SUICIDAL ANGELS – “Profane prayer” (Nuclear Blast)

Η επιστροφή της αγαπημένης μου ελληνικής thrash metal μπάντας, είναι γεγονός! Όχι μόνο στη δισκογραφία 5 σχεδόν χρόνια μετά το “Years of aggression”, αλλά και στην Nuclear Blast, σχεδόν 15 χρόνια μετά το “Sanctify the darkness”! Πολλά άλλαξαν έκτοτε, όπως ας πούμε το status των δικών μας παιδιών και οπωσδήποτε η σύνθεση της μπάντας. Ωστόσο, αν κάτι δεν άλλαξε, είναι η πείνα των SUICIDAL ANGELS για το βήμα παραπέρα. Μεγαλύτερες περιοδείες, περισσότερες συναυλίες και πάει λέγοντας.

Σε τι μεταφράζεται το βήμα παραπέρα, μουσικά μιλώντας; Σε περιπετειώδεις συνθέσεις που μένουν οριακά εντός thrash (κάτι που άρχισε από το “Dead again”), σε διαφορετικού τύπου riffs (κάτι που άρχισε από το “Bloodbath”) που έρχονται και ταιριάζουν με την καταλυτική συνεισφορά του εκάστοτε lead παίκτη μα και του καλλιτεχνικού κριτηρίου της μπάντας. Τη τελευταία 8ετία, αυτός ο lead παίκτης είναι ο Gus Drax (BIOMECHANICAL, SUNBURST, BLACK FATE), που δείχνει να έχει στεριώσει για τα καλά.

Τρίτος δίσκος με τον Κώστα στις lead κιθάρες λοιπόν, με τίτλο “Profane prayer” που κυκλοφορεί πρώτη του Μαρτίου. Το μελωδικότατο “When the lions die”, ακολουθεί την αόρατη γραμμή που συνδέει “Torment payback” – “Control the twisted mind” – “Bullet in the chamber” – “Born of hate”. Ταιριαστό πρώτο single, εκπληκτικό video clip (ως είθισται) της Grupa13, ενώ το “Purified by fire”, αναμένεται να βάλει φωτιά σε κάθε circle pit, με τη γλυκιά SLAYER-ίλα που αναβλύζει από κάθε νότα του!

Έχει κι αυτό το κόψιμο στο φινάλε, που όποτε σκάει…πάει ο σβέρκος, τον ψάχνουν στην Νικολούλη! Το αυτό ισχύει για το “Crypts of madness”, το ομώνυμο, αλλά και για το “Virtues of destruction” που μυρίζει ανοιγμένα κεφάλια στο pit, βουτιές από σκηνή και γενικά…ωραία πράγματα! Στο “The return of the reaper” φαίνεται πέραν της λύσσας τους, μια έτερη δύναμη των SUICIDAL ANGELS: τα mid-tempo riffs, που τσακίζουν κόκκαλα! Στη μέση στέκεται το “Guard of the insane” με τη γουστόζικη εισαγωγική μπασογραμμή.

Ξεχωριστά θέλω να σταθώ στα δύο μεγαλύτερα κομμάτια του δίσκου. Το “Deathstalker” με τη σύμπραξη Σάκη Τόλη, Ευθύμη Καραδήμα και Φώτη Bernardo φωνητικά που βρίσκεται στα 8 λεπτά, περιέχει διαφόρων ειδών μελωδίες, τα μελωδικά φωνητικά του Φώτη, ένα ταξίδι που δε περιμένεις ότι θα ακούσεις από αυτή τη μπάντα. Όλα δένουν αρμονικά και ιδανικά σε ένα άκρως τολμηρό πείραμα που τους βγαίνει 100%. Χώρια που η παρουσία των κυρίων, αποδεικνύει το σεβασμό που τρέφει η παλιά φρούρα για το πρόσωπο των SUICIDAL ANGELS.

Στον αντίποδα, το “The fire paths of fate” που έχει και γυναικεία φωνητικά παραδοσιακού τύπου, ανατολίτικα όργανα, μια απλωμένη σύνθεση ως τα σχεδόν δέκα λεπτά, αποτελεί ξεκάθαρα και δίχως αμφιβολία, ό,τι πιο ατμοσφαιρικό και διαφορετικό σκέφτηκαν ποτέ να κάνουν και προσωπικά μιλώντας, φαίνεται ό,τι πιο ταιριαστό για να κλείσει έναν δίσκο, που βρίσκει τους SUICIDAL ANGELS, στην πλέον ώριμη φάση της καριέρας τους. Παίρνουν κεφάλια, γιατί μπορούν, σηκώνουν τρίχες, γιατί μπορούν.

Άξιζε κάθε ένα από τα 5 σχεδόν χρόνια που περιμέναμε γι’ αυτό το άλμπουμ. Μια μπάντα που κάποτε, προ δεκαπενταετίας τουλάχιστον, άνοιξε το δρόμο για όλους να ξαναπαίξουν thrash και να προσέξουν τη χώρα μας ως μια thrash σκηνή, πλέον εκτός του ότι την εκπροσωπεί επάξια σαν εμπορικό μέγεθος στο εξωτερικό, δεν δρέπει αποκλειστικά και μόνο τις δάφνες του παρελθόντος της, αλλά κοιτάζει μπροστά με αισιοδοξία, με φρεσκάδα μα και δολοφονικό ένστικτο.

8,5 / 10

Γιάννης Σαββίδης

Γκρουπ-κόσμημα για την εγχώρια σκηνή οι SUICIDAL ANGELS. Δεν λέω και κάτι καινούργιο, φυσικά, αλλά μερικά πράγματα, οφείλουμε να τα επαναλαμβάνουμε, διότι αυτή είναι η μητέρα πάσης μάθησης. Το γκρουπ που πρωταγωνίστησε στην άνοδο του thrash metal και αφού εγκαθιδρύθηκε στα υψηλότερα πατώματα της ιεραρχίας, με σπουδαίους δίσκους, τεράστιες περιοδείες και συμβόλαια σε μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες, αποφάσισε, με σταθερά βήματα, να κάνει αυτό που γουστάρει, χωρίς να μπαίνει κάτω από ταμπέλες. Να δοκιμάζει πράγματα, να παίζει πιο αργά, πιο mid-tempo, να γράφει 8λεπτα κι 9λεπτα τραγούδια, να βάζει παραδοσιακά όργανα και ανατολίτικες μελωδίες. Και όλα αυτά, χωρίς να κάνει εκπτώσεις στον ήχο του, που παραμένει thrash του θανατά.

Αυτά είναι τα μεγάλα συγκροτήματα. Αυτά που δεν φοβούνται να πειραματιστούν, που δεν φοβούνται να ενσωματώσουν στον ήχο τους διάφορες επιρροές, αλλά παράλληλα και να προσφέρουν στη βάση των οπαδών τους αυτό που πραγματικά ζητούν. Όλα με μέτρο, όλα την κατάλληλη στιγμή. Είμαι βέβαιος, ότι και τα υπόλοιπα παιδιά της συντακτικής ομάδας, θα ξεχωρίσουν το εξαιρετικό “Deathstalker”, που είναι η επιτομή των όσων λέω, με τη συμμετοχή του “αφρού” της ελληνικής σκηνής, αλλά και το “The fire paths of fate” που κλείνει το δίσκο. Το “Profane prayer”, είναι άξιος συνεχιστής των προηγούμενων δίσκων τους, συντηρώντας το brand των SUICIDAL ANGELS σταθερά στα υψηλότερα πατώματα…

8 / 10

Σάκης Φράγκος

Οι SUICIDAL ANGELS έχουν κατακτήσει το να θεωρούνται συνώνυμο του thrash metal στην Ελλάδα. Δεν κοιτάμε γούστα κλπ, αλλά κοιτάμε ουσία και εδώ μιλάμε για τον κορυφαίο εκπρόσωπο του ήχου της χώρας μας. Η διάρκεια, σταθερότητα και ποιότητα της μπάντας, καθώς και το «κυνήγι» που έχει ρίξει, δικαίως την κατατάσσουν στην κορυφή.

Όγδοο λοιπόν άλμπουμ, “Profane prayer”, με εξωφυλλάρα Ed Repka φυσικά και η συνταγή είναι γνωστή πλέον. Αν και όχι τόσο αυτήν τη φορά, καθώς πέραν του κλασικού τους thrash, εδώ οι S.A. μας παρουσιάζουν και μία πιο «πειραματική» να την πούμε πλευρά με δύο κομμάτια που προσωπικά είναι και τα αγαπημένα μου του δίσκου, τα “Deathstalker” και “The fire paths of fate”. Ειδικά αυτό το “Deathstalker” με τη μεσαία σημειάρα του που θυμίζει μέχρι και MAIDEN και με τα καθαρά φωνητικά (στα οποία παρεπιπτόντως είναι οι Σάκης Τόλης, Ευθύμης Καραδήμας και Φώτης Μπενάρντο… το λες και καλό ε;) είναι κόμματος. Πέραν λοιπόν του κλασικού «τούπα-τούπα thrash», των ρυθμικών φωνητικών του Νίκου, των χαρακτηριστικών δηλαδή της μπάντας, εδώ έχουμε και μία προσπάθεια σαν πέρασμα ίσως για επόμενες δουλειές (;) να παίξουν και διάφορα άλλα πράγματα, χωρίς στεγανά. Και για αυτό, προσωπικά, λέω «μπράβο» και το γουστάρω φουλ.

Αν προσθέσουμε σε αυτά τα δύο κομμάτια και το “The return of the reaper”, έχουμε, προσωπικά, την ποιοτικότερη τριάδα αυτού του δίσκου. Ενός δίσκου που δεν ξέρω αν θα χτυπήσει άσχημα σε κάποιους οπαδούς της μπάντας που δυσκολεύονται με τις αλλαγές (εδώ χτύπησε άσχημα η κομματάρα “Born of hate” από το προηγούμενο), αλλά θεωρώ πως ίσως αποτελέσει μία νέα αφετηρία για το σχήμα, γιατί, κακά τα ψέματα, η ανανέωση είναι ζωτική στη φάση μας. Και οι S.A. με το υπάρχον lineup και την όρεξή τους, μπορούν να την πραγματοποιήσουν, διατηρώντας την ποιότητά τους ψηλά.

8 / 10

Φραγκίσκος Σαμοΐλης

H μουσική ωριμότητα για ένα συγκρότημα δεν έρχεται κατ’ ανάγκη με την εξομάλυνση του ήχου τους. Τουλάχιστον δεν έχει να κάνει εξολοκλήρου με αυτήν. Το “Years of aggression” είχε δείξει ένα αρκετά πιο μελωδικό προσωπείο των Αθηναίων thrashers, με αρκετές παραδοσιακές heavy metal καταβολές το οποίο εκ του αποτελέσματος κρίνεται πετυχημένο ως εγχείρημα αλλά έφερε κάποιους προβληματισμούς σχετικά με τη μελλοντική κατεύθυνση του συγκροτήματος. Το “Profane prayer” από πλευράς του διαψεύδει όλους αυτούς που θεώρησαν πως θα λοξοδρομούσαν από τον ευθύ thrash metal ήχο και σε συνδυασμό με τον επαναπατρισμό στη Nuclear Blast δεκαπέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία του “Sanctify the darkness”, οι SUICIDAL ANGELS παραδίδουν ένα άλμπουμ-απόσταγμα της δισκογραφικής τους πορείας.

Μπορεί στο πρώτο single “When the lions die” οι σκανδιναβικής προέλευσης μελωδίες να είναι πιο έκδηλες αλλά την αμέσως επόμενη στιγμή στα “Crypts of madness” και “Purified by fire” φανερώνουν ένα προσωπείο εφάμιλλο των KREATOR του “Some pain will last” και εφιαλτικών SLAYER ακόμη και των πιο mid-tempo στιγμών των SODOM και αυτή η αισθητική φαίνεται να κυριαρχεί στο μεγαλύτερο μέρος του “Profane prayer”. Το heavy metal στοιχείο έχει μετουσιωθεί πλήρως στο χαρακτηριστικό μουσικό τους ύφος όπως ακούμε στο “Deathstalker” καθώς το ίδιο μπορούμε να πούμε και για το πιο εξωστρεφές lead παίξιμο του Gus Drax που πλέον αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι τους. Το “Virtues of destruction” με τις αυξημένες του ταχύτητες θα μπορούσε να αποτελέσει το ιδανικό κλείσιμο ενός κλασικού thrash metal άλμπουμ αφήνοντας σε με μία οικεία επίγευση αλλά τελικά δίνει την σκυτάλη στο εννιάλεπτο “The fire paths of fate” με την mid-eastern αύρα του, κάτι σαν το δικό τους “Seasons in the abyss” προσφέροντας έτσι έναν μεγαλοπρεπέστατο επίλογο. Ένα σκαλί πάνω από την τελευταία φορά που τους ακούσατε.

8 / 10

Κώστας Αλατάς

Οι SUICIDAL ANGELS έφτασαν αισίως στο έβδομο full length άλμπουμ τους και οι προσδοκίες θα πρέπει να είναι μεγάλες όπως είναι αναμενόμενο. Κι αυτό γιατί έχουν περάσει 5 χρόνια από το “Years of aggression”, στα οποία η περίοδος της πανδημίας του κορονοϊού τους έχει δώσει τον απαραίτητο χρόνο να διαμορφώσουν το “Profane prayer”. Θαρρώ πως όσοι περιμένετε να επανασυστηθούν, έχοντας πολλά καινούρια στοιχεία μάλλον δεν θα μείνετε ικανοποιημένοι. Εδώ θα βρείτε όλα εκείνα τα στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν χωρίς να υπάρχει εκείνο που θα τους κάνει να ξεχωρίσουν εν έτει 2024 από την νέα γενιά των thrash συγκροτημάτων από τα 00s και μετά.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν τα mid tempo κομμάτια τους, κάτι που δεν μπορώ να πω για τα αντίστοιχα πιο γρήγορα. Χωρίς αμφιβολία ξέρουν πολύ καλά να δομούν τα κομμάτια τους ώστε να γίνονται ξεχωριστοί, κρατώντας σταθερά το ύφος τους που παραπέμπει στην κλασική περίοδο του thrash με κύρια αναφορά τους KREATOR. Πιστεύω ότι αν τα lead μέρη του Gus Drax ήταν πιο εκτεταμένα στο δίσκο, το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι ακόμα και σημείο αναφοράς στο σύγχρονο thrash στερέωμα. Και ναι, παραμένουν στο υψηλό επίπεδο τόσο σε επίπεδο παραγωγής και εκτέλεσης των ιδεών τους, γεγονός που θα μπορούσε να υποστηρίξει συνθέσεις πιο εμπνευσμένες και ιδιότυπες από αυτές που περιλαμβάνονται εδώ.

8 / 10

Λευτέρης Τσουρέας

Επιτέλους, νέο άλμπουμ για τους πολυαγαπημένους SUICIDAL ANGELS και φαντάζομαι ότι ήδη θα έχετε διαβάσει την αναλυτική παρουσίαση από τον συνούγκανο Γιάννη Σαββίδη. Δεν χωράει αμφιβολία ότι οι SUICIDAL είναι το πιο καυτό όνομα της ελληνικής thrash σκηνής. Έχω την εντύπωση όμως ότι με το “Profane prayer” η μπάντα μπαίνει για τα καλά στην ελίτ του χώρου διεθνώς. Ναι, οι ταχύτητες έχουν γίνει λιγότερο αχαλίνωτες, κάτι που μπορεί να ξενίσει ορισμένους. Δεν έχει καμία σημασία. Εδώ μιλάμε οπωσδήποτε για το πιο τεχνικό, το πιο ποικίλο, το πιο δομημένο τους άλμπουμ. Αν υπάρχει μία μόνο λέξη που θα χαρακτήριζε το “Profane prayer” αυτή θα ήταν «εξέλιξη».

Είναι εντυπωσιακό ότι, αν και μιλάμε για thrash δίσκο, για μένα τουλάχιστον τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου είναι αυτά των χαμηλών ταχυτήτων, και αναφέρομαι στο , σχεδόν δεκάλεπτο (!) “The fire paths of fate” και στο κολοσσιαίο “Deathstalker”. Από την άλλη η μπάντα κινείται με άνεση και στους γνώριμους thrash ρυθμούς, είπαμε, πιο κοντρολαρισμένους, αλλά πάντα με την ίδια τάση για κολασμένο ξύλο, με το SODOMικό “Virtues of destruction” να αποτελεί την απόλυτη επιτομή όλων των παραπάνω. Δεν ξέρω αν το “Profane prayer” είναι το καλύτερο άλμπουμ των SUICIDAL, αυτό που ξέρω σίγουρα όμως είναι ότι  έχει όλα τα φόντα να εκτοξεύσει τη μπάντα σε άλλο επίπεδο. Δίσκος game changer που λένε και στο χωριό μου!

8,5 / 10

Θοδωρής Κλώνης