BLIND GUARDIAN Discography (worst to best)

Παράξενο δεν το λες, ούτε αναπάντεχο, ότι τα παιδιά από τη Γερμανία (κι αυτά πίνουν μπύρες, απλά δεν είναι από την Πάτρα) έρχονται για ακόμη μία φορά στη χώρα μας. Άλλωστε, αν δεν κάνω λάθος και έχοντας θεωρώ σωστή μνήμη από το podcast που είχε κάνει ο Σάκης (ο Φράγκος ντε) σχετικά με τις συναυλίες στην Ελλάδα και το ποιες μπάντες μας έχουν επισκεφθεί τις περισσότερες φορές, πλέον έχουν κατακτήσει την 1^η θέση. Αυτό που κάνει εντύπωση από τη μία, είναι η εκ νέου επίσκεψή τους μετά την παραλίγο μετακόμισή τους στη χώρα μας τον περασμένο μόλις Οκτώβριο, όπου οριακά δεν είδαμε τους GUARDIAN περισσότερες φορές απ’ όσες πάμε δουλειά μέσα σε μία εβδομάδα. Από την άλλη, όταν κάτι τραβάει κόσμο και δείχνει και πιο δυνατό βασικά από ποτέ, χαζοί είναι οι διοργανωτές να χάσουν ευκαιρία; Και καλά κάνουν. Όχι μόνο για GUARDIAN, αλλά για ΚΑΘΕ μπάντα που ο οπαδός στηρίζει στις συναυλίες ξανά και ξανά. Σημαίνει ότι δεν έχει χορτάσει να τη βλέπει. Σ’ όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε…

Έχουμε γράψει τα πάντα κατά καιρούς για το σχήμα. Αφιερώματα σε δίσκους, worst to best δίσκων (και με τον Hansi παρακαλώ), ιστορίες, συνεντεύξεις, γενικά αφιερώματα. Λογικό και επόμενο. Αυτήν τη φορά λοιπόν, η εντολή εκ της διευθύνσεως, ήταν ρητή: worst to best δισκογραφίας BLIND GUARDIAN. Όπως στο κάθε τι που εμπεριέχει προσωπικό γούστο και άποψη, οι διαφωνίες θα υπάρχουν. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ένα σύνολο δισκογραφίας 11 (βγάζω το “Legacy of the dark lands”, που είναι κάτι τελείως άλλο) άλμπουμ σε 34 χρόνια. Και όπου πέραν κάποιων βασικών χαρακτηριστικών, πολλά έχουν να κάνουν και με το πότε και με ποιο άλμπουμ γνώρισε και αγάπησε κάποιος ένα σχήμα. Για πάμε να δούμε.

11. “A twist in the myth” (2006)

Όποιος με ξέρει προσωπικά, ξέρει ότι με αυτόν το δίσκο έχω κόλλημα. Με την κακή όμως έννοια. Από τη μέρα που βγήκε το πρώτο single, μέχρι και σήμερα, δεν. Κακό άλμπουμ δεν έχω από τους Γερμανούς. Οι αγάπες αγάπες. Αλλά προφανώς και δεν είναι όλα στην ίδια μοίρα. Και αυτό ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση που είχα βιώσει από τη μπάντα. Πόσο μάλλον όταν έρχεσαι από συνεχόμενες ΔΙΣΚΑΡΕΣ (ΟΚ και ο προκάτοχός του δεν είναι δισκάρα, αλλά είναι πολύ καλύτερος). Μία η αποχώρηση του Thomen Stauch, μία ότι μου ακουγόταν σαν ένας δίσκος όπου προσπάθησαν να δημιουργήσουν πετυχημένες συνταγές από την αρχή, αλλά όχι με αντίστοιχο αποτέλεσμα όπως τις πρώτες ή κάποιες επαναλήψεις αυτών, θα κάτσει σε αυτή τη θέση σε αυτήν τη λίστα. Καλά κομμάτια σαφώς και έχει και προσωπικά το καλύτερο που είχε να δώσει ήταν το “Another stranger me”.

10. “Beyond the red mirror” (2015)

Όταν είχε κυκλοφορήσει, η αλήθεια είναι ότι το είχα μία θέση ψηλότερα στην τότε «λίστα μου» των κυκλοφοριών τους. 9 χρόνια μετά, κύλησε μία θέση πίσω όμως. Όπως και το “Twist in the myth”, το “Beyond the red mirror” ήταν ένας δίσκος που θεωρούσα πως θα ήταν καλύτερος, ελέω του προκατόχου του (λέγε με “At the edge of time”), ο οποίος είχε δημιουργήσει εκ νέου προσδοκίες και στο παλαιότερο (ηλικιακά) κοινό της μπάντας. Όμως, θεωρώ, πως δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες. Μία η μέτρια παραγωγή του, μία το σύνολο των τραγουδιών, τα οποία ήταν μεν ΟΚ, αλλά δεν είχε έστω μεταξύ τους αυτά τα 2-3 που θα το «πάρουν από το χεράκι», δεν ήθελε και πολύ για να εξαφανίσει σύντομα την προσμονή που είχε δημιουργηθεί. Ωραίο το artwork βέβαια. Αλίμονο! Όμως σαν σύνολο δίσκου, δεν μπορεί να είναι στις καλύτερες στιγμές τους, ούτε στις μεσαίες βασικά. Ε, δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να το έχει πάνω από τα τοτέμ!!!

9. “The God machine” (2022)

7 χρόνια μετά το “Beyond the red mirror”, με τις (προσωπικές μου) προσδοκίες να είναι σχεδόν στα Τάρταρα πλέον, κυκλοφορεί το “The God machine”, ένα άλμπουμ που νομίζω είναι από αυτά που έχουν μπερδέψει τον περισσότερο κόσμο που ακολουθεί με αγάπη (και με την καλή έννοια φανατικά) τη μπάντα. Από τις κλασικές αγαπημένες καφενειακές συζητήσεις με φίλους/συναρρωστάκια των παιδιών, το συμπέρασμα που έχω βγάλει είναι πως σε αυτόν το δίσκο μέτρησε περισσότερο η επιστροφή της μπάντας σε ένα πιο λιτό, heavy, τύμπανα-κιθάρες-μπάσο ύφος, με λιγότερα ορχηστρικά μέρη (συν η επιτέλους καλή παραγωγή πάλι), παρά η τόσο φοβερή ποιότητα των τραγουδιών στο σύνολό τους. Γιατί έχει μεμονωμένα κάποια πολύ καλά τραγούδια, τα οποία ήταν αρκετά για να αναφωνήσουν πολλοί από εμάς, μετά από χρόνια, μερικά «επιτέλους». Σίγουρα είναι καλός δίσκος. Το πόσο καλός, ακόμα δεν έχω καταλάβει απόλυτα, αλλά θεωρώ πως δεν θα αλλάξει τραγικά στο μέλλον. Άντε να πάρει μία θέση παραπάνω, γιατί παρακάτω, δεν γίνεται. Είναι καπαρωμένες (εύχομαι για πάντα, γιατί αν όχι, θα σημαίνει ότι θα βγάλουν κάτι «κακό»). Πάντως, ο χαμός του Οκτωβρίου του 2023 έγινε στην περιοδεία αυτού του δίσκου στην ουσία. Επομένως, όσο καλός και αν είναι για κάποιον, το σίγουρο είναι ότι αναζωογόνησε το κοινό της μπάντας, αλλά έφερε μπροστά και νεότερο. Επομένως, θεωρείται σίγουρα πολύ πετυχημένος!

8. “A night at the opera” (2002)

Κάπου εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Όχι τόσο για εμένα, αφού καλώς ή κακώς, είναι χρόνια που δεν έχουν αλλάξει οι «θέσεις», αλλά για το τι θα ακούσω. Ξέρω αρκετό κόσμο που έχει αυτόν το δίσκο στην 4άδα του από τα παιδιά από το Κρέφελντ. Ξέρω επίσης ότι υπάρχει εκεί έξω μία φουρνιά οπαδών τους που «ξεκίνησε» και κόλλησε την Γκαρντιανίτιδα με αυτό, αλλά και τον προκάτοχό του. Το είπα άλλωστε στο εισαγωγικό: πάντα το πώς, πότε και με τι αγαπάς αρχικά μία μπάντα, παίζει ρόλο στη λίστα με τη δισκογραφία της. Φυσικά και έχει και κομματάρες μέσα. Τι να λέμε. Αλλά βάλτε στην εξίσωση ποια ακολούθησε. Ε, πώς να συγκριθεί ρε γαμώτο; Σίγουρα όμως κομβικός δίσκος, αφού στην ουσία καθόρισε σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό το μονοπάτι που θα ακολουθούσαν μετέπειτα οι Βάρδοι (με εξαίρεση το επόμενο που ήταν λίγο στα «χαμένα» τους). Ακούω όλες τις απόψεις γι’ αυτό το άλμπουμ, απλά αφού είναι προσωπική η λίστα όμως, δεν μπορώ να το έχω παραπάνω.

7. “Battalions of fear” (1988)

Με φόβο. Το ομολογώ. Ρισκάρω. Τη ζωή μου ίσως. Αλλά μπορώ να το αιτιολογήσω, με πολύ βαριά καρδιά φυσικά. Αν προλάβω, πριν πάθω διάσειση από ότι εκτοξευθεί προς το κεφάλι μου. Ναι ναι. “Majesty”, “Guardian of the blind”, “Wizard’s crown”, “Run for the night”… λέτε να μην το ξέρω; Να μην πονάω; ΑΛΛΑ! Ο βασικότερος λόγος που το έχω σχεδόν στη μέση, είναι πως ακόμα εδώ, οι Βάρδοι δεν είχαν βρει αυτό το ΜΟΝΑΔΙΚΟ που έχουν στον ήχο τους, αλλά ήταν μία speed/power μπάντα, που έγραφε μεν κο-μμα-τά-ρες, απλά χωρίς ιδιαίτερη προσωπικότητα. Και η προσωπικότητα είναι το Α και το Ω για εμένα σε αυτό το σχήμα. Εδώ, ακόμα, ντεμπούτο άλλωστε και πιτσιρίκια, δεν την είχαν βρει. Δισκάρα; Στην καρδιά εννοείται (κάτι σαν το ΠΑΣΟΚ). Αλλά θα αδικήσω άλλα άλμπουμ και ας φάω ανάθεμα από πολλούς επειδή το έχω μία θεσούλα (τόσα δα μωρέ… μην χτυπάτε) από το επόμενο…

6. “At the edge of time” (2010)

Unpopular opinion που λένε ή όχι, αυτό το άλμπουμ ακόμα και σήμερα, 14 πλέον χρόνια μετά την κυκλοφορία του, μου αρέσει πάρα πολύ και το πώς έχει αντέξει στο τεστ του χρόνου, σημαίνει πολλά. Ναι, το ότι είχε προηγηθεί το “A twist in the myth” και ξαφνικά ακούς το “Sacred worlds” έπαιξε, τότε ρόλο. Το ότι μετά από αυτό, όχι μόνο δεν έβγαλαν κάτι αντίστοιχο, αλλά έβγαλαν το “Beyond the red mirror”, έπαιξε επίσης ρόλο. Τον βασικότερο όμως έπαιξε πως ήταν μακράν το πιο μεστό και ωραίο άλμπουμ που είχαν βγάλει μετά το “Nightfall…”. Προφανώς και δεν είναι όλα τα κομμάτια του ισάξια. Όμως όταν ένας δίσκος έχει μέσα 3-4 κομμάτια που πλέον θεωρούνται κλασικά του σχήματος και κάποια εξ αυτών είναι στάνταρ στις συναυλίες του και τα υπόλοιπα δεν ρίχνουν το επίπεδο αλλά το διατηρούν καλό ή και υψηλό, ε, ο δίσκος είναι μια χαρά! Αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω, θα θυμηθώ πολλά αντίστοιχα «επιτέλους», περισσότερα από όσα με το “The God machine”. A, και το “Wheel of time” είναι ύμνος ρε παίδες (πέρα από τρομερό βιβλίο).

5. “Follow the blind” (1989)

Σε ένα βαθμό, κάποιος θα μπορούσε να βάλει αυτό το άλμπουμ μαζί με το “Battalions of fear” σε ένα δίπολο, αντίστοιχο των “Somewhere…” – “Imaginations…”. Όχι σε αξία, αλλά στο ότι ήταν αρκετά κοντινά σε ύφος, ατμόσφαιρα, ότι θέλετε πείτε το. Εδώ, ακόμα speed/power τα παιδιά, ένα κλικ πιο συνειδητοποιημένα (αυτό θα γίνει σοβαρό κλικ στο επόμενο φυσικά) και φυσικά προσφέροντας την 2^η πιο ανατριχιαστική στιγμή στις συναυλίες τους (πίσω από το “The bard’s song”), το “Valhalla”, το κομμάτι που νομίζω δεν θα βαρεθεί ούτε το κοινό ούτε η μπάντα να διαρκεί 4 λεπτά παραπάνω στις συναυλίες από ότι στο δίσκο. “Banish from sanctuary”, “Follow the blind”… δίσκος που αν βάλεις κάτω τα διαχρονικά hits του επίσης είναι δίπλα-δίπλα με το “Battalions”. Ακόμα ένα στοιχείο της «αδερφοποίησής» τους. Και στη λίστα ίσως παίζουν μεταξύ τους για τις θέσεις, αλλά επειδή ήταν ένα τσικ πιο ώριμο ας πούμε από τον προκάτοχό του (όσο σε ωριμάζει ένας χρόνος σε εκείνες τις ηλικίες τέλος πάντων), σήμερα ειδικά, θα είναι αυτό στο 5. Παρόλο που έχει κομμάτι που άλλες μπάντες θα σκότωναν για να είχαν γράψει και να προκαλεί ότι προκαλεί στις συναυλίες, ακόμα και 25 χρόνια μετά.

4. “Tales from the twilight world” (1990)

Λέγαμε για το πόσο λίγο σε ωριμάζει ένας χρόνος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, σε αλλάζει παντελώς. Και αυτός είναι ο δίσκος που άλλαξε και όρισε πλέον για τα επόμενα 3 τουλάχιστον, την καλή μοίρα των Βάρδων και τους έκανε να ακούγονται όπως μόνο αυτοί μπορούν, μέχρι και σήμερα. Δεν το λες και λίγο αν το σκεφτείς καλά. Στο επόμενο θα εδραιωθεί απόλυτα ο ήχος τους και στα 3 επόμενα θα φτάσουν την προσωπική τους κορυφή του Έβερεστ (όχι μία φορά), αλλά εδώ, δείξανε για πρώτη φορά τότε τα πραγματικά τους χρώματα σε τέτοιο βαθμό. Πρώτη φορά θα μας παρουσιάσουν τη δική τους οπτική της «μπαλάντας», που θα τους κολλήσει και το παρατσούκλι «βάρδοι» (“Lord of the rings” ντε), πρώτη φορά θα έχουν μία τέτοια ισορροπία σε όλα τα τραγούδια ενός άλμπουμ τους (με κάποια φυσικά να είναι ένα κλικ πάνω) και θα μπουν στις συνειδήσεις ως κάτι ξεχωριστό. Άντε. Θα αρχίσουν. “The last candle”, “Traveller in time”, “Welcome to dying”, “Tommy knockers” (γεια σου Μήτσε που ακόμα είσαι κολλημένος με αυτό όσο κανείς άλλος που ξέρω), “Lord of the rings”, “Lost in the twilight hall”… “Lost in the twilight hall”… “Lost in the twilight hall”. Ρε look behind the mirror, I’m lost in the twilight hall… αρκεί!!!

3. “Nightfall in Middle-Earth” (1998)

Εδώ και αν υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που το έχουν Νο 1. Άδικα; Εννοείται όχι. Άλλωστε είναι το ένα από τα τέσσερα άλμπουμ της ΜΑΓΙΚΗΣ περιόδου του σχήματος. Τότε που οι (δισκογραφικές) σφαλιάρες από τα παιδιά, πέφτανε η μία μετά την άλλη και μοιάζαμε οριακά σαν τα καρκαΐλια που παίζουν μπάτσες σε αυτό το «άθλημα» των τελευταίων ετών. Από εδώ και πέρα άλλωστε, νομίζω ότι οι θέσεις υπάρχουν για να υπάρχουν. Και πώς να πεις ότι ένας δίσκος φόρος-τιμής στον «Άρχοντα» (και το “Silmarillion” Άρχοντας πιάνεται, για να προλάβω αντιδράσεις… το σύμπαν), με τέτοια τραγούδια, δεν θα μπορούσε να είναι και ο καλύτερος; ΟΚ, δεν είναι, αλλά θα μπορούσες να το πεις. Γούστα είναι. Ειλικρινά θυμάμαι ακόμα την κυριολεκτική ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ όταν αγόρασα και έπαιξα πρώτη φορά το άλμπουμ με τα ακουστικά, στην εισαγωγή του δίσκου, το “War of wrath”, με Sauron και Morgoth, κρατώντας την ΕΞΩΦΥΛΛΑΡΑ του Andreas Marshall με το χορό της Luthien, και μετά μπαίνοντας στα καπάκια το καταιγιστικό “Into the storm” όπου νόμιζα πως θα πηδηχτώ από το παράθυρο. Έλα τώρα. Να είμαστε ειλικρινείς. Ειδικά όσοι ήμασταν έφηβοι τότε, που είχαμε ήδη ρουφήξει τα βιβλία του Tolkien και για πρώτη φορά για εμάς είχαμε μία ακουστική και οπτική (μέσω εξωφύλλων και εικόνων) εμπειρία τέτοιου είδους. Concept άλμπουμ από τα λίγα, που δικαιούται άνετα θέση στα κορυφαία concept άλμπουμ της μουσικής μας. Αλλά και αυτό να μην ήταν στη μέση, βάλτε κάτω τα τραγούδια. “Into the storm”, “Time stands still”, “Curse of Feanor”, “Mirror mirror”, “Nightfall”, “Noldor”… Φιλάκια στη Μπίμπι Μπο που λένε και οι MAIDEN. Κάποιους τους ενοχλούν λίγο τα ιντερλούδια, αλλά αυτά είναι που δίνουν την έξτρα μαγεία σε αυτόν το δίσκο. Είπαμε. Εκείνη την εποχή οι Βάρδοι ήταν Βάρδοι πραγματικοί και στο απόγειο της συνθετικής τους ΜΑΕΣΤΡΙΑΣ.

2. “Imaginations from the other side” (1995)

Τώρα, βγάλε τη σκούφια σου (του Μάγου) και βάρα με. Όποιο θες σε όποια θέση θες. Τι αυτό, τι το “Somewhere”. Δίδυμα αδερφάκια ΕΠΟΠΟΙΕΙΑΣ, ΜΑΓΕΙΑΣ και ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑΣ! Οι δύο δίσκοι των GUARDIAN για τους οποίους δεν μπορώ να συζητήσω με κάποιον όταν δεν τους θεωρεί 10/10. Και το 10/10 το λέω πολύ σπάνια (γιατί έχει γίνει καραμέλα με το οτιδήποτε). Αλλά έλα πες μου ρε φίλε που διαφωνείς, ποιο από τα κομμάτια του “Imaginations” δεν είναι κομματάρα;;; Όχι εσύ που δεν τους γουστάρεις καν. Προφανώς. Οι δύο δίσκοι που όρισαν το μεγαλείο και τη μοναδικότητα αυτής της μπάντας, είναι αυτοί. Προσωπικά, υπάρχει μόνο ένας λόγος για τον οποίο έχω αυτόν στο 2 και τον άλλο στο 1 (ασχέτως που τους έχω πάντα μαζί, αλλά κάτι πρέπει να γίνει εδώ). Ένα προς ένα εδώ, τα κομμάτια είναι έπη. Όποιο και να παίξουν σε live, γίνεται προσκύνημα. Όποιο μείνει έξω, λείπει. Αλλά αυτή είναι η ευλογία και η κατάρα να έχεις καταφέρει να συνθέσεις τέτοιο αριστούργημα έστω μία φορά στη ζωή σου. Και αυτοί οι κερατάδες το έκαναν ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ δύο και μαζεμένες. Από εξώφυλλο (εξωφυλλάρα) μέχρι και τελευταίο δευτερόλεπτο του τελευταίου κενού στο άλμπουμ, τελειότητα. Still I hear the scream of thousands, CRUCIFY, CRUCIFY! Και όλα τα συναφή και υπόλοιπα. Παραληρώ.

1. “Somewhere far beyond” (1992)

Και επειδή το παραλήρημα θα πάρει διαστάσεις παράνοιας και θα μου φορέσουν το λευκό με τα χεράκια μπροστά και μέσα, θα είμαι πιο λακωνικός. Ο πρώτος δίσκος που όρισε στον απόλυτο βαθμό τους BLIND GUARDIAN. Ο δίσκος που έχει μία από τις συγκλονιστικότερες στιγμές σε metal συναυλίες, το “The bard’s song”. Ο δίσκος που πραγματικά τους κόλλησε το παρατσούκλι «Βάρδοι» (ασχέτως τι είπα πιο πριν εγώ) ελέω των δύο “Bard songs”. Ο δίσκος 10/10, μαζί με το αδερφάκι του που αναλύσαμε πριν. Ο δίσκος του “Theatre of pain” (EPOC), του “Journey through the dark”, του ομότιτλου, του “Time what is time”. Ο δίσκος που μόνο το “Imaginations” συγκρίνεται μαζί του, το οποίο “Imaginations” σε μία πιο ρεαλιστική ανάλυση υπερτερεί συνολικά στα τραγούδια (και ας είναι και τα δύο 10/10), αλλά υπάρχει , για εμένα πάντα, ΜΙΑ και μόνο διαφορά που βάζει αυτό (έστω και με το ζόρι) στο Νο 1: Είναι το πιο ΜΑΓΙΚΟ άλμπουμ αυτής της μπάντας. Το λέω όπως το νιώθω, όποιος το καταλαβαίνει καλώς, όποιος όχι, πάλι καλώς. Σιγά μην τα χαλάσουμε στα σπόρια. Έλα. Είναι μακριά η Παρασκευή και ας είναι 18^η, 19^η, ότι φορά είναι… κι άλλες τόσες!

Φραγκίσκος Σαμοΐλης