Ανήμερα της εθνικής επετείου, το καθήκον μας έστειλε στο Fuzz club, στη περιοχή του Ταύρου. Ο λόγος; Η εξαίρετη σύμπραξη των Γερμανών THE OCEAN και Αμερικανών THIS WILL DESTROY YOU σε μια περιοδεία που ξεκίνησε αρχές του μήνα και τελείωνε στην χώρα μας εκείνη την ημέρα. Σαν όνειρο φαίνεται θα έλεγε κανείς για τους post metal οπαδούς εκεί έξω, οι οποίοι έδωσαν σύσσωμοι το παρόν, σε μια ακόμα χρονιά με υπερπληθυσμό σε συναυλίες κάθε μήνα που μαζεύουν γερό κοινό (οι EPICA προ διημέρου, οι BLIND GUARDIAN προ δύο εβδομάδων περίπου), χώρια που την ίδια μέρα, είχαμε δύο ακόμα ισχυρά τοπικά live, που ξεκάθαρα θα τραβούσαν και εκεί κόσμο. Ας εστιάσουμε στο τι έγινε από την ώρα που φτάσαμε εκεί. Καταρχάς, φτάνοντας και παρκάροντας, είδα μπόλικο λαό, που με έκανε ανέκαθεν αισιόδοξο για την έκβαση του live.
Στις 21:15 με το ρολόι, ανεβαίνουν στο σανίδι οι THIS WILL DESTROY YOU. Παρθενική μου φορά που τους βλέπω τους κυρίους από το Texas. Σας είχε ζεστάνει με το τρόπο του το αφεντικό στο σχετικό αφιέρωμα. Χρόνια στο κουρμπέτι, άσχετα αν εγώ εσχάτως τους πήρα χαμπάρι. Με set ακριβοδίκαια μοιρασμένο στην πορεία 15+ ετών και full-length που έχουν βγάλει, άρχισαν σιγά σιγά να ζεσταίνουν το κοινό που είχε γεμίσει πολύ όμορφα από νωρίς το Fuzz για να τους τιμήσει. Λογικό επόμενο, μια και οι THE OCEAN πριν ένα χρόνο, εδώ ήταν πάλι. Τα ελάχιστα πιο επιθετικά ξεσπάσματα εξυπηρετούσαν ως διαλείμματα μεταξύ των πιο απαλών, σχεδόν soundtrack μοτίβων που ακολουθεί το συγκρότημα, με πιο ambient ηχοτόπια να δημιουργούν μια ατμόσφαιρα διαφορετική από οτιδήποτε έχει συνηθίσει ο γράφων τουλάχιστον.
Δεδομένου κιόλας, ότι τέτοια μουσική, δεν είναι αυτό που λέμε, συναυλιακή κατεξοχήν, ήταν πολύ μεγάλο και πολύ σοβαρό στοίχημα το αν θα καταφέρει ένα τέτοιο συγκρότημα να αποδώσει πλήρως τη φύση της επί σκηνής. Προσωπικά, αν κρίνω κιόλας κι από τις αντιδράσεις του κόσμου, που γίνονταν και εντονότερες όσο περνούσε η ώρα, το κέρδισαν αυτό το στοίχημα. Και όλα αυτά, όντες αμιγώς instrumental μπάντα και μη λέγοντας κουβέντα. Ή μάλλον, σχεδόν μη λέγοντας κουβέντα, μια και ο κιθαρίστας μας ευχαρίστησε για τη παρουσία μας καθώς και τους THE OCEAN για την περιοδεία που ολοκληρωνόταν στη χώρα μας. Ζήτησαν μέχρι και συγγνώμη που δεν θα μπορέσουν να μείνουν μετά το set τους γιατί είχαν να προλάβουν τη πτήση τους, υποσχόμενοι ότι θα γυρίσουν σύντομα με νέο δίσκο σε καναδύο χρόνια από τώρα.
Σημειώνεται πως ο ήχος ήταν με το μέρος τους, διευκολύνοντας το τι λάμβανε χώρα στο σανίδι. Το φινάλε ήταν ακραίο με τον έτερο κιθαρίστα να ξεβιδώνεται και ρίχνει τη κιθάρα κάτω, να τη ξεχαρβαλώνει, σαν ξέσπασμα από όλη την ενέργεια επί σκηνής. Πολύ όμορφη εικόνα των THE OCEAN να βγαίνουν και να τους χαιρετούν εγκάρδια με αγκαλιές κλπ. Δείγμα μιας καλής περιοδείας και σχέσης μεταξύ των μπαντών εν γένει. Προσωπικά, θα ήθελα πολύ να τους ξαναδώ και headliners (γιατί όχι και στον ίδιο χώρο – το κόσμο τον έχουν θεωρώ).
Στις 22:50, οι Βερολινέζοι THE OCEAN, ανέβηκαν στο σανίδι, τιμώντας με τρία διαδοχικά κομμάτια (“Preboreal”, “Boreal”, “Sea of reeds”) το τελευταίο τους πόνημα “Holocene”, το τελευταίο με τον πληκτρά Peter Voigtmann, ο οποίος ειρωνικά είναι κατεξοχήν παράγοντας της ηχητικής κατεύθυνσης του δίσκου εν συγκρίσει με το πρόσφατο παρελθόν της μπάντας. Ένας δίσκος με σαφώς περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία από το προκάτοχο του, φέρνοντας κατά νου τους MASSIVE ATTACK αλλά και τους ύστερους LEPROUS σε σημεία (άλλωστε, πάντα είχαν τη progressive αύρα οι κύριοι). Συναυλιακά, λειτούργησε πολύ όμορφα, ειδικά δίπλα σε παλαιότερο υλικό. Η δε μπάντα, άκρως ενεργητική, επί σκηνής, με το κεφάλι να πηγαίνει κατά το δοκούν πάνω κάτω.
Μέχρι και crowdsurf του τραγουδιστή Loïc Rossetti είχε το πρόγραμμα (πέρασε το μισό live στα χέρια του κοινού νομίζω!), που συνέχισε να τραγουδάει στα χέρια του κόσμου για λίγο, προτού επιστρέψει στο σανίδι. Οι THE OCEAN ήταν η δεύτερη φορά που τους έβλεπα, οπότε ήξερα να περιμένω τέτοια εκρηκτική απόδοση, ακόμα κι αν είναι στο τέλος της περιοδείας που θα περίμενε κανείς να βγει δεδομένα και νομοτελειακά συσσωρευμένη κούραση. Οι τύποι δεν χαμπάριασαν όμως από τίποτα, ο Rossetti ανέβηκε μέχρι και στον εξώστη, χαιρέτησε έναν νεαρότατο οπαδό της μπάντας που ήταν εκεί με τον πατέρα του, σε μια από τις πιο όμορφες στιγμές της βραδιάς, προτού, οποία έκπληξη, ξαναβουτήξει στο κοινό! Ο David Ahfeldt επιχείρησε να βουτήξει επίσης, ψάχνοντας μετά το monitor του στο κοινό…καλά πήγε και αυτό!
To “Holocene” τιμήθηκε με άλλα δύο κομμάτια (“Subboreal”, “Atlantic”), δείχνοντας πόσο πιστεύουν σε αυτό. Πολλή αγάπη εισέπραξαν το “Phanerozoic I: palaeozoic” (“Permian: the great dying”, “Cambrian II: eternal recurrence” – το τελευταίο, ήταν το δεύτερο encore, με τη μπάντα να το παίζει κατόπιν θερμότατης ανταπόκρισης του κόσμου, παρόλο που είχε πει, ότι σε αυτή τη περιοδεία δεν θα γίνει encore!) και “Phanerozoic II: mesozoic | cenozoic” (“Miocene | pliocene”, “Pleistocene”, “Jurassic | cretaceous” – τα δύο τελευταία, ήταν το πρώτο encore), με το λοιπό σετ να είναι το “Statherian” από το “Precambrian” και το “Abyssopelagic I: boundless vasts” από το “Pelagial” που έκλεισε τη “κανονική διάρκεια” της εμφάνισης, πριν τα δύο encore.
Όμορφων στιγμών συνέχεια, όπου ανέβασαν τα μέλη του road crew στο σανίδι για να τους ευχαριστήσουν θερμά και εμάς μαζί για τη παρουσία μας στο χώρο εκείνη τη μέρα. Εμείς ευχαριστούμε, για την όμορφη και γεμάτη βραδιά. Και εις άλλα, με υγεία!
Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες: Νίκος Δρακόπουλος (Rockway.gr)
