a
Κάποια πράγματα είναι ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι αυτονόητα και δεδομένα. Ακόμη και αν το συγκεκριμένο κείμενο γραφόταν το 2524 πάλι τα ίδια πράγματα θα ίσχυαν. Βλέπετε, εξ ορισμού, μία σταθερή αξία παραμένει αναλλοίωτη στο χρόνο και οι ACCEPT ευτυχώς για όλους μας αποτελούν μία αδιαμφισβήτητη σταθερά στο μεταλλικό γίγνεσθαι. Και μπορεί τα τελευταία χρόνια τα άλμπουμ τους να είναι κατώτερα των προσδοκιών ή έστω της αίγλης του ονόματός τους αλλά τόσο το δισκογραφικό παρελθόν όσο και η εν γένει παρουσία τους πάνω στο σανίδι δεν αφήνει περιθώρια καμίας απολύτως αμφισβήτησης. Αν με ρωτήσετε, τα γερμανικά panzer ανήκουν στην πεντάδα των σημαντικότερων heavy metal συγκροτημάτων όλων των εποχών. Και αυτό δεν θα αλλάξει στον αιώνα τον άπαντα. Πάμε, λοιπόν, να κάνουμε μία ιδιαίτερη αναδρομή, με αφορμή την εμφάνισή τους μαζί με τους JUDAS PRIEST και τον Bruce Dickinson στο Release (Κυριακή 21/7) αναφέροντας επιγραμματικά 2 τραγούδια από κάθε τους δίσκο: αυτό που είναι πραγματικά κλασικό και αυτό που αποτελεί ένα παραγνωρισμένο διαμάντι ή όπως λένε στη slang της άλλης πλευράς του Ατλαντικού, το underdog του εκάστοτε δίσκου.
ACCEPT (1979)
The Classic: “Lady Lou” – Το κομμάτι που ανοίγει το δίσκο και το μοναδικό single από αυτό. Αν και απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί classic, είναι ό,τι πιο κοντινό σε αυτό τον χαρακτηρισμό.
The Underdog: “Seawinds” – Δεν ξέρω αν μπορεί να θεωρηθεί υποτιμημένο αλλά το συγκεκριμένο τραγούδι έχει εξαιρετικούς στίχους και μόνο γι’ αυτό βρίσκεται ουσιαστικά σε αυτή την κατηγορία.
I’M A REBEL (1980)
The Classic: “I’m a rebel” – Και μόνο το γεγονός ότι τόσο οι ACCEPT όσο και οι U.D.O. συνεχίζουν και παίζουν σε τακτική βάση το συγκεκριμένο κομμάτι, λέει πολλά. Όχι η καλύτερη δισκογραφική στιγμή των ACCEPT αλλά σίγουρα μία αξιοσημείωτη παρακαταθήκη.
The Underdog: “The king” – Χωρίς καν δεύτερη σκέψη! Η ερμηνεία του Baltes είναι αψεγάδιαστη και το συγκεκριμένο κομμάτι είναι με διαφορά το αγαπημένο μου στο δίσκο. Θα έπρεπε να είναι κλασικό…
BREAKER (1981)
The Classic: “Midnight highway” – Καθαρά συναυλιακό κομμάτι που στις συνειδήσεις τόσο της μπάντας (περισσότερο) όσο και των οπαδών ενέχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός classic track!
The Underdog: “Breaking up again” – Πόσο ταιριάζουν στη φωνή του Baltes αυτές οι μπαλάντες! Είναι ιδέα μου ή το συγκεκριμένο τραγούδι έχει επηρεάσει τη δομή όλων σχεδόν των slow tracks κάθε power metal μπάντας εκεί έξω…;
RESTLESS AND WILD (1982)
The Classic: “Fast as a shark” – Δεν θα μπορούσε να είναι κάποιο άλλο αφού και μόνο ο επιδραστικός του χαρακτήρας στα επόμενα χρόνια για πολλές μπάντες και κινήματα είναι καταλυτικός.
The Underdog: “Neon nights” – Συγκλονιστική σύνθεση η οποία φυσικά είναι κλασική αλλά καμιά φορά ξεφεύγει από τα ραντάρ του μέσου οπαδού ειδικά στις νεότερες γενιές.
BALLS TO THE WALL (1983)
The Classic: “Balls to the wall” – Ένας εκ των απόλυτων ύμνων των Γερμανών και μία αποθέωση ατόφιου, τευτονικού metal! To video clip είναι εξίσου κλασικό και δικαίως έχει αποκτήσει με τα χρόνια και ένα cult status.
The Underdog: “Losing more than you’ve ever had” – Όταν οι ACCEPT αγκαλιάζουν την πιο εμπορική (πάλαι ποτέ) ή αν προτιμάτε μελωδική πλευρά τους, το αποτέλεσμα είναι πάντα…μα, πάντα εντυπωσιακό!
METAL HEART (1985)
The Classic: “Midnight mover” – Όσοι μεγάλωσαν στα 80s γνωρίζουν πολύ καλά το πόσο επηρέασε το ελληνικό, μεταλλικό κοινό το συγκεκριμένο τραγούδι. Βέβαια, παθαίνεις μία επιληψία με το video clip αλλά η σύνθεση είναι 50 στα 10!
The Underdog: “Living for tonite” – Τι riff-άρα, Θεέ μου! Πόσο «δένει» η φωνή του Στρατηγού με την κιθαριστική επίθεση που εξαπολύουν οι Hoffmann & Fisher…πολλά χρόνια αργότερα οι U.D.O. θα χρησιμοποιήσουν σχεδόν αυτούσιο το συγκεκριμένο riff σε δίσκο τους. Το έχετε εντοπίσει το κομμάτι…;
RUSSIAN ROULETTE (1986)
The Classic: “Aiming high” – Ο απόλυτος ορισμός ενός κλασικού τραγουδιού των ACCEPT. Τα δεύτερα χαρακτηριστικά φωνητικά απογειώνουν το κομμάτι και το power metal βρίσκει μία ακόμη πηγή έμπνευσης.
The Underdog: “It’s hard to find a way” – Ό,τι έγραψα για το “Losing more than you’ve ever had” ισχύουν και εδώ αφού το εν λόγω κομμάτι είναι μία φανταστική σύνθεση που υπό άλλες συνθήκες (άλλη φωνή) θα έπαιζε στα ερτζιανά της Αμερικής.
ΕΑΤ ΤΗΕ ΗΕΑΤ (1989)
The Classic: “Generation clash” – Αν και τα πράγματα εδώ παίρνουν άλλη τροπή, το “Generation clash” είναι ένα αξιοπρεπέστατο κομμάτι μέσα σε ένα δίσκο που αν έφερε το όνομα ενός άλλου συγκροτήματος θα είχε καλύτερη τύχη.
The Underdog: “X–T–C” – Δεν ξέρω αν θα μπορούσε το συγκεκριμένο κομμάτι να γινόταν ποτέ κλασικό αλλά σίγουρα διαθέτει κάτι από τη στόφα των καλών στιγμών των ACCEPT.
OBJECTION OVERRULED (1993)
The Classic: “Objection overruled” – Με τέτοιο εναρκτήριο κομμάτι, τίποτα δεν μπορεί να πάει λάθος σε ένα δίσκο που είναι πραγματικά κλασικός και ένα εξαιρετικό comeback για τον Στρατηγό (αλλά χωρίς τον Fisher).
The Underdog: “Amamos la vida” – Εύκολα το αγαπημένο μου τραγούδι στο δίσκο. Φανταστική ερμηνεία από τον Udo, τέλειες κιθάρες από τον Hoffmann και ένα μοναδικό, συνολικά, συναίσθημα.
DEATH ROW (1994)
The Classic: “Sodom and Gomorra” – Αλλαγή πλεύσης και ήχου για τους ACCEPT για να συμβαδίσουν με τα σημεία των καιρών. Παραδόξως τόσο το “Sodom and Gomorra” όσο και ο δίσκος γενικότερα μου αρέσει πολύ.
The Underdog: “Bad habits die hard” – Εδώ έχουμε κάτι από το κλασικό ηχητικό αποτύπωμα των ACCEPT και σίγουρα μιλάμε για ένα τραγούδι που κόλλαγε περισσότερο στο “Objection overruled” παρά εδώ. Δεν είναι διόλου περίεργο που οι οπαδοί της μπάντας το ξεχώρισαν με τη μία.
PREDATOR (1996)
The Classic: “Crossroads” – Μέσα σ’ έναν αναιμικό δίσκο, το “Crossroads” ξεχωρίζει κυρίως λόγω του πολύ εμπνευσμένου ρεφραίν που σου «κολλάει» στον εγκέφαλο με τη μία και θυμίζει τις καλές στιγμές των Γερμανών.
The Underdog: “Diggin’ in the dirt” – Κλασικό ύφος ACCEPT και ας μην αποτελεί κανένα…δαφνοστεφανωμένο συνθετικό δείγμα. Σίγουρα έχουμε ακούσει καλύτερα τραγούδια από τους ACCEPT αλλά γενικά το “Predator” υστερεί σε πάρα πολλά σημεία.
BLOOD OF THE NATIONS (2010)
The Classic: “Teutonic Terror” – Θυμάστε τι σοκ είχαμε πάθει όταν ακούσαμε το πρώτο αυτό single από το comeback των ACCEPT; Instant classic και ένα άλμπουμ που με το καλημέρα εδραιώθηκε σαν ένα από τα καλύτερα δισκογραφικά πονήματα της μπάντας.
The Underdog: “Pandemic” – Άλλος οδοστρωτήρας και αυτός! Σε μία προ-πανδημίας εποχή, οι ACCEPT συνθέτουν ένα αριστούργημα διατυμπανίζοντας τα αυτονόητα: “It’s a pandemic, it’s a metal disease”!
STALINGRAD (2012)
The Classic: “Stalingrad” – Το ομώνυμο κομμάτι συγκαταλέγεται άνετα και αυτό στις κλασικές στιγμές των ACCEPT αφού η όλη δομή και τεχνοτροπία του παραπέμπει στο πολύ χαρακτηριστικό στυλ της μπάντας.
The Underdog: “Shadow soldiers” – Πάντα μου άρεσαν οι mid-tempo συνθέσεις των ACCEPT και το “Shadow soldiers” δεν αποτελεί εξαίρεση. Ίσως εδώ έχουμε και την καλύτερη ερμηνεία του Tornillo στο δίσκο.
BLIND RAGE (2014)
The Classic: “Dying breed” – Το αγαπημένο μου κομμάτι στο “Blind rage” το οποίο συνδυάζει όλα τα κλασικά κιθαριστικά περάσματα και τις μελωδίες των ACCEPT με φανταστικούς (και τόσο ταιριαστούς) στίχους.
The Underdog: “Dark side of my heart” – Σε ένα δίκαιο κόσμο εδώ θα είχαμε μία μεγάλη επιτυχία και ο δίσκος θα άγγιζε ένα πλατύτερο ακροατήριο. Η ιστορία όμως δεν γράφεται με τα «αν» και έτσι το “Dark side of my heart” παρέμεινε στην ένδοξη “deep cuts” κατηγορία.
THE RISE OF CHAOS (2017)
The Classic: “Die by the sword” – Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα που έλεγε και ο Sakis! Μόνο κατ’ ευφημισμό τοποθετούμε τραγούδια στην κατηγορία “classic” καθώς οι δίσκοι των ACCEPT αρχίζουν να κινούνται σε ρηχά νερά. Το “Die by the sword” κάπως ξεχωρίζει.
The Underdog: “Analog man” – Ωραία μουσική, κάκιστοι στίχοι αλλά έστω και έτσι ο Hoffmann δείχνει σημάδια…συνθετικής ζωής χωρίς όμως πάλι να αγγίζει κανένα σοβαρό επίπεδο ποιότητας.
TOO MEAN TO DIE (2021)
The Classic: “Overnight sensation” – Αυτούς τους ACCEPT θέλουμε! Εξαιρετικό riff, ευφάνταστες γραμμές φωνητικών και ένα καθαρόαιμο τευτονικό συναίσθημα που θυμίζει άλλες εποχές.
The Underdog: “The best is yet to come” – Μία πολύ όμορφη μπαλάντα που δίνει πολλούς πόντους στο δίσκο. Ωραίοι στίχοι και μία εξαιρετική ερμηνεία από τον Tornillo.
HUMANOID (2024)
The Classic: “Ravages of time” – Σε ένα δίσκο-απογοήτευση το “Ravages of time” διασώζεται παρουσιάζοντας ένα ποιοτικό συνθετικό δείγμα το οποίο απουσιάζει με τον πλέον κατάφορο τρόπο στο “Humanoid”.
The Underdog: “Straight up Jack” – Τραβηγμένο από τα μαλλιά αφού πραγματικά αδυνατώ να βρω κάτι θετικό να πω όχι μόνο για το συγκεκριμένο κομμάτι αλλά για το δίσκο γενικότερα.
Σάκης Νίκας
