a
“Lords of chaos”
Μιας κι έχουμε την 17η επέτειο από την κυκλοφορία του “Systematic chaos”, είπαμε να “ξεθάψουμε” τη συνέντευξη που είχε κάνει για το έντυπο Rock Hard, ο Σάκης Φράγκος με τον Jordan Rudess, όπου μιλούσαν για το άλμπουμ εκείνο…
Κάθε συνέντευξη με τους DREAM THEATER, ακόμη κι αν φαίνεται ότι έχει καταντήσει ρουτίνα, είναι διαφορετική αλλά πάνω απ’ όλα ενδιαφέρουσα. Πόσο μάλλον όταν έχω απέναντί μου τον πληκτρά του σχήματος, Jordan Rudess, έναν από τους ευγενέστερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει στο χώρο, για να μας μιλήσει για έναν ακόμη σπουδαίο δίσκο των Αμερικάνων, το “Systematic chaos”. Καλούμε στο ξενοδοχείο που έμεναν στο Λουξεμβούργο εκείνη τη μέρα, στο δωμάτιο όπου έμενε με το ψευδώνυμο Sydney Syzer (προσέξτε το λογοπαίγνιο με το synthesizer) και ιδού τι διεμήφθη!!!
Πώς είστε κύριε Sydney Syzer;
Ο κύριος Sydney Syzer είναι καλά!!! Τι κάνεις φίλε μου; Αυτή τη στιγμή δουλεύω πάνω στο νέο σόλο άλμπουμ μου. Λέγεται “The road home” και θα κυκλοφορήσει στις 10 Σεπτεμβρίου. Διαβάζω τις εισαγωγικές σημειώσεις του CD και ακούω τη μίξη του ώστε να γίνει το mastering σήμερα (σ.σ. η συνέντευξη έγινε στις 15 Ιουνίου).
Νέος δίσκος για τους DREAM THEATER και νέα εταιρία ύστερα από πολλά χρόνια. Τι σας έκανε να πάτε στη Roadrunner;
Έληξε το συμβόλαιο που είχαμε με τη Warner και νιώθαμε ότι έπρεπε να κάνουμε μία αλλαγή. Η Roadrunner ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες επιλογές που είχαμε και μέχρι τώρα είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι από όσα έχει κάνει για μας. Η αλλαγή είναι συναρπαστική για μας, αφού ήμασταν για χρόνια σε μία εταιρία που δεν έκανε και πολλά για τους DREAM THEATER. Τώρα πια είμαστε απόλυτη προτεραιότητα.
Ακούγοντας το δίσκο, μου δίνεται η εντύπωση ότι διαλέξατε πλευρές, εννοώντας ότι επιλέξατε τη metal πλευρά. Αυτό είναι εμφανές από την επιλογή της εταιρίας, από τον τρόπο που ντύνεστε ή είστε κουρεμένοι –ακόμα και το ξυρισμένο κεφάλι και το πλατινέ σου μούσι- ακόμη και από την ίδια τη μουσική. Κατά πόσο σας έχει επηρεάσει το κίνημα της ακραίας μουσικής που είναι πολύ δημοφιλές τώρα στις ΗΠΑ;
Όταν γράψαμε το άλμπουμ, δεν ξέραμε σε ποια εταιρία θα πάμε, οπότε η Roadrunner δεν είχε καμία σχέση με τη μουσική κατεύθυνση του δίσκου. Εμείς θέλαμε να κάνουμε ένα σκοτεινό, heavy άλμπουμ. Κάναμε τέτοιου είδους άλμπουμ και στο παρελθόν, όπως για παράδειγμα το “Train of thought”, αλλά αυτήν τη φορά βάλαμε πολύ περισσότερα στοιχεία μέσα…
Ναι, αλλά δεν μου είπες πόσο σας έχει επηρεάσει η μόδα στο metal που υπάρχει στην Αμερική και προσωπικά και σαν συγκρότημα…
Η πραγματικότητα είναι ότι δεν είμαι και ο μεγαλύτερος οπαδός της heavy metal μουσικής.
Ναι, αλλά παίζεις heavy metal!!! Μήπως τελικά metal παίζει ο κύριος Sydney Syzer που συνδέθηκα μαζί του;
(γέλια) Ναι!!! Η metal πλευρά του εαυτού μου!!! Χαχα!!! Υπάρχουν πολλές πλευρές του metal που μου αρέσει να εξερευνώ. Ακόμα και αυτά τα σχήματα που οι τραγουδιστές τους ακούγονται σαν το cookie monster (σ.σ. αυτή η επική μορφή που έτρωγε συνέχεια μπισκότα!!!) με τις απίστευτα σκληρές φωνές. Ακούω τακτικά στο ραδιόφωνο τέτοια σχήματα και πιστεύω ότι είναι αρκετά καλά. Μονάχα που έχουν όλοι τον ίδιο τραγουδιστή!!! (γέλια) Παρόλο που δεν είναι το στυλ μου λοιπόν, βρίσκω ότι υπάρχει ενδιαφέρον. Οι DREAM THEATER τώρα, είναι ένα σχήμα που του αρέσει να γυρίζει πίσω στις ρίζες του. Τα παιδιά μεγάλωσαν ακούγοντας METALLICA και IRON MAIDEN, αλλά δίνουν σημασία και στα καινούργια πράγματα που συμβαίνουν στο metal.
Μετά από πολλά χρόνια, διακόψατε την ενασχόλησή σας με τους DREAM THEATER το καλοκαίρι. Πόσο σας βοήθησε αυτό στη σύνθεση του δίσκου;
Είναι πραγματικά σπουδαίο να ξεκουράζεσαι λίγο και να έχεις ένα μικρό διάστημα να ηρεμείς. Είναι πολύ σημαντικό. Πάντως το έθεσες καλά. Δεν ασχολούμασταν με τους DREAM THEATER, αλλά ασχολούμασταν με άλλα πράγματα. Εγώ με τον προσωπικό μου δίσκο και οι υπόλοιποι με άλλα projects, αλλά πάντα μέσα στη μουσική.
Αυτήν τη φορά δουλέψατε με τον Paul Northfield (μηχανικός ήχου και μίξη), αλλά για έναν ακόμα δίσκο, την παραγωγή την έκανε ο Mike Portnoy με τον John Petrucci. Η γνώμη μου είναι ότι στους DREAM THEATER λείπει ένας καλός παραγωγός, ένα τρίτο μάτι έξω από την μπάντα, που θα σας βοηθούσε να έχετε το καλύτερο αποτέλεσμα σε κάθε κομμάτι. Έχετε σκεφτεί κάτι τέτοιο ή μήπως είναι απλά το θέμα ότι ο Mike θέλει να έχει τον απόλυτο έλεγχο;
Στην τελευταία σου δήλωση υπάρχει μεγάλη δόση αλήθειας… Παρόλα αυτά, η προσωπική μου γνώμη είναι ότι ο John και ο Mike έκαναν πολύ καλή παραγωγή στο δίσκο, θεωρώ ότι αυτή η φόρμουλα με την οποία δουλεύουμε έχει εξαιρετική επιτυχία και υπάρχει ολοένα και περισσότερη αποδοχή στη μουσική μας. Είναι αλήθεια ότι θα μπορούσε να έχει δημιουργικό ενδιαφέρον να υπήρχε ένας τρίτος άνθρωπος που να έκανε παραγωγή στους δίσκους μας, αλλά εγώ το πάω ακόμα πιο πέρα. Θα ήταν ενδιαφέρον να αλλάζαμε το παράθυρο των παραμέτρων μας με τους DREAM THEATER. Δεν ξέρω τι περιμένουν οι άνθρωποι, αλλά εγώ μέχρι τώρα πιστεύω ότι δουλεύουμε μέσα σε ένα “παράθυρο παραμέτρων” όπως συνηθίζω να το λέω, το οποίο δημιουργεί το στυλ των DREAM THEATER. Ο Mike και ο John το γνωρίζουν βέβαια αυτό.
Να περιμένουμε δηλαδή αλλαγή σε αυτόν τον τομέα στον επόμενο δίσκο;
Ίσως αλλάξουμε κάποια πράγματα. Ούτως ή άλλως οι αλλαγές είναι μέσα στη φύση των μουσικών που αποτελούν το συγκρότημα.
Μιας και μιλάμε για αλλαγές, έχει γίνει πολύς λόγος για το νέο, τρίτο άλμπουμ των LIQUID TENSION EXPERIMENT, όπου ο Mike έχει δηλώσει πως μάλλον θα βγει το 2008. Πιστεύεις ότι αν κυκλοφορήσετε ένα δίσκο με αυτό το project, αυτό ίσως φέρει έναν αέρα αλλαγής στην μπάντα; Κάτι παρόμοιο είχε γίνει και πριν το “Scenes from a memory” και όλοι ξέρουμε το αποτέλεσμα… Δηλαδή το –κατά τη γνώμη μου- τελευταίο τεράστιο άλμπουμ στην ιστορία του metal.
Σίγουρα το να κάνουμε διάφορα projects έχει πολύ ενδιαφέρον. Δεν ξέρω αν συμβεί, αλλά συμφωνώ μαζί σου ότι μπορεί να μας δώσει έναν ανανεωτικό αέρα.
Ναι, αλλά δεν μιλάω για ένα οποιοδήποτε project. Μιλάω συγκεκριμένα για τους LTE που παίζετε όλοι μαζί και όχι για σένα που μπορεί να παίζεις με τον Rod Morgenstein ή τον Mike που μπορεί να παίζει με τον Daniel Gildenlow…
Έχεις δίκιο Σάκη. Τέτοιου είδους project μας δίνουν την ευκαιρία να κάνουμε πράγματα έξω από το παράθυρο των DREAM THEATER που σου ανέφερα πριν.
Εκεί, θα μπορέσετε να βάλετε κάποιες ιδέες που δεν ταιριάζουν απόλυτα στους D.T. και να χρησιμοποιήσετε για τον επόμενο δίσκο σας μόνο τις απολύτως ικανοποιητικές. Το κάνατε στο παρελθόν και λειτούργησε άψογα.
Φυσικά. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου…
Το “Forsaken” είναι η πιο επιτυχημένη σας προσπάθεια για να γράψετε ένα εμπορικό τραγούδι. Θα ήθελα να σε ρωτήσω δύο πράγματα: Πώς συμβαίνει κάθε φορά, τα πιο εμπορικά τραγούδια να είναι δεύτερα στη σειρά κάθε δίσκου; Βάλτα κάτω και θα δεις ότι έχω δίκιο. Από το “Another day” και το “You or me”, μέχρι το “Status seeker” του ντεμπούτου σας.
Χμμμ!!! Πολύ καλή ερώτηση. Δεν έχω ιδέα. Να μία ερώτηση που πρέπει να κάνω κι εγώ στον Mike!!! Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί! Μου φαίνεται, μετά από τόσα χρόνια που γνωριζόμαστε, ότι ξέρεις περισσότερα πράγματα για τους DREAM THEATER απ’ όσα ξέρω εγώ που παίζω κιόλας!!! Μάλλον θα πρέπει να σου κάνω συνέντευξη εγώ! (γέλια)
Αυτήν τη φορά η εμπορική σας προσπάθεια, δείχνει την πιο σκληρή πλευρά του σχήματος…
Δεν είναι ενδιαφέρον;
Βέβαια και είναι ενδιαφέρον αλλά και μονόδρομος ίσως, αφού σχεδόν όλες οι προηγούμενες προσπάθειές σας ηχούσαν σαν τους U2, COLDPLAY και ήταν ως επί το πλείστον μπαλάντες. Τώρα πήγατε να κάνετε κάτι σαν τους EVANESCENCE… Σίγουρα αυτό ήταν κάτι που το κάνατε συνειδητά, έτσι;
Ναι, φυσικά. Θέλαμε να ταιριάζει με το κλίμα του δίσκου. Θέλαμε να γράψουμε ένα πιο ευθύ κομμάτι, αλλά να είναι πιο σκληρό από τα συνηθισμένα παρόμοια κομμάτια μας. Και βγήκε το “Forsaken”!!! Σίγουρα ήταν κάτι συνειδητοποιημένο πάντως. Δεν έγινε στην τύχη. Θέλαμε να έχουμε ένα τραγούδι που να μπορεί να παιχτεί από το ραδιόφωνο. Δεν είχαμε όμως κανενός είδους πίεση, γιατί όταν γράφαμε το άλμπουμ, δεν είχαμε καν δισκογραφικό συμβόλαιο. Μας αρέσει να έχουμε τραγούδια που είναι μικρά σε διάρκεια, να κάνουμε κάτι που να μας βάζει κατά κάποιο τρόπο μέσα στον κόσμο της εμπορικότητας. Και γνωρίζουμε ότι κάνοντάς το, δεν ξεπουλιόμαστε, επειδή οι δίσκοι μας δεν έχουν να κάνουν με τη μόδα και την εμπορικότητα γενικώς. Κάθε άλμπουμ μας έχει όμως 1-2 κομμάτια που είναι πιο άμεσα.
Στο documentary της ειδικής έκδοσης, όταν ο John Petrucci μιλάει για τη θεματολογία του “Forsaken” και του “Dark eternal night” γελάει. Και το θεωρώ φυσιολογικό, γιατί δεν έχουμε συνηθίσει τους DREAM THEATER να μιλάνε για βρικόλακες και τέρατα. Μήπως αυτό έχει να κάνει με το συνολικό metal συναίσθημα του δίσκου;
Περίεργο που το λες αυτό…
Δεν είναι περίεργο. Αν λάβει κανείς υπόψη τους στίχους που έγραφαν οι THEATER στο “Images and words” και αυτούς που γράφουν τώρα, είναι εντελώς διαφορετικοί.
Σε αυτό το δίσκο θέλαμε να γράψουμε φανταστικούς στίχους. Ο James έγραψε κάτι για τον πόλεμο, ο Mike κάτι για το πρόγραμμά του με τις 12 βαθμίδες για τον αλκοολισμό, αλλά ο John ήθελα να κάνει κάτι διαφορετικό, κάτι που να έχει σχέση με τη φαντασία. Νομίζω ότι κολλάει όμως με το κλίμα του δίσκου.
Ένα σημαντικό θέμα, που μέχρι κάποιο σημείο θα έλεγα ότι με έχει ενοχλήσει κιόλας, είναι οι πολύ προφανείς επιρροές σας σε κάποια τραγούδια. Μιλάω για τους METALLICA στο “Constant motion”, τους EVANESCENCE στο “Forsaken”, τους TOOL και τους PINK FLOYD στο “Repentance” και φυσικά τους MUSE στο “Prophets of war”, κάτι που συμβαίνει για δεύτερο συνεχόμενο δίσκο κιόλας και μου μοιάζει σαν copy–paste φάση. Γιατί έχετε τόσο προφανείς τις επιρροές σας για μία ακόμη φορά; Επίσης, στο documentary, είδαμε στο πινακάκι που γράφετε τη δομή των κομματιών, στο “In the presence of enemies” κάποιες συντομογραφίες του τύπου: “RUSH riff”, “MAIDEN chorus”, “MUSE theme”… Δεν είναι πολύ έντονο αυτό νομίζεις;
Αυτό που λες είναι κάτι που πάντα το έκαναν οι DREAM THEATER για να κατονομάσουν τα διάφορα μέρη από τα οποία αποτελούνται τα τραγούδια τους. Δεν είναι κρυφό ότι έχουμε πάρα πολλές και περίεργες επιρροές σαν γκρουπ και δεν ντρεπόμαστε γι’ αυτό. Αντιθέτως τις τιμάμε. Αυτά που είδες γραμμένα, δεν είναι κάτι να το πάρεις κυριολεκτικά. Είναι ένας τρόπος να θυμόμαστε τα μέρη. Όλοι οι συνθέτες έχουν επηρεαστεί από κάπου. Θα πρέπει να ξεκαθαρίσω από την πλευρά μας ότι δεν παίρνουμε κάτι από άλλα γκρουπ, αλλά απλά τιμάμε τις επιρροές μας όσον αφορά το μουσικό μας ύφος.
Πηγαίνοντας το κομμάτι “Prophets of war”, θα πρέπει να σου πω ότι έχει σπρώξει παραπέρα τα όρια των THEATER, αφού δεν έχετε κάνει ποτέ κάτι παρόμοιο. Τι σας έκανε να πάρετε οπαδούς και να τους βάλετε στο chant session που έχετε να φωνάζουν όλοι μαζί;
Νομίζω ότι καταλαβαίνεις ότι αυτή ήταν καθαρά ιδέα του Mike. Είχε ένα προαίσθημα γι’ αυτό σαν παραγωγός.
Θεωρώ ότι έδωσε στο κομμάτι αυτό το συναίσθημα του arena metal.
Ακριβώς. Πιστεύω ότι βγήκε πολύ καλό. Είχε και πλάκα όλη αυτή η διαδικασία.
Μπορεί να μην ήσουν στους DREAM THEATER όταν ο Mike είχε το μεγάλο πρόβλημα με τον αλκοολισμό, που τον έκανε να γράψει κιόλας όλα αυτά τα κομμάτια στους τελευταίους δίσκους, αλλά μήπως μπορείς να μου πεις, από αυτά που έχεις ακούσει από τους άλλους, πώς επηρέασε αυτή η κατάσταση την μπάντα;
Όπως είπες, δεν ήμουν στο γκρουπ όταν υπήρχε το πρόβλημα αυτό, αλλά ας το θέσουμε έτσι: Το γεγονός ότι ο Mike μπόρεσε να το νικήσει και να περάσει σ’ ένα νέο επίπεδο στη ζωή του, είναι ένας από τους κύριους λόγους για τον οποίο το σχήμα μπόρεσε να φτάσει μέχρι εδώ που είναι. Αν είχε συνεχίσει το δρόμο που είχε παλιά, αποκλείεται να είχαμε καταφέρει όλα αυτά. Δεν θα ήμασταν ίδιοι. Περάσαμε κάποιες δυσκολίες –όχι από τον αλκοολισμό του Mike- ιδίως την περίοδο του “Falling into infinity” και το ότι έγινε καλά, κράτησε την αυτοσυγκέντρωση του γκρουπ στη μουσική και μας κράτησε εν τέλει ζωντανούς.
Αναρωτιέμαι γιατί έχετε τόσους πολλούς καλεσμένους και μόλις μετά βίας μπορεί κάποιος να δει ποιοι κάνουν τις ομιλίες στο “Repentance”. Κάποια σχήματα θα είχαν υπερτονίσει το γεγονός ότι συμμετέχουν ο Corey Taylor, ο Joe Satriani, ο Steve Vai, ο Steven Wilson, ο Mikael Akerfeldt και τόσοι άλλοι. Επίσης, κανείς δεν δείχνει το πρόσωπό του στο documentary.
Δεν ήταν επιλογή μου, αλλά η αίσθησή μου είναι ότι από τη στιγμή που είχαν μικρό ρόλο –δεν έπαιζε κιθάρα ο Vai ή ο Satriani ας πούμε- αλλά απλά απήγγειλαν κάποια λόγια στο background του τραγουδιού. Από σεβασμό λοιπόν στον τρόπο που χρησιμοποιήσαμε τη συνδρομή τους, αλλά και για τους ίδιους που συμμετείχαν, δεν χρησιμοποιήσαμε τα ονόματά τους με οποιονδήποτε τρόπο. Και να σου πω κάτι; Δεν χρειάζεται να μεγάλη διαφήμιση στα ονόματά τους αφού πουλάμε καλά ούτως ή άλλως για να λέμε και την αλήθεια. Δεν ήταν ο στόχος μας οι πωλήσεις με αυτές τις συμμετοχές.
Ας πάμε στο ρόλο σου στους DREAM THEATER. Είσαι ελεύθερος να συνθέτεις για τους DREAM THEATER ή χρησιμοποιείσαι περισσότερα στα τζαμαρίσματα;
Είμαι πολύ αναμεμειγμένος στη συνθετική διαδικασία. Συνήθως εγώ κι ο John Petrucci γράφουμε τα riff, ο Mike περισσότερο ασχολείται με το “χτίσιμο” και την “αρχιτεκτονική” των κομματιών κι επιλέγει τα μέρη που του αρέσουν για να μπουν. Κάπως έτσι δουλεύει το σύστημα.
Θεωρείς τον εαυτό σου καλύτερο σαν συνθέτη ή σαν παίχτη;
Ενδιαφέρουσα ερώτηση! Ποτέ δεν είχα σκεφτεί να διαχωρίσω αυτά τα δύο. Για μένα, η δημιουργική διαδικασία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το παίξιμο. Οι ιδέες έρχονται από το κεφάλι μου και τα χέρια μου είναι το όχημα των σκέψεών μου. Μου αρέσει περισσότερο να αυτοσχεδιάζω, ενώ έχω δουλέψει και πολύ πάνω στην τεχνική μου όλα αυτά τα χρόνια και νομίζω ότι έχω φτάσει σ’ ένα ικανοποιητικό σημείο. Παράλληλα έχουν αναπτυχθεί, νομίζω, και οι ιδέες μου.
Ακούω τακτικά από τον John και τον Mike ότι έχετε ακόμη πολλά να αποδείξετε. Το πιστεύεις εσύ αυτό;
Δεν ξέρω αν έχουμε ακόμα κάτι να αποδείξουμε. Μάλλον τα παιδιά το λένε αυτό, γιατί πρέπει να τίθενται συνεχώς καινούργιοι στόχοι. Ίσως όμως χρειάζεται να αποδεικνύουμε συνεχώς ότι αυτό που κάνουμε είναι πραγματικό. Πραγματική μουσική και δεν είμαστε τίποτα περίεργοι άνθρωποι από άλλον πλανήτη, αλλά σε κάθε δίσκο μας –άσχετα αν κάποιοι δεν το παραδέχονται αυτό- έχουμε άμεσα κομμάτια που σίγουρα θα μπορούσαν να παιχτούν από το ραδιόφωνο. Αυτό το συναντάμε κυρίως σε ανθρώπους μέσα από τη μουσική κοινότητα, οι οποίοι αδυνατούν να αντιληφθούν ότι κάποια κομμάτια μας θα μπορούσαν να είναι τόσο εμπορικά όσο αυτά που γράφουν εκείνοι. Μπορεί να έχουμε τη μοναδικότητα και την εκλεκτικότητά μας, που πιθανώς άλλοι να μην μπορούν να έχουν, αλλά γράφουμε και μουσική η οποία μπορεί να γίνει αποδεκτή από ένα πολύ μεγαλύτερο ακροατήριο.
Είναι αλήθεια ότι ο Roger Glover μιξάρει την εκδοχή των DREAM THEATER για το “Made in Japan” που θα κυκλοφορήσει από την Ytse Jam Records;
Δεν ξέρω. Δεν είμαι απολύτως σίγουρος (σ.σ. ισχύει πάντως ότι θα την κάνει).
Έχεις ακούσει για μία επίσημη βιογραφία των DREAM THEATER που θα κυκλοφορήσει σύντομα και δεν υπάρχει ούτε μία λέξη μέσα για τον Kevin Moore;
Δεν το γνωρίζω. Τι σε κάνει να το λες; Μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο;
Έχω τις πληροφορίες μου. Ήρθα διαβασμένος.
Είναι απίστευτο αυτό που μου λες. Δεν μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο. (σ.σ. κι όμως το δήλωσε ο Portnoy στο γερμανικό ROCK HARD)
Πες μας λίγο και για το solo άλμπουμ σου.
Έχω καλούς καλεσμένους. Είναι άλμπουμ διασκευών στα αγαπημένα μου progressive rock τραγούδια. Διασκευάζω ELP, YES, GENTLE GIANT, GENESIS, ένα δικό μου κομμάτι κι ένα piano medley από τραγούδια των KING CRIMSON και GENESIS. Συμμετέχει ο Rod Morgenstein στα τύμπανα, τραγουδούν οι Kip Winger, Steven Wilson, Nick D’ Virgilio και ο Neal Morse. Ακόμα παίζει κιθάρα ο Bumblefoot από τους GUNS N’ ROSES, ο κιθαρίστας των OZRIC TENTACLES, ο Marco Sfogli που έπαιζε στο σόλο άλμπουμ του James LaBrie κι ένας νέος Γερμανός κιθαρίστας, ο Ricky Garcia. Ακόμα, τραγουδάω κι εγώ!!!
Περιμένω λοιπόν να τα πούμε κι από κοντά στο Rockwave Festival.
Φυσικά και θα τα πούμε.
Ζητήσαμε από τον Jordan Rudess να μας εξηγήσει τους αρχικούς τίτλους των κομματιών τα οποία τελικά κατέληξαν στο δίσκο. Ας πάμε να τα δούμε ένα-ένα λοιπόν:
“In the presence of enemies”: Working title: “The pumpkin kings”
(γέλια) Είχε να κάνει με τη σκληράδα της κύριας μελωδίας. Έπαιζε ο Mike τύμπανα και τραγουδούσαμε όλοι μαζί κάτι ηλίθιο για κολοκύθες και διάφορα τέτοια. Παλιμπαιδισμός δηλαδή!
“Forsaken”: Working title: “Jetlag”
Όταν γράφαμε αυτό το κομμάτι είχαμε μία πολύ περίεργη διάθεση, σαν να ταξιδεύαμε αλλού και είχαμε jetlag.
“Constant motion”: Working title: “Korma chameleon”
Όπως μαντεύεις έχει να κάνει με το “Karma chameleon” των CULTURE CLUB. Άλλη μία ηλιθιότητά μας!!! Μας αρέσει η ινδική κουζίνα και το Korma είναι ένα από τα αγαπημένα μας φαγητά. Φαντάζεσαι τι βλακείες τραγουδούσαμε!!!
“Dark eternal night”: Working title: “N.A.D.S.”
Nads είναι τα αρχί*** κάποιου. Απλά το βάλαμε σε ακροστοιχίδα… Τι να λέμε τώρα!!!
“Repentance”: Working title: “Fisheye”
Εκείνη τη μέρα είχαμε έναν φωτογράφο όλη την ώρα που γράφαμε αυτό το κομμάτι. Το τελειώσαμε σε μία μέρα, λες και μας είχε δώσει έμπνευση αυτός ο τύπος και είπαμε να τον “τιμήσουμε” (γέλια).
“Prophets of war”: Working title: “Carpet babies”
(γέλια) Καλύτερα ας το αφήσουμε χωρίς αναφορά!!! Είναι εντελώς γελοίο. Σκέψου πόσο γελοίο είναι που σου είπα τόσα πριν και τώρα κωλώνω!!!
“Ministry of lost souls”: Working title: “Schindler’s lisp”
Φυσικά ξέρεις την ταινία “Schindler’s list”. Είναι ένα παιχνίδι με τις λέξεις. Σε κάποιο σημείο αντιδρούσαμε στην ενορχήστρωση και στη σκοτεινή ατμόσφαιρα αποτίνοντας φόρο τιμής στην ταινία. Τώρα το “lisp” (που σημαίνει τραύλισμα), είναι μία από τις κλασικές κουλαμάρες μας!!!
Σάκης Φράγκος
