Ναι, έχει drum machine. Και; Ποιος μπορεί να πει πως το “Ram it down” στερείται μουσικότητας ή προσωπικότητας; Εδώ, όπως και στην περιοδεία που ακολούθησε, ακούμε τον καλύτερο Rob Halford όλων των εποχών, σε μια κατάσταση όχι περίπου, αλλά πλήρως σεληνιασμένη. Εδώ οι κιθάρες σε «ξυρίζουν κόντρα με αλατόνερο», οι Tipton/Downing είναι σε απίστευτη κατάσταση και αυτό δεν κρύβεται. Εδώ υπάρχουν 3-4 από τις καλύτερες συνθέσεις που παρουσιάστηκαν ποτέ σε JUDAS PRIEST album. Και το κυριότερο; Εδώ γίνεται η πρόβα τζενεράλε του “Painkiller”, όσο κι αν σου ακούγεται αυτό αλλόκοτο ή χαζό. Μια πιο προσεκτική ματιά… λάθος, μια πιο προσεκτική αυτιά, θα σε πείσει.
Ναι λοιπόν, θα έπρεπε να έχει φυσικά τύμπανα, ναι θα έπρεπε τελικά να έχει κυκλοφορήσει παρέα με το “Turbo” ως “Twin Turbos” με τις καλές συνθέσεις μαζεμένες και χωρίς «γεμίσματα», ναι το ένα, ναι το άλλο… Πολλά θα μπορούσαμε να γράψουμε, αλλά έχουν γραφτεί τόσες φορές και θα ξαναγραφτούν, με την πρώτη ευκαιρία. Εμείς εδώ, ήρθαμε για άλλον σκοπό. Ήρθαμε να παίξουμε και είμαστε έτοιμοι να παίξουμε, στο…
The “Ram it down” countdown
- “Love you to death” (04:36)
“I’ll teach you a lesson, that you won’t forget
Why don’t you save your breath ’cause I’m gonna love ya’ to death”
Αντικειμενικά, τίποτα το συγκλονιστικό ή ιδιαίτερο. Filler δεν το λες, γιατί όταν βάλεις τον δίσκο να παίζει δε θα πατήσεις το “skip”, αλλά δεν είναι κάτι παραπάνω από ένα ευχάριστο και αξιοπρεπέστατο hard rock-άδικο κομμάτι, στο ύφος της εποχής, που θα μπορούσε να ανήκει σε οποιοδήποτε αξιόλογο συγκρότημα της σκηνής του L.A. Ξέρεις, εκείνα με τα φουντωτά μαλλιά!
- “Love zone” (03:58)
“With your razor nails, and your painted smile, your gonna get richer, I gotta get wild”
Ακριβώς ιδίας φιλοσοφίας και δυναμικής με το προηγούμενο, αλλά ας του δώσω μισό πόντο παραπάνω στην τελική αξιολόγηση, άρα και μια θέση ψηλότερα στην τελική κατάταξη. Στο αμάξι πάντως, μια χαρά ακούγεται και μπορεί να σου «ξεφύγει» και καμιά τσιρίδα, προσπαθώντας να μιμηθείς τον Halford.
- “I’m a rocker” (03:59)
“Bring on the night, that’s when I live
I come alive inside, give all I can give”
Τραγούδι για τον rocker, τις αναμνήσεις του, τα συναισθήματα που προκαλούσαν και προκαλούν η μουσική και οι συναυλίες του σε ολόκληρο τον κόσμο. Ωραία σύνθεση, χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, το arena metal όπως πρέπει να ακούγεται για να γεμίζει χώρους τεραστίων διαστάσεων και να δίνει παλμό και «ζωή» στον οπαδό.
- “Heavy metal” (05:59)
“Between the eyes, I hear it screaming and it electrifies your inner feelings!”
Χαρακτηριστικό lead intro σε κομμάτι που ΔΕΝ είναι κλασσικό; Μόνον οι JUDAS PRIEST ρε φίλε! Και αυτό θυμίζει υλικό του “Turbo”, αλλά κάπου, κάπως, πιάνεις στον αέρα ότι κάτι πάει να αλλάξει. Η γέφυρα, το pre-chorus είναι καλύτερα του refrain, ο ρυθμός παρασέρνει, ο Halford σε ιλιγγιώδη ύψη, όλα μια χαρά.
- “Monsters of rock” (05:31)
“From the concrete jungle, the smoke, the dirt, the grime…”
Παραλληλισμός του rock με τέρας που μεγαλώνει, γιγαντώνεται και στο τέλος κυριαρχεί. Η ιστορία ξεκινά από το Δέλτα του Μισισιπή (“Black country” όπως λέει ο στίχος), όπου προϋπήρχαν τα blues και φτάνει στη δεκαετία του ’80 και τις γεμάτες αρένες απανταχού της Γης. Πολύ αργό και ατμοσφαιρικό, σχεδόν doom, για πολλούς σίγουρα δε λέει κάτι, κάποιοι ίσως το θεωρούν ακόμη και κακό, αλλά για μένα από τη μια θεωρείται μια καλή σύνθεση, έστω κι αν είναι διαφορετική εντελώς, από την άλλη έχει τεράστια, μαζί με ένα ακόμη τραγούδι από αυτόν τον δίσκο που θα δούμε παρακάτω, συναισθηματική αξία, οπότε δε θα το τοποθετήσω χαμηλά.
- “Come and get it” (04:08)
“Standing in the spotlight, ceiling to the floor
I can see you rockin’, let me hear you roar!”
Η καλύτερη από τις «ποζεριές», μακράν. 100% αμερικανικό hard ‘n’ heavy, από τους ανθρώπους που σε πολύ μεγάλο ποσοστό, ευθύνονται για τη δημιουργία του, μιας και επηρέασαν ολόκληρη την σκηνή του L.A. Από τους CINDERELLA μέχρι τους WINGER και από τους DOKKEN και τους MOTLEY CRUE ως τους POISON και τους TIGERTAILZ, ακούς μέσα τους JUDAS PRIEST. Τέτοια θα λέμε τώρα;
- “Hard as iron” (04:09)
“I’m blazing on to glory, there’s thunder in my veins
And nothing stands before me, forever I’ll remain!”
Το δεύτερο κομμάτι του δίσκου που αδυνατώ να δω αλλιώς, παρά μόνο με αγάπη. Βλέπεις, ήταν γραμμένο (μαζί με το “Monsters…”) σε μια από τις πρώτες μου κασσέτες, όταν πήγαινα Α’ Γυμνασίου. Με αυτά τα δυο και το “Breaking the law”, έμαθα την αγαπημένη μου μπάντα. Λίγο το ’χεις; Μόνο που το “Hard as iron” όλως τυχαίως είναι ένα ΕΠΟΣ ταχύτητας και δύναμης, δεν είναι διόλου αμελητέα ποσότητα. Σαν US metal (!) από τη Γηραιά Αλβιώνα (ορίστε;), με refrain που ανασταίνει και πεθαμένους, δισολίες από τα Ουράνια… μόνον ο Travis του λείπει, να μετουσιώσει σε ανθρώπινη ενέργεια τη ψεύτικη δίκαση. Ένα “Leather rebel”, πριν το “Leather rebel”. “Hard as Iron, sharp as steel, beg and kneel!”. Και οι κουφοί άκουσαν!
- “Ram it down” (04:48)
“Bodies revvin’ in leather heaven in wonder
Lights are dimmin’ and heads are swimmin’ as thunder hits the stage!”
Κρατήσου… Μου αρέσει περισσότερο από το “Painkiller”! Νομίζω αυτό που διάβασες και που μάλλον δεν περίμενες να το διαβάσεις, τα λέει όλα. Top-10; Top-5; Δεν ξέρω, πάντως μιλάμε για TOP εισαγωγή με την “larger than life” τσιρίδα του Rob και έτσι όπως το κομμάτι εκρήγνυται, δεν έχει αντίπαλο. Κιθάρες από άλλον πλανήτη, φωνητικά ασύλληπτα και το αστείο ξέρεις ποιο είναι; Σε τούτον τον δίσκο, οι JUDAS PRIEST κατηγορήθηκαν, τρόπον τινά, για τη χρήση του drum machine και ο Dave Holland, άκουσε «τα μύρια όσα», πως δεν μπορούσε να παίξει όπως επέβαλλε η νέα εποχή. Αν ακούσεις λοιπόν το “Ram it down” από το live στο New Haven, αυτό είναι παιγμένο ακόμη πιο γρήγορα (!) και ακόμη πιο δυναμικά (!!). Με άλλη παραγωγή και Travis στο καρεκλάκι, έμπαινε στο “Painkiller” και θα ήταν άνετα από τα καλύτερα τραγούδια του.
- “Blood red skies” (07:51)
“As the sun goes down, I move around, keeping to the shadows…”
Τι να γράψω τώρα για αυτό εδώ… ειλικρινά, δεν έχω λόγια. Ένα ακόμη ΕΠΟΣ όπου ο Rob Halford καταθέτει τη ψυχή του, τόσο ερμηνευτικά όσο και στιχουργικά, προσπαθώντας και καταφέρνοντας να δώσει ανθρώπινη υπόσταση σε ένα πραγματικά εξωγήινο δημιούργημα. Το heavy metal συναντά την ηλεκτρονική μουσική και κάπου, σε κάποια σκοτεινή γωνιά, βλέπω τον λοχία Kyle Reese να μου χαμογελά, έχοντας βρει το soundtrack της επόμενης αποστολής του. Τόσο φουτουριστικό, τόσο μπροστά από την εποχή του, τόσο αειθαλές, τόσο εναρμονισμένο με το εκάστοτε «σήμερα»…
ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ
“Johnny B. Goode” (Chuck Berry)
“Deep down in Louisiana close to New Orleans
Way back up in the woods among the evergreens
There stood a log cabin made of earth and wood
Where lived a country boy named Johnny B. Goode”
Και κάπως έτσι, το αριστούργημα του θρύλου Chuck Berry έγινε… μεταλλικό. Η εκτέλεση αυτή θα συμπεριληφθεί στο soundtrack της κωμωδίας του Bud S. Smith, “Johnny be Good”, με τους Anthony Michael Hall, Robert Downey Jr., Paul Gleason, Steve James, Jennifer Tilly και Uma Thurman μεταξύ άλλων. Σαν αποτέλεσμα, δεν το συζητάμε, είναι εξαιρετικό, όπως είναι άλλωστε όλες οι διασκευές των JUDAS PRIEST, ανεξαιρέτως.
“Thunder Road” (“The Ram it down sessions”)
“Out again upon the open road, driving back to you where I belong…”
Ένα κομμάτι από αυτά που «έμειναν πίσω» και δεν τα είδαμε σε δίσκο. Αρχικά, ήταν προγραμματισμένο να μπει στο “Twin Turbos”, στη συνέχεια αφού το project δεν έλαβε έγκριση, η μπάντα θέλησε να το εντάξει στο “Ram It down”, αλλά τελικά τίποτα από αυτά δεν έγινε και το “Thunder Road” ξεχάστηκε. Ως το 2001, όπου το ακούσαμε για πρώτη φορά ως bonus track στο “Point of entry”. Σε οποιοδήποτε από τα δύο άλμπουμ και να έμπαινε, θα ήταν από τα κορυφαία τραγούδια του. Γρήγορο, μελωδικό, riff-άτο, ταξιδιάρικο, μελωδικότατο heavy metal, με εξαιρετικό chorus και pre-chorus, είχε όλα τα φόντα να μείνει ως και κλασσικό, αλλά έπεσε «στην κακιά την ώρα»…
Δημήτρης Τσέλλος
