TRAVELER – “Prequel to madness” (No Remorse Records)

Αν είχα μπροστά μου τους Καναδούς TRAVELER, θα τους «έλεγα δυο λογάκια». Ειλικρινά, θα μπορούσαν ήδη να είναι αρκετά μεγαλύτεροι σε status απ’όσο είναι την παρούσα χρονική στιγμή και δεν το έχουν πετύχει, καθαρά λόγω κακής διαχείρισης και αξιοποίησης του χρόνου τους. Ξεκίνησαν πάρα πολύ δυναμικά το 2019 με το ομώνυμο ντεμπούτο (“Traveler”), κάνοντας ομολογουμένως αρκετό θόρυβο στις τάξεις του NWOTHM. Υπήρχαν κάποιες αδυναμίες, όπως η «ξερή» και «αδύναμη» παραγωγή και κάποιες συνθέσεις που αδυνατούσαν να ακολουθήσουν τα καλά τραγούδια, αλλά σε γενικές γραμμές το υλικό ήταν πολύ αξιόμαχο.

Την «πάτησαν» όμως, όταν κυκλοφόρησαν μόλις έναν χρόνο μετά το “Termination shock”. Φαινόταν πως ή το συγκρότημα βιάστηκε, οπότε δεν έδωσε την απαιτούμενη προσοχή κατά την συνθετική διαδικασία, ή τα τραγούδια του δεύτερου δίσκου ήταν «καλλωπισμένα» περισσεύματα του ντεμπούτου. Μια πιθανότητα που ενισχύεται από το γεγονός πως μεταξύ του ενός και του άλλου δίσκου, μεσολάβησαν και οι «ζωντανές» εμφανίσεις της μπάντας, κάτι που θα μείωσε ακόμη περισσότερο τον ήδη περιορισμένο χρόνο, που απαιτείτο να δαπανηθεί στο studio. Δεν ήταν κακό ή μέτριο το “Termination…”, όχι. Θα το χαρακτήριζα ως «αξιόλογο». Απλά, δεν ήταν ισάξιο του “Traveler” και κυρίως, δεν ήταν αυτό που περιμέναμε.

Είχα γράψει τότε, χαρακτηριστικά, πως «περίμενα το επόμενο να καθυστερήσει σχετικά και να είναι αισθητά καλύτερο». Ως προς το πρώτο σκέλος, ορθώς έπραξαν οι Καναδοί. Το “Prequel to madness” έρχεται τέσσερα χρόνια μετά το “Termination shock”. Τώρα, αν είναι αισθητά καλύτερο, ήταν στο χέρι των πολλών ακροάσεων, για να το αποδείξουν. Πάντως, ένα είναι σίγουρο: οι TRAVELER έχασαν το όποιο “momentum” του ντεμπούτου τους, κλώτσησαν την καρδάρα με το γάλα και απέμενε αυτός εδώ ο δίσκος, για να «σώσει το παιχνίδι» και να τους ξαναβάλει στο προσκήνιο. Γιατί, μια φορά, στο προσκήνιο δεν ήταν πια. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την ανάλυση του “Prequel to madness”, για να δούμε τι κατάφεραν οι TRAVELER αυτά τα τέσσερα χρόνια προετοιμασιών.

Πρώτη εντύπωση, «χλωμή». Κάτωχρη! Το “Prequel to madness” στην αρχή, δε με «έπιασε» καθόλου. Περίεργο αυτό, θα μου πεις, διότι συνήθως, albums αυτού του στυλ, δε χρειάζονται πολύ χρόνο για να σου δείξουν τις αρετές τους. Παραδοσιακό heavy metal παίζουν οι TRAVELER, δηλαδή, πόσες ακροάσεις απαιτούνται για να «πιάσεις» κάθε λεπτομέρεια σ’ αυτό το metal; Κι όμως… Να που παντού, υπάρχει έστω μια εξαίρεση! Έχοντας μάλιστα στο νου μου όλα όσα είχαν προηγηθεί, ομολογώ πως δεν μπήκα στο terrain με την καλύτερη ψυχολογία και είδα μπροστά μου το φάντασμα της απογοήτευσης να μου κάνει κουνάει το χέρι. Κοίτα όμως πως αλλάζουν τα πράγματα…

Ακρόαση με την ακρόαση, δίνοντας ολοένα και περισσότερη προσοχή σε κάθε κομμάτι ξεχωριστά, ένιωσα πως το album γινόταν αντιστοίχως ολοένα και περισσότερο «κτήμα» μου. Έβρισκα συνεχώς σημεία και μελωδίες που μου κινούσαν το ενδιαφέρον, ώστε να ακούσω ακόμη πιο ενδελεχώς τον δίσκο. Κάτι που στο τέλος, με αποζημίωσε και με το παραπάνω. Έτσι, έρχομαι μετά από πάρα πολλές ακροάσεις και το σημαντικότερο, υπό διαφορετικές συνθήκες, να ομολογήσω ότι οι TRAVELER όχι απλά πιάνουν πολύ καλές επιδόσεις, αλλά μάλλον θα ήταν πιο ταιριαστό να πω πως διάγουν τις καλύτερες μέρες της μέχρι τώρα καριέρας τους!

Το metal των Καναδών είναι «πυρωμένο», πωρωτικό, ενθουσιώδες και γεμάτο οίστρο. Όλα θα τα βρεις να «χτυπούν κόκκινα»! Θαρρείς πως η μπάντα μάζευε όλα αυτά τα χρόνια ενέργεια και απλά άνοιξε τον ασκό, προκαλώντας τον δικό της τυφώνα. Πάρε τους SATAN (“Take the wheel”), τους RIOT και JUDAS PRIEST (“Dark skull”, “Heavy hearts”, “Vagrants of Time”), τους PRIMAL FEAR, τον Herman Frank στα προσωπικά του (“The law”), τους ACCEPT, τον U.D.O (“Rebels on Earth”), τους HAMMERFALL (“No fate”) και αύξησέ τους την ιπποδύναμη. Αν το κάνεις, ίσως να φτιάξεις το δικό σου “Prequel to madness”. Ίσως, διότι όλα είναι τόσο εύκολα στα λόγια αλλά τόσο δύσκολα στα έργα!

Πολλοί θα σου πουν πως το heavy metal είναι εύκολο και μη απαιτητικό είδος. Δύο λέξεις: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Δεν είναι γιατί, ακριβώς επειδή είναι απλό στην σύλληψη, πάντα θα βρίσκεται ένα βήμα πριν τον γκρεμό της γραφικότητας. Για να παίξεις heavy metal αξιώσεων, πρέπει να είσαι καλός μουσικός και ταλαντούχος συνθέτης. Δεν είναι τυχαίο πως είναι λίγοι αυτοί οι οποίοι τα πάνε καλά, επιμένοντας «παραδοσιακά», δεν είναι τυχαίο πως λίγοι μπορούν να συνθέσουν κομμάτια σαν το ομώνυμο τούτου εδώ του δίσκου. Χμ… Το ακούω ξανά και βλέπω μπροστά μου τους RIOT CITY. Πως έλεγε μια διαφήμιση κάποτε; «Τυχαίο; Δε νομίζω, ευχαριστώ πολύ, γειά σας».

Άξιες λόγου σημειώσεις: Το “Prequel…” ηχογραφήθηκε με την παλαιά και τη νέα σύνθεση, όπως διαβάζω. Που σημαίνει πως ακούμε τους Matt Ries και Toryin Schadlich στις κιθάρες και τους Dave Arnold/Jake Wendt (μπάσο) και Chad Vallier/Nolan Benedetti (τύμπανα), επάνω στην «αλλαγή φρουράς». Ο JP Abboud στα φωνητικά, έχει βελτιωθεί ακόμη περισσότερο και αρκετές είναι οι φορές που με εκπλήσσει με τις ερμηνείες του. Η παραγωγή των Daniel Tsourounis (παντού υπάρχει ένας Έλληνας) και Dajaun Martineau είναι η καλύτερη που είχε ως τώρα το συγκρότημα.

Δεν θα είναι εύκολο για τους TRAVELER να καλύψουν το χαμένο έδαφος. Πρέπει να προσπαθήσουν πολύ, πεισματωδώς και να έχουν υπομονή. Αν το κάνουν, με όπλο το “Prequel to madness”, θα καταφέρουν να ανέλθουν στα ανώτερα επίπεδα του σύγχρονου, παραδοσιακού heavy metal. Αν δεν τα καταφέρουν και τώρα, τι να πω… σκούρα τα πράγματα!

8,5 / 10

ΥΓ 1: Η πρώτη εικόνα είναι σημαντική. Υπάρχουν πολλά albums που τα αγόρασε ο κόσμος από το εξώφυλλο, ή τα απέρριψε, λόγω αυτού. Και το εξώφυλλο του “Prequel…” είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ. ΑΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΟ. Εντάξει, το καταλάβαμε, πρέπει να εμφανίζεται σε κάθε δίσκο του group αυτό το μεταλλαγμένο-εξωγήινο «χταπόδι-κράκεν-μαλάκιο-εγώ μετά από κάθε πανάθλιο promo που ακούω και το πετώ όπως είναι στα σκουπίδια» πράγμα αλλά, για όνομα του Θεού, δημιουργήστε κάτι καλύτερο. Κάηκαν τα μάτια μου! Βέβαια, ακόμη και αυτό, είναι κλάσεις ανώτερο από τις Α.Ι «καλλιτεχνίες» που πλασάρονται ως «εξώφυλλα» τον τελευταίο καιρό.

ΥΓ 2: Τόσο το “Traveler” όσο και το “Traveller”, είναι αμφότερα σωστά. Το ένα θα το βρεις εκεί όπου μιλούν Αμερικάνικα, το άλλο εκεί όπου μιλούν Βρετανικά. Εγώ, επειδή γεννήθηκα δίπλα από το Buckingham, προτιμώ το δεύτερο.

Δημήτρης Τσέλλος