a
ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Mosquito” – PSYCHOTIC WALTZ
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1994
ΕΤΑΙΡΙΑ: Bullet Proof Records
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Scott Burns
ΣΥΝΘΕΣΗ:
Buddy Lackey – Φωνητικά
Brian McAlpin – κιθάρες
Dan Rock – κιθάρες
Ward Evans – μπάσο
Norman Leggio – ντραμς
Η αλήθεια είναι ότι οι PSYCHOTIC WALTZ, είναι ένα σχήμα για το οποίο έχω γράψει πλείστες όσες φορές στα σχεδόν 30 χρόνια που ασχολούμαι με το συγκεκριμένο «σπορ», του να γράφω την άποψή μου για δίσκους, δηλαδή. Δεν το λες και αφύσικο, αφού στα 90s ήταν ένα από τα βασικά μου ακούσματα, ένα από τα πρώτα σχήματα που άνοιξα αλληλογραφία και φυσικά διαχρονική αγάπη.
Μετά το μνημειώδες ντεμπούτο τους, το “A social grace”, όπου είχαν παίξει με τον ξεχωριστό, ιδιότυπο τρόπο τους το heavy metal όπως σχεδόν ποτέ δεν το είχαμε ακούσει, δηλαδή με US Metal, prog metal και prog rock ακόμη και thrash metal στοιχεία, στο “Into the everflow”, ξέφυγαν, βάζοντας πολλή ψυχεδέλεια και μειώνοντας τις ταχύτητες, όπως άλλωστε μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικότατα στο σχετικό άρθρο.
Οι PSYCHOTIC WALTZ, βέβαια, ποτέ δεν υπήρξαν και το πιο τυχερό συγκρότημα. Θέλεις από υγεία (αφού υπενθυμίζω ότι ο ένας κιθαρίστας, ο Brian McAlpin, είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο από τα σχολικά του χρόνια, ενώ και ο Dan Rock, ο έτερος κιθαρίστας, ενεπλάκη σε τρομαχτικό ατύχημα και είχε μείνει κι εκείνος καθηλωμένος για αρκετό καιρό σε αμαξίδιο), θέλεις από δισκογραφικές…
Τρίτος δίσκος, τρίτη εταιρία. Από τη Rising Sun, στη Dream Circle κι από εκεί στη Bullet Proof. Θεωρητικά μεγαλύτερη εταιρία, πρακτικά, μία τρύπα στο νερό. Plus, το ότι δεν είχε διανομή στη χώρα μας και όταν πήγαμε να πάρουμε το CD, το είχαμε πληρώσει 7.500 δραχμές (τότε), ενώ μία κανονική κυκλοφορία έκανε γύρω στα 4.500-5.000. (Άσχετο, αλλά ρε άτιμε, εσύ που μου έχεις καβατζώσει αυτό το CD, δεν θα σε πετύχω κάπου;) Επίσης, είπαν να ξεφύγουν λίγο από τη «γερμανίλα» του “Into the everflow” όπου είχαν τον Ralf Hubert των MEKONG DELTA ως παραγωγό και πήγαν σε κάτι πολύ μεγάλο για την εποχή, τον Scott Burns (που έχει δουλέψει με τα ¾ του αφρού του death metal).
Σε θεωρητικό, λοιπόν, επίπεδο, αυτό ήταν ένα upgrade, αλλά δεν φάνηκε πάρα πολύ στο αποτέλεσμα, αν μου επιτρέπετε. Ο δίσκος δεν είναι σε καμία περίπτωση μέτριος ή κακός. Είναι ο λιγότερο αγαπημένος μου δίσκος από τους PSYCHOTIC WALTZ, αλλά και πάλι πολύ καλός. Το θέμα του, είναι ότι το συγκρότημα, επειδή τα μέλη του είναι πολύ ανήσυχοι άνθρωποι, δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να μείνουν στάσιμοι και να βγάλουν ένα “Into the everflow part 2”, αλλά να εξελίξουν τη μουσική τους, αυτό το έκαναν, βάζοντας ακόμα πιο πολύ SABBATH κι ακόμα πιο πολλή ψυχεδέλεια, λιγοστεύοντας τα prog στοιχεία και αντικαθιστώντας τα, τρόπον τινά, με πιο classic rock επιρροές (Hendrix κτλ).
Ακριβώς, επειδή λείπουν τα πιο περίπλοκα έπη, χρησιμοποιούνται πιο πολλά πλήκτρα και ο Buddy Lackey στα φωνητικά δεν ηχεί τόσο ακραίος όσο στο παρελθόν, αλλά πιο γήινος, ο κόσμος κατηγόρησε το συγκρότημα για «ξεπούλημα» ή τουλάχιστον μία μερίδα του. Τι να πει κανείς… Λες και οι PW θα πουλούσαν εκατομμύρια… Ναι, το “Mosquito”, έχει πιο «προσβάσιμο» ήχο που ίσως να ταίριαζε λιγουλάκι και με το grunge που τότε επικρατούσε παντού. Αλλά από αυτό, μέχρι την έννοια «ξεπούλημα» που εκείνα τα χρόνια ήταν «καραμέλα» στο στόμα πολλών βλαμμένων, υπάρχει χαώδης απόσταση.
Σίγουρα ξεχωρίζει το “Lovestone blind”, που είναι αρκετά απλό για PW, αλλά εξαιρετικά κολλητικό, τρελαίνομαι με το «εφιαλτικό» “All the voices”, ενώ και το κλείσιμο με το “Mindsong” είναι αρκούντως εντυπωσιακό. Αυτό το hidden track με τα πλήκτρα να έλειπε αρκετά μετά το τέλος του τραγουδιού και προτού κλείσει το CD, που κάθε φορά που το ακούω, με κοψοχολιάζει, και όλα θα ήταν καλύτερα. Μην ξεχάσω και το “Shattered sky”, με το φλαουτάκι του, που δεν χαλάει την παράδοση. Τι ωραίο τραγούδι.
Κλείνοντας, αυτό το εξώφυλλο, ποτέ μα ποτέ δεν το χώνεψα… Είναι τυχαίο που άλλαξε στα πλαίσια της επανακυκλοφορίας του μαζί με το “A social grace”; Αλλά τουλάχιστον το περιεχόμενο σε αποζημιώνει… Και περιμένουμε τη νέα του επανακυκλοφορία οσονούπω, έτσι; Μην ξεχνιόμαστε.
Σάκης Φράγκος
