Δανία, 1997. Με εντονότατη την επίδραση από τους μεγάλους της Peaceville, ένα νέο τότε συγκρότημα, δίνει στην κυκλοφορία το πρώτο του ολοκληρωμένο άλμπουμ. Το άλμπουμ ονομαζόταν “Paradise belongs to you” και όπως όλα έδειχναν, το μέλλον τους ανήκε. Τρείς κυκλοφορίες το διαδέχτηκαν μέχρι το 2012, με πιο γνωστό ίσως το “Veronika decides to die” του 2006 και τελευταίο το “Saturn in ascension”, το οποίο ήταν μάλλον η πιο αδύναμη στιγμή τους ανάμεσα στις άλλες τρεις αψεγάδιαστες μέχρι τότε κυκλοφορίες τους.
Επηρέασε άραγε το “Saturn in ascension” την παραγωγικότητα των SATURNUS; Το συγκρότημα είδε ότι κάτι ήθελε να αλλάξει, ήθελε να ξεκουραστεί; Άγνωστο, πάντως η παύση που ακολούθησε ήταν τεράστια. Χρειάστηκαν 11 ολόκληρα χρόνια για να επιστρέψουν φέτος στην δισκογραφία, προσφέροντας στον κόσμο του μελωδικού doom / death metal, το ολοκαίνουργιο άλμπουμ τους “The storm within”. Στα συν του άλμπουμ και φυσικά σαν κάτι σημαντικό για το συγκρότημα, η επιστροφή μετά από είκοσι έτη στις τάξεις του, του μπασίστα Brian Pomy Hansen.
Μία καταιγίδα, την φανταζόμαστε συνήθως σαν κάτι επιθετικό, άγριο που έρχεται με μανία και ορμή και στον διάβα της αφήνει σημάδια του περάσματός της. Οι SATURNUS όμως, εδώ ασχολούνται με μία εσωτερική καταιγίδα. Ψυχική. Η οποία δεν έχει την ορμή της φυσικής συνονόματής της, αλλά χτίζεται σταδιακά, σιγά – σιγά. Φουσκώνει, μεγαλώνει, καταλήγει τροχοπέδη για τον εσωτερικό κόσμο αυτού που την κουβαλά. Το πέρασμα της, φυσικά και είναι ισοπεδωτικό, αλλά με διαφορετικούς όρους. Και φυσικά και αυτή αφήνει τα σημάδια της.
Αυτή η εσωτερική καταιγίδα περιγράφεται στις επτά, πολύ μεγάλες, άνω των επτά λεπτών η καθεμία, συνθέσεις του δίσκου. Μία μοναδική ατμόσφαιρα, παιδί των Δανών, οι οποίοι ξέρουν πολύ καλά να παίζουν με αυτά τα εσωτερικά συναισθήματα και με φωνητικά από τον Thomas Akim Grønbæk Jensen να είναι θηριώδη, τρομακτικά και πολύ, βαριά εκεί που χρειάζεται, αλλά ψίθυροι, σχεδόν σαν απαγγελία και μελωδικότατα, εκεί που το σχήμα θέλει να μαλακώσει την ένταση της καταιγίδας του.
Δεν πρόκειται να βρει ο ακροατής γρήγορους ρυθμούς εδώ, το πιο γρήγορο κομμάτι είναι το “The calling” και είναι αρκετά αργό. Εξαιρετική δουλειά στα πλήκτρα θα συναντήσει στο “Even tide”, ενώ πιθανώς το καλύτερο τραγούδι σε ένα πολύ δεμένο συνολικά άλμπουμ, είναι μάλλον το υπέροχο “Chasing ghosts”. Άλλωστε, όλοι δεν κυνηγάμε τα εσωτερικά μας φαντάσματα;
Ένα αντάξιο, ατμοσφαιρικό, πολύ όμορφο come back από τους έξι Δανούς, οι οποίοι επέστρεψαν με δυναμισμό στα πράγματα και θυμίζουν κατά πολύ το παρελθόν τους, αυτό το παρελθόν που η σιωπή τους μας έκανε να μας λείψουν.
8 / 10
Φανούρης Εξηνταβελόνης
