ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “The neon God, pt 1: The rise” – W.A.S.P.
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2004
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Sanctuary
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Blackie Lawless
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Blackie Lawless – φωνή, κιθάρα, μπάσο, τύμπανα
Mike Duda – μπάσο
Darrell Roberts – κιθάρα
Frankie Banali / Stet Howland – τύμπανα
Με το ντεμπούτο των W.A.S.P. να έχει κυκλοφορήσει το 1984, εύκολα συνειδητοποιεί κανείς, πως το 2004, αποτελεί την απόλυτη τομή στην χρονολογία των Αμερικάνων, που φέτος συμπληρώνουν σαράντα χρόνια καριέρας. Θυμάστε όμως, ποια πραγματικότητα επικρατούσε τότε, το 2004; Μετά τον απόλυτο δισκογραφικό τους θρίαμβο, οι αναταράξεις στα σπλάχνα του συγκροτήματος ήταν πολλές και δυνατές. Αυτό από μόνο του, ανάγει το συγκεκριμένο εγχείρημα σε άθλο, ιδιαίτερα αφού μια σωστή αναφορά στο “The neon God” θα έπρεπε να περιλαμβάνει και το δεύτερο μέρος του. Όμως εδώ, το πάμε το πράγμα με χρονολογική σειρά, οπότε θα μιλήσουμε μόνο για το πρώτο.
Αν το “The neon God” είχε κυκλοφορήσει δίχως οι W.A.S.P. να μας έχουν προσφέρει νωρίτερα το “The crimson idol”, θα μιλούσαμε με διθύραμβους, τόσο για τις μελωδίες του όσο και για τις πολλές στρώσεις από τύμπανα και κιθάρες που χτίζουν αυτό το wall of sound. Ακόμα και τα έντονα 70s πλήκτρα, ταιριάζουν τόσο όμορφα με την ατμόσφαιρα του δίσκου αυτού. Παρόλο που είχαν όμως μεσαλαβήσει πέντε άλμπουμ και δώδεκα ολόκληρα χρόνια, δεν μπορούμε να μην λάβουμε υπόψη το έπος του Jonathan, το οποίο όλοι λατρέψαμε και εξακολουθούμε να λατρεύουμε.
Έτσι, το “The neon God”, δεν θα μπορούσε παρά να συγκριθεί μαζί του και εκεί είναι που υστερεί. Τόσο η ιστορία, όσο ο τίτλος της, οι μελωδίες, μέχρι και το στυλ του Frankie Banali στα τύμπανα, είναι σε σημεία… ξεπατικωτούρα. Άλλοι το είχαμε αποκαλέσει μια επιστροφή στον ήχο που τόσο αγαπήσαμε. Άλλοι πάλι, το έκριναν ως πισογύρισμα και άλλοι ως μια κακή αντιγραφή. Όπως και να ΄χει το πράγμα, είναι εύκολο να το καταδικάσουμε 20 χρόνια αργότερα, αφού σε βάθος χρόνου, δεν αντέχει, όπως άντεξε 30 (και βάλε) το “The crimson idol”.
Αρκετά τα κλισέ, αρκετές οι επαναλήψεις, αλλά αν το σκεφτείτε καλά, το ίδιο μπορούμε να πούμε και για πολλούς άλλους καλλιτέχνες και δίσκους τους, που επιθυμούν να επαναλάβουν την ατμόσφαιρα μια προηγούμενης δουλειάς τους. Εν τέλη, η ποιότητα των τραγουδιών είναι που καθορίζουν την υστεροφημία ενός δίσκου και μπορεί το “The neon God, pt. 1 – The rise” να υστερεί σε καινοτομία, όμως δεν υπολείπεται σε ενέργεια και μας δίνει τους W.A.S.P. έτσι όπως θέλουμε να ακούγονται. Σε προσωπικό επίπεδο, δεν υπάρχει περίπτωση να μην ευχαριστηθώ το “Asylum #9”, ή το “Sister Sadie” και το “Wishing well ” όποτε βάλω να τα ακούσω, πολύ απλά διότι τα θεωρώ κλασικά W.A.S.P.
Μετά από μια σειρά: ζέστη (“Still not black enough”) – κρύο (“KFD”) – ζέστη (“Helldorado”) – κρύο (“Unholy terror”), οι οπαδοί του συγκροτήματος, ενθουσιάστηκαν εκείνη την εποχή, με την επιστροφή του Blackie στο ύφος αυτό και αγκάλιασαν το άλμπουμ και την περιοδεία που ακολούθησε. Οι W.A.S.P. για πρώτη φορά μετά από 20 σχεδόν χρόνια θα έβγαιναν για μια τόσο εκτεταμένη περιοδεία, ορμώμενοι βέβαια και από την απανωτή κυκλοφορία του δεύτερου μέρους. Το 2004, ξεπερνούν τις 100 εμφανίσεις με… τέσσερεις από αυτές παρακαλώ, να είναι στην χώρα μας.
Αξέχαστα, μέσα στο Ολυμπιακό καλοκαίρι, έπαιξαν ένα φοβερό σετ στο Rockwave (με DARK TRANQUILLITY, FIREWIND, GAMMA RAY και SOULFLY) ενώ τον Νοέμβριο επανήλθαν για δυο συναυλίες στην Αθήνα κι άλλη μια στην Θεσσαλονίκη, με τα εισιτήρια να εξαφανίζονται. Δυστυχώς βέβαια, αυτή η ανάκαμψη των W.A.S.P., δεν έμελλε να διαρκέσει για πολλά χρόνια. Έτσι σύντομα έσβησε η φλόγα της επανάκαμψης και έκτοτε η αλήθεια είναι πως δεν επέστρεψαν ποτέ. Για μένα, παραμένει ο τελευταίος δίσκος τους που έχω ευχαριστηθεί τόσο πολύ.
Did you know that:
- Από την εποχή του “The headless children” έπαιζε τύμπανα ο Frankie Banali στους W.A.S.P., ενώ σταδιακά ο Blackie πέρασε στον επίσης έμπειρο Stet Howland και κάποιες φορές, είδαμε και τους δύο να συμμετέχουν στον ίδιο δίσκο. Στα δύο μέρη του “Neon God”, εμφανίζονται και οι δύο, αλλά στο πρώτο επικρατεί ο άλλοτε drummer των QUIET RIOT.
- To δεύτερο μέρος της ιστορίας, θα κυκλοφορούσε 5,5 μήνες αργότερα, στις 28 Σεπτεμβρίου.
- Κάπου είχα δει αυτό εδώ και από τότε δεν μπορεί να μου βγεί από το μυαλό
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
