγκινητικό σαν όλη τη ζωή που περνάει μπροστά από τα μάτια σου. “Touuuuuuuuuuuuuch, the flesh, it is so cold, turn awaaaaaaaaaay, you now, have been told!!”. Μόνο και μόνο για να επιστρέψουμε στο βρωμόξυλο πρώτης τάξεως, με τις πιο καταστροφικές δυναμικές όλου του άλμπουμ. Καληνύχτα.
NEVER TO FORGET, WHAT YOU HAVE SEEN
WHAT CAN NOT BE REAL, YOU NOW BELIEVE…BELIEVE…BELIEVE…BELIEVE…
Επί σκηνής η μπάντα σάρωσε, περιττό να τονιστεί, όπως φάνηκε στο “Ultimate revenge 2” VHS, με εκείνους, DARK ANGEL, FAITH OR FEAR, FORBIDDEN και RAVEN σε μια σαρωτική εμφάνιση. Να πέσει το βίντεο!
https://www.youtube.com/watch?v=5mVO4aBlVEw
Και αυτή, ήταν μόνο η δεύτερη απάτητη κορυφή στο δρόμο που χάραξε ο αείμνηστος, ασύγκριτος Chuck Schuldiner για να κάνει το metal να κυλήσει όπως ο ίδιος πάντα ήθελε. Το οποίο εν τέλει είναι σημαντικότερο από μια κατάταξη ενός τύπου που γράφει κάπου. Περισσότερο για να ξανακούσουμε το δίσκο το κάνουμε και να γιορτάσουμε άλλη μια φορά, τα έργα και τις ημέρες του.
Γιάννης Σαββίδης
