ATHENS EXTREME FESTIVAL (Temple, 15-17/12/2023)

Άντε τώρα να μαζέψεις τα κομμάτια σου. Άντε να βάλεις σε λέξεις τι στο διάολο βίωσες, πόσα πολλά ένιωσες σε ένα τριήμερο γιορτή του ευρύτερου ακραίου ήχου της σκηνής. 15 μπάντες, 15 ώρες μουσικής, από παλιό μα κυρίως νέο αίμα. Κάτι που δίνει σαφέστατα πάμπολλες ελπίδες, για το αύριο τόσο του ακραίου ήχου στη χώρα μας, όσο και του εγχώριου metal ήχου εν γένει. Να σημειωθεί πως με εξαίρεση μια ελάχιστη απόκλιση της τάξεως των 15 λεπτών τη τελευταία μέρα και από ένα πεντάλεπτο χοντρικά τις προηγούμενες, το πρόγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα σε υποδειγματικό βαθμό. Έχοντας δει προσπάθειες στο παρελθόν, έχουν δει τα ματάκια μου πράγματα και είναι πολύ μεγάλη η βελτίωση στο τομέα της τήρησης του χρονοδιαγράμματος στα μετά – Covid χρόνια. Πάμε να τα δούμε ένα – ένα:

ΜΕΡΑ ΠΡΩΤΗ – 15/12

Στη σκηνή ανεβαίνουν οι BONEYARD, ιδανικό ζέσταμα και λυσσασμένο μπάσιμο. Χύμα αλλά και δεμένοι συνάμα, τρομακτικά βελτιωμένοι από πλευράς δεσίματος επί σκηνής από τη τελευταία φορά που τους είδα. Ρόλο παίζει και το παιδί – θαύμα του festival Βαγγέλης Δεληγιώργης που έπαιξε τρία σετ σε τρεις μέρες (εδώ τύμπανα). Το MIDNIGHT ύφος που προσεγγίζουν, τους πάει ακόμα περισσότερο από το προηγούμενο πιο πρώιμο MOTORHEAD-meets-VENOM ύφος και το οποίο συμπληρώνεται από πινελιές που φέρνουν κατά νου τους NIFELHEIM, GEHENNAH (που τιμήθηκαν με διασκευές στα “Possessed by evil” και “Decibel rebel” αντίστοιχα). Το σετ τελείωσε εμφατικά με το ήδη αγαπητό “Taking over”, δείχνοντας μια μπάντα που πρέπει να αξιοποιήσει τη δυναμική της δισκογραφικά, τώρα που καίει! Τα καλύτερα εκ μέρους μου!

Συνέχεια με τους LEATHERHEAD από τη Λάρισα. Ατόφιο heavy/speed που παίρνει κεφάλια. Kυριολεκτικά, μια και ο (φοβερός) frontman βγήκε με tomahawk στη σκηνή, τιμώντας έτσι τόσο το “Tomahawk” single, όσο και υλικό που ετοιμάζουν για μελλοντική κυκλοφορία (“Equinox”, “Dressed to kill”, “Vampire’s kiss”, “Into the werewolf’s lair”, “When death is near”). Οι παίκτες πεπειραμένοι και δεμένοι, δεν άργησαν να κερδίσουν το κοινό, παρότι είχαν το δύσκολο έργο να εκπροσωπήσουν, μαζί με τους CONVIXION, τον παραδοσιακό ήχο σε μια αμιγώς ακραία διοργάνωση. Ωστόσο, η ενέργεια, ο τσαμπουκάς επί σκηνής και ένας ήχος που ήταν με το μέρος τους (όπως και όλων των μπαντών) και η εν γένει διάθεση της μουσικής τους, φρόντισαν να κερδηθούν και οι πιο “κάφροι” ούτως ειπείν. Πάντα τέτοια!

Παραμένουμε στην τιμημένη επαρχία: RIFFOBIA κυρίες και κύριοι. Thrash του σκοτωμού, φτιαγμένο για να ανοίγει κύκλους, όπως και έκανε, μια υπέροχη μίξη SLAYER-SODOM με ολίγη από EXODUS και SEPULTURA (σαν κερασάκι παίχτηκε διασκευή στο “Inner self” όπου έγινε πανικός!). Οι κύριοι τίμησαν κάτι παραπάνω από το μισό τελευταίο, ομώνυμο τους άλμπουμ (“God of hate”, “Herald of pain”, “Consume – obey”, “Soul collector”, “No turning back”, “Welcome to hell”), συν τρία κομμάτια από το προηγούμενο τους πόνημα “Death from above” (“Endless agony”, “Death from above”, “Pestilence” – στο τελευταίο, έγινε και μια αναφορά στην ανακοίνωση των PESTILENCE για το Release), ζεσταίνοντας για τα καλά το Temple που φάνηκε να έχει οικειότητα με το υλικό τους και διέλυσε τα πάντα! Αυτά θέλουμε να βλέπουμε, όπως και πιο συχνή δισκογραφική παρουσία από τους φίλους Τρικαλινούς!

Προχωράμε, μετακινούμαστε βόρεια, στη συμπρωτεύουσα, την ερωτική Θεσσαλονίκη! Από εκεί μας έρχονται οι καταστροφείς HEAD CLEANER, οι οποίοι βγαίνοντας στο σανίδι, ξεκίνησαν, εστιάζοντας στο τελευταίο καταστροφικό “The extreme sound of truth” (“Cold machines”, “System of perversity”, “For tomorrow’s lesson” “Among the living dead”, “Not like all of you” – το τελευταίο, αφιερωμένο στον συγχωρεμένο drummer Γιώργο Τόλιο από ΤΡΥΠΕΣ), που είχε τη μερίδα του λέοντος στο setlist, να παίρνουν scalp, αφήνοντας πολλούς άναυδους με τη μανία τους. Grindcore όπως μας αρέσει να το ακούμε, ογκώδες, σαρωτικό, με έξυπνα riffs, με δομές γουστόζικες με το “The maverick” από το “Strength, determination and the sheer will to overcome” EP και το “Fake show protagonist” από το split με τους MASTIC SCUM. Αποτελούν μια από τις πλέον αγαπημένες μου μπάντες του είδους εντός συνόρων αν όχι η αγαπημένη. Μου έλειψαν, θέλω να τους ξαναδώ σύντομα!

Κάπως έτσι, φτάνουμε στον headliner της βραδιάς: EMBRACE OF THORNS. Μου θυμίσανε γιατί έκανα τραγικό λάθος που είχα 8 χρόνια να τους δω ζωντανά. Μια μπάντα με την εμπειρία του παλιού και το κοινό με το μέρος της, συν ότι το ολέθριο black/death τους είναι φτιαγμένο για τέτοιες περιστάσεις. Μπάσιμο με “Perished in mortal agony (second death)” από το “Atonement ritual” (2009) και καπάκια το “Entropy dynamics / nucleus dissolved” από το “Entropy dynamics” (2022), δείχνοντας πόσο ωραία έχει μεστώσει/εξελιχθεί/πείτε-το-όπως-θέλετε αυτή η μπάντα.

Το “Entropy dynamics” τιμήθηκε περισσότερο φυσικά (“The breath of the beast”, “Scythes reaping conscience”, “Blackest orthodoxy perpetuated”), ενώ ακολούθησαν το “Scorn aesthetics” (“Scorn aesthetics”, “Mutter alle leiden”), το “Praying for absolution” (“The origin of scourge”, “Ancient waters speak” – το οποίο έκλεισε το set τους) με σφήνα από το “Darkness impenetrable” (“My hermetic quest for thy blackest temple”). Αρχοντική εμφάνιση!

ΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΗ – 16/12

INCINERATION A.D. στο σανίδι, με το σαρωτικό black/thrash τους σε ένα από τα πρώτα τους live. Δε φάνηκε, θα πω εγώ. Πολύ δεμένοι, σαφώς με περιθώρια βελτίωσης, αλλά με πάρα πολύ καλή βάση και εάν με κομμάτια σαν το “Goatfuck Armageddon blasphemy” και το “Relentless warkvlt deathmachine” δείχνουν τις προθέσεις τους, επηρεασμένοι από λέλουδα του μπαξέ όπως οι BUTCHER, HELLRIPPER και ούτω καθεξής, με τη BATHORY-λα που αναβλύζει στο “Cerberus” δείχνουν ξεκάθαρα πως δεν είναι μονοδιάστατο συγκρότημα παρότι ευθείς στη προσέγγιση τους υφολογικά. Επί προσωπικού, ανυπομονώ να τους δω πως θα εξελιχθούν, τι θα μας δείξουν στη πορεία αλλά και πως θα βγει ό,τι έχουν στα σκαριά. Εύγε!

Συνέχεια με τους SARCASTIC OBEDIENCE, οι οποίοι παρουσιάστηκαν ανανεωμένοι από πλευράς σύνθεσης, με μόνο σταθερό τον frontman τους. Πολλά χρόνια να εμφανιστούν, άκρως δεμένοι και ανανεωμένοι μου φάνηκαν εμένα. Παίξανε υλικό αυστηρά από το επερχόμενο “Fading faith” άλμπουμ, το οποίο τους βρίσκει σε ένα death metal ύφος κάπου ανάμεσα στους MONSTROSITY και τους PESTILENCE των “Testimony of the ancients”/”Spheres”. Αν μη τι άλλο, άκρως υποσχόμενη επανεκκίνηση πορείας του σχήματος. Περισσότερα, όταν κυκλοφορήσει ο δίσκος. Αξιοσημείωτη στιγμή το τελευταίο κομμάτι που ήταν αφιερωμένο σε συγγενικά πρόσωπα που απεβίωσαν, βασισμένο και σε προσωπικό βίωμα του τραγουδιστή τους.

Επαρχίας εκπροσώπηση με τους Θεσσαλονικείς THE PSALM και το ασήκωτο, σαν ταφόπλακα death metal τους. Ένα ύφος από τη τριάδα, που χρωστάει στους ASPHYX, τους OBITUARY και φυσικά στους AUTOPSY. Παίζοντας το υλικό του EP του 2015 (μοναδική κυκλοφορία ως τώρα), αλλά και υλικό από επερχόμενη κυκλοφορία, οι THE PSALM δημιούργησαν προσδοκίες εκ νέου, μια και κέρδισαν το κοινό. Αυτό που πρέπει να δούμε σύντομα είναι μια κυκλοφορία για να μη πάει χαμένη η δυναμική τους. Σημαντικό να σημειωθεί πως είναι η πλέον ολιγομίλητη μπάντα του festival. Όχι ότι αυτό είναι κακό, ίσα – ίσα, σε κάποιες περιπτώσεις ίσως να είναι και καλύτερα έτσι.

Βουτιά στο παρελθόν, με τους λατρεμένους παλιοσειρές DEATH COURIER. Τους έχω δει πόσες φορές, κάθε φορά τους χαίρεται η ψυχή μου! Το πως μια μπάντα ακούγεται τόσο νέα, παρότι αποτελείται από βετεράνους, είναι απίστευτο. Το σετ μοιράστηκε ανάμεσα στο “Necrotic verses” (“Mourning ecstasy”, “Pillars of murk”, “As heaven blends with rot”), το δίσκο – επιστροφής “Perimortem” (“Devour the moments”, “The rostov ripper”, “Deprive the deceased”, “Worman”, “Feeding the abyss”) και φυσικά το θρυλικό ντεμπούτο “Demise” (“The haunter of the dark”, “Necrorgasm”, “Copkiller”, “Swamplife” – για τους “άνω των 50” όπως χαριτολογώντας είπε ο frontman τους!). Ισοπέδωσαν ό,τι υπήρχε, εισέπραξαν το πρώτο stagedive της βραδιάς και ευχαρίστησαν τη διοργάνωση θερμά που τους κάλεσε σε αυτή τη γιορτή του ακραίου ήχου. Έτσι γίνεται!

Και τώρα, το κυρίως πιάτο της δεύτερης μέρας. ABYSSUS. Ή αλλιώς, η μπάντα των διοργανωτών Κώστα Αναλυτή (φωνητικά) και Πάνου Γκουμπαρλιώτη (κιθάρα). Ή αλλιώς η δεύτερη βάρδια του Βαγγέλη Δεληγιώργη στο festival (μπάσο αυτή τη φορά). Μπάσιμο με το φερώνυμο του “Into the abyss” και “η ζωή εδώ τελειώνει, σβήνει το καντήλι μου”! Σαρωτική απόδοση, αρχηγική και οπωσδήποτε ενδεικτική τόσο της δυναμικής του τελευταίου δίσκου “Death revival” που σύντομα κλείνει δύο χρόνια ζωής, όσο και της εν γένει δυναμικής του συγκροτήματος. Ανυπομονώ ειλικρινά, μετά από τόσο μεγάλη άνοδο επιπέδου σε αυτό το συγκρότημα να δω ποιο θα είναι το επόμενο του βήμα. Μέχρι τότε, καμάρωνε δικαίως τη διοργάνωση του.

Το “Death revival” φυσικά, είχε τη μερίδα του λέοντος του set (“The ten commandments”, “The beast within”, “When wolves go out to hunt” και το ανατριχιαστικό “Genocide”), δίπλα σε κομμάτια του “Into the abyss” (“Echoes of desolation”, “Those of the unholy”, “Intent to kill”), του “Summon the dead” EP (“Summon the dead”, “Sacrifice”) και “Unleash the storm” από το φερώνυμο EP. Και εκεί, αρχίζουν οι εκπλήξεις. Τσίμπα διασκευάρα στο “Black metal” των VENOM που έκανε κερκίδα το Temple. Tσίμπα ολοκαίνουργια κομματάρα “The siege of drogheda” από το επερχόμενο “Under siege” EP και επειδή ο κόσμος ζητούσε κι άλλο, άλλο ένα κομμάτι από το “Death revival” (“The witch”) και καληνύχτα σας.

ΜΕΡΑ ΤΡΙΤΗ – 17/12

Η τρίτη μέρα ξεκίνησε με τους DEIFIED SHREDS. Αμερικάνικο death metal από το πάνω ράφι. MALEVOLENT CREATION, MONSTROSITY, SUFFOCATION, DEICIDE και ολίγη από πρώιμους GORGUTS (παίχτηκε μέχρι και το “Disincarnated” διάολε – το αγαπημένο μου κομμάτι από το “Considered dead”) συναντιούνται στον ήχο τους, αλλά και στο “Overcoming the fractal deception” EP. O δε τραγουδιστής, με θητεία στους εκπληκτικούς και αδικοχαμένους RESURGENCY, έδειξε ακριβώς το πως γίνεται, ενώ οι λοιποί νεότατοι παίκτες δεν χάσανε τη παραμικρή νότα. Κάπου εδώ να πούμε, πως αυτό ήταν το πρώτο τους live. Ορισμένοι ήδη κοιταζόμασταν. Πρώτο live και το παίξιμο ήταν τόσο καλό; Δηλαδή, αν “ψηθούν” λίγο ακόμα, τι θα κάνουν;

Πάμε στη δεύτερη βάρδια του Πάνου Γκουμπαρλιώτη ως κιθαρίστα και τρίτη και φαρμακερή βάρδια του Βαγγέλη Δεληγιώργη, ως drummer/τραγουδιστή (κατά το Chris Reifert ευαγγέλιον) στους CASKET DWELLER. Τέσσερις ταφόπλακες, τέσσερα παρατσούκλια, πολύ όμορφη λεπτομέρεια στη σκηνική τους παρουσία. Το ύφος τους; Death metal από το τάφο, που αγαπάει τους AUTOPSY, τους ASPHYX (διασκεύασαν και το “Deathhammer” – ο γράφων σε αλλοφροσύνη!) και νεότερους εκπροσώπους του είδους όπως οι REPUGNANT. Τα δε φωνητικά, ήταν σαφέστατα επηρεασμένα από τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ Martin Van Drunen, ενώ η μπάντα όργωνε παρόλο που, ήταν η πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση και εκείνων. Παρουσίασαν υλικό από το full-length που έχουν στα σκαριά, με εξέχον το ήδη γνωστό “Burnt at the stake”, μας ευχαρίστησαν που τους τιμήσαμε, μας έθαψαν και μας στείλανε στο καλό!

Από τις παλαιότερες καραβάνες του Αθηναϊκού death metal, οι SOULSKINNER, ακολούθησαν, δείχνοντας πως παίζουν εκείνοι death metal, στα χνάρια των VADER και των MALEVOLENT CREATION. Δεύτερη θητεία του Κώστα Αναλυτή στο festival, ως μπασίστα αυτή τη φορά. Εξέχουσας σημασίας να πούμε πως ήταν η διασκευή στο αθάνατο “Circle of the tyrants” (CELTIC FROST), αφιερωμένη τόσο σε ένα παλικάρι στο κοινό με μπλούζα “Morbid tales”, όσο και στον Γιάννη Χιωτέλλη (τον ξέρετε, ως Gothmog) που παρακολουθούσε από την άκρη της σκηνής, την πρώην μπάντα που τραγουδούσε, σε μια πολύ όμορφη στιγμή.

Ο δε συνώνυμος τραγουδιστής, απέδωσε με ένα χρώμα που μου θύμισε τον μακαρίτη τον Hoffman από τους MALEVOLENT CREATION, ειδικά στα γκάζια. Τιμήθηκαν το τελευταίο με τον Gothmog, “Descend into abaddon” (“Fracticide”, “Soul of death”, “Nemesis”), το προ τριετίας “Seven bowls of wrath” (“The destroyer of worlds”), το “Crypts of ancient wisdom” (“The price of war”, “Deadland”) και δύο κομμάτια από το “Non stop killing” (“Echoes of sickness”, “Not my god”) έκλεισαν εμφατικά την εμφάνιση τους, συνθλίβοντας όσους σβέρκους είχαν μείνει όρθιοι. Επεράσαμε όμορφα, όμορφα, όμορφα!

Τώρα, ήρθε η ώρα για την εμφάνιση των RAPTURE. Ξέρετε ότι λατρεύω αυτή τη μπάντα, τους έχω δει διψήφιο αριθμό φορών, ενώ ξεκάθαρα, κάθε φορά βελτιώνονται έστω και λίγο συναυλιακά. Ξεκινάμε με “Malevolent demise incarnation”/”Inanimate frigidity”/”After your eternity” από το “Malevolent demise incarnation” φυσικά και ο σβέρκος κόβεται με μπαλτά…σαν σπαλομπριζόλες σε κρεοπωλείο! Απίστευτη ενέργεια και ένας από τους καλύτερους ήχους που είχαν όλες τις φορές που τους είδα. Γυρίζουμε πίσω στο “Total madness reigns” EP και το “Behind the mask of evil”…δε γίνεται να τα παίζεις πιο γρήγορα ΔΙΑΟΛΕ αυτά τα κομμάτια. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. ΚΙ ΟΜΩΣ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ.

“Σας άρεσε το παλιό ε; Ακούστε τώρα και ένα καινούργιο”. “Timepoint of antiexistence” ο τίτλος. Ο Γιάννης από μέσα του σκέφτεται αφελώς “ε, αναλόγου επιπέδου με το τελευταίο θα είναι, “. Πόσο έξω έπεσα….ΉΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ. Τεχνικότερο, βιαιότερο (ναι, πάει κι άλλο, οι τύποι δεν είναι καλά…) αλλά τόσο ευκρινές παικτικά! Σαν να τις τρως από τον Bruce Lee στην ακμή του! Συγκινητικά βάναυσο, φτιαγμένο από τα υγρά όνειρα κάθε death/thrasher. Επιστροφή στο πρόσφατο παρελθόν με “Misanthropic outburst” από το “Paroxysm of hatred” και το τελευταίο κομμάτι του “Malevolent demise incarnation”, “Requiem for a woeful dynasty”. Δεν έχω ιδέα τι θα μας κάνουν στο επόμενο άλμπουμ…αλλά ανυπομονώ!

Κλείσιμο του festival, με τους speed/thrashers CONVIXION. Δεύτερη βάρδια του κιθαρίστα Χρήστου Λιάκου (επίσης κιθάρα στους ABYSSUS) δίπλα-δίπλα με το σημαντικό αυτό συγκρότημα του ελληνικού metal underground. Από τις πρώτες νότες του “Fist of agony” καταλαβαίνεις που πάει η δουλειά, ειδικά όταν σκάει στα μπαμ και το “In days of rage and nights of wrath”. Εκεί το ήδη εξουθενωμένο κοινό μαζεύει δυνάμεις, δίνει πόνο, κάνοντας τα όλα ίσωμα μια τελευταία φορά για μια από τις σπουδαιότερες live μπάντες του ελληνικού underground. Έχουν επιβεβαιώσει άλλωστε το ποιόν τους πολλάκις!

Η αντιπαραβολή στο set των ανέμελων και αλκοολικών “A matter of faith” (τι riff-άρα διάολε…), “Avenger”, “Drink metal”, “Tommorrow’s yesterdays” και “Made of steel” με το τεχνικότερο υλικό του “Days of rage, nights of wrath” (“Morbid encounter”, “From within”, “Spiral into oblivion”, “Wings of vengeance” με Δημήτρη Καρτάλογλου (SACRAL RAGE) στη σκηνή) έδειξε ξεκάθαρα την ωρίμανση της μπάντας, αλλά και τη πιο “μαύρη” προσέγγιση του speed/thrash τους, με το “Black magic night” να είναι ο συνδετικός κρίκος των δύο “εποχών”. Χώρια δε, τα δύο καινούργια κομμάτια με τίτλους “Sacrifice the will” και “Divine dichotomy” μας ανοίξανε την όρεξη για περισσότερα στο μέλλον.

Έτσι έκλεισε ένα festival που μακάρι να γίνει σοβαρός θεσμός και παράδειγμα για άλλα. Θερμά συγχαρητήρια στους συντελεστές! Στα επόμενα, με υγεία!

Γιάννης Σαββίδης
Φωτογραφίες 1^ης μέρας: Ηλίας Μιχαηλάκης
Φωτογραφίες 2^ης μέρας: Lic Dusepis
Φωτογραφίες 3^ης μέρας: Γιώργος Μπουλμάνος