a
Έφτασε λοιπόν η στιγμή, να κάνουμε ένα worst to best στον πρώτο δίσκο των DREAM THEATER χωρίς τον Mike Portnoy. Το γράφω και ακόμα δυσκολεύομαι να το πιστέψω. 13 χρόνια χωρίς τον εμβληματικό ντράμερ τους και 12 μετά από το “A dramatic turn of events”, τα τραγούδια του οποίου καλούμαι (για την ακρίβεια προκάλεσα τον εαυτό μου), να βάλω σε αξιολογική σειρά.
Θα μπορούσα να γράψω μερικές χιλιάδες λέξεις ακόμα για την εισαγωγή του δίσκου, το έχω κάνει ήδη όμως στην επέτειο των δέκα ετών του, αλλά και όταν κυκλοφόρησε με παρουσιάσεις και συνεντεύξεις των μουσικών. Ακόμα και σήμερα, είναι ένας από τους δίσκους των Αμερικάνων progsters, που βάζω πολύ τακτικά να ακούσω οδηγώντας και αυτό σημαίνει πάρα πολλά για το πόσο το αγαπώ. Ας μην μακρηγορούμε άλλο όμως, γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος της στείρας επανάληψης…
The “A dramatic turn of events” countdown:
- “Far from heaven” (3.56)
Το σημείο που μου αρέσει πολύ στις μπαλάντες των DREAM THEATER είναι η φωνή του LaBrie, που δείχνει σε τέτοιου είδους κομμάτια ότι είναι στο στοιχείο του. Δεν είναι τυχαίο ότι στο συγκεκριμένο τραγούδι, ο Καναδός frontman, είχε πολλές ιδέες για το χτίσιμό του, άσχετα αν τον βασικό λόγο, όπως πάντα, είχαν οι Petrucci / Rudess. Δεν κόβω τις φλέβες μου. Άλλωστε είναι τέσσερα λεπτά από τα 77 συνολικά, του δίσκου, που έχει πολλά και πολύ πιο ενδιαφέροντα… Ο λόγος που μπήκε εκεί, είναι ότι προηγούνται στο tracklisting δύο υπερδεκάλεπτα τραγούδια, με άπειρες νότες και ο ακροατής πρέπει να πάρει μία ανάσα.
- “Beneath the surface” (5.26)
Αυτή είναι πιο ξεκάθαρη μπαλάντα, πιο ολοκληρωμένο τραγούδι από το “Far from heaven”, αλλά δεν είναι αρκετό από μόνο του να του χαρίσει έστω και μία παραπάνω θέση. Για το συγκεκριμένο τραγούδι, πάντως, δίνω έναν πόντο παραπάνω στον John Petrucci. Όχι γιατί παίζει τίποτα τρελά θέματα, ως συνήθως, αλλά επειδή μετά την αποχώρηση του Portnoy, πήρε τα πράγματα πάνω του σε μεγάλο βαθμό και αποφάσισε να αλλάξει κάποιες καταστάσεις που είχαν παγιωθεί. Όπως, το ότι όλοι οι δίσκοι, έπρεπε να τελειώνουν μ’ ένα τραγούδι που διαρκεί 425 λεπτά, με πολλές και μεγάλες διακυμάνσεις κατά τη διάρκειά του. Θα μπορούσε να τελειώσει με το “Breaking all illusions”, αλλά ήθελε να δείξει ότι μερικές «αρτηριοσκληρώσεις» ανήκουν στο παρελθόν.
- “Build me up, break me down” (6.59)
Αυτό το πράγμα, όμως, που το δεύτερο τραγούδι των δίσκων τους, έπρεπε να είναι το πιο «εμπορικό», δεν μπόρεσαν να το ξεπεράσουν αμέσως… Σχεδόν πάντα ήταν ό,τι πιο παράταιρο στο ύφος τους, πιο κοντά στο αμερικάνικο κοινό. Στο “Images and words”, νόμιζαν ότι οι μπαλάντες θα τους έφερναν επιτυχία, μετά άλλαξε. Ακόμα και το ντεμπούτο τους, είχε το “Status seeker”, που ήταν εντελώς διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Άλλη μία απορία που μου είχε δημιουργηθεί, ήταν για ποιον λόγο, για πολλά από αυτά τα τραγούδια που τα έβαζαν στο δίσκο για πιο «εμπορικά» (και βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά, διότι ΚΑΝΕΝΑ και ΠΟΤΕ, δεν είχε την οποιαδήποτε εμπορική επιτυχία, ενώ συστηματικά απέφευγαν να τα παίζουν και στις συναυλίες τους), σχεδόν ποτέ δεν γυρίστηκαν σχετικά video clip (αυτό έγινε lyric video). Το “Build me up, break me down”, έχει πολύ συμπαθητικό ρεφρέν, κάποια LINKIN PARK στοιχεία, είναι αρκετά πάνω από τη βάση, αλλά come on, δεν είναι αυτό που ζητά ένας fan των DT από το αγαπημένο του σχήμα…
- “On the backs of angels” (8.42)
Από τα τραγούδια που θυμάμαι που ήμουν ακριβώς και τι έκανα όταν το πρωτοάκουσα. Όχι επειδή είναι από τα αγαπημένα μου όλων των εποχών (λέτε να το έβαζα στο #6 του countdown;) αλλά επειδή είχα τρελαθεί από την αγωνία μου να ακούσω το πρώτο τραγούδι των DREAM THEATER χωρίς τον Portnoy. Βλέπετε, είχε βγει κι αυτό το documentary με τις audition των ντράμερ, ένα θέμα που το είχε χειριστεί Α-Ψ-Ο-Γ-Α το συγκρότημα και η αγωνία είχε αυξηθεί στο κατακόρυφο. Βγήκε, λοιπόν, το video clip και ήταν αυτό ακριβώς που περιμέναμε, όλοι εμείς που έχουμε αποδομήσει τη δισκογραφία και κάθε κίνηση, κάθε μέλους του σχήματος. Ένα πολύ safe τραγούδι, με μεγάλη διάρκεια, με τον Mangini να ντύνεται Portnoy κι ένα statement ότι οι DREAM THEATER είναι ξανά εδώ, όπως τους αγαπήσαμε.
- “This is the life” (6.57)
Μεγάλη αγάπη το “This is the life”. Μπορεί οι DREAM THEATER να είναι ένα συγκρότημα που φημίζεται για την τεχνική του και τις πολλές νότες που παίζουν, όταν θέλουν όμως οι σατανάδες να βάλουν μελωδίες, το κάνουν με μαγικό τρόπο. Να πω για τη βασική μελωδία ή για το απίστευτο κιθαριστικό σόλο; Για τις φωνητικές μελωδίες ή για τα πλήκτρα και τους ήχους του Rudess; Το λατρεύω αυτό το τραγούδι και πολλές φορές συνοδεύει κλείσιμο μαγαζιών στα διάφορα dj set που κάνω. Για την ιστορία, ο τίτλος προήλθε όταν κάποια στιγμή ο Petrucci ήταν στο αυτοκίνητο με την μητέρα του, της είχε βάλει το τραγούδι να παίζει και σ’ ένα φανάρι, είχε μπροστά του ένα αυτοκίνητο που είχε ένα αυτοκόλλητο, το οποίο έγραφε στα ισπανικά “This is the life”. Σε συνδυασμό και με το γεγονός ότι περίμενε παιδί η αδερφή του, βρήκε τον τίτλο. (Μη μου πείτε ότι δεν σας χρωστούσα μία καμένη ιστορία πίσω από τραγούδι, έστω και σύντομη).
- “Outcry” (11.24)
NAI! Αυτά περιμένουμε από τους DREAM THEATER. Τραγούδια πάνω από δέκα λεπτά διάρκεια, με μπόλικα instrumental σημεία και τα κλασικά “rally” ανάμεσα στα πλήκτρα και την κιθάρα. Αν λάβει, δε, κανείς υπόψη ότι το μπάσο είναι πιο ψηλά στη μίξη και παίζει, για πρώτη φορά, ουσιαστικό ρόλο στο πώς ακούει κανείς τα τραγούδια του συγκροτήματος, καταλαβαίνετε ότι εγώ έπαθα φρενίτιδα. Το “Outcry”, θα μπορούσε να ανήκει και στο ρεπερτόριο των LIQUID TENSION EXPERIMENT, αφού παρά το γεγονός ότι έχει εξαιρετικό ρεφρέν, τα instrumental σημεία του είναι πολλαπλάσια, χαροποιώντας τους old school οπαδούς τους.
- “Bridges in the sky” (11.01)
Ώρες ώρες, ακούω τον John Petrucci και αναρωτιέμαι. Υπάρχουν πολλοί κιθαρίστες που παίζοντας με εξάχορδη κιθάρα να μπορούν να παράγουν τόσο βαρύ ήχο. Το “Bridges in the sky” (που ήταν να ονομαστεί “The shaman’s trance”, άλλη μία άχρηστη πληροφορία, από τις πολλές που έχω στη φαρέτρα μου), θα έλεγα ότι είναι μία εισαγωγή στη riffολογία. Πως μπορείς να γράψεις riff που να κάνεις τους υπόλοιπους να τα παρατήσουν. Και τα τέσσερα υπερδεκάλεπτα τραγούδια του “A dramatic turn of events”, είναι εξαιρετικά, και όσο διαφορετικά είναι μεταξύ τους, τόσο μοιάζουν. Φανταστικά ρεφρέν, απρόβλεπτες γέφυρες και instrumental σημεία σεμιναριακά, σε σημείο εξωφρενικό. Για να ξεχωρίσω το τραγούδι αυτό, λέω ότι είναι αυτό με τον μουεζίνη στην εισαγωγή…
- “Lost not forgotten” (10.11)
Σχεδόν ισάξια τραγούδια στην κορυφή. Το “Lost not forgotten”, έχει μία όσο-πιο-κλασική-DREAM THEATER-εισαγωγή πάει, με τα παρανοϊκά πλήκτρα να κλέβουν την παράσταση. Για το συγκεκριμένο τραγούδι, ο Jordan Rudess μου είχε πει, ότι όταν του το παρουσίασε ο Petrucci, είχε ανησυχήσει, διότι το θεώρησε πάρα πολύ δύσκολο και τους πήρε αρκετό καιρό να το συνθέσουν και να μάθουν να το παίζουν (κανένα δεκάλεπτο-τέταρτο προφανώς!!!). Είναι τρομερό το γεγονός, ότι παρότι το ρεφρέν είναι κολλητικό, το υπόλοιπο τραγούδι δεν υπακούει σε καμία νόρμα, κάτι που το κάνει εντελώς ξεχωριστό. Όπως λέει και ο Rudess, “too many notes”…
- “Breaking all illusions” (12.25)
Θα πω βαρυσήμαντη κουβέντα. Αν μου ζητούσε κανείς να του φτιάξω ένα μονό best-of CD των DREAM THEATER, τούτο εδώ θα έβρισκε σίγουρα θέση μέσα του!!! Καταλαβαίνετε πόσο πολύ το αγαπώ. Rollercoaster συναισθημάτων, bluesy και jazz στοιχεία, από νότες…άστα να πάνε, από μελωδίες δε… Δεν γίνεται να μην αρχίζει να φωνάζεις σαν χαζός “Living the moment, breathing a new beginning” και παράλληλα να μην τραγουδάς ΚΑΙ την μελωδία της κιθάρας. Θα το χαρακτήριζα ως το πιο “RUSH” τραγούδι του άλμπουμ και από τα πιο “RUSH” της καριέρας τους, αφού η instrumental τρέλα, αγγίζει τα όρια του “La Villa Strangiato”. Απρόβλεπτο, αντισυμβατικό, έχει όλα τα εχέγγυα για να μπει στο πάνθεον των κορυφαίων συνθέσεων, του κορυφαίου γκρουπ…
Σάκης Φράγκος
Σάκης Φράγκος
Δεν έχω δει πουθενά αναφορά στο γεγονός ότι τα τραγούδια ως δομές μοιάζουν υπερβολικά με αυτά του Images and Words. Θα τολμούσα να πω ότι όταν έγραφαν αυτό το δίσκο, έφτιαχναν το Images and Words, 2010 edition. Όμως προσοχή! Μόνο τις δομές κοπιάρισαν γιατί οι μελωδίες είναι προφανώς εντελώς διαφορετικές. Και ΑΥΤΟ είναι το μεγαλείο αυτής της μπάντας! Όχι να γράφει τραγούδια με την ίδια μελωδία, αλλά να μπορεί να στήνει έπη, που το εξασκημένο αυτί του φανατικού οπαδού τους θα το φέρει δίπλα δίπλα με τα αριστουργήματα του Images, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα πει κανείς “είναι ίδια…”
Το Οutcry έχει εμφανώς τη δομή του Metropolis, το Breaking all illusions είναι το νέο Learning to live και πάει λέγοντας.
Τούτου δοθέντος, δεν ξεπερνιούνται εύκολα οι κορυφές του παρελθόντος, όμως το Breaking All Illusions νομίζω κατάφερε το αδύνατο, να είναι μισό βηματάκι καλύτερο από τον πρόγονό του! Και όταν ο πρόγονος είναι το Learning to Live αυτό είναι ένα αδιανόητο επίτευγμα!
Γενικά ο δίσκος είναι ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ, ένας από τους καλύτερους στη δισκογραφία του συγκροτήματος. Τα σχόλια περί ομοιότητας που αναρτώ είναι για τους geek fans που ξεκοκκαλίζουν αχρείαστες λεπτομέρειες. Και εννοείται ότι το ίδιο σχόλιο μπορεί να γίνει για όλες τις μπάντες και όλα τα τραγούδια. Δεν υπάρχει παρθενογένεση. Εδώ όμως το εννοώ ως έπαινο. Ως τον καλύτερο τρόπο να τιμήσεις το masterpiece των 90’s, χωρίς να το κοπιάρεις (μελωδιακά) αλλά θυμίζοντάς το με κάθε άλλο τρόπο, ενώ κάνεις κάτι εντελώς νέο!
Μόνο οι Dream Theater θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό και εμείς ευτυχείς να απολαμβάνουμε το αποτέλεσμα.
Ευχαριστούμε για το αφιέρωμα, σας αφήνω γιατί θυμήθηκα ότι έχω να ακούσω κάτι 😉