Από τις αγαπημένες μου περιπτώσεις νέων συγκροτημάτων οι Αμερικάνοι NECROT από τα άγια χώματα του San Francisco Bay Area (Oakland συγκεκριμένα). Μια από τις πλέον γουστόζικες από πλευράς μελωδίας μπάντες στο death metal, νιώθω πως παίζουν με φινέτσα Σουηδών και τεχνογνωσία Αμερικανών, βασισμένοι στη παράδοση της χώρας τους κατά κύριο λόγο. Ωστόσο, κάθε φορά που ακούω κάποιο από τους δύο προηγούμενους δίσκους τους (“Blood offerings” – 2017, “Mortal” – 2020), δεν μπορώ ΑΚΡΙΒΩΣ να προσδιορίσω τον ήχο που ακολουθούν. Παρότι η βάση είναι Αμερικάνικη, έχουν φτιάξει ένα δικό τους μείγμα με άλλες επιρροές (περισσότερα επ’ αυτού παρακάτω), που ειδικά στο “Mortal” με κέρδισε (εκεί τους πήρα γραμμή προ τετραετίας) και σε βάθος χρόνου, εκτιμήθηκε πραγματικά πάρα πολύ.
Ειδικά το 2020, σε μια πραγματικά χρυσή χρονιά για το death metal, με μερικές από τις σπουδαιότερες δουλειές του είδους από όλες τις κατευθύνσεις. Σχεδόν 4 χρόνια μετά το “Mortal”, το λοιπόν, έχουμε επιστροφή στα πράγματα με τον τρίτο και κρισιμότερο δίσκο στην ιστορία μιας μπάντας κατά το γνωστό λεγόμενο. Ο τίτλος αυτού; “Lifeless birth” και κυκλοφόρησε στις 12 Απριλίου από την Tankcrimes. Πριν πατήσουμε play, κάπου να δώσουμε εύσημα για το ότι διατηρούν τους δίσκους τους περί το 40λεπτο αυστηρά. Κάτι που διευκολύνει τις επαναλαμβανόμενες ακροάσεις, ενώ το υλικό τους είναι το υλικό που θέλεις να ακούς ξανά και ξανά λόγω της σοβαρής τραγουδοποιίας. Δεν ξύνουν τα έγχορδα απλά γρήγορα οι άνθρωποι, είναι μερακλήδες και δίνουν τρομερή προσοχή στα πάντα. Ούτε κουράζουν ούτε τίποτα, γι’ αυτό και ξεχώρισαν εξαρχής από το σωρό των μπαντών εκεί έξω.
Από το εναρκτήριο “Cut the cord” καταλαβαίνεις που θα πάει η δουλειά. Πιο ογκώδες ακόμα και βαρύ από τον προκάτοχο του, ενώ οι μελωδίες ακόμα και στα solos, κολλάνε στο μυαλό σου. Εκεί που κερδίζουν οι NECROT το παιχνίδι είναι το πως δένουν το ένα με το άλλο riff. Μπορεί να σου ρίξουν μια σφήνα με ένα riff – πέρασμα που άμα το άκουγες μόνο του, να έλεγες ότι “αυτό δεν είναι death metal riff, έρχεται από αλλού μουσικά”. Και θα είχες δίκιο. Έλα μου όμως που οι κύριοι το δένουν όμορφα, το κάνουν να ταιριάζει, προσθέτοντας το αλατοπίπερο και τη ποικιλία στο μουσικό “πιάτο” που παρουσιάζουν στον ακροατή. Ή η ελαφρά black metal επίγευση στον ομώνυμο οδοστρωτήρα, που δένει σε ένα καταπληκτικό solo, που γίνεται με ένα τέτοιο τρόπο που λοξοκοιτάζει ίσα ίσα προς Στοκχόλμη μεριά.
“Superior” αμιγώς Αμερικάνικος death metal όλεθρος, ο νεότερος απόγονος των MORBID ANGEL και INCANTATION, μια απλή επίδειξη ισχύος από τους NECROT, οι οποίοι κάνουν περήφανους τους πατέρες του είδους με το τσαμπουκά τους. Το δε φτιαγμένο για να εξαφανίσει αυχενικά προβλήματα και άλατα σβέρκου “Drill the skull” απλά με κάνει αλοιφή, από τη μέση και μετά που σκάνε τα πρώτα blastbeats του δίσκου, με τις αρμονίες του που πάλι φέρνουν μια black metal επιρροή στον αέρα. Όχι αρκετή για να το χαρακτηρίσεις black/death ή κάτι τέτοιο, αλλά αρκετή για να κινεί το ενδιαφέρον του ακροατή, “δίνοντας” του πράγματα όσο προχωράει ο δίσκος και οι ακροάσεις αυτού κατ’ επέκταση. Μιλάμε για τρομερή ποικιλία σε ρυθμούς, αναμφίβολα μια από τις κορυφαίες συνθέσεις του δίσκου. Ενός δίσκου που όσο προχωράει σου ανοίγει και κάθε χαρτί του, ξέροντας ότι σε έχει ήδη κερδίσει, απλά επιβεβαιώνει το πόσο!
Κάπως έτσι, φτάνουμε στο “Winds of hell” (άνεμος μας πήρε και μας σήκωσε λέμε!), που συνεχίζει το black-ίζον μοτίβο, μη χάνοντας δευτερόλεπτο από το πόσο ισοπεδωτικό και death metal είναι. Και κάπου εδώ, έρχονται οι δύο μεγαλύτερες συνθέσεις, του δίσκου, διαδοχικά. Σαν το τελειωτικό χτύπημα για τον ακροατή. Η CARCASS αύρα του “Dead memories” ενισχύει την ισοπεδωτική mid-tempo φύση του, στέλνοντας μας στα θυμαράκια, με κάθε ξέσπασμα, κάθε στίχο που φτύνει αυτός ο τρομερός Luca Indrio πίσω από το μικρόφωνο. Άσε δε το riff που κόβει το τραγούδι στη μέση….ανατριχίλα ολκής. Ποιος είπε ότι το αγνό death metal δε μπορεί να σου σηκώσει τη τρίχα κάγκελο; (ναι, μεταξύ και άλλων πραγμάτων που σηκώνονται – πονηροί αλεπουδιάρηδες!) Και μιλώντας για τρίχα κάγκελο, συνεχίζοντας για δεύτερο συναπτό δίσκο τη παράδοση του να κλείνουν τη κανονική διάρκεια με το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι, φτάνουμε στο “The curse”.
Ένα doom-ο-ειδές έπος, ογκώδες σαν αρχέγονο κτήνος, με αρμονίες κάτω από τα κύρια mid-tempo riffs, με ξεσπάσματα με blastbeats, με riffs διαφόρων ειδών να κάνουν την εμφάνιση τους (τεχνικά, πιο σιδηροδρομικά και πάει λέγοντας), προσθέτοντας σε ένα riff-o-rama που θα έλεγε κάποιος, συνοψίζει με το καλύτερο δυνατό τρόπο τις αρετές των NECROT, του “Lifeless birth” αλλά και του death metal γενικότερα. Ένα ιδίωμα που εδώ και τέσσερις δεκαετίες, εξελίσσεται, διακλαδώνεται και αναγνωρίζεται για την ικανότητα του, ως άλλος χαμαιλέοντας, στα εκάστοτε νέα δεδομένα ακρότητας, έκφρασης και σύνθεσης.
Οι NECROT, με το “Lifeless birth”, βγάζουν το καλύτερο δίσκο της καριέρας τους, αλλάζουν οπωσδήποτε επίπεδο, ενώ μαζί με VITRIOL και SKELETAL REMAINS (τα έχω πει, τα έχω γράψει, αυτά μένουν), μέχρι νεωτέρας, παραμένουν οι απόλυτα ελίτ κυκλοφορίες του death metal για το 2024. Ο βαθμός φυσικά, είναι καθαρά ενδεικτικός για όποιον δεν τους έχει ακούσει. Όποιος τους έχει ακούσει, προσθέτει όσο παραπάνω θέλει. Άλλωστε, το αξίζει και με το παραπάνω. Και τώρα σας αφήνω, εγώ πάω να το ξανακούσω! UGH!
8,5 / 10
Γιάννης Σαββίδης
