ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Ηigh on infinity” – COUNT RAVEN
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1993
ΕΤΑΙΡΙΑ: Helhound
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Zeb King
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά, Κιθάρα, Πλήκτρα– Dan “Fodde” Fondelius
Μπάσο – Tommy “Wilbur” Eriksson
Τύμπανα – Christer “Renfiled” Pettersson
Σε μια εποχή που το παραδοσιακό Doom προσπαθούσε να βρει τα πατήματά του και το Heavy Metal πάλευε με μια κρίση ταυτότητας, ο Κόμης Κόρακας άπλωνε τις μαύρες φτερούγες του για να κουρνιάξουν οι απανταχού σκοταδόψυχοι όπως θα έλεγε και ο ποιητής Φανφάρας.
Το “High on infinity” είναι το τρίτο κατά σειρά άλμπουμ των COUNT RAVEN και αποτελεί ένα must listen του παραδοσιακού Doom Metal. Παρόλο που βγήκε μια εποχή που το Doom περιπλανιόταν σε πιο ατμοσφαιρικά – γοτθικά μονοπάτια και μπολιαζόταν με τον ακραίο ήχο (βλ. PARADISE LOST, MY DYING BRIDE, ANATHEMA) οι doomsters από τη Σουηδία υιοθετούσαν μια αμερικανική SAINT VITUS προσέγγιση με έντονο το BLACK SABBATH (προφανώς) στοιχείο.
Οι προθέσεις του γίνονται σαφείς ακόμα από το εναρκτήριο, “Jen”, όπου ο ρυθμός είναι αργός, δραματικός και καταστροφικός. Μέσα σε περίπου 70 λεπτά οι COUNT RAVEN ξεδιπλώνουν έναν πορφυρόμαυρο μανδύα όπου πάνω του έχουν ράψει αγνά αργόσυρτα doom έπη όπως το “Children’s holocaust”, “Masters of all evil”, “The coming”, αλλά και πιο γρήγορες συνθέσεις όπως το ομώνυμο “High on infinity” και “Traitor”.
Τα ελάχιστα πλήκτρα δίνουν μια αίσθηση απόκοσμου χωρίς να παίρνουν πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ οι unplugged – obscure στιγμές όπως το “The dance” προσθέτουν σε αυτή την αίσθηση.
Οι COUNT RAVEN δεν έγιναν ποτέ δεύτεροι CANDLEMASS, ούτε πιστεύω το επεδίωξαν, παρόλο που η προσέγγισή τους θυμίζει την καλλιτεχνική πορεία του Leif Edling στα 90s. Δεν θα ακούσεις ιστορίες για αρχαίες χαμένες πόλεις και καταραμένους μάγους αλλά θα διαβάσεις στίχους για κοινωνικά θέματα και συνωμοσιολογικές θεωρίες που αποτελούν έναν ιδιαίτερο προσανατολισμό στο ευρύτατο φάσμα του Doom. Oι επικές στιγμές του συγκροτήματος περιορίζονται σε μουσικούς κιθαριστικούς δρόμους και όχι θεματολογικούς.
Για να εμπεδώσουμε το “High on infinity” πρέπει να το δούμε στο πλαίσιο της εποχής του. Ορισμένοι θα πουν ότι το 1993 λειτούργησε σα μεθαδόνη στο στερητικό σύνδρομο που λεγόταν SABBATH χωρίς Ozzy. Η φωνή του Dan “Fodde” Fondelius φέρνει στο μάγο του Οζ πολύ πριν τις μετέπειτα μόδες και αυτό του δίνει μια μοναδικότητα. Εκτός αυτού η τραχύτητα του και η heavy metal διάθεσή του το έκαναν προσιτό και δεν το πέταξαν στον κάλαθο των βαρετών, χωρίς λόγο αργόσυρτων αχρήστων.
Σε κάθε περίπτωση ο χρόνος έχει δικαιώσει το “High on Infinity” καθώς οι περισσότεροι doomsters φροντίζουν να το περιλαμβάνουν στη συλλογή τους.
Άρης Λάμπος
