Με το προηγούμενο άλμπουμ να έχει ηχογραφηθεί απόλυτα από τον Jon Oliva, αλλά ταυτόχρονα να απουσιάζει το όνομά του από τις τάξεις του συγκροτήματος, δεν μπορούσε παρά να απορεί ο κόσμος, για το μέλλον των SAVATAGE. Σε μια εποχή που δεν υπήρχε το διαδίκτυο, κανένας δεν μπορούσε να μαντέψει τι θα γινόταν.
Η αγωνία δεν διήρκησε πολύ, αφού μόλις 14 μήνες μετά το “Handful of rain”, ήρθε ένα πολυσυζητημένο άλμπουμ, το οποίο έχω χαρακτηρίσει και ως το demo των TRANS-SIBERIAN ORCHESTRA. Το “Dead winter dead”, είναι ατμοσφαιρικό, συναισθηματικό, αλλά πρέπει να παραδεχτούμε, πως του λείπει το τσαγανό. Όπως ξανακάναμε, έτσι κι εδώ θα συμπτύξουμε κάποιες εισαγωγές, μαζί με τα τραγούδια, αφού θα ήταν άδικο να τις απομονώσουμε.
The “Dead winter dead” countdown:
- “I am” (04:32)
Μπορεί η επιστροφή του τεράστιου Jon Oliva στο μικρόφωνο, να ήταν παραπάνω από ευπρόσδεκτη, αλλά δεν αποτελεί και συγχωροχάρτι. Το “I am” είναι υποτονικό, και ακούγεται ανολοκλήρωτο. Ίσως να το αδικούμε κρίνοντάς το αυτόνομα, αφού σίγουρα δίνει το στίγμα της ιστορίας, αλλά νομίζω ότι δεν του αξίζει υψηλότερη θέση.
- “Doesn’t matter anyway” (03:47)
Όσο κι αν επιζητούσαν οι φίλοι των SAVATAGE την επιστροφή του Jon Oliva και μαζί μια πιο σκληρή προσέγγιση, πιστεύω πως όλοι θα περίμεναν κάτι σαφώς ανώτερο από αυτό. Είναι κρίμα. Μια σύνθεση που θα ταίριαζε περισσότερο στους DOCTOR BUTCHER, παρά στους SAVATAGE.
- “Mozart and madness” (05:01)
Παρά το ότι πρόκειται για instrumental, παρά το ότι δανείζεται τόσο από τον Μότσαρτ, όσο κι από τον Μπετόβεν, ακόμα και παρότι δεν φτάνει το μεγαλείο του “Prelude to madness”, από το “Hall of the mountain king”, η σύνθεση αυτή είναι υπέροχη και σίγουρα δίνει μια πρόγευση για τους TSO με το υπέροχο και τόσο μελαγχολικό τσέλο.
- “Memory / Dead winter dead” (01:18 / 04:18)
Ομώνυμο, που θεωρείται κλασικό, αλλά και κάπως πεζό, κάπως άνευρο και προβλέψιμο. Γενικά, οι πιο σκληρές στιγμές του δίσκου, καταλήγουν να γίνονται πιο προβλέψιμες και λιγότερο ουσιαστικές από τις υπόλοιπες. Από το σόλο του τραγουδιού, μετά το δεύτερο λεπτό, αρχίζει να γίνεται πιο ενδιαφέρον και σίγουρα από την στιγμή που οι κιθάρες πρωταγωνιστούν στα δύο τελευταία λεπτά, το συνολικό αποτέλεσμα τους δικαιώνει.
- “This isn’t what we meant” (04:12)
Μια υπέροχη μπαλάντα, από αυτές που αποτελούν το σήμα κατατεθέν των SAVATAGE. Υποδεέστερη άλλων, αφού το συγκρότημα μας έχει δώσει αρκετές τέτοιες. Ανατριχιάζω κάθε φορά που μπαίνει η γέφυρα, όμως υπάρχουν καλύτερα τραγούδια μέσα στον δίσκο. Επειδή ο στόχος είναι να αποδώσουν συναίσθημα, τραγούδια σαν κι αυτό καταλυτικά. Στιχουργικά αποτυπώνει το πόσο οι θρησκείες ενώνουν αλλά και χωρίζουν τον κόσμο μας (δάκρυα).
- “Christmas eve (Sarajevo 12/24)” (03:24)
Αυτό το μουσικό κομμάτι, που εσωκλείει σε μεγάλο του μέρος το παραδοσιακό “Carol of the bells”, αποτελεί βασικό σημείο της ιστορίας που περιγράφεται στο άλμπουμ, είναι ταυτόχρονα τόσο ξεχωριστό για την ζεστασιά του, αλλά ταυτόχρονα και απόλυτα καταλυτικό για το μέλλον των SAVATAGE, αν και σίγουρα δεν το γνώριζαν τότε. Το “Christmas eve…” έτσι έγινε το πιο χαρακτηριστικό instrumental κομμάτι του συγκροτήματος.
- “Starlight” (05:38)
Όταν η ιστορία ορίζει την σειρά των τραγουδιών, τότε δεν έχουμε πάντα τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου, στην αρχή του. Το “Starlight” μου άρεσε από το πρώτο άκουσμα, αφού ενσωματώνει πολλά από τα στοιχεία της εποχής-Stevens. Η μαγεία της φωνής του Zachary, με τις υπέροχες μελωδίες και την πιο κλασική δομή του, κάνει αυτό το τραγούδι ένα από τα highlights του δίσκου. Η ορχήστρα (δλδ. τα πλήκτρα του Bob Kinkel), που για πρώτη φορά παίζει τόσο έντονο ρόλο, δίνει μια κινηματογραφική διάσταση στο αργόσυρτο κομμάτι, με το πετυχημένο παίξιμο του Jeff Plate στα τύμπανα και τα φανταστικά σόλο στο κλείσιμο από Caffery και Pitrelli.
- “Not what you see” (05:02)
Κλασικά, στο κλείσιμο κάθε άλμπουμ, οι SAVATAGE έχουν μια τέτοια σύνθεση, που σε κυριεύει. Μια power ballad, με κάθε χαρακτηριστικό του συγκροτήματος. Από τα πλήκτρα, τα πολυφωνικά μέρη, το πανέμορφο σόλο, αλλά και το συναισθηματικό ρεφρέν, το “Not what you see”, ολοκληρώνει το άλμπουμ και σε αφήνει με την όρεξη να το ξαναβάλεις από την αρχή. Μπορεί οι προκάτοχοί του να ήταν πιο ξεχωριστοί (“Alone you breathe”, “Sleep”, “Believe”), αλλά και το “Not what you see” ακουμπάει την αίγλη τους. Από τα πιο πετυχημένα πολυφωνικά τους μέρη, με πολύ πάθος.
- “Overture / Sarajevo / This is the time (1990)” (01:50 / 02:31 / 05:40)
Η μαγεία του άλμπουμ, βρίσκεται στην ατμόσφαιρα που καταφέρνει να δημιουργήσει το συγκρότημα. Ταυτόχρονα όμως, η υποχρέωση που υπάρχει στο να διηγηθούν μια ιστορία, τους οδηγεί στο να καταναλώνουν χρόνο του άλμπουμ στην δημιουργία αυτής της ατμόσφαιρας. Οπότε για κάποιους είναι ανούσιο. Όταν αποφασίζουν όμως να επικεντρωθούν στα τραγούδια, γράφουν ομορφιές όπως το “This is the time (1990)”. Ο τρόπος με τον οποίο χρωματίζει την φωνή του ο Zachary Stevens και παρουσιάζει τόσο παραστατικά τον κάθε στίχο, μεταμορφώνει ένα όμορφο τραγούδι, σε κάτι ιδιαίτερο.
“we placed our years in the hourglass, they were never unearned
And we seemed destined to watch them pass, it was never our turn”
Από τα τραγούδια που σου καρφώνονται στο μυαλό και σιγοτραγουδάς για μέρες.
1. “One child” (05:14)
Αν υπάρχει ένα τραγούδι, το οποίο αντιπροσωπεύει επάξια ολόκληρο το “Dead winter dead”, τότε αυτό είναι το “One child”. Η αίσθηση του πολέμου, ο πόνος της μοναξιάς, η συγκυρία ενός εμφυλίου, αλλά και η ελπίδα για την αγάπη, γίνονται στίχοι, που αποδίδονται με πάθος. Μουσικά, υπάρχει το πιάνο του Oliva, η συγκινητική ερμηνεία του Stevens, τα υπέροχα σόλο και δισολίες των Caffery / Pitrelli και τέλος τα πολυφωνικά μέρη, που αποτελούν σφραγίδα του Paul O’Neill, συνθέτουν ένα από τα πιο προσωπικά αγαπημένα μου τραγούδια των SAVATAGE.
Αυτός έμελλε να είναι ο τελευταίος δίσκος των SAVATAGE, πριν η προτεραιότητα μεταφερθεί στους TSO. Για μένα προσωπικά, έχει μεγάλη συναισθηματική αξία, αφού είχα την ευκαιρία να μιλήσω με τους συντελεστές, πριν ακόμα κυκλοφορήσει… αλλά αυτή η ιστορία, μπορεί να περιμένει.
Γιώργος “The one child” Κουκουλάκης
