Υπήρχε μια περίοδος που το Power Metal ήταν πιο στεγνό και από καλοκαίρι στην Ελλάδα. Αυτή η περίοδος έχει φύγει ανεπιστρεπτί, καθώς έχουν ξεπηδήσει άπειρες μπάντες. Κάποιες απλά υπάρχουν, άλλες έχουν πάρει ηγετικό ρόλο στη σκηνή και άλλες, μπορεί να μην γεμίζουν αρένες ακόμα (για εξωτερικό πάντα), αλλά τυγχάνουν μεγάλης αναγνώρισης και αγάπης από τους φίλους του είδους. Οι ORDEN OGAN με το BLIND GUARDIAN meets POWERWOLF metal τους, ανήκουν στην τελευταία κατηγορία.
Μετά από το σύντομο πέρασμα στην φουτουριστική θεματολογία που έφερε το “Final days”, επιστρέφουμε σε πιο γνώριμα και σκοτεινά μονοπάτια. Η εισαγωγή σε αυτήν την κατεύθυνση γίνεται γίνεται μέσω του εξαιρετικού εξωφύλλου, όπου συναντάμε για άλλη μια φορά τον Vale ή αλλιώς την μασκότ του συγκροτήματος που κοσμεί σχεδόν όλες τις δουλειές τους.
Μουσικά βρίσκουμε κάποια βασικά γνωρίσματα του είδους. Οι ταχύτητες είναι συχνά ανεβασμένες, αλλά αντί για δυνατές ρυθμικές κιθάρες που θα οδηγούσαν σε ένα πιο “θρασάτο” αποτέλεσμα, έχουμε έναν καταιγισμό από μελωδικά leads. Εννοείται πως γίνεται της πολυφωνίας στο δίσκο, οπότε ο δείκτης πηγαίνει πολύ συχνά στο επικό, ειδικά στα ρεφραίν. Ενορχηστρώσεις υπάρχουν, αλλά δεν κάνουν και πολύ αισθητή την παρουσία τους, οπότε μένουμε κυρίως με την μουσική που παίζει το συγκρότημα. Δεν μας χαλάει καθόλου, καθώς τεχνικά έχουμε κάτι παραπάνω από άρτιο. Έγχορδα και κρουστά δίνουν ρέστα παικτικά, επομένως έχουμε με ευκολία βρει και ποιος τομέας είναι ο MVP του “The order of fear”.
Πέρα από αυτό θα μου επιτρέψετε να πω πως δεν βρίσκω κάτι άλλο να με εντυπωσιάζει. Το μεγαλύτερο κόλλημα που έχω, είναι πως τα φωνητικά του αρχηγού Seeb μου ακούγονται μονοδιάστατα. Οι πιο ωραίες μελωδίες έρχονται από τις χορωδίες, που από μόνες τους δεν αρκούν για να κάνουν τη νύχτα μέρα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα τραγούδια στο σύνολό τους. Πλην μιας εξαίρεσης, μου άρεσαν όλα και κανένα. Όλα γιατί δεν υπάρχει κακή σύνθεση, τα 48 λεπτά κυλούν ευχάριστα. Κανένα, καθώς δεν βρήκα τραγούδι που θα έβαζα σε οποιαδήποτε playlist μου, που δεν αφορά κυκλοφορίες του ‘24. Η εξαίρεση πάει στο “The long darkness” που ρίχνει την αυλαία, το οποίο έχει ένα εξαιρετικό ρεφραίν το οποίο ναι, με κάνει και νιώθω κάτι για πρώτη φορά κατά την ακρόαση, εκτός του ότι έχει και φοβερό κλείσιμο. Μακάρι να ήταν όλο ο δίσκος σε αυτό το επίπεδο.
Έχω και κάτι άλλο να τους προσάψω. Έχουμε να κάνουμε με ένα οριακά horror concept, με αποκεφαλισμούς, κατάρες και μια μυστική οργάνωση που θέλει να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Μουσικά, δεν διακρίνω σκοτάδι στους ORDEN OGAN, κοιτώντας εξώφυλλο και concept περίμενα κάτι πιο δυνατό, αλλά στην πράξη ακούω κάτι τελείως αντίθετο. Είναι κάτι που πιθανώς να μην σας πειράζει, αλλά εγώ θεωρώ πολύ σημαντική την σωστή ατμόσφαιρα. Δεν με νοιάζει αν οι στίχοι έχει να κάνουν με νάνους, ξωτικά, νεράιδες, σατανάδες ή ότι άλλο, αρκεί θεματολογία και παρτιτούρα να πάνε χέρι χέρι.
Όπως καταλαβαίνετε, το “The order of fear” δεν είναι άσχημο, αλλά δεν πληροί 2 πολύ βασικές προϋποθέσεις που εγώ θέλω να υπάρχουν: Δεν με ενθουσιάζει στο φωνητικό τομέα, δεν ανταποκρίνεται στην υπόσχεση ότι θα ακούσουμε Dark Power Metal. Εννοείται πως για να χτυπάει το συγκρότημα θέσεις στα charts (προφανώς μιλάμε για το εξωτερικό ακόμα), υπάρχει πολύς κόσμος που θα διαφωνήσει με αυτήν την άποψη και θα το λατρέψει. Εγώ το κρατάω σαν μία κυκλοφορία που και να μην την άκουγα, δεν θα ένιωθα πως έχασα κάτι.
Για τα trivia: Το album θα μπορούσε έμμεσα να χαρακτηριστεί και ομώνυμο, καθώς η μετατροπή των λέξεων Orden Ogan στα Αγγλικά, μας δίνει το The order of fear!
6,5 / 10
Παύλος Παυλάκης
