Σωτήριον έτος 1990. Οι ANTHRAX έχουν βγάλει το μνημείο του thrash metal, με τίτλο “Among the living” και κατόπιν φαίνεται ότι έβαλαν στόχο τους να αλλάξουν τα στερεότυπα όλου του ιδιώματος. Έβαλαν βερμούδες, έπιασαν τα skate, ασχολήθηκαν με τα comics, έβαλαν rap στα κομμάτια τους, συνεργάστηκαν με τους PUBLIC ENEMY και τόσα άλλα… Το θέμα με το “Persistence of time”, ήταν πως εκείνη την περίοδο, είχαν συμβεί διάφορα γεγονότα, με πιο σημαντικό το διαζύγιο του Scott Ian, τα οποία οδήγησαν σε μία πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα κι ένα πιο «σοβαρό» στιχουργικό περιεχόμενο. Δυστυχώς, δεν φαίνεται πως όλα τα μέλη συμβάδιζαν με αυτήν την πορεία και για να τα λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, είναι προφανές ότι ο Joey Belladonna, δεν ήθελε/δεν μπορούσε να συμβαδίσει με αυτήν την μουσική και στιχουργική κατεύθυνση.
Το υπόλοιπο συγκρότημα, θεωρεί ότι ο τραγουδιστής τους ερμήνευε τα τραγούδια σαν να ανήκαν στο “State of euphoria” ή το “Among the living”, που είχαν εντελώς διαφορετική ατμόσφαιρα και η απόφαση να απολυθεί, είχε παρθεί από πολύ νωρίς, περίμεναν όμως να τελειώσουν τις περιοδείες τους, που ήταν πολύ σημαντικές, αφού έπαιξαν με τους IRON MAIDEN στην Ευρώπη και τη Β. Αμερική, αλλά και στο Clash of the Titans μαζί με τους MEGADETH, τους SLAYER και τους ALICE IN CHAINS.
Σε προσωπικό επίπεδο, λατρεύω το “Persistence of time”. Δείχνει ένα συγκρότημα που δεν παίζει ένα μονοκόμματο thrash, με μονάχα γρήγορα τραγούδια για headbanging και moshing, αλλά το groove του είναι ατελείωτο (courtesy of Charlie Benante), τα ρυθμικά σημεία του τσακίζουν κόκαλα και καταφέρνουν να γράψουν αρκετά περίπλοκες συνθέσεις που αγγίζουν ή ξεπερνούν τα 7 λεπτά, χωρίς να κουράζουν δευτερόλεπτο. Είναι οι ANTHRAX και κάνουν ό,τι γουστάρουν. Πιθανώς, να ήταν κι επηρεασμένοι και από το “…and justice for all”, που είχε βγει λίγο καιρό πριν. Αυτό ίσως είναι το άλμπουμ με το οποίο υπάρχει μία κοινή λογική. Πάμε να δούμε, λοιπόν, την καθαρά υποκειμενική, αξιολογική σειρά των τραγουδιών ενός δίσκου, που ανήκει στην κατηγορία αυτών που έχω ακούσει εκατοντάδες φορές, που γνωρίζω από την περίοδο που βγήκε όλους τους στίχους απ’ έξω κι ανακατωτά, κάτι που σημαίνει ότι την επόμενη φορά που θα πιάσω το άλμπουμ αυτό, η σειρά των τραγουδιών, είναι βέβαιο ότι θα αλλάξει. Μην σας πω και ριζικά. Αυτή τη στιγμή όμως, είναι η εξής:
The “Persistence of time” countdown:
9. “Gridlock” (5.17)
“Friends accept me for just who I am, Not someone I’m supposed to be,
Or something they expect for free, Do you know me?”
Πέμπτο στο tracklisting του CD, τελευταίο στην πρώτη πλευρά του βινυλίου (πάντα έπαιζε σημασία η θέση). Μία ραψωδία του δεξιού χεριού του Ian και του στακάτου τρόπου παιξίματος του Benante (κάθε τραγούδι των ANTHRAX, είναι μία «ντραμιστική» ραψωδία, αφού ο άνθρωπος είναι μηχανή), που όμως, παρά τον καταιγιστικό ρυθμό του, υστερεί κυρίως στο γεγονός ότι μου ακούγεται αρκετά μονόχνωτο και λες και ακούω τον ίδιο ρυθμό από την αρχή μέχρι το τέλος. Μέχρι και η γέφυρα από το ρεφρέν δεν έχει ουσιαστική διαφορά. Νομίζω, αρκετά εύκολα, το λιγότερο αγαπημένο μου τραγούδι στο δίσκο.
8. “Discharge” (4.12)
“Self inflicted crucifixion, Suicidal contradiction, Clusterfucked you load it up, Clusterfucked you self destruct”
Άνετα θα μπορούσε να είναι leftover του “Among the living”, άντε του “State of Euphoria”. Έχει κι ένα punk υπόβαθρο (και δεν νομίζω να μου έρχεται στο μυαλό λόγω του τίτλου του, που είναι και το όνομα ενός από τα πιο θρυλικά punk σχήματα). Κλασικό τελείωμα σε thrash metal δίσκο, πολύ γρήγορο, αλλά –αν με ρωτάτε- επειδή έχει την ατμόσφαιρα του “Among the living”, δύσκολα θα έβρισκε το δρόμο του σ’ έναν τόσο καλό δίσκο. Οπότε, η προτελευταία θέση είναι δική του.
7. “H8 Red” (5.04)
“Think, it Takes a Man to Think, And to Admit His Ignorance, You Can’t Just Look at My Face, You Can’t Judge Me by My Race, We Gotta, Stop, Stop, Stop, Stop”
Πάντα επίκαιρο ένα τραγούδι που μιλά για τον ρατσισμό κι ένα τέτοιο είναι και το “H8 Red”. Ακόμα θυμάμαι, Λύκειο πήγαινα, και προσπαθούσα να βρω πώς διαβάζεται ο τίτλος. Βλέπετε τότε δεν υπήρχαν πολλά παρόμοια παραδείγματα, ούτε οι συντομογραφίες των social media. Πολύ αξιόλογο τραγούδι, στα μάτια (και τα αυτιά μου) όμως, ένα κλικ κάτω από τα υπόλοιπα (μαζί με τα δύο προηγούμενα).
6.“One man stands” (5.38)
“Down with old ideals that could never work in modern times, Free choice, religious freedom, basic rights are on the bottom line, Down with all the icons of the past cold war and détente, The flock no longer fears the wolf, the flock is taking what it wants”
Αυτό που μου έκανε πάντα ιδιαίτερη εντύπωση στο τραγούδι, είναι η πολύ ιδιαίτερη δομή του, με τις πάμπολλες αλλαγές, που όμως είναι τόσο συμβατές μεταξύ τους και το ρεφρέν, το ανεβάζει σίγουρα επίπεδο. Στο κλασικό ύφος που είχαμε αγαπήσει τους ANTHRAX όλα τα προηγούμενα χρόνια, με πολύ «μαχητικούς» στίχους. Όσα χρόνια και να περάσουν, μου φαίνεται ότι δεν μπορώ να διανοηθώ να το ακούσω για κάποιον λόγο χωρίς να υπάρχει πριν από αυτό το “H8 Red” και μετά απ’ αυτό το “Discharge”. Γεροντοπαραξενιές; Ποιος ξέρει;
5. “Blood” (7.13)
“Misery can be so attractive, When making yourself happy is the only alternative, At the expense of someone else’s life, Do it for yourself, damn it, do what’s right!”
Ψάχνοντας να βρω, αν οι ANTHRAX είχαν μέχρι τότε μεγαλύτερο σε διάρκεια τραγούδι, είδα ότι σίγουρα το ξεπερνά το “Who cares wins” και μου ήρθε μία φλασιά, ότι τελικά το “Blood”, θα μπορούσε να είναι και το «αδερφάκι» του, αφού μου το θυμίζει αρκετά. Και γενικότερα το “Who cares wins”, είναι ένα τραγούδι που φαίνεται να «οδήγησε» στο “Persistence of time”. Δεύτερο τραγούδι στο δίσκο, μετά το εφτάλεπτο “Time”, που είναι ακόμα μεγαλύτερο σε διάρκεια. Ήθελε άντερα για ένα γκρουπ που στο ιδίωμά του ήταν πολύ εμπορικό, να τολμήσει να κάνει κάτι τέτοιο και το “Blood” είναι τραγουδάρα.
4. “Intro to reality” (3.24) – “Belly of the beast” (4.47)
“What better way to demoralize, When your own children are your spies, The things you trust are not the same, Trust in grief, trust in death, Trust in hope is trust in pain”
Δύο βασικά πραγματάκια γι’ αυτό το τραγούδι. Πρώτον, είναι αδύνατο να διαχωρίσει κανείς το instrumental “Intro to reality” από το “Belly of the beast”, διότι είναι κυριολεκτικά ενωμένα και δεύτερον, ότι από εδώ και κάτω, κάθε τραγούδι θα μπορούσε να είναι στην κορυφή, αφού μάλλον μου αρέσουν και τα τέσσερα το ίδιο. Καταπληκτικοί στίχοι, εναντίον των τυράννων και των δικτατόρων αυτού του κόσμου, ΑΣΥΛΛΗΠΤΟ μπάσο από τον Frank Bello με το intro της εισαγωγής να έχει έναν από τους αγαπημένους μου ήχους μπάσου ever, τρομερό τελείωμα με τα ντραμς του Benante (λες και πέφτει καπάκι από κατσαρόλα), ένα υπεράψογο τραγούδι. Επειδή το ίδιο το συγκρότημα, ήθελε μία πιο «σκοτεινή» ερμηνεία στα φωνητικά, συστήνονται και οι εκτελέσεις του John Bush στο “The greater of two evils” που από το δίσκο αυτόν, ακούμε το “Belly…”, το “Keep it in the family”, αλλά και το “In my world” στη γιαπωνέζικη έκδοσή του.
3. “Keep it in the family” (7.08)
“Don’t even try to tell me what you think is right, When to you blacks are niggers and jews are kikes, And you expect to be taken seriously, But your actions, they’re more than curiously Juvenile”
Respect που έβαλαν τρίτο σερί εφτάλεπτο τραγούδι σε thrash metal δίσκο (και δεν λέγονταν METALLICA). Respect που τόλμησαν να θίξουν ένα τόσο σοβαρό θέμα όπως ο ρατσισμός με αφορμή τη δολοφονία ενός 16χρονου αφροαμερικάνου, ένα χρόνο πριν και μάλιστα με πολύ σκληρά λόγια. Το “Keep it in the family”, είναι ένα τραγούδι που παιζόταν live πολύ συχνά, αγαπημένο από το γκρουπ και από τον κόσμο. Από τα κομμάτια που δείχνουν ότι δεν χρειάζεται να παίζεις σε υπερηχητικές ταχύτητες για να είναι βαρύς και thrash. Γκέγκε; Άλλωστε το λένε και στους στίχους τους: “You can think with your dick but it can’t shout”…
2.“Time” (6.55)
“Life and death as words they don’t mean shit, It’s what you do with it, And how you live with it”
Πείτε μου την αλήθεια τώρα. Ακούγοντας το χτύπημα του ρολογιού για πρώτη φορά στην εισαγωγή, δεν ψηνόσασταν ότι θα ακούσετε κάτι συγκλονιστικά καλό; Κάθε, μα κάθε φορά που ακούω αυτό το τραγούδι, δεν μπορώ να συγκρατηθώ και να μην τραγουδώ τους στίχους, να κουνάω ρυθμικά το κεφάλι μου ή να κάνω air drumming ή οτιδήποτε άλλο που να φανερώνει ότι το λατρεύω; Αυτό το στακάτο/ρυθμικό κουπλέ, είναι αδύνατον να σε αφήσει αμέτοχο, να μην σε κάνει να θέλεις να σηκωθείς και να τα κάνεις όλα λίμπα. Τελειότης!
1. “In my world” (6.25)
“Face the face of fear, Face the face of death, Laugh when others tear, Hate when others laugh, In my world it’s cold, My defense is like stone, No one gets inside, ’cause, In my world I’m home”
Απλά ένα από τα απόλυτα τραγούδια των ANTHRAX, ένα από τα απόλυτα thrash metal τραγούδια όλων των εποχών, για εμένα. Στα τέλη των 80s, αρχές 90s, οι μεταλλάδες ήταν παρίες, δαχτυλοδεικτούμενοι. Πείτε μου την αλήθεια, τουλάχιστον όσοι ήσαστε περίπου στα χρόνια μου (εκεί λίγο πριν, λίγο μετά τα 50). Πηγαίνοντας στο σχολείο, πόσες φορές τραγουδούσατε από μέσα σας “I’m not afraid, nothing touches me, I’m a walking razorblade”; Συγκλονιστικό έπος, signature tune, τραγούδι καριέρας. Ταχύτητα; Τραχύτητα; Groove; Μία κινούμενη μπουλντόζα προς το μέρος μας. Δεν θα βαρεθώ ποτέ να το ακούω και να το ξανακούω.
ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ:
“Got the time” (2.44)
Για δεύτερο συνεχόμενο δίσκο, αφού έκανε τρομερή επιτυχία η διασκευή στο “Antisocial” των Γάλλων TRUST, οι ANTHRAX αποφάσισαν να κάνουν δικό τους (όχι απλά να διασκευάσουν) το “Got the time” του Joe Jackson, που από ένα ξενέρωτο, νερόβραστο τραγούδι, το μεταμόρφωσαν σ’ έναν speed/thrash ύμνο, που έκανε τη μεγαλύτερη επιτυχία απ’ όλα τα κομμάτια του “Persistence of time”. Αν μη τι άλλο, το γκρουπ γνωρίζει να κάνει διασκευές με ούμπαλα και μάλιστα δίχως να φοβάται να αγγίξει τραγούδια εντελώς μακριά από το δικό του στυλ και να τα «ανθρακοποιήσει». Τεράστια μαγκιά.
Σάκης Φράγκος
