Το χούι δεν κόβεται… Εκεί που στο εναρκτήριο “The blood covenant” ξεκίνησα να γράφω πως οι PORTRAIT ακούγονται σχεδόν απογαλακτισμένοι από τις MERCYFUL FATE επιρροές τους, με κάποιες 90s power metal τσίτες να έχουν παρεισφρήσει, το βασικό riff του “The sacrament” σε επαναφέρει στον οικείο ήχο που έχουν επιλέξει οι Σουηδοί να κινούνται από την αρχή της καριέρας τους.
Αποτελεί πλέον αναπόσπαστο κομμάτι του ύφους τους και είναι μάταιο να επαναλαμβανόμαστε κάθε φορά με τα ίδια σχόλια. Ίσως μάλιστα να τους αδικούμε με αυτόν τον παραλληλισμό, από την στιγμή που ειδικά στις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες τους προσεγγίζουν και φανερώνουν πτυχές της μουσικής τους προσωπικότητας που δεν ήταν τόσο διακριτές. παραμένοντας πάντα πιστοί στο παραδοσιακό heavy metal ενισχύοντάς το με υποβόσκον ακραίο metal, σκοτεινή αισθητική, θεατρικότητα και υμνικά μέρη σε κιθάρα και φωνητικές μελωδίες, στοιχεία που ταιριάζουν στο στιχουργικό concept του δίσκου με την ιστορία να διαδραματίζεται τον 17ο αιώνα.
Ομόηχα άλμπουμ όπως το “The world, the flesh, the devil” των IN SOLITUDE θα μπορούσαν να αναφερθούν αλλά οι PORTRAIT είναι περισσότερο εξωστρεφείς και με άλμπουμ όπως το “The host” δείχνουν να μην έχει στερεύσει η πώρωσή τους για πυρακτωμένο heavy metal παρότι βρίσκονται στην έκτη τους δισκογραφική δουλειά και η προσθήκη του κιθαρίστα Karl Gustafsson στο line-up ακούγεται απόλυτα ταιριαστή. Το κλείσιμο με το ενδεκάλεπτο “The passions of Sophia” συνεχίζει την κληρονομιά των μακροσκελών συνθέσεων, μόνο που αυτή τη φορά τους ακούμε σε πιο δραματοποιημένο ύφος με έναν έντονο επικό IRON MAIDEN αέρα που δείχνει να τους κολακεύει.
7,5 / 10
Κώστας Αλατάς
