ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Master of the Rings” – HELLOWEEN
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1994
ΕΤΑΙΡΙΑ: Raw Power – Castle
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Tommy Hansen και Helloween
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Φωνή: Andi Deris
Κιθάρες: Michael Weikath
Κιθάρες: Roland Grapow
Μπάσο: Markus Grosskopf
Τύμπανα: Uli Kusch
Είναι εξαιρετικά σπάνιο το φαινόμενο ένας δίσκος να κυκλοφορεί περίπου ένα χρόνο μετά τον προηγούμενο και όμως να είναι σαν να έχει περάσει ένας … αιώνας. Αν σήμερα υπάρχουν ακόμα οι HELLOWEEN και γεμίζουν τα συναυλιακά venues ανά την υφήλιο με την επανενωμένη extended σύνθεση τους, αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο “Master of the Rings”.
Το “Master of the Rings”, αν και σίγουρα δεν είναι το καλύτερο άλμπουμ της δισκογραφίας των HELLOWEEN, σίγουρα είναι το πιο κομβικό. Πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς αφού μετά την καταστροφική περίοδο που πέρασε το συγκρότημα με το αμέσως προηγούμενο “Chameleon” και την αποχώρηση των Michael Kiske (φωνή) και Ingo Schwichtenberg (τύμπανα), ο οποίος λίγο καιρό μετά έδωσε με τραγικό τρόπο τέλος στη ζωή του, είχαμε την είσοδο στο σχήμα της πιο σημαντικής προσθήκης, του τραγουδιστή και υπερταλαντούχου συνθέτη Andi Deris, ο οποίος πέρα από ότι έδωσε μια νέα διάσταση στον ήχο της μπάντας, έσωσε το συγκρότημα ως «οργανισμό» με την προσωπικότητα του και τη συνθετική του δεινότητα. Αυτή του ακριβώς η συμβολή σήμερα του επιστρέφεται με … τόκο από το συγκρότημα, με την πρωτόγνωρη στα χρονικά -και επιτυχημένη εκ του αποτελέσματος- επιλογή του σχήματος να συνεχίσει με 2 (3 αν μετρήσουμε και τον Hansen) lead τραγουδιστές ύστερα από το μεγάλο reunion με τους Kiske/Hansen.
Το “Master of the Rings” σηματοδότησε μια νέα εποχή για το συγκρότημα, με νέες προσθήκες όπως είπαμε αυτή του Andi Deris στα φωνητικά και βέβαια του Uli Kusch στα τύμπανα που αναζωπύρωσαν την ενέργεια και τη δημιουργικότητα της μπάντας. Από την πρώτη ακρόαση, ο δίσκος ξεχωρίζει για την επιστροφή του σχήματος σε πιο metal / hard rock μονοπάτια μετά το πείραμα του “Chameleon”. Πέρα του ήχου όμως οφείλω να πω ότι η πραγματική κίνηση που έδωσε «αέρα» στο συγκρότημα ήταν από πλευράς marketing η επιλογή του κατάλληλου artwork/ επιστροφή παλαιού λογότυπου και ο τίτλος που παραπέμπει απευθείας στα Keepers. Ακριβώς δηλαδή οι αντίθετες επιλογές από αυτές που είχαμε στο “Chameleon”.
Το άλμπουμ ανοίγει με το “Irritation”, μια σύντομη, ορχηστρική εισαγωγή που δημιουργεί μια επιβλητική ατμόσφαιρα και προετοιμάζει τον ακροατή για το ηχητικό ταξίδι που θα ακολουθήσει τηρώντας την Keeperική παράδοση του intro. Δεν έχει νόημα να το πάμε κομμάτι-κομμάτι, τονίζουμε όμως ότι τα hits “Sole Survivor”, “Where the Rain Grows” και “Perfect Gentleman” (τα δυο τελευταία με φοβερά -για την εποχή- video clips) ξεχώρισαν για το συνδυασμό της κλασικής HELLOWEEN συνταγής με πιασάρικες μελωδίες και στιβαρές κιθάρες, με μια πιο hard rock διάθεση που σίγουρα ήταν καλοδεχούμενη μετά τα όσα είχαν προηγηθεί στα “Chameleon” και “Pink Bubbles Go Ape”, ενώ πιο σκοτεινά μέρη του δίσκου αναδεικνύουν μια νέα πλευρά στον ήχο τους, όπως η power ballad “Why?”που εκπέμπει μια πιο μελαγχολική διάθεση, ή το “Mr. Ego (Take Me Down)”(φοβερό video clip επίσης) με τον αργόσυρτο ρυθμό του και μια έκδηλη συναισθηματική φόρτιση. Ο δίσκος είναι εξαιρετικός και στις λιγότερο γνωστές του στιγμές, βλέπε το “The Game Is On” ή το “Secret Alibi” που αποτελούν όμορφα δείγματα του ευφάνταστου ύφους των HELLOWEEN με έξυπνους ή χιουμοριστικούς στίχους και συναρπαστικές μελωδίες.
Ο Michael Weikath και ο Roland Grapow στις κιθάρες προσφέρουν μεγάλες στιγμές, με ριφ και σόλο που ακούγονται μέχρι σήμερα διαχρονικά και κλασικά, η μπασογραμμή του τιτάνα Markus Grosskopf είναι στιβαρή και δίνει βάθος στις συνθέσεις, ενώ τα τύμπανα του Uli Kusch προσθέτουν την απαραίτητη ενέργεια και ρυθμό σε κάθε κομμάτι. Κατά τη προσωπική μου άποψη, το μόνο στοιχείο που με το πέρασμα του χρόνου θεωρώ πως χαλάει κάπως την εικόνα του δίσκου είναι η παραγωγή του άλμπουμ από τον Tommy Hansen η οποία προσπαθώντας -τότε- να ακουστεί old school, σήμερα ακούγεται πλήρως απαρχαιωμένη. Συγκρίνετε το για παράδειγμα με τον ήχο του “Fourth Dimension” των STRATOVARIUS που κυκλοφόρησε περίπου την ίδια περίοδο και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Το “Master of the Rings” στην εποχή του έλαβε θετική ανταπόκριση από τους κριτικούς και τους οπαδούς της μπάντας, αν εξαιρέσουμε όσους είχαν ταχθεί «οπαδικά» (και λόγω του εγχώριου metal τύπου της εποχής) με τον τότε αποχωρήσαντα Kai Hansen και θεωρούσαν τους GAMMA RAY ως τη φυσική συνέχεια του σχήματος. Οι περισσότεροι όμως εξέλαβαν το δίσκο αυτό ως μια επιτυχημένη επιστροφή των HELLOWEEN σε πιο σκληρά μονοπάτια. Το άλμπουμ κατάφερε να επαναφέρει το συγκρότημα στους κορυφαίους της σκηνής του power metal και να εδραιώσει τη νέα του σύνθεση πιάνοντας ταβάνι βέβαια στο “Dark Ride”(2000). Η νέα δυναμική και η δημιουργικότητα που έφεραν οι Andi Deris αλλά και ο Uli Kusch αποδείχθηκαν καθοριστικές για την ανανέωση της μπάντας και τη διατήρηση τους σε κορυφαία επίπεδα σε όλη τη διάρκεια της δύσκολης δεκαετίας του ‘90. Αποτελεί όπως είπαμε και παραπάνω την πιο σημαντική στροφή στην καριέρα των HELLOWEEN και δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι σήμερα αποτελεί ένα από τα πιο αγαπημένα άλμπουμ των οπαδών τους.
Δημήτρης Μελίδης
