Για τους LEPROUS τα λόγια περιττεύουν. Μιλάμε για μια μπάντα της οποίας το όνομα με τα χρόνια έχει γιγαντωθεί. Έχουν γίνει μια πολύ αγαπητή μπάντα στην prog κοινότητα και όχι μόνο αφού η εντελώς προσωπική και αυθεντική τους μουσική είναι περιπετειώδης και απαιτητική όσο και προσιτή. Στη χώρα μας, έχουν αποκτήσει τεράστια απήχηση και εμφανίζονται σταθερά σε φεστιβάλ και, κυρίως, σε headlining συναυλίες. Κατ’ εμέ αποτελούν μια από τις πιο καινοτόμες μπάντες στον metal χώρο που πάνε το progressive ιδίωμα μπροστά καθώς δεν διστάζουν να πειραματιστούν. Αυτό καθ’ αυτό σημαίνει πως, λίγο πολύ, κάθε δίσκος τους αποτελεί μια έκπληξη και διαφέρει πολύ από τον προκάτοχο και ενίοτε από όλη τη δισκογραφία τους μέχρι τότε. Έτσι λοιπόν και τώρα, με τον όγδοο δίσκο τους ονόματι “Melodies of atonement”, οι LEPROUS κάνουν μια τρομερή και ευπρόσδεκτη αλλαγή από τα τελευταία δύο και πολύ πετυχημένα άλμπουμ τους, καθώς επαναφέρουν τις βαριές κιθάρες και τα βίαια ξεσπάσματα, κυκλοφορώντας έτσι τον πιο heavy δίσκο τους από το “The congregation”. Ναι, καλά διαβάσατε.
Όγδοος δίσκος λοιπόν και πάλι οι LEPROUS δεν επαναλαμβάνονται. Αυτό διαφαίνεται από το εναρκτήριο και δεύτερο single “Silently walking alone”, ένα κομμάτι τεσσάρων λεπτών το οποίο βασίζεται κυρίως στο βαρύ και τρομερά μεταδοτικό ρεφραίν, στην όπως πάντα μοναδική ερμηνευτική ικανότητα του Einar Solberg στο μικρόφωνο και στις δυσθεώρητα βαριές κιθάρες που σκάνε στο ρεφραίν σαν βόμβα χάρη και στην εξαιρετική παραγωγή που έχει δώσει έμφαση στο μπάσο και τις μπάσες συχνότητες. Είπαμε, ο πιο heavy δίσκος τους από το “The congregation”.
Αυτό όμως που με εντυπωσίασε και δεν περίμενα ήταν πως οι prog εξάρσεις έχουν πέσει αρκετά κάτι που παρατηρείται στο παίξιμο του Baard Kolstad μιας και σε σχεδόν όλο το δίσκο, δεν παίζει σε δύσκολα μέτρα χωρίς επίσης τα trademark ghost notes που έκαναν το drumming του όχι μόνο αναγνωρίσιμο αλλά εντελώς αχαλίνωτο και έξαλλο. Εδώ παίζει με μια καταπληκτική αίσθηση ρυθμού, groove, με ένταση και δυναμισμό κάτι που ξαναλέω δεν περίμενα αλλά που με χαροποίησε αφού με ξεσηκώνει περισσότερο από ποτέ! Σε αρκετά σημεία παίζει ακόμα και cowbell και γενικά φαίνεται να περνάει καλά.
Όντως το prog στοιχείο είναι λιγότερο αισθητό. Μη σας κάνει αυτό να νομίσετε όμως πως οι LEPROUS παίζουν απλοϊκά στο “Melodies of atonement”. Μια χαρά πολύπλοκα και περιπετειώδη είναι τα δέκα τραγούδια του δίσκου και όλοι παίζουν σε top φόρμα. Αλλά τα κομμάτια είναι σίγουρα πιο μικρά σε διάρκεια, μεστά και με έμφαση στα απολύτως κολλητικά και ξεσηκωτικά ρεφραίν, μερικά από τα καλύτερα σε όλη τη δισκογραφία τους. Βασικά, η εντύπωση μου είναι πως στο “Melodies of atonement”, η μπάντα έχει συνοψίσει το εκτενές βιογραφικό της σε μια συμπτυγμένη έκδοση που τα περιέχει όλα σε μια μπουκιά: τραχύτητα, μελωδία, απαλά σημεία ικανά να σε κάνουν να δακρύσεις, ξεσπάσματα που θα σε κάνουν να σφίξεις τη γροθιά σου, όλο το εύρος στη φωνή του Solberg, πιασάρικά pop περάσματα και μουσικότητα που εντυπωσιάζει. Αλλά το περιτύλιγμα, αν θέλετε, είναι 100% heavy.
Το άλλο που αξίζει να σημειωθεί είναι πως, σε αντίθεση τουλάχιστον με τα “Pitfalls” και “Aphelion”, το συγκρότημα έχει γράψει δέκα τραγούδια που ακούγονται και μόνα τους, κάθε κομμάτι δηλαδή μπορεί να είναι single. Εν ολίγοις, δεν μιλάμε για concept δίσκο ούτε μια ολότητα που πρέπει να απολαύσετε μονοκόμματη. Απ’ αυτή τη άποψη, πρέπει να σας πω πως και τα δέκα τραγούδια του δίσκου είναι ένα προς ένα, από το “Atonement”, που θα μπορούσε να βρίσκεται στο “Malina”, στο απίστευτα ξεσηκωτικό “Like a sunken ship” και τα πιο απαλά και λυρικά “Self-satisfied lullaby” και “Unfree my soul”, που κλείνει το δίσκο με μια ήρεμη νότα σε αντίθεση με ότι μας έχουν συνηθίσει.
Κακά τα ψέματα όμως, τα κομμάτια που με άφησαν με το σαγόνι στο πάτωμα ήταν εκείνα που κυριολεχτικά σκάνε και που ζωντανά θα προκαλέσουν έντονες αντιδράσεις. Το “Faceless” με το πιασάρικο ρεφραίν και τη γέφυρα του θα σας κάνουν να τραγουδάτε και να χορεύετε με το gospel στυλ του Solberg προτού αρχίσετε να χτυπιέστε. Παρομοίως στο λυρικό όσο και τραχύ “Starlight” που έχει ένα slide σόλο (σόλο στους LEPROUS; και όμως!) που μου προκαλεί ανατριχίλα. Από μελωδία άλλο τίποτε. Παρομοίως το “Limbo” και “My spectre” είναι μελωδικά, λυρικά και με μια οικεία σκοτεινή μελαγχολία αλλά είναι και πάρα μα πάρα πολύ δυνατά, χάρη ειδικά στο μεστό και ορμητικό παίξιμο του Kolstad που παρασέρνει.
Θα έγραφα και άλλα αφού έχω κατενθουσιαστεί με το “Melodies of atonement”, όχι μόνο επειδή είμαι πιστός οπαδός των LEPROUS, αλλά επειδή έχουν γράψει δέκα κομμάτια που σε κάθε άκουσμα μου φέρνουν χαμόγελο και ψυχική ανάταση. Εν ολίγοις, στο όγδοο άλμπουμ τους, οι LEPROUS δείχνουν πως δεν ξεχνούν τις ρίζες τους μένοντας όμως επίκαιροι και ανανεωτικοί. Είκοσι τρία χρόνια μετά την ίδρυσή τους, όχι μόνο δεν έχουν βρει ταβάνι, αλλά ίσως και να μην υπάρχει στη περίπτωσή τους. Η έμπνευση, η δημιουργικότητα και η μουσικότητά τους δεν έχουν όρια ούτε στεγανά.
9 / 10
Φίλιππος Φίλης
