Καλώς τους! Γνώριμο όνομα οι DOLMEN GATE, για αρκετούς από τους αναγνώστες μας. Αυτούς που διάβασαν τι έγινε στο πρόσφατο Up the Hammers Festival και ακόμη καλύτερα, όσους ήταν παρόντες. Αυτοί, δε χρειάζονται καμία πληροφορία για το τι και ποιοι είναι οι DOLMEN GATE. Για τους υπολοίπους θα γίνουν οι όποιες συστάσεις. Οι DOLMEN GATE λοιπόν, είναι μια epic heavy metal μπάντα από τη Λισαβόνα, «παιδί» του κιθαρίστα των διαλυμένων πια επικών metallers RAVENSIRE, Nuno.
O Nuno, αφήνοντας στην άκρη την κιθάρα και αναλαμβάνοντας χρέη μπασίστα, έχει μαζί του τον drummer των RAVENSIRE, Alex, τους Kiko και Artur στις κιθάρες και την Ana στα φωνητικά και στην ακουστική κιθάρα. Η πεντάδα, κάνοντας το ντεμπούτο της με το “Gateways of Eternity”, έχει τη φιλοδοξία να βάλει το δικό της «λιθαράκι», στο epic metal οικοδόμημα. Οι οπαδοί του επικού ήχου βέβαια, δεν περίμεναν αυτό το άλμπουμ για να γνωρίσουν αυτήν εδώ τη μπάντα. Είχε φροντίσει για αυτό το “Finis Imperii” EP, λίγο καιρό πριν.
Ξεκινώντας από «έξω προς τα μέσα», πολύ θετική εντύπωση δημιουργεί το εξώφυλλο του Márcio Blasphemator (τι όνομα είναι τούτο…), μακριά από ΑΙ εκτρώματα που πλασάρονται ως «τέχνη». Και ο ήχος είναι αξιόλογος. Η παραγωγή του Paulo “Paulão” Vieira είναι ταιριαστή με αυτό που θέλουν να παίξουν οι DOLMEN GATE. Δηλαδή, κάτι συγγενικό με το metal των πρώιμων MANOWAR, των MANILLA ROAD, των DOOMSWORD και μοιραία και των RAVENSIRE, μιας και ο Nuno ήταν βασικότατος συνθέτης τους… Metal ηρωικό, βάρβαρο, πρωτόλειο ως και πρωτόγονο. Με συναίσθημα ενίοτε μυστικιστικό, που σκοπό έχει να δημιουργήσει στο μυαλό του ακροατή μυθικά τοπία και φανταστικές ιστορίες.
Ο δίσκος ξεκινά πολύ καλά, με το “Rest in flames” να είναι η καλύτερη σύνθεσή του και τα “The oath” και “Chambers of magic” να ακολουθούν από κοντά. Από εκεί και μετά, οι συνθέσεις μεγαλώνουν σε διάρκεια και εκεί παρουσιάζεται το πρώτο «προβληματάκι» του άλμπουμ. Κάποια σημεία σε «κρατάνε», κάποια άλλα όμως δεν έχουν την κατάλληλη δυναμική, ώστε να αποφευχθεί η απόσπαση και να δώσεις τη δέουσα προσοχή. Νομίζω πως στα πιο μικρά κομμάτια, αυτά που έχουν μεγαλύτερη ευθύτητα, η μπάντα τα πάει καλύτερα. Το δεύτερο «προβληματάκι», είναι τα φωνητικά της Ana. Δεν έχει κακή φωνή, μάλιστα προς τιμήν της τραγουδά με τη φωνή της και όχι με τη βοήθεια της τεχνολογίας του studio, όπως διαπιστώσαμε και από κοντά στο Up the Hammers. Δεν έχει όμως και την απαιτούμενη φωνητική ισχύ, για να υποστηρίξει ένα υλικό τέτοιας «κοπής». Αν βελτιωθεί στον τομέα αυτόν, προϊόντος του χρόνου, θα αναβαθμίσει ΚΑΙ τη μουσική της μπάντας της.
Συνεπώς, δείχνει καλά στοιχεία το πρώτο full length των DOLMEN GATE, αλλά έχει χτυπητές αδυναμίες. Αδυναμίες που μπορεί να του κόβουν πόντους προς το παρόν, είναι ωστόσο εύκολο και στο χέρι τους, να τις διορθώσουν και να ακούσουμε καλύτερα πράγματα από αυτούς, στο μέλλον. Έχω κάθε καλή διάθεση, απέναντί τους κι εύχομαι να με βγάλουν αληθινό.
6 / 10
Δημήτρης Τσέλλος
