ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Is there love in space” – JOE SATRIANI
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2004
ΕΤΑΙΡΙΑ: Epic
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Joe Satriani
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Joe Satriani – κιθάρες, πλήκτρα, φωνητικά
Jeff Campitelli – τύμπανα
Matt Bissonette – μπάσο
Το 2004 σαν σήμερα, ο Joe Satriani, ένας από τους πιο επιδραστικούς και αγαπητούς σόλο κιθαρίστες της γενιάς του, κυκλοφόρησε το δέκατο του άλμπουμ “Is there love in space?” ύστερα από αρκετούς πειραματισμούς με δίσκους όπως το αμφιλεγόμενο “Crystal planet” (1998) και φυσικά το μισητό για πολλούς “Engines of creation” (2000) που είχε πολλά ηλεκτρονικά μέρη. Το 2002, πιστός στο ραντεβού του, μας προσέφερε έναν από τους πιο αυθεντικούς και περιπετειώδης δίσκους του με το “Strange beautiful music”, για το οποίο μας επισκέφτηκε για πρώτη φορά στο Θέατρο Πέτρας σε μια αξέχαστη συναυλία. Το “Is there love in space” ωστόσο αποτελεί μια επιστροφή σε βασικές και αγαπητές φόρμες με πολλά γνωστά μοτίβα του Satch να κυριαρχούν: απλά μεν αλλά ξεσηκωτικά rock riff με κολλητικές μελωδίες που λειτουργούν όπως οι στίχοι για έναν τραγουδιστή, μπλουζ σόλο και φράσεις παντού αλλά και τη γνωστή βιρτουοζιτέ του Satriani. Βασικά, θα έλεγα πως με κομμάτια όπως “Up in flames”, “Hands in the air”, “If I could fly”, μιλάμε για έναν δίσκο για οδήγηση αφού είναι πολύ ξεσηκωτικά και φέρνουν αντίστοιχες εικόνες στο νου. Υπάρχουν και τα ελαφρώς πιο πειραματικά όπως το ομώνυμο αλλά και πιο ήρεμα, σκοτεινά κομμάτια όπως το δεκάλεπτο “Searching” με ένα μεγάλο τζαμάρισμα στη μέση ή το “Bamboo” που κλείνει το δίσκο.
Το “Is there love in space?” είναι και ο δεύτερος κατά σειρά δίσκος του καραφλού όπου παίζει και με εφτάχορδη κιθάρα με τρομερά αποτελέσματα στα “Hands in the air” και “The souls of distortion”. Για μένα, είναι ένας πάρα πολύ καλός δίσκος που έχει ωριμάσει όμορφα με τον καιρό και στον οποίο επιστρέφω συχνά γιατί δεν είναι ένα εξωπραγματικό δημιούργημα που απευθύνεται μόνο σε μια ελίτ οπαδών αλλά σε ένα πολύ μεγαλύτερο κοινό αφού είναι πιασάρικο και μεταδοτικό με γερή γκρούβα και υπέροχες μελωδίες. Παράλληλα, ο Satriani ξέρει πότε, πως και πόσο να μας εντυπωσιάσει με το, όντως, εξωπραγματικό του παίξιμο. Η γκρούβα ειδικά, οφείλεται και στο εξαιρετικό, για άλλη μια φορά, επιτελείο που αποτελείται από τον τιτάνα Jeff Campitelli στα τύμπανα, του οποίου το παίξιμο έχει άρρηκτα συνδεθεί με τη μουσική του Satriani. Στο μπάσο ο επίσης τεράστιος Matt Bissonette. Ομολογώ βέβαια πως ούτε σε μένα μου αρέσουν οι κάποιες alternative επιρροές ειδικά όταν αποφασίζει να τραγουδήσει με την επίπεδη του φωνή, όπως στο κομμάτι “Lifestyle”. Το δεύτερο κομμάτι με φωνητικά, “I like the rain”, είναι κάπως καλύτερο. Αλλά εντάξει, ένα-δύο αδύναμα κομμάτια είναι ίσως αναπόφευκτα.
Από κει και πέρα πιστεύω ακράδαντα πως μιλάμε και για τον τελευταίο καλό δίσκο του Joe Satriani στα 00s προτού ξεκινήσει η κατρακύλα με το “Super colossal” το 2006 και που συνεχίστηκε μέχρι το 2015 όταν και κυκλοφόρησε το αριστουργηματικό “Shockwave supernova” απ’ όπου θα αρχίσει να διανύει μια άνοιξη με δισκάρες όπως το τελευταίο “The elephants of Mars”. Το 2006 επίσης, στο πλαίσιο της περιοδείας του “Super colossal”, μας επισκέφτηκε για δεύτερη και τελευταία φορά στο γήπεδο του μπάντμιντον μαζί με τους FIREWIND.
Did you know that:
- Ο δίσκος έμεινε για δύο εβδομάδες στα τοπ 100 των αμερικάνικων charts.
- Αυτό που πολλοί ίσως δεν θα γνωρίζατε και που έχει ενδιαφέρον είναι πως ο Satriani μήνυσε τους COLDPLAY (φάση Δαυίδ και Γολιάθ) για λογοκλοπή αφού, όπως ισχυριζόταν ο πρώτος, οι COLDPLAY έκλεψαν πολλά μέρη αυτούσια από το κομμάτι “If I could fly” στο δικό τους “Viva la vida” το 2008. Τελικά η υπόθεση έληξε με έναν εξωδικαστικό διακανονισμό.
Φίλιππος Φίλης
