Έχω μιλήσει για το πόσο αγαπάω τους EXHORDER αρκετές φορές νομίζω στα κείμενα μου. Το “Slaughter in the Vatican” (1990) είναι το αγαπημένο μου ντεμπούτο της δεκαετίας του ‘90 (ναι, ΤΟΣΟ ΨΗΛΑ – αναλογιστείτε τι ντεμπουτάρες μνημεία βγήκαν τότε, απλά. Ναι, πάνω ακόμα ΚΑΙ από αυτά!), ενώ το “The law” (1992) ο τέλειος διάδοχος αυτού. Η μπάντα που έφερε σε ένα σώμα ακρότητα και γκρούβα, με το thrash να είναι ο κοινός παρονομαστής όλων. Πολύ μπροστά από την εποχή τους. Ως εκ τούτου, χάρηκα όταν έμαθα ότι θα γύριζαν στα πράγματα, κάπου εκεί 2017-2018 με συναυλίες. Μετά βγαίνουν και τα πρώτα δείγματα νέας μουσικής. Το “My time” φερ’ ειπείν σκότωνε, ωστόσο το “Mourn the southern skies” (2019) σαν σύνολο, παρότι αξιοπρεπέστατο, είχε ένα δύο σημεία που έλεγα, “ΟΚ αυτό είναι για CROWBAR ή DOWN, όχι για EXHORDER” (για παράδειγμα, το ομώνυμο).
Αλλά ήμουν σε φάση (πρώτη φορά) “ΟΚ, μπορεί να χρειάζονται ένα δεύτερο άλμπουμ για να βρουν τα πατήματά τους, δεν πειράζει, ας είναι και σκέτο καλό το πρώτο βήμα”. Λίγο μετά, βγαίνει το σαρωτικό “The man that never was” σαν single. Αναπτερώνονται οι ελπίδες, με εμένα να απορώ (και έπειτα να ρίχνω κατάρες) όταν είδα πως στο επερχόμενο “Defectum omnium” ΔΕΝ θα περιέχεται. Αλλά και πάλι, λέω (δεύτερη φορά) “ΟΚ, ίσως να τα έχουν σε περίσσευμα τα κομμάτια τέτοιου τύπου κομμάτια, σαρωτικά και καλογραμμένα, άιντε να δούμε”. Μέχρι και το “Year of the goat” που βγήκε με έπεισε ότι εδώ έχουμε ποιοτικές συνθέσεις. Αλλά αυτό το ρημάδι το “Forever and beyond despair”….το κάνατε και video clip τρομάρα να σας έρθει! Ένα μέτριο προς κακό κομμάτι, με punk-ική ενορχήστρωση του χείριστου είδους, κάτι riffs που ακούγονται σαν κακοί VOIVOD (ζητώ συγγνώμη από τους τεράστιους Καναδούς – αλλά αυτοί μου ήρθαν κατά νου!). Εκτός τόπου και χρόνου με το ύφος των EXHORDER.
Με ζώνουν εμένα τα φίδια….αλλά λέω (τρίτη φορά – και φαρμακερή): “ξέρεις τι; Ας δούμε πως λειτουργεί στο δίσκο!”. Πατάω ο καψερός το play και έρχομαι αντιμέτωπος με τα φωνητικά του Kyle Thomas. Τα σκισμένα του στα δύο πρώτα κομμάτια μου ενοχλούσαν το αυτί! Κι όχι με τη καλή έννοια. Συνθετικά επιπλέον, ενώ το εναρκτήριο “Wrath of prophecies” και το “Under the gaslight”, έχουν κάποια καλά riffs, χάνουν στη συνοχή πάρα πολύ. Σαν κακογραμμένα demos που βγήκαν τσάτρα πάτρα στο σπίτι του καθενός. Και αυτός ο δίσκος φέρει την υπογραφή και του Pat ‘O Brien τώρα; Και να σου τώρα, μπήκε το “The tale of unsound minds”. Εδώ έχουμε το πρόβλημα που είχα με το ομώνυμο του “Mourn the southern skies”, με τη διαφορά ότι τουλάχιστον εκείνο ήταν ωραίο κομμάτι. Τούτο εδώ, μάλλον μέτριο.
Και κάπου εδώ, να πω, ότι το πιο μεγάλο κακό του “Defectum omnium” δεν είναι τα αργά κομμάτια, αλλά ότι η ροή των κομματιών ξεχωριστά είναι αψυχολόγητη. Μπορεί να ξεκινάει ένα κομμάτι με ένα πολύ ωραίο riff, να κόβεται απότομα από τη γκρούβα “με το στανιό” (το “Taken by flames” για παράδειγμα). Και δεν εννοώ κατ’ ανάγκη “ωραίο riff = γρήγορο riff”. Ούτε καν ογκώδη riffs τύπου “The law” δεν έχει. Χώρια που τα χάλια κομμάτια είναι τα περισσότερα γρήγορα! Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ ακούω μια μπάντα που δεν ξέρει αν θέλει να παίξει groove-ο-southern ή thrash και υπολείπεται σοβαρότατα της συνοχής αλλά και έμπνευσης που είχε, ναι, ακόμα και ο προκάτοχός του που δεν ήταν και καμιά δισκάρα ξέρω γω. Ή μάλλον έχει, απλά υπολείπεται ολοκληρωμένης σύνθεσης. Είναι κατακερματισμένο. Ένα riff εδώ, ένα γύρισμα παραπέρα και τα τοιαύτα. Ακόμα και το δεύτερο μόλις κομμάτι που ξεχωρίζω το πολύ ωραίο “Desensitized”, έρχεται λίγο πριν το τέλος.
Και όλα αυτά, είναι και στα 54 λεπτά σε διάρκεια, 12 κομμάτια. Μη χάσουμε την έμπνευση μέσα από τα χέρια μας, αλίμονο! Δηλαδή, ήμαρτον ρε παιδιά! Όχι, φτάνει, αρκετά, θα ομολογήσω, θα τα ξεράσω όλα, χωρίς ξύλο κιόλας! Ο μόνος λόγος που αξίζει να μνημονεύεται το “Defectum omnium” από μένα είναι τα 2 κομμάτια που ξεχώρισα, αλλά και γιατί είναι με κάθε επισημότητα, στα 6 σχεδόν χρόνια που αρθρογραφώ για λογαριασμό του ROCK HARD, ο χειρότερος βαθμός που έχω βάλει σε οτιδήποτε. Χώρια που για πρώτη φορά γράφω αυτοπροσώπως για την απογοήτευση της χρονιάς. Με διαφορά χάους από τον δεύτερο. Υποθέτω για όλα υπάρχει η πρώτη φορά, έτσι δεν είναι;
2 / 10
Γιάννης Σαββίδης
