Ήταν οι τελευταίες ημέρες του 2023 κι εγώ απολάμβανα τις διακοπές μου στο Τόκυο. Πίνοντας ένα ουϊσκάκι, σε ένα rock bar στο Shinjuku, χαμογέλασα όταν είδα τις υπογραφές των FIREWIND από το 2004, να είναι ακόμα στον τοίχο του μαγαζιού. Με το συγκρότημα να έχει ανακοινώσει περιοδείες, έγραψα στον Gus G. πως είναι καιρός να έρθει και στην Ιαπωνία. Αφού κι εγώ θα μετακόμιζα στην αρχή της χρονιάς, μόνο έτσι θα μπορούσα να του δω ζωντανά. Με χαρά λοιπόν διάβασα το μήνυμά του πως ήδη είχαν κλείσει δυο συναυλίες τον Μάιο, οι οποίες ανακοινώθηκαν κάποιες εβδομάδες αργότερα.
Βλέπετε, πριν από αρκετά χρόνια, οι FIREWIND (με τον Apollo και τον Bob στην σύνθεσή τους), είχαν προγραμματίσει την επιστροφή τους στην Ιαπωνία για μερικές εμφανίσεις. Με συνοπτικές διαδικασίες, είχα κανονίσει να τους συναντήσω στο Τόκυο, αλλά δυστυχώς οι συναυλίες αναβλήθηκαν γιατί ο Gus είχε υποχρεώσεις με την μπάντα του Οzzy. Πέραν από την απογοήτευσή μου (ξενοδοχείο και εισιτήρια πληρωμένα), δεν ήξερα αν θα μου δινόταν η ευκαιρία να τους δω ζωντανά ξανά στην Ιαπωνία. Το λέω, διότι εκεί/εδώ, τόσο από την δισκογραφική, όσο και από τον κόσμο, αγκαλιάστηκαν αμέσως και ο θαυμασμός για την τεχνική του Έλληνα κιθαρίστα ήταν ανέκαθεν μεγάλος.
Τα χρόνια πέρασαν, οι FIREWIND άλλαξαν σύνθεση και κυκλοφόρησαν μερικές από τις καλύτερές τους δουλειές. Το πόσο μου άρεσε το ομώνυμο άλμπουμ, αλλά και το “Stand united” το διαβάσατε στις αντίστοιχες παρουσιάσεις που έγραψα. Έτσι, φτάσαμε στα μέσα της χρονιάς και το συγκρότημα έκανε την πρώτη του συναυλία στο Club Quattro, όπως ακριβώς πριν από 20 χρόνια. Ήταν εκείνη, η πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση ως συγκρότημα – ever! Μια μέρα αργότερα, επιτέλους συναντηθήκαμε στην Οσάκα, για την δεύτερη εμφάνισή τους. Μετά την πολυήμερη περιοδεία τους στην βόρεια Αμερική, η τετράδα είναι δεμένη και όπως μας έλεγε ο Herbie Langhans, «έχω κάνει περίπου 130 συναυλίες πλέον με το συγκρότημα, οπότε όλοι νιώθουμε πολύ άνετα πάνω στην σκηνή». Μόλις 4 ημέρες πέρασαν στα σπίτια τους μετά το ταξίδι από τις ΗΠΑ, πριν ξαναμπούν στο αεροπλάνο για Τόκυο. Ευτυχώς όμως, κανείς δεν έδειχνε να επηρεάζεται από την διαφορά της ώρας, τουλάχιστον όχι πριν το τέλος της συναυλίας. Άλλωστε ο ενθουσιασμός όλων ήταν μεγάλος για διάφορους λόγους.
«Ήταν υπέροχο το συναίσθημα χθες, και πιστεύω ήταν η καλύτερη εμφάνισή μας. Καλύτερη από τις προηγούμενες τέσσερεις, αφού ο κόσμος για πρώτη φορά συμμετείχε τόσο έντονα» μοιράζεται μαζί μας ο Gus, « Ήταν απίστευτο, λες και ήμασταν στην Λατινική Αμερική. Καμία σχέση με το Γιαπωνέζικο κοινό που ξέραμε». «Είχαμε προγραμματίσει 90 λεπτά για να κάνουμε soundcheck» μας λέει ο Petros, «αλλά τελικά, ούτε δυο κομμάτια δεν χρειάστηκε να παίξουμε. Φαντάσου πως είχανε στήσει τα πάντα, ακριβώς όπως τα αφήσαμε την προηγούμενη βραδιά και όλες οι ρυθμίσεις επίσης, οπότε ήταν όλα τέλεια!». «Μόνο στην Ιαπωνία γίνονται αυτά» συμπληρώνει ο Jo, προσθέτοντας με στόμφο σε αυτά που λέει ο μπασίστας.
Η συναυλία, όπως και όλα τα υπόλοιπα, έγινε ακριβώς στην ώρα της και στα 105 λεπτά που οι FIREWIND ήταν στην σκηνή του Club Quattro, ο κόσμος δεν σταμάτούσε να συμμετέχει. Σε αυτό βέβαια «έφταιγε» και η επιλογή των τραγουδιών, αφού όλα τα «χιτάκια» ήταν μέσα και κύλησαν ιδανικά για την ροή της συναυλίας. Από την στιγμή που η περιοδεία είναι για την προώθηση του εξαιρετικού “Stand united”, όπως ήταν αναμενόμενο, ακούσαμε πέντε από τα δέκα τραγούδια του, ενώ το υπόλοιπο setlist ήταν ένα ταξίδι στο χρόνο, με τα επτά από τα υπόλοιπα εννιά άλμπουμ τους να αντιπροσωπεύονται. Το heavy/power metal της μπάντας, μπολιασμένο με τις χαρακτηριστικές μελωδίες και τα χορωδιακά ρεφραίν, ήταν ακριβώς αυτό που ζητούσε το κοινό.
Εννοείται πως οι περισσότεροι δεν έπαιρναν τα μάτια τους από τον Έλληνα κιθαρίστα, ο οποίος ήταν αεικίνητος, όπως τον έχουμε συνηθίσει. Επειδή οι Ιάπωνες δύσκολα συγχωρούν λάθη, ο Gus πρόσεχε για να αποδώσει τα σόλο του πιστά, αλλά από την άλλη, έκανε δεύτερα φωνητικά, headbanging αλλά και φιγούρες με Πέτρο. Τα “Salvation day”, “Stand united” και “World on fire” άνοιξαν δυναμικά την βραδιά και τα χαμόγελα ήταν διάσπαρτα, τόσο επί σκηνής, όσο και στο κοινό. Μου άρεσε πολύ η απόδοση του Herbie σε συνθέσεις που ηχογράφησαν οι προκάτοχοί του, αφού για μένα ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα ζωντανά με τους FIREWIND. To “Destination forever” για παράδειγμα, λες και πήρε μια νέα διάσταση. Το ίδιο και το “Allegiance” ή το “Mercenary man”, της εποχής του Apollo.
Μπορεί αντί σόλο κιθάρας, να έπαιξαν το “The fire and the fury” (θυμίζω πως το βίντεο γι’ αυτό το τραγούδι, πριν παραπάνω από 20 χρόνια, είχε γίνει στην Ιαπωνία), αλλά σε κάθε σόλο του Gus, τα κινητά τηλέφωνα έβγαιναν για να απαθανατίσουν την κάθε λεπτομέρεια. Τα τραγούδια από τα τελευταία δύο άλμπουμ, που έχουν τα υφιστάμενα μέλη, ήταν υποδειγματικά, με τα “Rising fire” και “Destiny is calling” να ξεσηκώνουν.
Για μένα προσωπικά, το “Orbitual sunrise” και το “Fallen angel” αντίστοιχα, ήταν από τα highlights της βραδιάς. Όταν ήρθε και το “Maniac” έδεσε το γλυκό! Δεν μπορείς να μη νιώθεις μια περηφάνεια όταν ακούς τραγούδια από Έλληνες μουσικούς, που αναφέρονται στην Ελληνική ιστορία, κάτι που έγινε τόσο στο “Wars of ages” όσο και στο “Ode to Leonidas”, ενώ η βραδιά έκλεισε με τα “Head up high” – που πραγματικά πιστεύω πως το έγραψαν για να τονώσουν το δικό τους ηθικό, με τους τόσο θετικούς του στίχους – και “Falling to pieces” στο οποίο όλος ο κόσμος χοροπηδούσε!
Επειδή δεν θα καθυστερήσει το επόμενο άλμπουμ των FIREWIND κι επειδή ήδη τους ζητήσανε να επιστρέψουν στην Ιαπωνία, οι δυο αυτές συναυλίες ήταν μια καλή υπενθύμιση της δυναμικής και των δυνατοτήτων τους. Ο κόσμος κουβαλούσε πλατιά χαμόγελα, καθώς έβγαινε από το κλαμπ (συναυλιακό χώρο στον 10ο όροφο κτιρίου, πού έχετε ξαναδεί;) ενώ τα μπλουζάκια έκαναν φτερά. Εμείς τα είπαμε και πιο βράδυ, αφού όλη η ομάδα, βγήκε για ποτάκια, όπου βρέθηκαν και πολλοί από τους ντόπιους φίλους του συγκροτήματος. Μέχρι την επόμενη φορά…
Κείμενο, φωτογραφίες: Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
