a
Πριν ξεκινήσω να γράφω τις εντυπώσεις μου για το πρώτο cover album των αγαπητών LORD OF THE LOST, ας στηλιτεύσω κι από εδώ την πολύ κακή συνήθεια που απέκτησαν εσχάτως να κυκλοφορούν τις δουλειές τους στο photo finish της χρονιάς. Ειδικά με το “Blood & glitter”, που μπορεί για εμένα (με ύφος Λουτσέσκου) να ήταν η κορυφαία κυκλοφορία που άκουσα φέτος, αλλά το έδωσαν στη δημοσιότητα στις 30 Δεκεμβρίου πέρυσι και, πραγματικά, αδίκησαν αφενός τους εαυτούς τους, αφετέρου για τεχνικούς λόγους δεν μπορούσαν οι συντάκτες να το συμπεριλάβουν στις ετήσιες λίστες τους.
Συνεχίζοντας λοιπόν αυτή την κακή παράδοση, η παρέα του Chris Harms αυτή την φορά κυκλοφορεί το πρώτο της ολοκληρωμένο album διασκευών, αφού στην πλούσια δισκογραφία της υπήρξαν και άλλες (οι οποίες είναι μαζεμένες στη διπλή deluxe edition). Και δυστυχώς για μια ακόμη φορά αδικεί τον εαυτό της η αρμάδα των LOTL, όχι επειδή τίθεται θέμα συντακτικής λίστας, αλλά λόγω άνισου αποτελέσματος.
Ο ήχος των LORD OF THE LOST είναι “πολύ metal για να τους χαρακτηρίσεις goth και πολύ goth για να τους χαρακτηρίσεις metal” (κάτι μου θυμίζει όλο αυτό). Θέλοντας λοιπόν να δείξουν το φάσμα των ακουσμάτων τους, γιατί αυτό είναι και το νόημα αυτών των κυκλοφοριών, όταν ακουμπούν pop ύμνους τα πάνε περίφημα. Το “Unstoppable” της Sia είναι έπος από τη φύση του και εδώ απογειώνεται. Το crossover μεταξύ gospel και gothic metal στο “Like a river” της Bishop Briggs είναι επίσης πετυχημένο. Οι KEANE είναι η ντροπή του Ηνωμένου Βασιλείου τα τελευταία είκοσι χρόνια, οπότε οποιαδήποτε διασκευή στο “Somewhere only we know” θα ήταν καλύτερη από την αυθεντική σύνθεση. Το “(I just) died in your arms tonight” των CUTTING CREW ταιριάζει στους LOTL φούστα-μπλούζα. Οι ενορχηστρώσεις των “High” της Zella Day και “House on a hill” των THE PRETTY RECKLESS δίνουν την άνεση στους φίλους μας από το Αμβούργο να ζωγραφίσουν.
Δεν είναι όμως τα πάντα ρόδινα εδώ. Όταν θέλουν να δείξουν την πιο ροκ πλευρά τους οι LORD OF THE LOST, εκεί έχουμε τραγωδίες. Κάτι που συμβαίνει με το “Shock to the system” του Billy Idol και ΕΙΔΙΚΑ με το αγαπημένο “Turbo lover” των JUDAS PRIEST. Στα παραπάνω προστίθεται και μια ακόμη κατηγορία τραγουδιών, αυτά που είναι τέλεια από τη φύση τους και απαγορεύεται δια ροπάλου να τα διασκευάσεις. Έχουμε και τέτοια παραδείγματα εδώ, με το “Give in to me” του Michael Jackson, όπου ούτε το συναίσθημα της ερμηνείας του μακαρίτη υπάρχει εδώ, ούτε το solo του Slash δεν αντιγράφεται. Ή με το “Hymn”, όπου όλα τα λεφτά είναι η φωνάρα του Midge Ure και ο Harms εκτίθεται ανεπανόρθωτα.
Συνοπτικά εδώ έχουμε ένα άνισο αποτέλεσμα. Από τη μία είναι οι πολλές pop διασκευές, που ειδικά αυτές που προέρχονται από την δεκαετία των 10s είναι καταπληκτικές. Από την άλλη εδώ έχουμε κάποια πραγματικά κακά covers που αναφέρθηκαν πιο πάνω και αφήνουν μια άσχημη επίγευση. Αν οι LORD OF THE LOST έμεναν πιστοί σε ένα concept, όπως έκαναν κάποτε οι ATROCITY με το “Werk 80”, εδώ θα (παρά)μιλούσαμε για ένα διασκεδαστικό τελικό αποτέλεσμα. Από τη στιγμή που οι τέσσερεις αποτυχημένες στιγμές του “Weapons of mass seduction” δεν αντικαταστάθηκαν με κάποιες από το bonus CD, ο βαθμός δε μπορεί να πάει πιο πάνω από…
6 / 10
Γιώργος Κόης
